Interpretacja indywidualna z dnia 19 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDWP.4011.111.2024.1.PP

Silosy, kosz przyjęciowy, przenośniki poziome i pionowe, system transportu grawitacyjnego, czyszczarka aspiracyjna, oczyszczalni sitowej, suszarnia, systemy sterowania, systemy pomiaru temperatury, zespół zbiorników na gaz, kontener ocieplany, płyta fundamentowa stanowią odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o PIT. W konsekwencji każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie odrębnie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 lipca 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą obejmującą świadczenie usług transportowych, sprzedaż pasz, skup i sprzedaż zbóż i rzepaku oraz gospodarstwo rolne obejmujące uprawę zbóż, kukurydzy, rzepaku oraz tucz trzody chlewnej (aktualnie tucz trzody nie jest prowadzony).

Celem zwiększenia zakresu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej obejmującej skup i sprzedaży zbóż oraz rzepaku, Wnioskodawca zlecił wykonawcom zewnętrznym wykonanie obiektu składającego się z 5 silosów przeznaczonych do przechowywania skupionych zbóż i rzepaku wraz z urządzeniami służącymi do przyjęcia, przemieszczania, czyszczenia suszenia i wydawania przechowanych zbóż i rzepaku.

W skład tego obiektu wchodzą silosy metalowe (5 szt.), kosz przyjęciowy , czyszczalnie (2 szt.), suszarnia, przenośniki poziome i pionowe, urządzenia sterujące, system pomiaru temperatury umocowane na wykonanej płycie betonowej. Poszczególne składniki tego obiektu (silosy, przenośniki poziome i pionowe, kosz przyjęciowy, suszarnie, czyszczalnia, system sterowania oraz pozostałe urządzenia) nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie.

Silosy i inne urządzenia umocowano na płycie za pomocą połączeń śrubowych składających się z uprzednio wykonanych kotew i nakrętek. Wykonanie kotew polegało na wywierceniu otworów w płycie betonowej, wlaniu masy chemicznej gwarantującej odpowiednią wytrzymałość i wkręceniu kołków. Ten sposób mocowania powoduje, że silosy i urządzenia nie są w sposób trwały związane z płytą betonową i mogą być w razie potrzeby od niej odłączone (wszystkie albo niektóre ) i wykorzystane w innym obiekcie. W przypadku demontażu poszczególne urządzenia można odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości, jak również składających się na ten obiekt urządzeń. Zarówno odłączone silosy (i inne urządzenia) jak i te które pozostaną po ich odłączeniu mogą funkcjonować i stanowić samodzielne środki trwałe.

Natomiast płyta betonowa może zostać wykorzystana jako np. plac składowy, miejsce umocowania wiat, namiotów, a także innych maszyn i urządzeń.

W związku z powyższym Wnioskodawca zamierza uznać silosy i inne urządzenia jako odrębne środki trwałe i zakwalifikować te przyjmowane środki do następujących rodzajów środków trwałych:

• Płyta betonowa - pozostałe obiekty inżynierii lądowej i wodnej, gdzie indziej niesklasyfikowane KŚT 291;
• Silosy - zbiorniki naziemne stalowe - KŚT 604;
• Kosz przyjęciowy - zbiorniki naziemne stalowe - KŚT 604;
• Przenośniki kubełkowe - przenośniki ogólnego zastosowania i łańcuchowe, system transportu grawitacyjnego - KŚT 643;
• Czyszczarka aspiracyjna, czyszczalnia sitowa - maszyny i urządzenia do czyszczenia, sortowania i zaprawiania ziemiopłodów - KŚT 596;
• System sterowania - urządzenia nastawcze prądu zmiennego i stałego - KŚT 611;
• System pomiaru temperatury - pozostałe samodzielne narzędzia, sprzęt i przyrządy techniczne, aparaty kontrolno - pomiarowe, sprawdziany itp. - KŚT 800;
• Zespół zbiorników na gaz - zbiorniki naziemne - KŚT 604;
• Kontener ocieplany - kioski, budki, baraki, domki campingowe - KŚT 806.

Pytanie

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo amortyzacji poszczególnych składników obiektu (silosów, kosza przyjęciowego, przenośników poziomych i pionowych, systemu transportu grawitacyjnego, czyszczarki aspiracyjnej, oczyszczalni sitowej, suszarni, systemu sterowania, systemu pomiaru temperatury, zespołu zbiorników na gaz, kontenera ocieplanego, płyty fundamentowej) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawcy przysługuje prawo amortyzacji poszczególnych składników obiektu (silosów, kosza przyjęciowego, przenośników poziomych i pionowych, systemu transportu grawitacyjnego, czyszczarki aspiracyjnej, czyszczalni sitowej, suszarni, systemu sterowania, systemu pomiaru temperatury, zespołu zbiorników na gaz, kontenera ocieplanego, płyty fundamentowej) jako odrębnych środków trwałych w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie

Stosownie do postanowień art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za środki trwałe uznaje się stanowiące własność (współwłasność) podatnika budowle, budynki, lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia, środki transportu i inne przedmioty kompletne i zdatne do użytku w momencie do przyjęcia do używania - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Oznacza to, że do uznania za środek konieczne jest spełnienie przesłanek w powołanym przepisie.

Za środek trwały uznaje się taki element majątku trwałego, który jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, który jest zdolny do samodzielnego pełnienia określonych funkcji, jeżeli zostały spełnione pozostałe warunki określone w powołanym przepisie. Zdaniem podatnika za kompletny należy uznać taki składnik, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast za zdatny do użytku należy rozumieć możliwość faktycznego oraz prawnego używania.

Składniki wchodzące w skład obiektu magazynowego (silosy, kosz przyjęciowy, przenośniki poziome i pionowe, system transportu grawitacyjny, czyszczarka aspiracyjna, czyszczalnia sitowa, suszarnia, system sterowania, systemu pomiaru temperatury, zespół zbiorników na gaz, kontener ocieplany, płyta fundamentowa) są kompletne i zdatne do użytku niezależnie od tego zostały zamocowane na płycie fundamentowej i połączone z pozostałymi składnikami tego obiektu

W związku z tym, że poszczególne składniki obiektu nie są trwale powiązane ze sobą oraz z płytą fundamentową i w przypadku ewentualnego demontażu można je odłączyć bez uszkodzenia obiektu jako całości oraz bez uszkodzenia odłączanych składników, a nadto każdy z odłączonych składników (jak i pozostałe po odłączeniu składniki obiektu) są zdolne do samodzielnego pełnienia określonych funkcji jako kompletne i zdatne do użytku zasadnym jest uznanie tych składników za odrębnie środki trwałe, jeżeli są własnością/współwłasnością podatnika i są wykorzystywane na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, a przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok.

W przedmiotowej sprawie Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wydał interpretację w dnia 19 stycznia 2018 r. oznaczoną numerem 0115-KDIT3.4011.370.2017.2.PSZ i dnia 27 kwietnia 2023 r. oznaczoną numerem 0111-KDIB1-1.4010.140.2023.1.KM. Powołane interpretacje potwierdzają stanowisko Wnioskodawcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym - związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy:

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy:

Według art. 22d ust. 2 ustawy:

Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy:

Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

W myśl art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z powyższych przepisów wynika, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w okresie dłuższym niż 1 rok (środków trwałych). Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby dany składnik majątku mógł zostać zaliczony do środków trwałych, musi stanowić własność lub współwłasność podatnika.

Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stawki amortyzacyjne przyporządkowane są do środków trwałych oznaczonych symbolami. Ich rozwinięcie znajduje się w Klasyfikacji Środków Trwałych, którą określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie klasyfikacji środków trwałych (Dz.U. z 2016 r. poz. 1864) będące rozporządzeniem wykonawczym do ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (t.j. Dz. U. 2022 r. poz. 459).

Zgodnie z definicją przedstawioną w ww. rozporządzeniu: Klasyfikacja Środków Trwałych (KŚT) jest usystematyzowanym wykazem środków trwałych (obiektów) służących do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. W KŚT za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe itp.

Należy jednak zauważyć, że zarówno przepisy ww. ustawy o statystyce publicznej, jak i wydanego w celu jej wykonania rozporządzenia, nie są przepisami prawa podatkowego, a w konsekwencji, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, nie mogą być przedmiotem niniejszej interpretacji. Obowiązek odpowiedniej klasyfikacji środka trwałego spoczywa na podmiocie gospodarczym. Wynika to z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11). W przypadku trudności w ustaleniu właściwej klasyfikacji, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do odpowiedniego Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania wyżej powołanych standardów klasyfikacyjnych.

W kwestii rozstrzygnięcia, czy poszczególne urządzenia wymienione we wniosku stanowić mogą odrębne środki trwałe, istotne znaczenie ma ustalenie, czy elementy te można uznać za kompletne i zdatne do użytku

Z opisu sprawy wynika, celem zwiększenia zakresu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej obejmującej skup i sprzedaży zbóż oraz rzepaku, zlecił Pan wykonawcom zewnętrznym wykonanie obiektu składającego się z 5 silosów przeznaczonych do przechowywania skupionych zbóż i rzepaku wraz z urządzeniami służącymi do przyjęcia, przemieszczania, czyszczenia, suszenia i wydawania przechowanych zbóż i rzepaku. W skład tego obiektu wchodzą silosy metalowe (5 szt.), kosz przyjęciowy , czyszczalnie (2 szt.), suszarnia, przenośniki poziome i pionowe, urządzenia sterujące, system pomiaru temperatury umocowane na wykonanej płycie betonowej. Poszczególne składniki tego obiektu (silosy, przenośniki poziome i pionowe, kosz przyjęciowy, suszarnie, czyszczalnia, system sterowania oraz pozostałe urządzenia) nie są ze sobą integralnie powiązane i mogą funkcjonować odrębnie.

Wskazuje Pan, że sposób mocowania silosów i urządzeń powoduje, iż silosy i urządzenia nie są w sposób trwały związane z płytą betonową i mogą być w razie potrzeby od niej odłączone (wszystkie albo niektóre ) i wykorzystane w innym obiekcie. Zarówno odłączone silosy (i inne urządzenia) jak i te które pozostaną po ich odłączeniu mogą funkcjonować i stanowić samodzielne środki trwałe.

Przyjmując zatem, że wszystkie wymienione we wniosku obiekty i urządzenia są samodzielnymi środkami trwałymi, należy zgodzić się z Panem, że każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc pod uwagę powyższe, należy zgodzić się z Panem, że silosy, kosz przyjęciowy, przenośniki poziome i pionowe, system transportu grawitacyjnego, czyszczarka aspiracyjna, oczyszczalni sitowej, suszarnia, systemy sterowania, systemy pomiaru temperatury, zespół zbiorników na gaz, kontener ocieplany, płyta fundamentowa stanowią odrębne środki trwałe w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji każdy z tych środków trwałych (po zakwalifikowaniu do odpowiedniego rodzaju KŚT) będzie odrębnie podlegał amortyzacji według odpowiednich stawek określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Nadmienia się, że to na podatniku ciąży obowiązek dokonania prawidłowej klasyfikacji środka trwałego (środków trwałych) do odpowiedniej grupy KŚT. Po dokonaniu zaś takiej klasyfikacji to na podatniku spoczywa ciężar udowodnienia faktu, iż dany środek trwały podlega odpowiedniej klasyfikacji, gdyż to podatnik jest osobą, która z tego faktu wywodzi skutki prawne. Dotyczy to również ustalenia, czy w wyniku podjętych przez niego działań został wytworzony, jeden, czy też kilka środków trwałych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (tj. Dz.U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).