Wyrok WSA w Lublinie z dnia 3 lipca 2024 r., sygn. I SA/Lu 131/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca) Sędziowie WSA Andrzej Niezgoda Asesor sądowy Marcin Małek Protokolant Starszy asystent sędziego Karolina Orłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 lipca 2024 r. sprawy ze skargi R. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 21 grudnia 2023 r. nr 0601-IOD-1.4104.41.2023.11 w przedmiocie podatku od czynności cywilnoprawnych oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 21 grudnia 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania R. B. (strona, skarżący, podatnik) od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w Chełmie z 4 października 2023 r., ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 40.000 zł z tytułu umowy pożyczki zawartej 25 lutego 2019r., utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że decyzją z 3 lutego 2023 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Chełmie określił skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych w kwocie 40.000 zł z tytułu umowy pożyczki zawartej 25 lutego 2019 r., której był stroną, jako pożyczkobiorca kwoty 200.000 zł. Po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z 2 czerwca 2023 r. organ odwoławczy uchylił w całości wskazaną decyzję. Po ponownym rozpoznaniu sprawy, decyzją z 4 października 2023 r. organ, na podstawie art. 21 § 1 pkt 2 O.p., ustalił wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych z tytułu umowy pożyczki w tej samej co pierwotnie kwocie.

Organ odwoławczy, w rozpoznaniu odwołania podatnika wskazał, że w dniu 25 lutego 2019 r. skarżący zawarł jako pożyczkobiorca z ojcem J. B., prowadzącym działalność gospodarczą pod firmą "J. " umowę pożyczki w kwocie 200.000 zł. Umowa zawarta została w zwykłej formie pisemnej. Odbiór przedmiotu umowy skarżący potwierdził w dniu jej zawarcia. Do zwrotu przedmiotu umowy zobowiązał się w terminie do 25 lutego 2024 r. Wraz ze spłatą nominalnej kwoty pożyczki skarżący zobowiązał się do zapłaty odsetek w wysokości 2.000 zł. W razie zaś niedokonania zwrotu w terminie, pożyczkobiorca zobowiązał się do zapłaty odsetek za opóźnienie w wysokości 1% w skali roku. Umowa pożyczki nie zawierała postanowień, według których wydanie pieniędzy nastąpi niejednokrotnie, a i ich suma w chwili zawarcia umowy nie jest znana. Z treści umowy wynika, że wartość pożyczki określona została w konkretnej kwocie, tj. 200.000 zł.