Interpretacja indywidualna z dnia 12 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-2.4010.240.2024.6.DP

1. Czy przychód na gruncie ustawy o CIT związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy powstaje z chwilą jej otrzymania? 2. Czy jeśli przychód na gruncie ustawy o CIT związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy nie powstaje z chwilą jej otrzymania, to powstaje on 31 marca roku następującego po roku, którego ta kara dotyczy?

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 maja 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 29 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia momentu powstania przychodu z tytułu otrzymanych kar umownych.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 8 i 26 lipca 2024 r. (wpływ odpowiednio 11 i 26 lipca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca („Wnioskodawca”, „Spółka”) sprzedaje innej spółce („Nabywca”) produkty chemiczne („Produkty”) znajdujące się na terytorium Polski. Warunki sprzedaży reguluje umowa („Umowa”) zawarta między Spółką a nabywcą. Zarówno Spółka jak i nabywca są zarejestrowani jako „podatnicy VAT czynni”. Zarówno Spółka, jak i nabywca są polskimi rezydentami podatkowymi w rozumieniu przepisów ustawy o CIT.

Zgodnie z Umową, nabywca zobowiązuje się kupić od Spółki określoną w niej i liczoną w tonach, minimalną ilość produktów w ciągu roku kalendarzowego. Jeśli nabywca nie dotrzyma tego zobowiązania (tj. kupi w ciągu roku mniej produktów niż się zobowiązał) powinien w pierwszym kwartale kolejnego roku (tj. do 31 marca roku kolejnego) nabyć produkty w ilości równej różnicy pomiędzy tą ich ilością, do której nabycia się zobowiązał a ilością, którą faktycznie kupił (co nie wpływa na obowiązek zakupu minimalnej ilości produktów w tym kolejnym roku).

Jeśli nabywca nie wywiąże się również z tego zobowiązania, ma wypłacić Spółce karę umowną równą iloczynowi określonej w Umowie kwoty za tonę produktu oraz różnicy pomiędzy ilością produktów, które miał kupić w poprzednim roku (lub ew. do końca I kwartału roku kolejnego), a ilością którą faktycznie kupił w tym poprzednim roku i w pierwszym kwartale roku kolejnego. Kara umowna, zgodnie z Umową, odzwierciedla część kosztu stałego, którego Spółka nie mogła odzyskać w cenie dostarczonych produktów z uwagi na mniejszy niż spodziewany wolumen sprzedaży. Ów koszt stały jest związany z funkcjonowaniem instalacji produkcyjnej, której część mocy została zarezerwowana (i niewykorzystana) na produkcję produktów dla nabywcy.

W piśmie z 26 lipca 2024 r. wskazali Państwo, że:

1. Zgodnie z Umową (wierny cytat): „KUPUJĄCY [tj. nabywca – przyp. Wnioskodawcy] nabędzie od DOSTAWCY [tj. Spółki – przyp. Wnioskodawcy], a DOSTAWCA dostarczy ilość (…). Na kolejne lata kontraktu, od (…) i następne kolejne lata w przypadku, jeżeli kontrakt ulegnie przedłużeniu w związku z (…), KUPUĄCY nabędzie od DOSTAWCY, a DOSTAWCA dostarczy (…) w roku kalendarzowym”.

Następnie Umowa przewiduje, że „Zamówienia będą składane przez KUPUJĄCEGO i realizowane przez DOSTAWCĘ w równomiernych ilościach kwartalnych w ciągu roku kalendarzowego, z uwzględnieniem treści Paragrafu 4, z możliwością zwiększenia ustalonej ilości za zgodnym porozumieniem obu STRON w każdym roku kalendarzowym”.

W przypadku niewywiązania się przez nabywcę z ww. zobowiązania w roku kalendarzowym, w pierwszym kwartale kolejnego roku (tj. do 31 marca roku kolejnego), powinien on nabyć produkty w ilości równej różnicy pomiędzy tą ich ilością, do której nabycia się zobowiązał, a ilością, którą faktycznie kupił (co nie wpływa na obowiązek zakupu minimalnej ilości produktów w tym kolejnym roku). Jeśli nabywca nie wywiąże się również z zobowiązania do zakupu określonego minimalnego wolumenu produktów w ww. kwartale, ma wypłacić Spółce karę umowną równą iloczynowi kwoty za tonę produktu określonej w Umowie oraz różnicy pomiędzy ilością produktów, które miał kupić w poprzednim roku (lub ew. do końca I kwartału roku kolejnego) a ilością, którą faktycznie kupił w tym poprzednim roku i w pierwszym kwartale roku kolejnego. Kara umowna, zgodnie z Umową, odzwierciedla część kosztu stałego, którego Spółka nie mogła odzyskać w cenie sprzedaży produktów z uwagi na mniejszy wolumen zrealizowanych dostaw. Ów koszt stały jest związany z funkcjonowaniem instalacji produkcyjnej, której część mocy została zarezerwowana (i niewykorzystana) na produkcję produktów dla nabywcy.

Paragraf 4 Umowy, do której nawiązano w powyższym postanowieniu Umowy przewiduje, że „Terminy dostaw i miesięczne ilości określone są w wiążących Zamówieniach, które KUPUJĄCY zobowiązany jest dostarczyć DOSTAWCY nie później niż na 10 dni roboczych przed oczekiwanym terminem dostawy. Dostawa powinna zostać potwierdzona przez DOSTAWCĘ na piśmie lub drogą elektroniczną (e-mail) na adres mailowy […] w przeciągu 3 dni roboczych. […] Dostawca zobowiązuje się dostarczać, a Kupujący nabywać „równo rozłożoną” ilość Produktu, co oznacza 25% uzgodnionej rocznej ilości PRODUKTU na kwartał kalendarzowy (…).” Umowa przewiduje również obowiązek przekazywania przez nabywcę do Wnioskodawcy prognoz zamówień na kolejne miesiące oraz lata.

Z powyższych postanowień Umowy wynika zatem jednoznacznie, że Wnioskodawca jako dostawca jest zobowiązany do dostarczenia do nabywcy określonego wolumenu wyrobów w określonych terminach (okresach – rocznych i kwartalnych), z czym wiąże się konieczność odpowiedniego zaplanowania produkcji (zarezerwowania mocy produkcyjnych). Natomiast Umowa nie przewiduje wprost w żadnym punkcie, by Wnioskodawca miał obowiązek „pozostawać w gotowości” do świadczenia dostaw dla nabywcy i by z tego tytułu przysługiwało mu wynagrodzenie.

2. Postanowienia Umowy dot. ceny sprzedaży przewidują jej ustalenie zgodnie z odpowiednią formułą uwzględniającą m.in.:

-cenę za poprzedni kwartał (w tym zakresie podana jest cena początkowa (…) r. na I kwartał współpracy jako cena startowa, która podlega aktualizacji zgodnie z formułą umowną w każdym kolejnym kwartale),

-wskaźniki zużycia jednego z surowców wykorzystywanych w procesie wytwarzania wyrobu w przeliczeniu na stężenie roztworu,

-dane z notowań ww. surowca (tzw. notowań ICIS),

-oraz stały rabat kwotowy (…).

Zatem odpowiadając wprost na pytanie Organu, przyjęta formuła cenowa, czy sposób kalkulacji ceny nie opierają się na wysokości zamówionego wolumenu w danym kwartale. Innymi słowy, bez względu na ilość zamówionego produktu, cena jednostkowa sprzedaży za jedną tonę towaru obowiązująca w danym okresie jest taka sama.

3. Tak jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), jeśli nabywca nie wywiąże się z zobowiązania do zakupu określonego minimalnego wolumenu produktów, ma wypłacić Spółce karę umowną równą iloczynowi kwoty za tonę produktu określonej w Umowie oraz różnicy pomiędzy ilością produktów, które miał kupić w poprzednim roku (lub ew. do końca I kwartału roku kolejnego) a ilością, którą faktycznie kupił w tym poprzednim roku (lub ew. w pierwszym kwartale roku kolejnego). Kara umowna, zgodnie z Umową, odzwierciedla część kosztu stałego, którego Spółka nie mogła odzyskać w cenie sprzedaży produktów z uwagi na mniejszy wolumen dostawy. Ów koszt stały jest związany z funkcjonowaniem instalacji produkcyjnej, której część mocy została zarezerwowana (i niewykorzystana) na produkcję produktów dla nabywcy. Umowa pomiędzy Wnioskodawcą i nabywcą nie przewiduje żadnych dodatkowych warunków wypłaty kary ani też nie określa jej skutków.

Tym samym kara umowna jest należna Wnioskodawcy z tytułu niewywiązania się przez drugą stronę (nabywcę) z jej zobowiązania do zakupu określonej ilości towaru. Umowa nie przewiduje, aby na Spółce jako stronie otrzymującej karę umowną, ciążyło jakiekolwiek zobowiązanie do działania, świadczenia czy powstrzymania się od czynności, które by warunkowało zapłatę kary; w tym zakresie Wnioskodawca, zgodnie z wezwaniem Organu, doprecyzowuje opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

4. Tak jak wskazano w opisie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), jeśli nabywca nie wywiąże się z zobowiązania do zakupu określonego minimalnego wolumenu produktów, ma wypłacić Spółce karę umowną równą iloczynowi kwoty za tonę produktu określonej w Umowie oraz różnicy pomiędzy ilością produktów, które miał kupić w poprzednim roku (lub ew. do końca I kwartału roku kolejnego) a ilością, którą faktycznie kupił w tym poprzednim roku i w pierwszym kwartale roku kolejnego. Kara umowna, zgodnie z Umową, odzwierciedla część kosztu stałego, którego Spółka nie mogła odzyskać w cenie sprzedaży produktów z uwagi na mniejszy niż spodziewany wolumen dostawy. Ów koszt stały jest związany z funkcjonowaniem instalacji produkcyjnej, której część mocy została zarezerwowana (i niewykorzystana) na produkcję produktów dla nabywcy.

Tym samym, zgodnie z Umową, kara ma pozwolić odzyskać Wnioskodawcy część jego kosztów, które nie zostały pokryte przychodami ze sprzedaży produktów, gdyż do sprzedaży towarów nie doszło (albo doszło, ale w wolumenie niższym niż określony w Umowie). A więc efektywnie celem nałożenia kary na nabywcę jest pokrycie strat Spółki poniesionych w związku z niewywiązaniem się przez nabywcę z jego zobowiązań. Na marginesie Wnioskodawca zaznacza, że Umowa przewiduje stałą kwotę kary umownej za każdą niezamówioną tonę produktu. Umowa nie przewiduje waloryzacji czy aktualizacji tej kwoty – więc uznać należy, że oparta jest na szacunku utraconych kosztów stałych z okresu zawarcia Umowy.

5. Umowa z nabywcą przewiduje konieczność zapłaty, w określonych przypadkach, kary umownej. Nie stanowi jednak, aby kara umowna lub jakakolwiek jej część miała być odnoszona do konkretnych transakcji (dostaw towarów) dokonanych przez Wnioskodawcę na rzecz nabywcy i aby ceny tych transakcji miały ulegać zmianie o kwoty kar umownych czy ich części, tym bardziej, że kara umowna jest należna także w sytuacji, w której w zakończonym roku kalendarzowym (i w pierwszym kwartale kolejnego roku) w ogóle nie dochodzi do dostaw towarów. W praktyce strony Umowy, również nie odnoszą omawianych płatności do wcześniej dokonanych transakcji, ani nie traktują ich jako zmian cen czy cofnięcia rabatów. Zatem w powyższym zakresie Wnioskodawca, zgodnie z wezwaniem Organu, doprecyzowuje opis stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego).

6 . Tak jak wskazano w odpowiedzi na pytanie nr 5, kara umowna, zgodnie z Umową, odzwierciedla część kosztu stałego, którego Spółka nie mogła odzyskać w cenie dostarczonych produktów z uwagi na mniejszy niż spodziewany wolumen sprzedaży. Umowa przewiduje stałą kwotę kary umownej za każdą niezamówioną tonę produktu. Umowa nie przewiduje waloryzacji czy aktualizacji tej kwoty – więc uznać należy, że oparta jest na szacunku utraconych kosztów stałych z okresu zawarcia Umowy.

Tym samym odpowiadając wprost na drugie z pytań spod nr 6 z wezwania (Czy kwota ta uwzględnia cenę towaru?), kwota kary umownej nie uwzględnia i nie jest równa cenie towaru, lecz uwzględnia najwyżej pewną część kosztów, które brane są pod uwagę przy określaniu cen (tj. część kosztów stałych, podczas gdy na cenę produktu mają wpływ także inne składowe, jak koszty zmienne produkcji, koszty ogólne, koszty frachtu, koszty sprzedaży czy narzut zysku).

Pytania

1.Czy przychód na gruncie ustawy o CIT związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy powstaje z chwilą jej otrzymania? (pytanie oznaczone we wniosku nr 4)

2.Czy jeśli przychód na gruncie ustawy o CIT związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy nie powstaje z chwilą jej otrzymania, to powstaje on 31 marca roku następującego po roku, którego ta kara dotyczy? (pytanie oznaczone we wniosku nr 5)

Państwa stanowisko w sprawie

1.Przychód na gruncie ustawy o CIT związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy powstaje z chwilą jej otrzymania;

2.Jeśli przychód na gruncie ustawy o CIT związany z kara umowną należną Spółce od nabywcy nie powstaje z chwilą jej otrzymania, to powstaje on 31 marca roku następującego po roku, którego ta kara dotyczy.

Uzasadnienie w zakresie pytania nr 1

Przychodami na gruncie ustawy o CIT są m.in. otrzymane pieniądze (art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT), jak również przychody należne, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane (art. 12 ust. 3 ustawy o CIT). W świetle tych przepisów nie powinno budzić wątpliwości, że kara umowna należna Spółce od nabywcy za niewywiązanie się przez niego z obowiązku zakupu minimalnej ilości produktów w ciągu roku (i w pierwszym kwartale roku kolejnego) stanowi dla Spółki przychód w rozumieniu ustawy o CIT.

Przychód powstaje we wcześniejszym z następujących momentów: wykonania usługi, wystawienia faktury lub uregulowania należności (art. 12 ust. 3a ustawy o CIT) lub też, jeśli te zasady nie znajdują zastosowania, w dacie otrzymania zapłaty (art. 12 ust. 3e ustawy o CIT). Z utrwalonej praktyki interpretacyjnej Dyrektora KIS wynika, że hipoteza tego drugiego przepisu obejmuje m.in. takie sytuacje, w których uzyskaniu przychodu nie towarzyszy wykonanie usługi lub dostarczenie towaru, np. w przypadku kary umownej czy odszkodowania (np. interpretacje z 5 sierpnia 2021 r., nr 0111-KDIB1-1.4010.212.2021.1.MF i z 7 sierpnia 2019 r., nr 0111-KDIB1-2.4010.212.2019.2.MM).

Zgodnie z powszechnie przyjętą praktyką, interpretacja przepisów ustawy o CIT jest dokonywana przez pryzmat przepisów prawa cywilnego. Takie stanowisko zajmuje również Dyrektor KIS, który w powyższej interpretacji z 7 sierpnia 2019 r. (nr 0111-KDIB1-2.4010.212.2019.2.MM) stwierdził, że dla celów stosowania przepisów o podatku CIT należy przyjmować skutki, jakie wynikają z przepisów prawa cywilnego. Tymczasem, z opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika jednoznacznie, że nabywca jest zobowiązany do wypłacenia Spółce kary umownej za niewywiązanie się ze swoich obowiązków umownych (zakupu określonej ilości produktów w danym okresie), która to kara nie pozostaje w związku z wykonaniem usługi lub dostarczeniem towaru. W konsekwencji, z perspektywy zarówno przepisów Kodeksu Cywilnego, jak i przepisów ustawy o CIT, płatności otrzymane przez Spółkę od nabywcy tytułem kary umownej nie pozostają w związku z jakimkolwiek świadczeniem ze strony Spółki, lecz mają zrekompensować jej poniesione szkody. Nie mają do nich zatem zastosowania zasady wskazane w art. 12 ust. 3a ustawy o CIT, a więc przychód z ich tytułu, zgodnie z art. 12 ust. 3e ustawy o CIT, powstaje z chwilą ich otrzymania.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje oparcie w licznych interpretacjach indywidualnych wydawanych przez Dyrektora KIS, w tym również tych, które zostały powołane już wcześniej: otóż w interpretacji z 5 sierpnia 2021 r. (nr 0111-KDIB1-1.4010.212.2021.1.MF) Dyrektor KIS przyznał podatnikowi rację co do tego, że kara umowna za odstąpienie od umowy skutkuje powstaniem przychodu w dacie zapłaty. Podobne stanowisko Dyrektor KIS zajął w interpretacji z 7 sierpnia 2019 r. (nr 0111-KDIB1-2.4010.212.2019.2.MM), w której uznał, że przychód powstaje w dacie otrzymania kary umownej w związku z niewywiązaniem się kontrahenta z umowy.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o potwierdzenia poprawności swojego stanowiska co do tego, że przychód związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy powstaje z chwilą jej otrzymania.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 2805 ze zm., dalej: ustawa o CIT), nie zawiera definicji przychodów podatkowych. Zgodnie jednak z ugruntowanym poglądem, do tej kategorii należą, co do zasady, wszelkie przysporzenia podatnika, mające charakter definitywny, powiększające jego aktywa, którymi może on rozporządzać jak własnymi, o ile nie zostały ujęte w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Przychody należne to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność” wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia.

Z uwagi na fakt, że art. 12 ust. 3 ustawy o CIT dotyczy przychodów związanych z działalnością gospodarczą, należy stwierdzić, iż odnosi się on do przychodów będących następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, związanych z nią bezpośrednio lub pośrednio. Objęte powyższą regulacją przychody muszą być więc następstwem prowadzonej działalności gospodarczej, stąd też między przychodem a działalnością gospodarczą musi istnieć związek skutkujący powstaniem przychodu. Określenie „związane z działalnością gospodarczą” pojmuje się dość szeroko uznając tym samym, że przychodami z tego źródła są nie tylko przychody będące bezpośrednim wynikiem tej działalności, ale także przychody z każdej innej działalności z nią związanej. Przepis ten obejmuje zatem również m.in. przychody z tytułu kar i odszkodowań, określonych w umowach zawartych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Moment powstania przychodu związanego z działalnością gospodarczą regulują przepisy art. 12 ust. 3a oraz 3c-3e ustawy o CIT. Zgodnie z art. 12 ust. 3a ustawy o CIT:

Ustawodawca przewidział także szczególną sytuację, gdy strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych. Zastosowanie ma wówczas przepis art. 12 ust. 3c ww. ustawy.

Istnieją również sytuacje szczególne, w których dopiero otrzymanie środków pieniężnych rodzi obowiązek zadeklarowania przychodu podatkowego z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej. Kwestię tę reguluje art. 12 ust. 3e ustawy o CIT:

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że otrzymanie kary umownej należnej Spółce od nabywcy za niewywiązanie się przez niego z obowiązku zakupu minimalnej ilości produktów stanowi dla Spółki przychód w rozumieniu ustawy o CIT.

Odnosząc się natomiast do ustalenia momentu powstania przychodu podatkowego, wskazać należy, że ww. kara umowna ma związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Nie jest to jednak należność będąca konsekwencją wydania rzeczy, zbycia praw majątkowych ani wykonania usługi. Dlatego datę powstania przychodu z tego tytułu należy ustalić na podstawie art. 12 ust. 3e ustawy o CIT. Stosownie do tego przepisu, jak wyżej wskazano, w przypadku otrzymania przychodu, do którego nie stosuje się przepisów odnoszących się do sprzedaży towarów, usług oraz zbycia prawa majątkowego za datę powstania przychodu uważa się dzień otrzymania zapłaty. Zatem na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych dopiero otrzymanie kary umownej skutkuje powstaniem przychodu podatkowego.

W konsekwencji, w przedstawionym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym kara umowna – stanowiąca przychód związany z działalnością gospodarczą – którą Spółka obciążyła Nabywcę za niewywiązanie się przez niego z obowiązku zakupu minimalnej ilości produktów, stanowi przychód w momencie jej faktycznego otrzymania (zapłaty), stosownie do regulacji art. 12 ust. 3e ustawy o CIT.

Zatem Państwa stanowisko, zgodnie z którym przychód związany z karą umowną należną Spółce od nabywcy powstaje z chwilą jej otrzymania, jest prawidłowe.

W związku z uznaniem stanowiska w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, bezzasadna stała się odpowiedź na warunkowo sformułowane pytanie nr 2, na które oczekiwali Państwo odpowiedzi w przypadku uznania stanowiska w zakresie pytania nr 1 za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia oraz zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja dotyczy wyłącznie podatku dochodowego od osób prawnych. W zakresie pytań odnoszących się do podatku od towarów i usług wydane zostanie/ zostało odrębne rozstrzygnięcie.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).