Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 20 czerwca 2024 r., sygn. I SA/Wr 151/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Dagmara Dominik-Ogińska (sprawozdawca) Sędzia WSA Piotr Kieres Asesor WSA Łukasz Cieślak Protokolant: Starszy sekretarz sądowy Paweł Poźniak po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 czerwca 2024 r. sprawy ze skargi B. S.A. z siedzibą w W. (dawniej H. Sp. z o.o.) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu z dnia 27 grudnia 2022 r. nr 0201-IOV-12.4103.4.2022 w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od października do grudnia 2014 r. I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Dolnośląskiego Urzędu Celno-Skarbowego z dnia 20 grudnia 2021 r. nr 458000-CKK-51.4103.2.2020.155; II. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej we Wrocławiu na rzecz strony skarżącej kwotę 45.458 (słownie: czterdzieści pięć tysięcy czterysta pięćdziesiąt osiem) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

Uzasadnienie

1. Postępowanie przed organami podatkowymi.

1.1. Przedmiotem skargi B. S.A. z siedzibą w W. (dawniej H. Sp. z o.o.; dalej: Skarżąca/Spółka/Strona) z dnia 27 grudnia 2022 r. nr 0201-IOV-12.4103.4.2022 utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego we Wrocławiu z dnia 20 grudnia 2021 r. nr 458000-CKK-51.4103.2.2020.155 w przedmiocie określenia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy podatnika za październik 2014 r. w wysokości 677.919 zł; za listopad 2014 r. w wysokości 2.350.500 zł; za grudzień 2014 r. w wysokości 2.261.502 zł.

1.2. Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji (która jest kolejną w sprawie) wynika, że zgromadzony materiał dowodowy (s. 22-96) potwierdza, że Spółka fakturując wewnątrzwspólnotowe dostawy towarów (wlewek – gąsek ołowiu; dalej WDT) na rzecz S. Ltd (dalej podmiot cypryjski) powinna była mieć świadomość, a zdaniem organu odwoławczego taką wiedzę posiadała, odnośnie udziału tych transakcji w oszustwie z udziałem "znikających podatników" (R. Sp. z o.o. oraz T. Sp. z o.o.) lub "buforów" (B.(1) Sp. z o.o., B.(2) Sp. z o.o., C. Sp. z o.o.), które w rzeczywistości nie dokonywały rzeczywistych transakcji, natomiast zostały utworzone wyłącznie w celu wydłużenia łańcucha podmiotów, tak aby uniemożliwić lub utrudnić identyfikację faktu fakturowania transakcji pomiędzy powiązanymi kapitałowo i osobowo podmiotami. Rolą wszystkich ww. podmiotów pełniących rolę: "znikających podatników" i "buforów" nie było prowadzenie rzeczywistej działalności gospodarczej obejmującej realny handel towarami, ale zostały one założone i wykorzystane wyłącznie w celu realizacji zaplanowanego oszustwa podatkowego. Zdaniem organu odwoławczego z ustalonego obrazu nabyć i dostaw ołowiu oraz dokumentowanego transportu wynika, że w przypadku wszystkich transakcji ołów nabyty przez Spółkę od Spółki K. S.A. E. Sp. k. (dalej dostawca) i wykazany jako WDT do podmiotu cypryjskiego wracał do Polski i przechodził przez wiele firm, by ostatecznie trafić do Spółki B.(3) – kapitałowo i osobowo powiązanej ze Spółką. Natomiast fizyczne dostawy ołowiu przebiegały w ten sposób, że ołów był dostarczany z magazynu Spółki we W.(1) do magazynu wynajmowanego przez podmiot cypryjski położonego w miejscowości Ż. na Słowacji i następnie ten sam towar był transportowany bezpośrednio do magazynu B.(3) Sp. z o.o. w K., wynajmowanego od powiązanej kapitałowo Spółki B.(4) S.A. Podkreślono, że cechą charakterystyczną nie był aspekt ekonomiczny (uzyskiwanie korzyści finansowej z tytułu marży), ale uchylanie się od opodatkowania i wyłudzenie VAT przez podmioty uczestniczące w łańcuchu. Podkreślono, że w niniejszej sprawie nie jest kwestionowane faktyczne istnienie towaru, w konsekwencji tego konieczna jest analiza i ocena świadomości Spółki udziału w oszustwie. W efekcie przeprowadzonych transakcji Spółka występowała o zwrot VAT zapłaconego na etapie zakupu ołowiu. Dzięki deklarowaniu WDT nie wykazywała podatku należnego z tytułu sprzedaży ołowiu, następnie podmiot cypryjski deklarował WDT na rzecz polskich podmiotów, które pełniły rolę tzw. "znikających podatników", nie zadeklarowały podatku należnego z tytułu WNT, a w konsekwencji tego nie odprowadzały podatku należnego VAT od transakcji sprzedaży na rzecz kolejnych podmiotów występujących w łańcuchu transakcji w roli tzw. "buforów". Ostatecznie ołów nabywany był przez B.(3) Sp. z o.o. oraz B.(4) S.A., które odliczały podatek naliczony VAT, który nie był uprzednio odprowadzany do budżetu przez tzw. "znikających podatników". Strona miała wiedzę, że uczestniczy w schemacie oszustwa opartym na wyreżyserowanym, łańcuchu dostaw z udziałem "znikających podatników", które nie rozliczyły podatku należnego VAT.