Interpretacja indywidualna z dnia 12 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.385.2024.2.IM

Indywidualna stawka amortyzacyjna w wysokości 10% od budynków przemysłowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 23 maja 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 23 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismami z 30 lipca 2024 r. (wpływ 31 lipca 2024 r. oraz 2 sierpnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest przedsiębiorcą prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą wpisaną do Centralnej Ewidencji i Informacji Działalności Gospodarczej pod firmą: (...), ze stałym miejscem jej wykonywania w (...). Wnioskodawca posiada miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w związku z czym objęty jest nieograniczonym obowiązkiem podatkowym w Polsce.

Na podstawie umowy sprzedaży zawartej w dniu (...) Wnioskodawca, działając w imieniu własnym oraz w imieniu i na rzecz swojej małżonki (...), nabył prawo własności:

1.Nieruchomości zabudowanej budynkiem przemysłowym, (...), składającej się z działki oznaczonej w ewidencji gruntów numerem (...), objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w (...);

2.Nieruchomości zabudowanej położonej w miejscowości (...), znajdującego się na działce oznaczonej w ewidencji gruntów numerem (...), objętego księgą wieczystą nr (...) prowadzoną przez Sąd Rejonowy w (...).

Ad 1

W tym miejscu należy wskazać, że własność nieruchomości określonej w pkt 1 Wnioskodawca nabył od poprzedniego właściciela (...). Poprzedni właściciel nabył przedmiotową nieruchomość na podstawie umowy o podział majątku wspólnego, udokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez (...) w dniu (...)). Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem przemysłowym murowanym o powierzchni zabudowy (...) m². Przedmiotowy budynek został wybudowany w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez poprzedniego właściciela – (...), który dostawy tego budynku dokonał jako podatnik VAT, w rozumieniu art. 15 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.). Dostawa przedmiotowego budynku jest zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.), jednakże strony przedmiotowej umowy zrezygnowały z tego zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 10 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.). Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę za cenę (...) (słowie (...)) netto, powiększoną o należny podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki, tj. ((...)) brutto, do majątku objętego wspólnością ustawową majątkowa małżeńską. Wnioskodawca dokonał nabycia przedmiotowej nieruchomości do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, pod firmą: (...), ze stałym miejscem jej wykonywania w (...).

Ad 2

W tym miejscu należy wskazać, że własność nieruchomości określonej w pkt 2 Wnioskodawca nabył od poprzedniego właściciela (...). Poprzedni właściciel nabył przedmiotową nieruchomość, będąc rozwiedzionym, na podstawie umowy sprzedaży, udokumentowanej aktem notarialnym sporządzonym przez (...) r. ((...)). Przedmiotowa nieruchomość zabudowana jest budynkiem przemysłowym murowanym o powierzchni zabudowy (...) m², budynkiem biurowym murowanym o powierzchni zabudowy (...) m² oraz budynkiem przemysłowym murowanym o powierzchni zabudowy (...) m². Przedmiotowe budynki zostały wybudowane w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez poprzedniego właściciela – (...), który dostawy tych budynków dokonał jako podatnik VAT, w rozumieniu art. 15 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.). Dostawa przedmiotowych budynków jest zwolniona z podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.), jednakże strony przedmiotowej umowy zrezygnowały z tego zwolnienia na podstawie art. 43 ust. 10 Ustawy o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r. (Dz. U. z 2023 r. poz. 1570 z późn. zm.). Przedmiotowa nieruchomość została nabyta przez Wnioskodawcę za cenę (...) (słowie (...) złotych) netto, powiększoną o należny podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki, tj. (...) (...) złotych) brutto, do majątku objętego wspólnością ustawową majątkowa małżeńską. Wnioskodawca dokonał nabycia przedmiotowej nieruchomości do celów prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, pod firmą: (...), ze stałym miejscem jej wykonywania w (...).

Przedmiotowe budynki zostały po raz pierwszy ujęte w ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy i oddane do używania w miesiącu wrześniu 2023 r. Wnioskodawca zakwalifikował budynki zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w następujący sposób:

–budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m² położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 1 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–budynek biurowy murowanym o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 105 „Budynki Biurowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie wniosku udzielił Pan odpowiedzi na następujące pytanie:

Jak opodatkowane są przychody osiągane z Pana działalności gospodarczej?

Przychody osiągane z działalności gospodarczej Wnioskodawcy są opodatkowane stawką liniową – 19% (zgodnie z art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. Dz. U. Nr 80, poz. 350).

Pytanie

Czy dokonując odpisów amortyzacyjnych od podlegających amortyzacji środków trwałych, w postaci budynku przemysłowego murowanego położonego na działce o numerze ewidencyjnym (...) w miejscowości (...) oraz dwóch budynków przemysłowych i jednego budynku biurowego położonych na działce o numerze ewidencyjnym (...) w miejscowości (...), nabytych na podstawie Umowy sprzedaży zawartej w dniu (...)), udokumentowanej fakturą (...), Wnioskodawca mógł zastosować dla tych budynków przemysłowych i budynku biurowego indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 z późn. zm.)?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy – Wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od podlegających amortyzacji środków trwałych w postaci budynku przemysłowego murowanego położonego na działce o numerze ewidencyjnym (...) w miejscowości (...) oraz dwóch budynków przemysłowych i jednego budynku biurowego położonych na działce o numerze ewidencyjnym (...) w miejscowości (...), nabytych na podstawie Umowy sprzedaży zawartej w dniu (...) r. przed notariuszem (...), w Kancelarii Notarialnej (...), Wnioskodawca mógł zastosować dla tych budynków przemysłowych i budynku biurowego indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 z późn. zm.) – dalej: u.p.d.o.f.

W niniejszej sprawie, w celu ustalenia stawek amortyzacyjnych należy odwołać się do art. 22j ust. 1 u.p.d.o.f.

Zgodnie z treścią tego przepisu podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l (który nie ma w sprawie zastosowania) mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

1)dla środków trwałych zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji:

a)24 miesiące – gdy ich wartość początkowa nie przekracza 25 000 zł,

b)36 miesięcy – gdy ich wartość początkowa jest wyższa od 25 000 zł i nie przekracza 50 000 zł,

c)60 miesięcy – w pozostałych przypadkach;

2)dla środków transportu, w tym samochodów osobowych – 30 miesięcy;

3)dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4-10 lat, z wyjątkiem:

a)trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata;

4)dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % – 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak stanowi art. 22j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

• używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

• ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W pierwszej kolejności należy jednak wskazać, że, aby odpisy amortyzacyjne mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, musi być spełnionych szereg warunków. Przede wszystkim, zgodnie z art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W tej sytuacji, aby określony wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, to pomiędzy tym wydatkiem a osiągniętym przychodem musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.

W świetle tej zasady podatnik ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma wpływ lub może mieć wpływ na wielkość osiąganego przychodu. Kosztem uzyskania przychodów, zgodnie do art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f., są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a–22o z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 u.p.d.o.f. amortyzacji podlegają z zastrzeżeniem 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2. maszyny, urządzenia i środki transportu,

3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 u.p.d.o.f. składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych, której zasady ustalania zawarte są w art. 22g u.p.d.o.f.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f. za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia – cenę ich nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Mając na względzie przywołane wyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy stwierdzić, że zastosowanie indywidulanej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spełniały ustawowe kryteria uznania ich za środek trwały.

Stawkę tę można stosować dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

W zawartej w art. 22j ust. 3 u.p.d.o.f., definicji „używany środek trwały” występują dwa istotne elementy – pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności, w szczególności poprzez nabycie, oraz wykazanie „wykorzystania”, bez doprecyzownia przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.

Używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany lub był z niego czyniony użytek u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez co najmniej okres 60 miesięcy.

Natomiast zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l (niemającym zastosowania w niniejszej sprawie), mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być niż 10 lat (dla budynków/lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%).

Inaczej niż w stosunku do innych środków trwałych, w przypadku budynków/lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% ustawodawca nie określił, jakie warunki muszą zostać spełnione, aby te środki trwałe można było uznać za używane.

Tym samym należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego należy rozumieć jego eksploatowanie przed dniem nabycia przez podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku (lokalu) niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że budynek ten (lokal) był wcześniej używany.

W niniejszej sprawie, w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny, a także przywołany stan prawny, nie ulega wątpliwości, że Wnioskodawca spełnił wszystkie wymagania i warunki, od których uzależnione jest zastosowanie do nabytych składników majątku w postaci budynku przemysłowego murowanego położonego na działce o numerze ewidencyjnym (...) w miejscowości (...) oraz dwóch budynków przemysłowych i jednego budynku biurowego położonych na działce o numerze ewidencyjnym (...) w miejscowości (...), gmina (...), indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Przedmiotowe budynki nabyte zostały bowiem przez Wnioskodawcę we wrześniu 2023 r. Wskazać natomiast należy, że przedmiotowe budynki zostały wzniesione przez poprzedniego właściciela nieruchomości w 1989 roku i od tamtego czasu były używane przez poprzedników prawnych, o czym świadczą chociażby wpisy w księdze wieczystej. Oznacza to, że budynki te, jako wykorzystywane przez poprzedników prawnych (poprzednich właścicieli) co najmniej 60 miesięcy, spełniają warunek ich używania przed nabyciem przez Wnioskodawcę, zawartym w art. 22j ust. 3 u.p.d.o.f.

Wysokość stawki amortyzacyjnej uzależniona jest z kolei od zakwalifikowania danego składnika majątku do określonej grupy i rodzaju środków trwałych zawartych w Klasyfikacji Środków Trwałych.

Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U.2016.164) nabyte przez Wnioskodawcę budynki należało zakwalifikować w następujący sposób:

–budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m² położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 1 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–budynek biurowy murowanym o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 105 „Budynki Biurowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10 % stawki jako budynek używany,

–budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany.

Stawka amortyzacyjna określona w Wykazie stawek amortyzacyjnych dla takich lokali wynosi 2,5%, jednakże minimalny okres amortyzacji takich budynków (lokali) niemieszkalnych należy ustalić poprzez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania ich po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W sprawie objętej niniejszym wnioskiem budynki zostały oddane do używania w latach:

–1989 rok – budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 1 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–1989 rok – budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–1989 rok – budynek biurowy murowanym o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 105 „Budynki Biurowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany,

–1989 rok – budynek przemysłowy murowany o powierzchni zabudowy (...) m², położony na działce o numerze ewidencyjnym (...) (położony na nieruchomości odznaczonej w pkt 2 powyżej) do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe” i rozpocznie jego amortyzację według indywidualnej 10% stawki jako budynek używany.

Wynika z tego, że pomiędzy dniem oddania do używania budynku w 1989 roku, które następnie Wnioskodawca wprowadził do ewidencji środków trwałych w wrześniu 2023 r., minęło co najmniej 34 lata. To z kolei oznacza, że Wnioskodawca może zastosować indywidualną, 10% stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f. do nabytych budynków.

Podsumowując, Wnioskodawca nabył przedmiotowe budynki dla celów związanych z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą. Budynki te zostały wybudowane w latach 1989 i od tamtego czasu były używane przez poprzedników prawnych Wnioskodawcy. Przedmiotowe budynki zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Wnioskodawcy w 09/2023. W tych okolicznościach zatem należy stwierdzić, że Wnioskodawca, mając na względzie art. 22j ust. 1 pkt 4 u.p.d.o.f., jest uprawniony do zastosowania do nabytych budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

To oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek stanowił koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki:

–został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

–jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

–pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

–poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

–został właściwie udokumentowany,

–nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Na podstawie art. 22d ust. 2 wskazanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 22n ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z ustępem drugim tego artykułu (art. 22h ust. 2 wskazanej ustawy podatkowej):

Regulacja art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje natomiast, że:

Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W tym miejscu wskazuję, że sposób ustalenia stawki amortyzacyjnej dla środków trwałych uzależniony jest od tego, do jakiego rodzaju środków trwałych, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT), (Dz. U. z 2016 r., poz. 1864), określony środek zostanie zakwalifikowany. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalania stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

Jak wynika z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki (lokale) niemieszkalne amortyzuje się według stawki 2,5%.

Z powyższych względów – indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, można ustalić, jeżeli wskazane budynki/lokale nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, a ponadto spełniają równocześnie jeden z warunków przewidzianych w tym przepisie, czyli są używane lub ulepszone.

Należy przy tym przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez podatnika. Oznacza to, że aby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku/lokalu niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji, podatnik musi wykazać, że ten budynek/lokal był wcześniej używany.

Podkreślam w tym miejscu, że ustawodawca w przepisie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określił minimalne okresy dokonywania odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek indywidualnych, określając tym samym maksymalne stawki amortyzacyjne. Dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, minimalny okres amortyzacji należy ustalić przez pomniejszenie okresu 40 lat o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania budynku po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika. Ponadto, okres amortyzacji nie może być krótszy niż lat 10.

Z przedstawionych przez Pana informacji wynika, że:

·prowadzi Pan działalność gospodarczą, przychody z niej uzyskane opodatkowuje Pan stawką liniową – 19%,

·na podstawie umowy sprzedaży zawartej we wrześniu 2023 r., nabył Pan prawo własności:

1)nieruchomości zabudowanej budynkiem przemysłowym (dalej: Budynek przemysłowy 1), składającej się z działki oznaczonej (...); własność tej nieruchomości nabył Pan od poprzedniego właściciela, który nabył tą nieruchomość na podstawie umowy o podział majątku wspólnego; Budynek przemysłowy 1 został wybudowany w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez poprzedniego właściciela; nabycia nieruchomości dokonał Pan do celów prowadzonej działalności gospodarczej,

2)nieruchomości zabudowanej, znajdującej się na działce oznaczonej (...); własność tej nieruchomości nabył Pan od poprzedniego właściciela; poprzedni właściciel nabył tą nieruchomość, będąc rozwiedzionym, na podstawie umowy sprzedaży, nieruchomość ta zabudowana jest budynkiem przemysłowym murowanym (dalej: Budynek przemysłowy 2), budynkiem biurowym murowanym (dalej: Budynek biurowy) oraz budynkiem przemysłowym murowanym (dalej: Budynek przemysłowy 3); budynki te zostały wybudowane w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej prowadzonej przez poprzedniego właściciela; nabycia nieruchomości dokonał Pan do celów prowadzonej działalności gospodarczej,

(Budynek przemysłowy 1, Budynek przemysłowy 2, Budynek przemysłowy 3 i Budynek biurowy dalej łącznie: budynki),

·budynki zostały po raz pierwszy ujęte przez Pana w ewidencji środków trwałych i oddane do używania w miesiącu wrześniu 2023 r.,

·zakwalifikował Pan budynki, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, w następujący sposób:

1)Budynek przemysłowy 1, Budynek przemysłowy 2 i Budynek przemysłowy 3 do grupy 1 rodzaj 101 „Budynki Przemysłowe”,

2)Budynek biurowy do grupy 1 rodzaj 105 „Budynki Biurowe”.

Budynki nabył Pan dla celów związanych z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą. Budynki te zostały wybudowane w latach 1989 i od tamtego czasu były używane przez Pana poprzedników prawnych. Budynki wprowadził Pan do ewidencji środków trwałych po raz pierwszy we wrześniu 2023 r. Stwierdzam zatem, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, że jest Pan uprawniony do zastosowania do budynków indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10%.

Podsumowanie: dokonując odpisów amortyzacyjnych od podlegających amortyzacji środków trwałych, w postaci Budynku przemysłowego 1, Budynku przemysłowego 2, Budynku przemysłowego 3 i Budynku biurowego nabytych na podstawie umowy sprzedaży zawartej w 2023 r., udokumentowanej fakturą VAT, mógł Pan zastosować dla budynków indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).