Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 lipca 2024 r., sygn. I SA/Gd 74/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Irena Wesołowska, Sędziowie Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń (spr.), Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Protokolant Specjalista Dorota Pellowska, , po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 17 lipca 2024 r. sprawy ze skargi B.K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku z dnia 14 listopada 2023 r., nr 2201-IOV-1[1].623.6.2023/02/11 w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej w sprawie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia 2009 r. do lutego 2012 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Zaskarżoną decyzją z dnia 14 listopada 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Gdańsku (dalej jako "Dyrektor IAS"), działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w zw. z art. 221 § 1 oraz art. 240 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm., dalej "O.p."), po rozpatrzeniu odwołania B. K. (dalej jako "Skarżąca") od decyzji Dyrektora IAS z dnia 31 lipca 2023 r. w przedmiocie odmowy uchylenia decyzji ostatecznej Dyrektora IAS z dnia 23 maja 2017 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia 2009 r. do lutego 2012 r., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

2. Rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego sprawy:

2.1. Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Gdańsku wydał 17 lutego 2017 r. dla Skarżącej decyzję w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia 2009 r. do lutego 2012 r., w której dokonał rozliczenia podatku VAT w sposób odmienny od wykazanego w złożonych deklaracjach podatkowych.

Dyrektor IAS decyzją z 23 maja 2017 r., sprostowaną postanowieniem z 28 czerwca 2017 r., uchylił decyzję organu I instancji w części określającej zobowiązanie podatkowe za lipiec 2011 r. o kwotę 242 zł, a w pozostałej części utrzymał decyzję w mocy.

W wydanej decyzji organ II instancji podzielił stanowisko, że w myśl art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT Skarżącej nie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego w łącznej kwocie 100.441 zł z 37 faktur wystawionych w badanym okresie przez L. S.A. z tytułu sprzedaży papierosów. Faktury te nie dokumentują bowiem czynności faktycznych dokonanych pomiędzy Stroną jako nabywcą, a podmiotem wskazanym na tych fakturach jako sprzedawca. Ustalono bowiem, że Skarżąca poza spornymi fakturami nie posiada żadnych wiarygodnych dowodów potwierdzających zaistnienie transakcji w nich udokumentowanych. Skarżąca pomimo stałej współpracy ze Spółką L. nikogo z tej Spółki nie zna i nie widziała. Nigdy nie przyjmowała towaru pochodzącego z tej Spółki, a współpracą ze Spółką, jak zeznała, zajmował się mąż (K. K.), który jednak również nikogo z tej Spółki nie znał i nie widział, nie wie u kogo zamawiał towar, w jaki sposób i komu wydawał dyspozycje dostarczenia towaru do hurtowni pana J. K.. Mąż Skarżącej nie zna osób, którym wręczał, bez pokwitowania, gotówkę, nigdy nie był w siedzibie Spółki i dokładnie nie orientuje się gdzie Spółka się znajduje. Ponadto, zmieniał swoje zeznania. Natomiast działający w imieniu dostawcy towaru - Spółki L.: M. G. (pracownica Spółki L.), P. B. (ajent magazynu Spółki L.) zaprzeczają dostawie papierosów. J. K. (prowadzący hurtownię T.) wskazywany jako pośredniczący w przekazywaniu towaru najpierw zeznał, że za fakturami nie szedł towar - były to faktury kosztowe, o które prosili jego klienci, w tym mąż Skarżącej, w celu zmniejszenia kosztów utrzymania sklepu (T. K. K., L1 B. K.). Później pan K. zmienił zeznania i m.in. stwierdził, że nic nie wie na temat wystawiania przez pracowników L. pustych faktur bez rzeczywistych zakupów.