Interpretacja indywidualna z dnia 9 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-2.4011.437.2024.2.KP

Ustalenie rezydencji podatkowej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych stanów faktycznych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 10 czerwca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 4 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanów faktycznych

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą od 2015 r. jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą „(…)”; (NIP: ...; dalej: „Wnioskodawca”), opodatkowaną podatkiem zryczałtowanym 5,5% PIT. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, w tym VAT-UE.

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym, jego stałe miejsce wykonywania działalności gospodarczej znajduje się w Polsce.

Zgodnie z wpisem do CEIDG przeważającym przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest Obróbka mechaniczna elementów metalowych – 25.62.Z., tj. usługi spawalnicze (dalej: Usługi spawalnicze).

Po rozpoczęciu działalności gospodarczej Wnioskodawca wykonywał Usługi spawalnicze jedynie na terytorium Polski. Od września 2018 r. do chwili obecnej Wnioskodawca wykonuje Usługi spawalnicze również na terytorium Niemiec na rzecz niemieckiego kontrahenta (…) (dalej: Usługi spawalnicze na rzecz niemieckiego kontrahenta). Usługi spawalnicze na rzecz niemieckiego kontrahenta wykonywane są przez Wnioskodawcę w różnych lokalizacjach (wielu miejscach) na terenie Niemiec, tj. istnieje wiele miejsc prac prowadzonych przez Wnioskodawcę, przy czym większość prac wykonywana jest w różnych niepowiązanych ze sobą funkcjonalnie lokalizacjach na terenie obszaru metropolitalnego miasta (...), w odległości poniżej 50 km od siebie.

Wnioskodawca świadczy Usługi spawalnicze na terenie Niemiec w ramach prowadzonej w Polsce działalności gospodarczej (zarejestrowanej w Polsce). Wnioskodawca ponosi odpowiedzialność wobec osób trzecich za rezultat i wykonywanie czynności w ramach opisanej umowy z niemieckim kontrahentem zgodnie z treścią tejże umowy. Wnioskodawca nie ponosi ryzyka gospodarczego związanego z prowadzoną w Niemczech działalnością. Wnioskodawca oprócz działalności gospodarczej nie uzyskuje/nie będzie uzyskiwał innych dochodów podlegających opodatkowaniu.

Usługi spawalnicze wykonywane przez Wnioskodawcę polegają na wykonaniu złączy spawanych, w zakres tych prac wchodzi także mierzenie, cięcie, szlifowanie, ułożenie elementów spawanych, stykowanie. Przedmiotowe usługi prowadzone są na (...) – dotyczą wymiany starych rurociągów, różnego rodzaju kanałów, a także modernizacja wyżej wymienionych elementów. Na terenie obszar metropolitalnego (…). Wnioskodawca wykonuje także złącza spawane w wykopach ziemnych. Praca ta polega na rozbudowie i naprawie istniejących rurociągów ciepłowniczych, w skład tych prac wchodzi także podłączenie do sieci ciepłowniczej nowych i modernizowanych budynków, piwnic i stacji rozdzielczych.

Usługi spawalnicze wykonywane na terenie Niemiec nie stanowią całości w sensie ekonomicznym, handlowym i geograficznym, nie są ze sobą powiązane i są odrębnymi usługami spawalniczymi niezależnymi od siebie. Wnioskodawca wykonuje Usługi spawalnicze zgodnie z zapotrzebowaniem Zleceniodawcy na odrębnych budowach. Wnioskodawca wykonuje przedmiotowe prace od 4 do 5 dni w tygodniu zgodnie z zapotrzebowaniem Zleceniodawcy, resztę dni spędza na terenie Polski.

Poszczególne zlecenia na usługi spawalnicze na terenie Niemiec nie są ze sobą powiązane i są odrębnymi przedsięwzięciami. Żadne ze zleceń na usługi spawalnicze na terenie Niemiec nie trwa dłużej niż 12 miesięcy.

Wnioskodawca zawarł z niemieckim kontrahentem umowę ramową, a poszczególne zlecenia z inwestorem zawiera już tenże niemiecki kontrahent. Materiały do wykonywania przedmiotowych usług oraz narzędzia do pracy są własnością niemieckiego kontrahenta, nadto są one przechowywane w jego warsztatach. Czas i miejsce wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta jest wyznaczany przez inwestora. W związku z przedmiotowymi usługami Wnioskodawca wynajmuje w Niemczech hotel pracowniczy, w którym przebywa jedynie w ciągu tygodnia pracy, tj. od poniedziałku często do czwartku, a po wykonaniu prac powraca do miejsca zamieszkania w Polsce. Wnioskodawca nie posiada w Niemczech do własnej dyspozycji zarówno własnych warsztatów, jak i narzędzi, nie dysponuje też biurem. Wnioskodawca nie posiada obywatelstwa niemieckiego, niemieckiego certyfikatu rezydencji ani stałego adresu firmy.

Wnioskodawca nie prowadzi działalności gospodarczej na terytorium Niemiec ani też nie jest zarejestrowany dla celów podatku VAT w Niemczech. Dochody uzyskane z wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta Wnioskodawca w całości wykazuje w deklaracji rocznej PIT-28.

Z tytułu wykonywanych Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta Wnioskodawca wystawia faktury, zawierające informację o przerzuceniu obowiązku rozliczania podatku VAT ze sprzedawcy na nabywcę, tj. niemieckiego kontrahenta (zarejestrowany w Niemczech do celów transakcji wewnątrzwspólnotowych). Do przedmiotowych faktur załączane są załączniki, wskazujące informację, w ramach jakiej lokalizacji w danym miesiącu Wnioskodawca wykonywał Usługi spawalnicze.

Wnioskodawca każdego tygodnia po wykonaniu Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta (często już w czwartek) powraca do Polski do swojego miejsca zamieszkania, gdzie zamieszkuje wraz z członkami swojej rodziny w domu mieszkalnym stanowiącym jego własność.

Wnioskodawca, z uwagi na prowadzenie działalności gospodarczej w Polsce, opłaca w Polsce składki ubezpieczeniowe ZUS.

W związku z przedstawionym stanem faktycznym Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przychód uzyskany z tytułu wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta podlega opodatkowaniu jedynie i w całości w Polsce oraz czy nie powstanie z tego tytułu zagraniczny zakład Wnioskodawcy w Niemczech w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO PL-DE.

Pytania

1.Czy przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta podlega opodatkowaniu jedynie i w całości w Polsce w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych?

2.Czy nie dojdzie do powstania na terytorium Niemiec do zagranicznego zakładu Wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO PL-DE?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że:

1) przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta podlega opodatkowaniu jedynie i w całości w Polsce w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych;

2) nie dojdzie do powstania na terytorium Niemiec do zagranicznego zakładu Wnioskodawcy w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO PL-DE.

Przepisy prawa mające zastosowanie w niniejszej sprawie:

USTAWA O PIT:

• Art. 3 [Nieograniczony obowiązek podatkowy]

1. Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

1a. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

• Art. 5a pkt 22 [zagraniczny zakład]

Ilekroć w ustawie jest mowa o zagranicznym zakładzie – oznacza to.

a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,

c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

– chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, stanowi inaczej.

UPO PL-DE

• Artykuł 4 ust. 1 [Miejsce zamieszkania lub siedziba]

(1) W rozumieniu niniejszej umowy, określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo, każdą jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie, w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

• Artykuł 4 ust. 2 [Miejsce zamieszkania lub siedziba]

(2) Jeżeli, stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych),

b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa,

c) jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczajw żadnym z nich, to uważa się. że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem.

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną tę kwestię w drodze wzajemnego porozumienia.

• Artykuł 5 ust. 1 [Zakład]

(1) W rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

(2) Określenie „zakład” obejmuje w szczególności:

a) miejsce zarządu,

b) filię,

c) biuro,

d) fabrykę,

e) warsztat i

f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

• Artykuł 5 ust. 3 [Zakład]

(3) Plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy.

• Artykuł 7 ust. 1 [Zyski przedsiębiorstw]

(1) Zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

• Artykuł 7 ust. 2 [Zyski przedsiębiorstw]

(2) Jeżeli przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa wykonuje działalność w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład, to, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 3 niniejszego artykułu, w każdym Umawiającym się Państwie należy przypisać temu zakładowi takie zyski, które mógłby on osiągnąć, gdyby wykonywał taką samą lub podobną działalność w takich samych lub podobnych warunkach jako samodzielne przedsiębiorstwo i był całkowicie niezależny w stosunkach z przedsiębiorstwem, którego jest zakładem.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca prezentuje poniższe argumenty (Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy).

1) Miejsce zamieszkania Wnioskodawcy w Polsce

Zgodnie z art. 3 ust. 1. ustawy u PIT osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

1a. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W/w art. 3 ust. 1a ustawy o PIT wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce (Nieograniczony obowiązek podatkowy) – posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub", co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ww. przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp.

Z kolei – centrum interesów gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT – warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów życiowych.

Podsumowując, ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, nie przesądza jednak o uznaniu tej osoby za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a, 2b ustawy o PIT stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ustawy o PIT).

W niniejszej sprawie należy powołać UPO PL-DE, gdzie stosownie do art. 4 ust. 1 UPO PL-DE określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się państwie” oznacza osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, miejsce stałego pobytu, miejsce zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze i obejmuje również to Państwo oraz jego jednostkę terytorialną lub organ lokalny. Jednakże określenie to nie obejmuje osób, które podlegają opodatkowaniu w tym Państwie w zakresie dochodu osiąganego tylko ze źródeł w tym Państwie lub z tytułu majątku położonego w tym Państwie.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 UPO PL-DE, jeżeli stosownie do postanowień ustępu 1 niniejszego artykułu, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to jej status określa się według następujących zasad:

a) osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania; jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);

b) jeżeli nie można ustalić, w którym Państwie osoba ma ośrodek interesów życiowych, albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Państw, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;

c) jeżeli osoba przebywa zazwyczaj w obu Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, to uważa się, że ma ona miejsce zamieszkania w tym Państwie, którego jest obywatelem;

d) jeżeli osoba jest obywatelem obydwu Państw lub nie jest obywatelem żadnego z nich, to właściwe organy Umawiających się Państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Dla potrzeb dokonania interpretacji ww. przepisu należy sięgnąć do Komentarza do Modelowej Konwencji OECD. Przedtem jednak wyjaśnienia wymaga, że głównym celem Modelowej Konwencji OECD jest umożliwienie rozwiązywania w sposób jednolity najczęściej występujących problemów w zakresie międzynarodowego prawnego podwójnego opodatkowania. Zgodnie z zaleceniami Rady OECD państwa członkowskie przy zawieraniu lub rewizji dwustronnych konwencji powinny stosować się do Modelowej Konwencji i do interpretacji zawartej w Komentarzu do tej Konwencji. Postanowienia Konwencji zyskały powszechne (światowe) uznanie wyrażające się włączaniem ich do większości dwustronnych umów. Wiele umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, które zawarła Polska z innymi krajami, została sporządzona w zgodzie z postanowieniami Modelowej Konwencji OECD, w tym Umowa polsko-niemiecka. Tekst Modelowej Konwencji stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak i brzmienie Komentarza do niej zostały wypracowane w drodze konsensusu przez wszystkie państwa członkowskie OECD, które zobowiązały się tym samym do stosowania zawartych w nich postanowień. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania.

Według Komentarza do Modelowej Konwencji OECD posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Zgodnie z Komentarzem istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze. Przez takie powiązania Komentarz nakazuje rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Odnosząc powyższe do niniejszego przypadku, stwierdzić należy, iż Wnioskodawca posiada ścisłe powiązania osobiste z Polską w myśl art. 4 ust. 2 lit. a UPO PL-DE, o czym świadczą m.in. następujące okoliczności: posiadanie polskiego obywatelstwa, posiadanie prawa własności nieruchomości położonych w Polsce, posiadanie rodziny w Polsce, zakup i rejestracja pojazdów w Polsce. Tym samym Wnioskodawca posiada w Polsce „centrum interesów osobistych”, o którym mowa art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, a przez to nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Wskutek tego przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta podlega opodatkowaniu jedynie i w całości w Polsce w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zagraniczny zakład

Przy ustalaniu zasad opodatkowania dochodów uzyskiwanych przez polskich rezydentów podatkowych z działalności zagranicznej w Polsce należy uwzględnić zarówno polskie przepisy podatkowe (w omawianym przypadku ustawę o PIT), jak i umowy międzynarodowe, których stroną jest Polska (w omawianym przypadku – UPO PL-DE).

Zgodnie z art. 5a pkt 22 ustawy o PIT zagraniczny zakład oznacza:

a) stałą placówkę, poprzez którą podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa wykonuje całkowicie lub częściowo działalność na terytorium innego państwa, a w szczególności oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabrykę, warsztat albo miejsce wydobywania bogactw naturalnych,

b) plac budowy, budowę, montaż lub instalację, prowadzone na terytorium jednego państwa przez podmiot mający miejsce zamieszkania na terytorium innego państwa,

c) osobę, która w imieniu i na rzecz podmiotu mającego miejsce zamieszkania na terytorium jednego państwa działa na terytorium innego państwa, jeżeli osoba ta ma pełnomocnictwo do zawierania w jego imieniu umów i pełnomocnictwo to faktycznie wykonuje

– chyba że umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania, której stroną jest Polska, stanowi inaczej.

Stosownie do art. 5 ust. 1 UPO PL-DE w rozumieniu niniejszej umowy określenie „zakład” oznacza stałą placówkę, przez którą całkowicie lub częściowo prowadzona jest działalność przedsiębiorstwa.

W myśl art. 5 ust. 2 UPO PL-DE określenie „zakład" obejmuje w szczególności:

a) miejsce zarządu,

b) filię,

c) biuro,

d) fabrykę,

e) warsztat i

f) kopalnię, źródło ropy naftowej lub gazu ziemnego, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania zasobów naturalnych.

Jednocześnie na mocy art. 5 ust. 4 UPO PL-DE wyłączono spod pojęcia „zakładu” działalność polegającą na:

a) użytkowaniu placówek, które służą wyłącznie do składowania, wystawiania lub dostarczania dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa;

b) utrzymywaniu zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu składowania, wystawiania lub dostarczania;

c) utrzymywaniu zapasów dóbr lub towarów należących do przedsiębiorstwa wyłącznie w celu obróbki lub przerobu przez inne przedsiębiorstwo;

d) utrzymywaniu stałej placówki wyłącznie w celu zakupu dóbr lub towarów albo zbierania informacji dla przedsiębiorstwa;

e) utrzymywaniu stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia dla przedsiębiorstwa jakiejkolwiek innej działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym;

f) utrzymywaniu stałej placówki wyłącznie w celu prowadzenia któregokolwiek rodzaju działalności, o których mowa pod literami od a) do e), pod warunkiem jednak, że całkowita działalność stałej placówki, wynikająca z takiego połączenia rodzajów działalności, ma charakter przygotowawczy lub pomocniczy.

Stosownie do art. 5 ust. 5 UPO PL-DE, jeżeli osoba, z wyjątkiem niezależnego przedstawiciela w rozumieniu ust. 6, działa w imieniu przedsiębiorstwa oraz posiada i zwyczajowo wykonuje pełnomocnictwo do zawierania umów w Umawiającym się Państwie w imieniu przedsiębiorstwa, to uważa się, że przedsiębiorstwo to, bez względu na postanowienia ust. 1 i 2 niniejszego artykułu, posiada zakład w tym Państwie w zakresie prowadzenia każdego rodzaju działalności, który osoba ta podejmuje dla przedsiębiorstwa, chyba że czynności wykonywane przez tę osobę ograniczają się do rodzajów działalności, wymienionych w ust. 4, które gdyby były wykonywane za pośrednictwem stałej placówki nie powodowałyby uznania tej placówki za zakład na podstawie postanowień tego ustępu.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 UPO PL-DE nie uważa się, że przedsiębiorstwo posiada zakład w Umawiającym się Państwie tylko z tego powodu, że prowadzi ono w tym Państwie działalność poprzez maklera, komisanta albo innego niezależnego przedstawiciela pod warunkiem, że takie osoby działają w ramach swojej zwykłej działalności.

Koncepcja zakładu w rozumieniu podatkowym zrodziła się w związku z podejmowaniem działalności gospodarczej przez podmioty gospodarcze w krajach innych niż lokalizacja siedzib lub zarządów tych podmiotów Konwencja modelowa OECD była źródłem definicji zakładu w ustawie o CIT oraz w umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Pojęcie „zakład” jest pojęciem abstrakcyjnym, które oznacza pewien zakres obowiązku podatkowego danego podmiotu z racji prowadzenia przez ten podmiot działalności w drugim państwie. Stwierdzenie istnienia na terytorium danego państwa zakładu przedsiębiorcy zagranicznego, nie powoduje jednak powstania nowego bytu podatkowego (w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym) w tym państwie. Zakład nie jest podmiotem podatkowym, gdyż podmiotem takim pozostaje przedsiębiorca zagraniczny, który jednak podlega opodatkowaniu w tym państwie, w którym ma zakład, choć tylko od dochodów, jakie można mu przypisać, że uzyskał je dzięki temu zakładowi. Modelowa Konwencja, jak i Komentarz do niej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, natomiast stanowią wskazówkę, jak należy interpretować zapisy umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Zatem, obowiązki podatkowe podmiotów z siedzibą w odrębnych państwach należy rozpatrywać z uwzględnieniem postanowień umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania oraz Modelowej Konwencji OECD wraz z Komentarzem.

Reasumując, z ogólnej regulacji zawartej w art. 5 ww. umowy wynika, że dla uznania, że przedsiębiorstwo prowadzi swoją działalność w formie zakładu winny wystąpić łącznie trzy następujące przesłanki:

• istnienie miejsca, gdzie działalność jest prowadzona (placówka),

• stały charakter takiej placówki,

• wykonywanie za pośrednictwem placówki działalności gospodarczej, która nie ma przygotowawczego lub pomocniczego charakteru.

Zyski przedsiębiorstwa

Umowy międzynarodowe przewidują, że zyski polskich przedsiębiorców z działalności prowadzonej na terytorium jednego państwa są opodatkowane w tym państwie, o ile działalność prowadzona jest przez zakład zagraniczny.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 UPO PL-DE zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność gospodarczą w drugim Umawiającym się Państwie poprzez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Zgodnie bowiem z pkt 28 Komentarza do art. 7 Modelowej konwencji w sprawie podatku od dochodu i majątku OECD (wersja od 15 lipca 2014 r., dalej: „Komentarz”) „fikcja odrębnego i niezależnego przedsiębiorstwa przewidziana w ustępie 2 jest ograniczona do określenia zysków, które można przypisać zakładowi. Nie rozciąga się ona na stworzenie hipotetycznego dochodu przedsiębiorstwa, który umawiające się państwo może opodatkować jako taki na podstawie swojego prawa wewnętrznego (…)”.

Stała placówka

Stałą placówką w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania jest m.in. oddział, przedstawicielstwo, biuro, fabryka, miejsce wydobywania bogactw naturalnych oraz każde inne miejsce, poprzez które polski przedsiębiorca chociażby częściowo prowadzi swoją działalność.

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego. Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką, a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego. Placówka może stanowić zakład nawet wówczas, gdy w rzeczywistości istnieje przez krótki okres, jeśli ze względu na szczególny rodzaj działalności jest prowadzona tylko przez bardzo krótki czas.

Prowadzenie przez przedsiębiorcę działalności całkowicie lub częściowo za pośrednictwem zakładu

Aby placówka mogła stać się zakładem, przedsiębiorstwo musi prowadzić własną działalność całkowicie lub częściowo za jej pośrednictwem. Działalność placówki nie musi mieć charakteru produkcyjnego. Zgodnie z definicją placówka musi być „stała”; musi zatem istnieć więź między placówką a określonym punktem geograficznym. Ponieważ placówka musi być stała, zakład może istnieć tylko wówczas, gdy placówka ma określony stopień trwałości, tzn. nie ma charakteru tymczasowego.

Zagraniczny zakład typu budowlanego

Zakład typu budowlanego, mimo faktycznych podobieństw do zakładu typu podstawowego, został w UPO PL-DE formalnie oparty na kryterium temporalnym, tj. czasu trwania prac o charakterze budowlanym, prowadzonych przez to przedsiębiorstwo na terytorium państwa źródła. Mimo tego, że w umowach podatkowych jest to powszechnie przyjmowany warunek konstytutywny zakładu typu budowlanego, to drugim warunkiem, lecz o charakterze faktycznym, jest prowadzenie działalności gospodarczej, której charakter może zostać zakwalifikowany jako szeroko rozumiane prace budowlane bądź instalacyjne.

Postanowienia UPO PL-DE przewidują, że plac budowy, prace budowlane bądź instalacyjne mogą stanowić zakład w rozumieniu art. 5 ust. 3 tejże umowy. Powstanie zakładu w przypadku placu budowy jest jednak ograniczone czynnikiem czasowym – wskazane powyżej działania budowlane będą stanowić zakład jedynie wówczas, gdy obiekty te istnieją dłużej niż dwanaście miesięcy. Prace budowlane, które nie spełniają powyższego warunku czasowego, nie stanowią same w sobie zakładu, nawet jeżeli w jego ramach istnieje stała placówka związana z działalnością budowlaną.

Należy podkreślić, że w art. 5 ust. 3 UPO PL-DE element stałości placówki jest zastępowany kryterium minimalnej długości czasu, tj. plac budowy lub prace budowlane albo instalacyjne stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli trwają one dłużej niż dwanaście miesięcy. Przekroczenie terminu określonego w umowie oznacza, że zakład istniał od samego początku (tj. od dnia rozpoczęcia budowy), a nie od momentu przekroczenia 12 miesięcy.

Prace budowlane lub instalacyjne

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jednak nie precyzują, jak należy rozumieć wspomniane pojęcia: „plac budowy, prace budowlane lub instalacyjne”. Zgodnie z pkt 17 komentarza do ustępu 3 art. 5 Modelowej konwencji OECD „określenie »plac budowy, budowa lub prace instalacyjne i montażowe« obejmuje nie tylko budowę budynków, lecz także budowę dróg, mostów lub kanałów, renowację (obejmującą ważne prace budowlane, a nie tylko prace związane z utrzymaniem lub dekoracją) takich budynków, dróg, mostów lub kanałów, układanie rurociągów i prowadzenie prac ziemnych. Również określenie »prace montażowe« nie ogranicza się do prac instalacyjnych związanych z placem budowy: obejmuje ono także instalowanie nowych urządzeń, na przykład maszyn wewnątrz budynku lub na zewnątrz. Ustęp 3 ma zastosowanie do planowania i nadzorowania na placu budowy danego budynku”.

W przypadku Polski stosowne definicje mogą zostać zasięgnięte z Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U.2021.0.2351), i tak, zgodnie z definicjami zawartymi w art. 3:

-pkt 6) zawiera definicję budowy – należy przez to rozumieć wykonywanie obiektu budowlanego w określonym miejscu, a także odbudowę, rozbudowę, nadbudowę obiektu budowlanego;

-pkt 7) zawiera definicję robót budowlanych – należy przez to rozumieć budowę, a także prace polegające na przebudowie, montażu, remoncie lub rozbiórce obiektu budowlanego;

-pkt 7a) zawiera definicję przebudowy – należy przez to rozumieć wykonywanie robót budowlanych, w wyniku których następuje zmiana parametrów użytkowych lub technicznych istniejącego obiektu budowlanego, z wyjątkiem charakterystycznych parametrów, jak: kubatura, powierzchnia zabudowy, wysokość, długość, szerokość bądź liczba kondygnacji; w przypadku dróg są dopuszczalne zmiany charakterystycznych parametrów w zakresie niewymagającym zmiany granic pasa drogowego;

-pkt 8) zawiera definicję remontu – należy przez to rozumieć wykonywanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu stanu pierwotnego, a niestanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Plac budowy istnieje od dnia, w którym przedsiębiorca rozpoczyna swoją działalność, co obejmuje wszelkie prace przygotowawcze wykonane w państwie, w którym ma być wzniesiona budowla. Zatem aby rozpocząć liczenie długości trwania prac budowlanych, muszą być rozpoczęte jakikolwiek prace dotyczące danej inwestycji, nawet jeśli nie są to czynności budowlane sensu stricto (np. planowanie, ogrodzenie terenu porządkowanie terenu). Czynności te nie muszą być wykonywane faktycznie na placu budowy, wystarczy, że dotyczą danej inwestycji i mają miejsce w kraju jej realizacji. Czas ich prowadzenia będzie wyliczany od czasu istnienia placu budowy. Zdaniem W. Morawskiego pojawienie się pierwszych pracowników na budowie z pewnością oznacza rozpoczęcie liczenia terminu 12 miesięcy (zob. W. Morawski, Komentarz do artykułu 5, [w:] B. Brzeziński (red.), Model Konwencji OECD Komentarz, Warszawa 2010, s. 342). Zakończenie biegu dwunastomiesięcznego okresu prowadzenia budowy, prac montażowych lub instalacyjnych następuje wraz z całkowitym ukończeniem prac budowlanych, montażowych lub instalacyjnych. Ukończenie przedmiotowych prac następuje wraz z formalnym przyjęciem prac przez zamawiającego. Jako moment zakończenia można więc przyjąć zasadniczo dzień podpisania protokołu ostatecznego odbioru robót budowlanych, montażowych lub instalacyjnych.

Plac budowy należy traktować jako odrębną jednostkę, nawet jeżeli podstawą jest kilka kontraktów, pod warunkiem jednak, że stanowi on całość w sensie ekonomicznym (handlowym) i geograficznym (integralny zarówno ekonomicznie, jak i geograficznie).

Liczba zleceniodawców nie jest decydująca dla uznania, że kilka budów, prac montażowych lub instalacyjnych stanowi całość w sensie ekonomicznym i geograficznym. Według Komentarza OECD place budowy, montaż lub instalację należy traktować jako jednolitą placówkę, nawet jeżeli podstawą przedsięwzięcia jest kilka kontraktów zawartych przez szereg osób, pod warunkiem że stanowi całość w sensie ekonomicznym i geograficznym. Warto też wyraźnie zauważyć, że zawarcie kilku odrębnych umów o prace budowlane, montażowe lub instalacyjne (w tym również nadzorcze) z tym samym zleceniodawcą nie może powodować uznania, iż mamy do czynienia z odrębnymi placówkami. Pierwszorzędne znaczenie ma związek gospodarczy i organizacyjny pomiędzy wykonywanymi pracami.

Zgodnie przedmiotowym komentarzem prace, które są podejmowane na terenie budowy po zakończeniu prac budowlanych na podstawie gwarancji, która zobowiązuje przedsiębiorstwo do dokonania napraw, zwykle nie są wliczane do pierwotnego okresu budowy. Jednak w zależności od okoliczności może zaistnieć potrzeba uwzględnienia wszelkich późniejszych prac (w tym prac wykonywanych w ramach gwarancji) wykonywanych na terenie budowy w dłuższym okresie czasu w celu ustalenia, czy prace te są prowadzone w ramach odrębnego stałego zakładu. Na przykład, jeżeli po dostarczeniu zaawansowanego technologicznie projektu budowlanego pracownicy wykonawcy lub podwykonawcy pozostają przez cztery tygodnie na placu budowy, aby przeszkolić pracowników właściciela, te prace szkoleniowe nie są uznawane za prace wykonywane w celu ukończenia projektu budowlanego.

Prowadzenie prac budowlanych w różnych miejscach

W praktyce stosowania UPO (w tym UPO PL-DE) przyjęło się, że aby budowa (prace budowane) mogły zostać uznane za jednolitą placówkę, czyli jeden zakład, musi pomiędzy nimi istnieć spójność ekonomiczno-organizacyjna i geograficzna (miejsce wykonywania prac – oddalenie przedsięwzięć). Natomiast poszczególne place budów nie stanowią jednolitej placówki (jednego zakładu), jeżeli nie występują pomiędzy nimi jakiekolwiek powiązania.

Dla powstania stałego zakładu w postaci placu budowy lub montażu istotne jest to, aby był on zlokalizowany w konkretnym punkcie albo przynajmniej obejmował odpowiednio zwarty i niewielki teren, na którym realizowane są czynności budowlane i montażowe pozostające w związku gospodarczym (zob. W. Morawski, Komentarz do artykułu 5, [w:] B. Brzeziński (red. Model Konwencji OECD Komentarz, Warszawa 2010, s. 326). M. J. Jaworski wskazuje, że ocena, czy budowa lub montaż stanowi zakład podatkowy, następować powinna jedynie w odniesieniu do trwania poszczególnej budowy lub montażu (zob. M. J. Jaworski, Kwalifikacja placu budowy praż prac budowlanych i instalacyjnych jako zakładu na gruncie polsko-niemieckiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, Monitor Podatkowy Nr 3/2010, s. 18).

Prace budowlane stanowią zakład tylko wtedy, jeżeli obiekty (prace te) istnieją dłużej niż dwanaście miesięcy. Wspomniane powyżej kryterium czasowe, którego spełnienie sprawia, że plac budowy oraz prace budowlane mogą konstytuować zakład ma zastosowanie oddzielenie do każdego placu budowy bądź projektu budowlano-montażowego. Dla celów oceny długości czasu trwania prac budowlanych nie można traktować osobno projektów, które wykonywane są w tym samym miejscu i na podstawie jednego kontraktu (zob. M. Tedy, P. Toński, Pojęcie zakładu w przypadku kontraktów budowlanych, Monitor Podatkowy Nr 3/2005, s. 22).

Pkt 18 Komentarza do art. 5 ust. 3 MK OECD wskazuje, że przy ustalaniu, jak długo istnieje dany plac budowy lub projekt, nie należy brać pod uwagę okresu spędzonego poprzednio przez przedsiębiorcę na innych placach budów lub projektach, które nie mają z obecnym żadnego związku.

Odnosząc powyższe uwagi do niniejszego przypadku, uznać należy, iż miejsca, w których Wnioskodawca świadczy Usługi spawalnicze w Niemczech nie mają przymiotu stałości (wykonywane są zgodnie ze wskazaniem inwestora). Poszczególne lokalizacje, w których Wnioskodawca wykonuje przedmiotowe usługi, nie są ze sobą spójne w zakresie ekonomiczno-organizacyjnym, a także wykonywane w różnych niepowiązanych ze sobą funkcjonalnie lokalizacjach na terenie obszaru metropolitalnego miasta (...), w odległości poniżej 50 km od siebie.

Tym samym mimo faktu, iż Wnioskodawca świadczy Usługi budowalne na rzecz niemieckiego kontrahenta przez okres dłuższy niż 12 miesięcy, nie dojdzie do powstania jego zagranicznego zakładu w Niemczech w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO PL-DE, bowiem usługi te Wnioskodawca wykonuje w rożnych (wielu) miejscach na terenie Niemiec – na terenie obszaru metropolitalnego miasta (…)) – potwierdzają to m.in. zestawienia załączone do faktur i w żadnej z poszczególnych lokalizacji prace te nie przekraczają 12-stu miesięcy.

W niniejszym przypadku nie zostało spełnione podstawowe kryterium dwunastu miesięcy trwania budowy do oddzielnego placu budowy lub projektu. Tym samym, biorąc pod uwagę powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, przedmiotowych usług nie można zdefiniować jako placu budowy, prac budowlanych lub instalacyjnych w rozumieniu art. 5 ust. 3 UPO PL-DE.

Podsumowanie

W świetle przedstawionych w niniejszym wniosku argumentów Wnioskodawca posiada w Polsce centrum interesów osobistych, o którym mowa art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, a przez to nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce i tym samym przychód uzyskany przez Wnioskodawcę z tytułu wykonywania Usług spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta podlega opodatkowaniu jedynie i w całości w Polsce w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. Usługi spawalniczych na rzecz niemieckiego kontrahenta wykonywane są w wielu miejscach na terenie Niemiec – na terenie obszaru metropolitalnego miasta (…) nie są ze sobą spójne w zakresie ekonomiczno-organizacyjnym, a także odległe od siebie w znaczeniu geograficznym. W konsekwencji na terytorium Niemiec nie powstanie zagraniczny zakład Wnioskodawcy i cały jego przychód z tut. Usług spawalniczych wykonywanych na rzecz niemieckiego kontrahenta będzie opodatkowany w Polsce.

W związku z powyższym Wnioskodawca wnosi o uznanie jego stanowiska za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanów faktycznych, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.