Interpretacja indywidualna z dnia 2 sierpnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.468.2024.2.KF

Skutki podatkowe spłaty wierzytelności pożyczkowych otrzymanych w ramach datio in solutum.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanych zdarzeń przyszłych w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

10 czerwca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 7 czerwca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych spłaty wierzytelności pożyczkowych otrzymanych w ramach datio in solutum. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzeń przyszłych

Jest Pan podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, posiadającym nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Nie prowadzi Pan działalności gospodarczej.

Jest Pan jednym z komplementariuszy A sp. k. (dalej jako „Spółka”).

Spółka ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz podlega w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu w podatku CIT od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania. Spółka związana jest z Grupą Kapitałową, która od wielu lat zajmuje się działalnością deweloperską na terenie miasta B.

Spółka osiągnęła zysk netto za 2023 r. Wspólnicy Spółki planują podjąć uchwałę o podziale zysku za rok 2023 pomiędzy wspólników w taki sposób, że znaczna część zysku zostanie przeznaczona do wypłaty na ich rzecz.

Spółka posiada wierzytelności pożyczkowe (dalej: „Wierzytelności pożyczkowe”) wobec spółek z Grupy Kapitałowej (dalej: „Pożyczkobiorcy”). Udzielone Pożyczkobiorcom pożyczki nie są pożyczkami partycypacyjnymi.

Pożyczkobiorcy mają siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz podlegają w Rzeczypospolitej Polskiej obowiązkowi podatkowemu w podatku dochodowym od osób prawnych od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W związku z tym, że Spółka nie posiada wystarczających środków pieniężnych, które mogą być przeznaczone na wypłatę Panu zysku netto za 2023 r., planowane jest spełnienie zobowiązania Spółki wobec Pana do wypłaty zysku za 2023 r. częściowo w drodze datio in solutum na podstawie art. 453 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (dalej: „KC”), tj. Spółka przeniesie za zgodą i na Pana rzecz Wierzytelności pożyczkowe wraz z naliczonymi odsetkami.

Wartość uregulowanego w drodze datio in solutum zobowiązania Spółki wobec Pana do wypłaty zysku za 2023 r., będzie odpowiadała wartości nominalnej przenoszonych Wierzytelności pożyczkowych wraz z odsetkami naliczonymi od dnia udzielenia danej pożyczki a dniem jej przeniesienia na Pana w drodze datio in solutum.

Z tytułu uregulowania w drodze umowy datio in solutum zobowiązania Spółki wobec Pana z tytułu wypłaty zysku netto za 2023 r., rozpozna Pan przychód podatkowy, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT, który będzie podlegał opodatkowaniu według zasad określonych w art. 30a ust. 1 z uwzględnieniem art. 30a ust. 6a ustawy o PIT. Spółka natomiast rozpozna przychód podatkowy, na podstawie art. 14a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, równy kwocie uregulowanego zobowiązania w ramach datio in solutum.

W wyniku datio in solutum zobowiązanie Spółki wobec Pana z tytułu wypłaty zysku netto za 2023 r. zostanie uregulowane, zaś Pan stanie się wierzycielem z tytułu przeniesionych na Pana Wierzytelności pożyczkowych. Zatem w przyszłości otrzyma Pan od Pożyczkobiorców spłatę nabytych Wierzytelności pożyczkowych w postaci kwoty głównej pożyczek oraz odsetek naliczonych do dnia przeniesienia w drodze datio in solutum Wierzytelności pożyczkowych, jak i naliczonych po tym dniu. Pożyczki składające się na Wierzytelności pożyczkowe mogą być spłacane jednorazowo w całości lub w częściach.

Wyłącznym celem zawarcia umowy datio in solutum i przeniesienia Wierzytelności pożyczkowych na Pana będzie uregulowanie przez Spółkę zobowiązania Spółki do wypłaty Panu zysku za 2023 r. wynikającego z uchwały o podziale zysku Spółki za 2023 r. W żadnym wypadku zawarcie tych umów nie będzie związane z obowiązkiem świadczenia przez Pana jakichkolwiek usług na rzecz Spółki jako zbywcy Wierzytelności pożyczkowych (w szczególności usług windykacji, factoringu, itp.). Nie prowadzi Pan i nie będzie prowadził na dzień przeniesienia Wierzytelności pożyczkowych żadnej działalności gospodarczej, a w szczególności działalności, której przedmiotem byłyby usługi factoringu, usługi ściągania długów czy też obrót wierzytelnościami.

Liczba nabytych przez Pana Wierzytelności pożyczkowych będzie wynosiła od kilku do kilkunastu.

Na Pożyczkobiorcach wypłacających Panu należności z tytułu spłaty Wierzytelności pożyczkowych w postaci kwoty głównej pożyczek i odsetek, będą ciążyły obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 4 oraz art. 42 ust. 1 ustawy o PIT, a więc obowiązek pobrania i odprowadzenia do właściwego urzędu skarbowego 19% zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy, oraz przesłania rocznej deklaracji o zryczałtowanym podatku dochodowym (PIT-8AR), o której mowa w art. 42 ust. 1a ustawy o PIT.

Pytania (w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych)

1.W jaki sposób w przedstawionym zdarzeniu przyszłym powinien Pan określić podstawę opodatkowania w podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu przyszłych spłat na Pana rzecz Wierzytelności pożyczkowych nabytych w ramachdatio in solutum?

2.W jakiej wysokości w przedstawionym zdarzeniu przyszłym powinien Pan rozpoznać koszt uzyskania przychodów w momencie przyszłej spłaty przez Pożyczkobiorców na Pana rzecz Wierzytelności pożyczkowych (wraz z odsetkami) nabytych przez Pana w ramach datio in solutum?

3.Czy przychód podatkowy w postaci odsetek naliczonych po dniu przeniesienia na Pana Wierzytelności pożyczkowych i otrzymanych po tym dniu będzie stanowił przychód z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, opodatkowany według stawki 19%?

4.Czy pobrany przez Pożyczkobiorców na podstawie art. 41 ust. 1 i 4 ustawy o PIT podatek od wypłaconych na Pana rzecz odsetek od Wierzytelności pożyczkowych w części, w jakiej odsetki te zostały naliczone do dnia zawarcia umowy datio in solutum będzie stanowił nadpłatę w rozumieniu art. 73 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie:

1.W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w momencie spłat Wierzytelności pożyczkowych nabytych w ramach datio in solutum, powinien Pan ustalić podstawę opodatkowania na zasadach określonych w art. 24e ust. 1-5 ustawy o PIT.

2.W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, powinien Pan rozpoznać koszt nabycia Wierzytelności pożyczkowych w momencie przyszłej spłaty przez Pożyczkobiorców Wierzytelności pożyczkowych nabytych w ramach datio in solutum, równy równowartości Pana wierzytelności z tytułu wypłaty zysku netto za 2023 r. uregulowanej przez Spółkę w drodze datio in solutum, tj. odpowiadający nabytym w ramach datio in solutum Wierzytelnościom pożyczkowym (obejmującym kwotę główną pożyczek wraz z odsetkami naliczonymi do dniadatio in solutum).

3.W opisanym zdarzeniu przyszłym, przychód w postaci odsetek naliczonych po dniu przeniesienia na Pana Wierzytelności pożyczkowych i otrzymanych po tym dniu będzie stanowił przychód z kapitałów pieniężnych, o którym mowa w art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, opodatkowany według stawki 19%.

4.W opisanym zdarzeniu przyszłym, pobrany przez Pożyczkobiorców na podstawie art. 41 ust. 1 i 4 ustawy o PIT podatek od wypłaconych na Pana rzecz odsetek od Wierzytelności pożyczkowych naliczonych do dnia ich przeniesienia na Pana w drodze datio in solutum będzie stanowił nadpłatę w rozumieniu art. 73 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.

Uzasadnienie Pana stanowiska

Ad 1

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 2a ustawy o PIT [winno być art. 9 ust. 2 ustawy o PIT – przyp. Organu], dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowię inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, odrębnymi źródłami przychodów są określone w pkt 3 i 7 tego przepisu:

-pozarolnicza działalność gospodarcza.

-kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c.

Stosownie zaś do art. 18 ustawy o PIT, za przychód z praw majątkowych uważa się w szczególności przychody z praw autorskich i praw pokrewnych w rozumieniu odrębnych przepisów, praw do projektów wynalazczych, praw do topografii układów scalonych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również z odpłatnego zbycia tych praw.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wskazane w tym przepisie kategorie przychodów z praw majątkowych zostały wymienione jedynie przykładowo, a zatem możliwe jest uznanie za prawa majątkowe również innych praw wprost w ustawie niewymienionych.

Biorąc pod uwagę fakt, że nie prowadzi Pan działalności gospodarczej, w szczególności w zakresie windykacji należności, w Pana ocenie przychody ze spłaty nabytych Wierzytelności pożyczkowych należy zakwalifikować do przychodów z praw majątkowych podlegających opodatkowaniu na podstawie art. 18 ustawy o PIT.

Od 1 stycznia 2019 r. ustawodawca wprowadził szczególne zasady ustalania podstawy opodatkowania w przypadku nabycia pakietu wierzytelności. Zgodnie z art. 24e ust. 1 ustawy o PIT, w przypadku nabycia w ramach jednej transakcji co najmniej 100 wierzytelności bez wyodrębniania ceny nabycia poszczególnych wierzytelności (pakiet wierzytelności) dochód z pakietu wierzytelności stanowi nadwyżka przychodów uzyskanych z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności nad kosztem nabycia pakietu wierzytelności.

W takim wypadku w myśl ust. 2 powyższego przepisu, przez przychody uzyskane z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności rozumie się środki lub wartości otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności lub środki lub wartości ze zbycia całości albo części wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu wierzytelności, z wyjątkiem opłat, odsetek, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia pakietu wierzytelności.

Z kolei stosownie do ust. 3 tego przepisu, kosztem nabycia pakietu wierzytelności jest cena nabycia takiego pakietu wierzytelności.

Koszty nabycia pakietu wierzytelności potrąca się w okresie rozliczeniowym, w którym osiągnięty został przychód z wierzytelności wchodzących w skład pakietu wierzytelności, do wysokości odpowiadającej temu przychodowi (art. 24e ust. 4 ustawy o PIT).

Co istotne, w myśl art. 24e ust. 5 powyższe zasady stosuje się odpowiednio do nabycia pojedynczej wierzytelności. Dlatego w Pana ocenie, zasady ustalania dochodu ze spłaty nabytych wierzytelności określone w art. 24e ustawy o PIT znajdą zastosowanie do spłaty Wierzytelności pożyczkowych otrzymanych przez Pana w ramach datio in solutum.

Natomiast w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (dalej jako: „ustawa nowelizująca”) wskazano: (...) Po zmianie przepisów koszty nabycia wierzytelności bądź pakietów wierzytelności, będą rozpoznawane „wprost” w kwocie odpowiadającej kwocie uzyskanego z niej przychodu, do momentu zrównania się przychodu ze spłaty wierzytelności (pakietu wierzytelności) z kwotą poniesionego na jej (jego) nabycie wydatku (tj. innymi słowy, do momentu rozliczenia całości wydatków na nabycie określonej wierzytelności bądź pakietu wierzytelności). (...)

Można zatem uznać, że wydatki na nabycie wierzytelności są ponoszone w celu uzyskania spłaty tych wierzytelności w wysokości odpowiadającej co najmniej wartości tych wierzytelności określonej w cenie ich nabycia. W konsekwencji, wydatki poniesione na nabycie wierzytelności mogą być rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów w momencie powstania przychodu z tytułu spłaty danej wierzytelności.

Zatem w przypadku nabycia pojedynczej wierzytelności dochód z nabytej wierzytelności będzie Pan miał prawo ustalić według następującego wzoru:

D = P-K

gdzie:

D – dochód z nabytej wierzytelności,

P – przychód uzyskany z wierzytelności, a więc środki lub wartości otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności lub środki lub wartości ze zbycia całości albo części wierzytelności wchodzących w skład danego pakietu wierzytelności, z wyjątkiem opłat, odsetek, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia pakietu wierzytelności,

K – koszt nabycia wierzytelności, do wysokości osiągniętego przychodu.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego, w przyszłości będzie Pan otrzymywał spłatę Wierzytelności pożyczkowych nabytych w ramach datio in solutum na podstawie art. 453 KC. Otrzymane środki pieniężne otrzymane w wyniku uregulowania tych wierzytelności odpowiadające kwocie głównej pożyczki oraz odsetkom naliczonym do dnia nabycia Wierzytelności pożyczkowych w ramach datio in solutum będą stanowiły przychód podatkowy dla Pana.

Kosztem nabycia Wierzytelności pożyczkowych, przez które rozumie się cenę ich nabycia, będą natomiast wydatki jakie Pan poniósł na nabycie Wierzytelności pożyczkowych. Kwestia ustalenia poniesionych przez Pana wydatków na nabycie Wierzytelności pożyczkowych jest przedmiotem pytania nr 2 niniejszego wniosku.

Zatem w przypadku spłaty nabytych w ramach datio in solutum Wierzytelności pożyczkowych podstawę opodatkowania powinna stanowić ewentualna nadwyżka osiągniętych przychodów (tj. kwoty głównej pożyczki wraz z odsetkami naliczonymi do dnia zawarcia umowydatio in solutum) ponad koszt nabycia Wierzytelności pożyczkowych. Ewentualny dochód, co do zasady, powinien podlegać opodatkowaniu na zasadach właściwych dla przychodów z praw majątkowych, o których mowa w art. 18 ustawy o PIT.

Jeżeli natomiast środki uzyskane ze spłaty Wierzytelności pożyczkowych nie przekroczą ceny nabycia tych wierzytelności przez Pana, po Pana stronie nie powstanie dochód. Zastosowanie art. 24e ustawy o PIT spowoduje, iż de facto po Pana stronie opodatkowaniu powinny podlegać tylko odsetki naliczone i otrzymane po dniu przeniesienia Wierzytelności pożyczkowych (tj. po dniu zawarcia umowy datio in solutum).

Ad 2

Zgodnie z art. 22 ust. 1d pkt 3 ustawy o PIT, w przypadku odpłatnego zbycia rzeczy lub praw otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie, a także innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, w związku z którymi, zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, został określony przychód, a także w przypadku odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14 ust. 2e i 2f, kosztem uzyskania przychodów z ich odpłatnego zbycia, z uwzględnieniem aktualizacji dokonanej zgodnie z odrębnymi przepisami, jest równowartość wierzytelności (należności) uregulowanej przez wykonanie świadczenia niepieniężnego (w naturze), o którym mowa w art. 14 ust. 2e i 2f, pomniejszonej o naliczony w związku z przekazaniem tego świadczenia niepieniężnego podatek od towarów i usług pomniejszona o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Powyższy przepis dotyczy przypadku odpłatnego zbycia rzeczy, praw lub innych świadczeń będących przedmiotem wykonania świadczenia niepieniężnego, o którym mowa w art. 14 ust. 2e ustawy o PIT/art. 14a ust. 1 ustawy o CIT (datio in solutum). W takim wypadku ustawodawca wskazał wprost, że kosztem uzyskania przychodów podatnika z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych nabytych w ramach datio in solutum jest równowartość wierzytelności uregulowanej przez wykonanie świadczenia niepieniężnego, pomniejszonej o naliczony w związku z przekazaniem tego świadczenia niepieniężnego podatek od towarów i usług i pomniejszonej o sumę odpisów amortyzacyjnych.

Z perspektywy ekonomicznej, uregulowana wierzytelność stanowi bowiem wydatek poniesiony przez podatnika na nabycie składników majątkowych otrzymanych w ramach datio in solutum.

Natomiast przepisy ustawy o PIT nie regulują wprost zasad odnoszących się do ustalania kosztów uzyskania przychodów w przypadku osiągania przychodów z tytułu spłaty (a nie odpłatnego zbycia) wierzytelności pożyczkowych nabytych przez wykonanie świadczenia niepieniężnego (w drodze datio in solutum).

W Pana ocenie, biorąc pod uwagę cel przepisu, art. 22 ust. 1d pkt 3 ustawy o PIT na zasadzie analogii powinien także mieć zastosowanie w sytuacji spłaty Wierzytelności pożyczkowych, nabytych przez Pana w drodze datio in solutum.

W konsekwencji, Pana zdaniem, w momencie uzyskania przychodów z tytułu spłaty Wierzytelności pożyczkowych przez Pożyczkobiorców, powinien być Pan uprawniony do rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości wartości uregulowanej w drodze datio in solutum Pana wierzytelności wobec Spółki z tytułu wypłaty zysku netto za 2023 r. Kwota ta powinna zatem stanowić koszt nabycia wierzytelności, przez który rozumie się cenę nabycia wierzytelności, o której mowa w art. 24e ust. 3 ustawy o PIT.

Pana stanowisko w zakresie możliwości rozpoznania kosztów uzyskania przychodów w wysokości wierzytelności (zobowiązania) uregulowanej w wyniku zastosowania instytucji datio in solutum, znajduje potwierdzenie przykładowo w interpretacji podatkowej:

-z 15 lutego 2016 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB1/4511-1143/15/MR;

-z 20 stycznia 2016 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB1/4511-1317/15-2/MM;

-z 9 maja 2016 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB1/4511-350/16-3/EC;

-z 25 listopada 2015 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPB1/4511-1-1202/15-4/AA;

-z 14 kwietnia 2015 r. Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy, sygn. ITPB1/4511-41/15/MW.

Ad 3

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, za przychody z kapitałów pieniężnych uważa się odsetki od pożyczek.

Natomiast w myśl art. 30a ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT, od uzyskanych dochodów (przychodów) pobiera się 19% zryczałtowany podatek dochodowy, z zastrzeżeniem art. 52a, z odsetek od pożyczek, z wyjątkiem, gdy udzielanie pożyczek jest przedmiotem działalności gospodarczej.

Stosownie zaś do art. 30a ust. 6 ustawy o PIT, zryczałtowany podatek, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, 2, 3-5, 6, 8 i 9, pobiera się bez pomniejszania przychodu o koszty uzyskania, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 5 pkt 1 i 4, ust. 5a, 5d i 5e.

Natomiast zgodnie z art. 41 ust. 4 ustawy o PIT, płatnicy, o których mowa w ust. 1 (osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej), są obowiązani pobierać zryczałtowany podatek dochodowy od dokonywanych wypłat (świadczeń) lub stawianych do dyspozycji podatnika pieniędzy lub wartości pieniężnych z tytułów określonych w art. 29, art. 30 ust. 1 pkt 2, 4-5a, 13-17 oraz art. 30a ust. 1 pkt 1-11 oraz 11b-13, z zastrzeżeniem ust. 4d, 5, 10, 12 i 21.

W opisanym zdarzeniu przyszłym wskazał Pan, iż Wierzytelności pożyczkowe nabędzie Pan w drodze datio in solutum na podstawie art. 453 KC.

Konsekwentnie to Pan będzie nowym wierzycielem z tytułu przeniesionych Wierzytelności pożyczkowych.

Jak już wskazano, art. 24e ustawy o PIT nie ma zastosowania do opłat, odsetek, odsetek za opóźnienie w zapłacie zobowiązań i kar, naliczonych po dniu nabycia wierzytelności. Oznacza to, że odsetki naliczone po dniu nabycia wierzytelności podlegają rozliczeniu na zasadach ogólnych.

Dlatego, w Pana ocenie, odsetki od Wierzytelności pożyczkowych nabytych w wyniku datio in solutum, naliczone i otrzymane po dniu ich nabycia, stanowią przychody z kapitałów pieniężnych.

Podkreślenia wymaga, że nie mógłby Pan rozpoznać przedmiotowych odsetek w przychodach z kapitałów pieniężnych jedynie w sytuacji, w której udzielanie pożyczek byłoby przedmiotem Pana działalności gospodarczej, i czynności te stanowiłyby realizację przedmiotu działalności.

Ponieważ jednak nie nabył Pan Wierzytelności pożyczkowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej (nie prowadzi Pan w ogóle takiej działalności) przychody, jakie będzie Pan uzyskiwał w postaci odsetek od Wierzytelności pożyczkowych naliczonych po dniu zawarcia umowy datio in solutum, Pana zdaniem, opodatkowane będą zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy o PIT jako przychody z kapitałów pieniężnych, według stawki wskazanej w art. 30a ust. 1 ustawy o PIT, tj. w wysokości 19% PIT.

Obowiązek poboru tego podatku będzie ciążył na Pożyczkobiorcach wypłacających na Pana rzecz odsetki z tytułu Wierzytelności pożyczkowych.

Ad 4

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w przyszłości będzie Pan otrzymywał płatności z tytułu Wierzytelności pożyczkowych, na które będą składały się kwota główna pożyczek wraz z odsetkami naliczonymi do dnia zawarcia umowy datio in solutum jak i naliczonymi po tym dniu.

Natomiast jak wskazano w uzasadnieniu do pytania nr 1 i 3, sposób ustalenia podstawy opodatkowania na podstawie art. 24e ustawy o PIT oraz ustalenie ceny nabycia Wierzytelności pożyczkowych na poziomie uwzględniającym kwotę główną pożyczki oraz odsetki naliczone do dnia datio in solutum (bez żadnego dyskonta) może skutkować tym, że odsetki naliczone do dnia nabycia Wierzytelności pożyczkowych nie będą podlegały opodatkowaniu po Pana stronie, ponieważ przychody uzyskane z wierzytelności nie przewyższą kosztu ich nabycia.

W takim przypadku po Pana stronie opodatkowaniu według stawki 19% PIT powinny podlegać tylko odsetki naliczone i otrzymane po dniu zawarcia umowy datio in solutum.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że na mocy art. 41 ust. 4 ustawy o PIT, Pożyczkobiorcy od wypłacanych na Pana rzecz odsetek powinni pobierać zryczałtowany PIT według stawki 19%.

Jednocześnie podkreślenia wymaga, że przepisy dotyczące możliwości obniżenia uzyskanego przychodu z tytułu spłaty wierzytelności pożyczkowych o określone w uzasadnieniu do pytania nr 1 i 2 koszty uzyskania przychodów adresowane są do podatników a nie płatników.

Natomiast podmioty wypłacające należności w postaci odsetek od wierzytelności pożyczkowych w żadnym wypadku nie zostały zwolnione z poboru 19% PIT od wypłacanych odsetek.

Powyższe oznacza, iż w analizowanym zdarzeniu przyszłym Pożyczkobiorcy zobowiązani są do poboru 19% PIT także od całości odsetek od Wierzytelności pożyczkowych, w tym także wypłacanych odsetek naliczonych do dnia przeniesienia na Pana Wierzytelności pożyczkowych. Ponadto podkreślenia wymaga, że Pożyczkobiorcy nie posiadają wiedzy na jakich zasadach ustala Pan podstawę opodatkowania należności otrzymanych z tytułu spłaty Wierzytelności pożyczkowych ani o wysokości przysługujących Panu kosztach uzyskania przychodów. W związku z powyższym, w opisanym zdarzeniu przyszłym Pożyczkobiorcy dokonując na Pana rzecz spłaty Wierzytelności pożyczkowych zobowiązani są do poboru 19% PIT od wszystkich wypłacanych na Pana rzecz odsetek od pożyczek.

W Pana ocenie powyższe powoduje, że pobrany przez Pożyczkobiorców 19% PIT od wypłaconych Panu odsetek od pożyczek naliczonych od dnia udzielenia poszczególnych pożyczek do dnia zawarcia umowy datio in solutum, będzie stanowił nadpłatę w rozumieniu art. 73 § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej. Oznacza to, że będzie Panu przysługiwało prawo do odzyskania nadpłaconego podatku w drodze wystąpienia na podstawie art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty do właściwego urzędu skarbowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Należy zastrzec, że Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie jest organem właściwym do stwierdzenia nadpłaty i jej zwrotu. Organem właściwym jest Naczelnik Urzędu Skarbowego. Rolą Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej jest wyłącznie dokonywanie interpretacji przepisów prawa podatkowego zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

W uzasadnieniu swojego stanowiska przytaczając treść art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazał Pan art. 9 ust. 2a tej ustawy. Powyższe nie ma jednak wpływu na rozstrzygnięcie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzeń przyszłych, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na Pana pytania nr 1-4 dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych. Natomiast w zakresie pytania nr 5 dotyczącego podatku od towarów i usług wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.