Odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe a termin zgłoszenia upadłości - Wyrok NSA z dnia 24 maja 2024 r., sygn. III FSK 392/22

Przy ocenie właściwego czasu do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości, o którym mowa w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a Ordynacji podatkowej, należy uwzględnić kwoty zobowiązań podatkowych powstających z mocy prawa, które nie zostały zadeklarowane w ogóle bądź we właściwej wysokości w terminach przewidzianych w ustawie także wówczas, gdy decyzje podatkowe określające te zobowiązania bądź określające je w wysokości wyższej niż deklarowana zostaną wydane wówczas, gdy członek zarządu nie pełni już swojej funkcji.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Rudowski, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Anna Juszczyk-Wiśniewska, Protokolant Dorota Rembiejewska, po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 741/21 w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 15 stycznia 2021 r., nr 1401-IEW4.4123.15.2020.KS/MS w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 741/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA) oddalił skargę J. K. (dalej: Skarżący) na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie (dalej: Dyrektor IAS) z dnia 15 stycznia 2021 r. w przedmiocie odpowiedzialności podatkowej osób trzecich.

Skargę kasacyjną wniósł Skarżący. Na podstawie art. 174 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: P.p.s.a.) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które to naruszenie miało istotny wpływ na treść wyroku, tj.:

1) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c), art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz art. 151 P.p.s.a. w związku z art. 121 § 1, art. 122 oraz art. 123 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm., dalej: O.p.) w związku z art. 41 oraz art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej (Dz. U. UE. C. z 2007 r. Nr 303, str. 1 ze zm., dalej: Karty Praw UE) poprzez aprobatę dla działania organów obu instancji polegającego na prowadzeniu postępowania w sposób mający potwierdzić z góry przyjętą przez organ tezę o braku przesłanek egzoneracyjnych uniemożliwiających pociągnięcie Skarżącego do odpowiedzialności za zaległości podatkowe W. sp. z o. o. (dalej: Spółka) oraz dążenie od gromadzenia w ramach postępowania wyłącznie materiału dowodowego potwierdzającego tę tezę, przy jednoczesnym nadużyciu przez organ drugiej instancji w ramach postępowania pozycji dysponenta władztwa publicznego oraz faktycznym uniemożliwieniu Skarżącemu podjęcia aktywności dowodowej w zakresie wykazania zaistnienia tych przesłanek, a tym samym naruszenie prawa Skarżącego do czynnego udziału w postępowaniu, prawa do uczciwego postępowania, prawa do obrony oraz wynikającego z niego prawa do przedstawienia swojego stanowiska w sprawie, jak również prawa Skarżącego do dobrej administracji, a więc poprzez niezastosowanie ww. przepisów P.p.s.a. w stosunku do zaskarżonej decyzji oraz dokonanie błędnej oceny działań organów podatkowych wyrażającej się w oddaleniu skargi, pomimo, iż całokształt okoliczności sprawy wskazuje, iż organy podatkowe dopuściły się naruszeń prawa proceduralnego mających istotny wpływ na treść wyroku, bo gdyby Sąd pierwszej instancji dopatrzył się powyższych uchybień organów podatkowych, wydałby wyrok uchylający decyzje organów pierwszej i drugiej instancji;