Wyrok WSA w Lublinie z dnia 24 maja 2024 r., sygn. I SA/Lu 130/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Niezgoda, Asesor sądowy Jakub Polanowski (sprawozdawca) Protokolant Starszy sekretarz sądowy Ewelina Piskorek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2024 r. sprawy ze skargi G. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 27 lipca 2023 r. nr 0601-IEW.4263.4.2023 w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za poszczególne miesiące 2012 r., 2013 r., 2014 r. oraz 2016 r. I. oddala skargę; II. przyznaje adwokatowi L. N.–G. kwotę 590,40 (pięćset dziewięćdziesiąt 40/100) złotych tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z 27 lipca 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie (dalej: Dyrektor, organ odwoławczy, organ), po rozpatrzeniu odwołania G. P. (dalej: strona, skarżąca), na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.; dalej: O.p.), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Lublinie (dalej: Naczelnik, organ pierwszej instancji) z 23 stycznia 2023 r., znak: 0610-SEW-l.4263.129.2022.7, odmawiającą umorzenia skarżącej zaległości podatkowych w podatku od towarów i usług za miesiące: maj, czerwiec, listopad, grudzień 2012 r.; styczeń-maj, lipiec, sierpień, październik, listopad 2013 r.; styczeń-kwiecień, czerwiec, wrzesień, październik, grudzień 2014 r. oraz kwiecień, lipiec, sierpień, wrzesień 2016 r. w łącznej kwocie 8.014,82 zł wraz z odsetkami za zwłokę w łącznej kwocie 6.050,00 zł.

W uzasadnieniu decyzji Dyrektor wyjaśnił, że we wniosku, jako jedyny argument za udzieleniem ulgi, strona wskazała stan zdrowia oraz to, że od kilkunastu lat jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, jak również, że stan zdrowia zmusił ją do zawieszenia działalności w lipcu 2021 r. Organ pierwszej instancji rozpoznając ten wniosek wziął pod uwagę te okoliczności, a także obecną sytuację ekonomiczną, w świetle obowiązku zapłaty zaległości wraz z odsetkami, jak również wysokość obciążeń strony z tytułu zaległości w podatku VAT i PIT). Naczelnik uznając, że w przypadku strony zachodzi przesłanka ważnego interesu podatnika stwierdził jednocześnie, że na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego nie widzi uzasadnionych podstaw do umorzenia opisanej zaległości podatkowej. Naczelnik uznał, że z samej konstrukcji podatku VAT wynika, że strona miała możliwość wykonania zobowiązań podatkowych za te lata, lecz tego nie uczyniła. Zarazem organ ten nie stwierdził okoliczności nadzwyczajnych, które doprowadziłyby do powstania zadłużenia. Organ pierwszej instancji wskazał na okoliczność, że obecnie nadal prowadzone jest wobec strony postępowanie egzekucyjne w celu odzyskania wierzytelności Skarbu Państwa. Stwierdził, że strona posiada stałe źródło dochodów, z którego uzyskuje środki finansowe na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych, a prowadzone postępowanie egzekucyjne nie naruszy jej zdolności do zabezpieczenia potrzeb podstawowej egzystencji. Naczelnik dodał, że skarżąca jest w posiadaniu dwóch lokali mieszkalnych (w tym jednego obciążonego hipotecznie), a realizacja roszczenia wierzycieli nie dotyczy lokalu, w którym obecnie mieszka. Jak wskazał organ pierwszej instancji, nie bez znaczenia pozostaje fakt posiadanych przez stronę zadłużeń względem innych instytucji w kwocie około 35.000 zł oraz zaległość w czynszu w kwocie 20.000 zł. Organ ten podkreślił, że okoliczności powstania zadłużenia oraz niejasny sposób rozdysponowania kwoty, która winna być przeznaczona na zapłatę podatku nie dają podstawy do pozytywnego rozpatrzenia wniosku. Naczelnik zwrócił uwagę na przedstawione przez stronę informacje w zakresie wierzytelności, które przysługują jej od trojga dłużników z tytułu czynszu oraz fakt skierowania spraw przeciwko wymienionym dłużnikom do sądu. Jak stwierdził organ pierwszej instancji, niewątpliwie środki uzyskane od tych osób w drodze wyroku sądowego stanowiłyby ważny składnik dochodu strony i poprawiłyby jej sytuację materialną. Zastrzegł przy tym organ ten, że nie wynika, aby sprawy te zostały rozstrzygnięte. Organ wskazał również na przesłankę interesu publicznego jako umorzenia należności i stwierdził, że nie przemawia ona za uwzględnieniem wniosku strony.