Postanowienie WSA w Szczecinie z dnia 6 sierpnia 2024 r., sygn. II SA/Sz 562/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie: Przewodniczący asesor WSA Joanna Świerzko-Bukowska po rozpoznaniu w dniu 6 sierpnia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi D. K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego z dnia 21 czerwca 2024 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności wyniku oceny okresowej postanawia: I. odrzucić skargę II. zwrócić D. K. kwotę 200 (dwieście) zł uiszczoną tytułem wpisu od skargi.

Uzasadnienie

D. K. (dalej: "skarżący") wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na rozstrzygnięcie nr 3/2024 Rektora Uniwersytetu Szczecińskiego z dnia 21 czerwca 2024 r. stwierdzające nieważność wyniku jego oceny okresowej przeprowadzonej w dniu 9 maja 2024 r. przez komisję oceniającą w Instytucie [...] Uniwersytetu S. .

Według skarżącego przedmiotowe rozstrzygnięcie nadzorcze jest decyzją administracyjną. Jak podniósł skarżący rozstrzygając władczo o jego prawach i obowiązkach, organ znajduje do tego podstawę w przepisach prawa nadających autonomię uczelniom wyższym. Nadanie tego rodzaju autonomii jest, zdaniem skarżącego, przeniesieniem na organy uczelni części uprawnień władczych Państwa. W ten sposób należy rozumieć normę prawną, zamieszczoną w art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 20 lipca 2018 r. Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 742 ze zm., dalej: "p.s.w.n"). Wynika z niej w szczególności, iż uprawnienia, nabyte przez uczelnię w stosunku do obywateli, mają swoje źródło w prawie publicznym. Choć zatem żaden akt prawny nie nazywa wewnętrznych organów uczelni - jako osoby prawnej (art. 9 ust. 1 p.s.w.n.) - organami administracyjnymi, należy jednak przyjąć, że uprawnienia do orzekania w sprawach obywateli nadają rektorowi, dziekanom i innym uprawnionym strukturom uczelni wyższych przymiot organu administracji publicznej w znaczeniu funkcjonalnym. Prawidłowa, zgodna z Konstytucją RP, wykładnia przepisów o autonomii uczelni, nie może bowiem prowadzić do wniosku, jakoby z faktu bycia pracownikiem uczelni, wynikało ograniczenie tych praw i wolności, które przysługują obywatelom nie będącym pracownikami. Przekazanie uczelniom pewnych uprawnień publicznoprawnych nie oznacza więc nieistnienia czy też ograniczenia kognicji sądu administracyjnego w stosunku do aktów władczych wydawanych przez organy tych uczelni. Przeciwnie, autonomia uczelni wyższych ma swoje granice ustawowe, do nich zaś należą, w pierwszym rzędzie, uprawnienia kontroli zgodności z prawem orzeczeń wydawanych w stosunku do obywateli, które to uprawnienia zostały powierzone sądom administracyjnym. Wyłączenie kognicji organów władzy publicznej, o którym mowa w art. 9 ust. 5 p.s.w.n., odnoszą się natomiast do tych spraw, w których to uczelnia, a nie obywatel, posiada status strony postępowania i jako taka jest adresatem rozstrzygnięcia. Według skarżącego przedmiotem decyzji jest wprost sfera jego interesów - ocena negatywna może prowadzić do rozwiązania stosunku pracy i narusza jego dobre imię jako nauczyciela akademickiego. Tym bardziej, że decyzja ta narzuca wynik oceny kolejnej powołanej przez Rektora komisji, złożonej z osób reprezentujących nauki społeczne, a nie ścisłe i przyrodnicze. Ponadto według skarżącego zaskarżona decyzja jest ostateczna, gdyż nie przysługuje od niej odwołanie do innego organu administracyjnego.