Interpretacja indywidualna z dnia 26 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-3.4012.291.2024.3.KM

Skutki podatkowe związane z emisją kuponów (tokenów).

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 kwietnia 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych związanych z emisją kuponów (tokenów). Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania - pismem z 15 czerwca 2024 r. (wpływ 15 czerwca 2024 r.), oraz pismem z 20 czerwca 2024 r. (wpływ 20 czerwca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jako działalność gospodarcza Wnioskodawca zaczął emitować kupony.

Zdaniem Wnioskodawcy, emitowane przez Niego kupony nie tylko uzyskały rozszerzone znaczenie jako e-money (tokeny typu EMT „e money tokens” wg Tytułu IV Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r.), ale również hybrydowo z racji skutecznej możliwości zamiany na złoto inwestycyjne mieszczą się również w zakresie znaczenia tokenów ART („assets relations tokens” wg Tytułu III ww. Rozporządzenia), będąc jednocześnie hybrydą typu ART oraz EMT. Wnioskodawca rozumie i przyjmuje, że traktowanie ich w świetle ustawy o podatku VAT jako bonów SPV jest niewłaściwe.

Emitowany przez Wnioskodawcę instrument (kupon), który jest emitowany identycznie jak w opisie znak sprawy 0114-KDIP1-3.4012.60.2024.1.LM - nie spełnia definicji bonu, o której mowa w art. 2 pkt 41 ustawy. Pomimo tego, że regulaminowo instrument ten ma dotyczyć możliwości zamiany przez jego posiadacza w dowolnym momencie w okresie roku od emisji na złoto inwestycyjne, to z opisu wynika założenie, że omawiane instrumenty są wykorzystywane rynkowo jako e-pieniądz bez realizacji wymiany na złoto inwestycyjne.

Przede wszystkim kupony te są ewidencjonowane (w tym ich transakcje) w sieci Blockchain. Przy zastosowaniu tej technologii kupony uzyskują status tokenów będących e-pieniądzem zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. Tym samym, instrumenty te pomimo zapisów regulaminowych, mają o wiele szerszy zakres ich wykorzystania niż obowiązek przyjęcia ich jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Posiadacze tych instrumentów, które są jak wyżej wskazano e-pieniądzem, dokonują obrotu tymi instrumentami, na zasadzie wymiany / handlu na rynku za środki płatnicze i barter za towary i usługi. Ponadto, po „szeregu operacji rynkowych”, wskutek żądań posiadaczy kuponu jest możliwe anulowanie tych instrumentów przez działalność Wnioskodawcy jako ich emitenta, co wynika również z regulaminu. Kupony można anulować w dowolnym momencie w stosunku do ich wartości nominalnej wyrażonej w EUR.

Wnioskodawca jako emitent dokonując anulowania kuponów pobiera opłatę manipulacyjną. Jest to kolejna operacja, która odróżnia ten instrument, od bonów zdefiniowanych w ustawie o VAT. Ponadto, emisja/dystrybucja kuponów, nie ma wyłącznie celu handlowego czy promocyjnego, który zazwyczaj jest związany z emisją/dystrybucją bonów.

Opisany sposób wykorzystania kuponów pozwala na składanie wieloetapowych, kilkustronnych „dogadanych” przedsięwzięć wymian przez różne strony z udziałem klientów zagranicznych, w których dochodzić będzie do działania w ramach tych ustaleń, że najpierw będzie kupowany kupon, potem dokonywany jego obrót spekulacyjny, potem wymiana barterowa kuponu na kryptowalutę, potem anulacja bonu w Spółce Omawianej.

Świadczy również o tym, że kupony emitowane przez Wnioskodawcę nie wypełniają definicji bonów, o których mowa w art. 2 pkt 41 ustawy, gdyż transakcje dokonywane przy ich wykorzystaniu nie ograniczają się jedynie do wymiany ich na towar bądź usługę.

Podsumowując, należy wskazać, że klient kupując instrumenty emitowane przez działalność Wnioskodawcy, nie nabywa jedynie prawa do wymiany ich na dany towar, ale również ma prawo i możliwość obrotu tymi kuponami, co wskazuje że ten kupon (token) jest instrumentem, z którym nie wiąże się jedynie obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia (części wynagrodzenia) za dostawę towarów (tj. złota inwestycyjnego), lecz jest znakiem legitymującym, dającym jego posiadaczom odmienne niż charakter bonów uprawnienia.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT, pod numerem NIP (…).

Na pytanie, „Czym dokładnie są kupony (tokeny) będące przedmiotem Pana wątpliwości - czy stanowią token będący e-pieniądzem w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 z dnia 31 maja 2023 r. (Dz.Urz.UE.L 2023 Nr 150 str. 40), czy są tokenem powiązanym z aktywami w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ww. Rozporządzenia?”, Wnioskodawca wskazał, że:

Emituje tokeny z intencją ich użycia jako bony typu SPV zgodnie z Ustawą o VAT zapisując je w sieci Blockchain, ale w kontekście dotychczasowych rozważań prawno-podatkowych i posiadanych analiz prawnych oraz na podstawie dostępu do wydanej interpretacji ORD-IN - obecnie uważa te tokeny za:

2.A. W aspekcie użyteczności finansowej (ekwiwalent środka płatniczego) - za tokeny będące e-pieniądzem (dalej „tokeny EMT”) w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 z dnia 31 maja 2023 r. (Dz.Urz.UE.L 2023 Nr 150 str. 40) (dalej „Rozporządzenie MiCA”).

2.B. W aspekcie biznesowym za hybrydę ww. tokenów EMT i drugiej kategorii tokenów powiązanym z aktywami w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ww. Rozporządzenia MiCA (dalej tokeny „ART”).

Taki stan prawny wynika z czasowego okienka „niedoregulowania” - tzn. Rozporządzenie MiCA, które zostało przyjęte 31 maja 2023 r. wytycza aparat pojęciowy i prawny dla przestrzeni biznesowej kryptoaktywów w UE, ale jednocześnie precyzuje pewne wymagania regulacyjne, które wchodzą w życie dopiero 30 czerwca 2024 r. W ramach tych wymagań nie ma miejsca (nie ma jak spełnić wymogów rejestracyjnych od 30 czerwca 2024 r.) na rynku na tokeny będące hybrydą tokenów ART i EMT. W związku z tym:

2.C. Działalność w zakresie tokenów Wnioskodawcy zostanie definitywnie zakończona 29 czerwca 2024 r.

2.D. Biorąc pod uwagę poniższe argumenty pod względem VAT (i przy neutralnym wpływie „nominalnym” na VAT ewentualnego brania pod uwagę wyboru ART w przypadku aktywów w postaci złota inwestycyjnego - również VAT zwolniony, tylko z innego artykułu Ustawy o VAT), Wnioskodawca uznaje obecnie tokeny za wypełniające definicję tokenów EM, ale tylko do dnia 29 czerwca 2024 r. (czyli do momentu, gdy jeszcze nie obowiązuje zestaw wytycznych rejestracyjnych). Argumenty w całości rozważań, Wnioskodawca podaje poniżej.

Tokeny Wnioskodawcy regulaminowo dotyczą możliwości zamiany przez posiadacza tych tokenów (jako bonów) w dowolnym momencie w okresie roku od ich emisji - na złoto inwestycyjne minimum 99,9% (sztabki i monety bulionowe) u partnera Wnioskodawcy - oddzielnej spółki kapitałowej (dalej „Spółka Od Złota”), która prowadzi sprzedaż takiego asortymentu złota inwestycyjnego zgodnie z zezwoleniem otrzymanym przez NBP.

Wnioskodawca posiada umowę handlową ze Spółką od Złota - pozwalającą na status przedstawiciela Spółki od Złota podczas sprzedaży takiego złota inwestycyjnego, a co za tym idzie emisję bonów SPV - kuponów. Bony SPV - kupony wg regulaminu Wnioskodawcy można anulować w dowolnym momencie w stosunku do ich wartości nominalnej wyrażonej w EUR - za potrąceniem opłaty manipulacyjnej np. 0,4% wartości. Tokeny (intencjonalnie bony SPV) Wnioskodawcy - jako kupony, są emitowane przez Wnioskodawcę głównie do klientów w postaci innych spółek kapitałowych (po wpłynięciu wynagrodzenia za zakup/emisję odpowiedniego bonu SPV - kuponu) - dalej „Dystrybutorów”. Dystrybutor sprzedaje te kupony w ich cenie nominalnej klientom detalicznym, pobierając dodatkowe wynagrodzenie dystrybucyjne od takich klientów detalicznych.

Emitowane tokeny Wnioskodawcy, są ewidencjonowane (w tym ich transakcje) w sieci Blockchain, w celu uniknięcia podróbek oraz w celu zapewnienia permanentnej wiarygodności znaku legitymacyjnego ich posiadania przez właściciela na portfelu podłączonym do Blockchain.

Przy zastosowaniu tej technologii omawiane tokeny Wnioskodawcy, uzyskują status tokenów podlegających pod wymagania Rozporządzenie MiCA. Ww. cechy tokenów Wnioskodawcy powodują, że z pewną logiką działania rynku następują dalsze zachowania rynku:

1. Klienci detaliczni mogą „puścić” w obrót i wymianę te tokeny - w niezależnych od Wnioskodawcy czynnościach wymiany/handlu na rynku za środki płatnicze i barter za towary/usługi. Blockchain bardzo wspomaga utrzymanie transparentnego rejestru transakcji niezaprzeczalnie wskazując na właściciela (portfel w Blockchainie) na dany moment, co bardzo wspomaga możliwości spekulacyjne przy wykonywaniu transakcji online i praktycznie w czasie rzeczywistym.

2. Bardzo często dochodzi więc do anulacji tych tokenów u Wnioskodawcy, wskutek żądań klientów posiadających te tokeny po szeregu operacji rynkowych wykonywanych zgodnie z punktem 2 powyżej. Oczywiście przy zachowaniu wymagań KYC/AML podczas obiegu, ze względu na obowiązujące przepisy.

3. Czas trwania operacji od emisji pojedynczego tokenu poprzez zespół transakcji rynkowych omawianych w punkcie 1, aż do anulowaniu kuponu jak w punkcie 2 może być krótki - rzędu kilku dni, a całość uwagi rynku może być/nie być zupełnie skupiona na wykorzystywaniu tych tokenów nie jako bonów SPV w celach regulaminowych (czyli zamiany na złoto inwestycyjne w Spółce od Złota poprzez ich złożenie do Wnioskodawcy w celu wymiany), a w celach spekulacyjnych.

Zaistniała sytuacja podobna, jak za czasów PRL-u dotycząca bonów dolarowych, bonów na samochody czy talonów na alkohol i papierosy, czyli że stały się aktywem w obrocie spekulacyjnym. Transakcje pomiędzy Wnioskodawcą a Dystrybutorami są dokumentowane zestawem danych handlowych wraz z fakturą VAT (usługi zwolnione z VAT) a podczas skupu tych tokenów przez Wnioskodawcę na żądanie klientów jest księgowany dokument zakupu na bazie ustaleń umownych z klientami (regulamin dla wspomnianych tokenów - bonów SPV) i potwierdzenia z blockchain, że bon wrócił do Wnioskodawcy (wraz z rejestracją KYC/AML), a więc w przypadku skupu tokenów bonów od klientów zagranicznych nie jest doliczany VAT, gdyż jak wspomniano, te tokeny są pewnym ekwiwalentem środka płatniczego z możliwością zamiany na towar przedmiotowo zwolniony z VAT jako złoto inwestycyjne.

Tokeny Wnioskodawcy stają się w opisanym powyżej obrocie wtórnym rynkowym pewną formą e-pieniądza wskazaną w Rozporządzeniu MiCA.

Przy opisanych powyżej wymianach mających charakter barterowy na rynku tokeny Wnioskodawcy mogą być zamieniane np. na kryptowaluty (przy zachowaniu oczywiście reguł KYC/AML).

To wszystko pozwala na składanie wieloetapowych, kilkustronnych „dogadanych” przedsięwzięć wymian przez różne strony z udziałem klientów zagranicznych, w których dochodzi do działania w ramach tych ustaleń, że najpierw będzie kupowany token, potem dokonywany jego obrót spekulacyjny, potem wymiana barterowa tokena na kryptowalutę, potem anulacja tokena u Wnioskodawcy.

Opisany przez Wnioskodawcę instrument - token (kupon), który emituje nie spełnia definicji bonu, o której mowa w art. 2 pkt 41 ustawy VAT. Pomimo tego, że regulaminowo instrument ten ma dotyczyć możliwości zamiany przez jego posiadacza w dowolnym momencie w okresie roku od emisji na złoto inwestycyjne, to omawiane tokeny są wykorzystywane rynkowo jako e-pieniądz bez realizacji wymiany na złoto inwestycyjne. Przede wszystkim, kupony te są ewidencjonowane (w tym ich transakcje) w sieci (...). Tokeny Wnioskodawcy, pomimo zapisów regulaminowych, mają o wiele szerszy zakres ich wykorzystania niż obowiązek przyjęcia ich jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Posiadacze tych instrumentów, które są, jak wyżej wskazano pewnym ekwiwalentem e-pieniądza, dokonują obrotu tymi instrumentami, na zasadzie wymiany/handlu na rynku za środki płatnicze i barter za towary i usługi. Ponadto, po „szeregu operacji rynkowych”, wskutek żądań posiadaczy kuponu jest możliwe anulowanie tych instrumentów przez Wnioskodawcę, co wynika również z regulaminu. Kupony można anulować w dowolnym momencie w stosunku do ich wartości nominalnej wyrażonej w EUR. Dokonując anulowania kuponów Wnioskodawca pobiera opłatę manipulacyjną. Jest to kolejna operacja, która odróżnia instrument Wnioskodawcy, od bonów zdefiniowanych w ustawie o VAT.

Obecnie Wnioskodawca nie posiada zezwolenia na emisję kuponów (tokenów) będących e-pieniądzem, uzyskanego w trybie przepisów ww. Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114, żaden organ w Polsce (prawdopodobnie ostatecznie będzie to KNF po przyjęciu ustawy o kryptoaktywach przez Sejm RP, ale to minimum za kilka miesięcy) jeszcze nie ma możliwości fizycznej wydać Wnioskodawcy takiego zezwolenia. UE jest w momencie czasowego okienka „niedoregulowania” wynikającego z Rozporządzenia MiCA - które zostało przyjęte 31 maja 2023 r. i wytycza aparat pojęciowy i prawny dla przestrzeni biznesowej kryptoaktywów w UE, ale jednocześnie precyzuje pewne wymagania regulacyjne, które wchodzą w życie dopiero 30 czerwca 2024 r. Dopiero od 30 czerwca 2024 r. trzeba będzie posiadać takie zezwolenie, a jak Wnioskodawca wspomniał powyżej zamierza definitywnie zakończyć działalność w zakresie tych tokenów 29 czerwca 2024 r.

Omawiane tokeny Wnioskodawcy nie stanowią pieniądza elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 30 ze zm.).

Z obecną działalnością Wnioskodawca nie podlega w żadnym zakresie pod obowiązki wskazane w ustawie o usługach płatniczych, nie jest więc i wydawcą w rozumieniu ustawy o usługach płatniczych.

Z obecną działalnością Wnioskodawca nie podlega w żadnym zakresie pod obowiązki wskazane w ustawie o usługach płatniczych, nie musiał więc zdobywać tego zezwolenia w rozumieniu ustawy o usługach płatniczych.

Omawiane tokeny Wnioskodawcy, nie są alternatywnym środkiem płatniczym, którego jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego, są hybrydą tokenów ART i EMT wg przedstawionego opisu i w aspekcie użyteczności finansowej, są ekwiwalentem środka płatniczego.

Omawiane tokeny Wnioskodawcy jednocześnie są (w bardzo wąskiej grupie) i nie są (gdyż nie publicznie, nie są notowane na giełdach walut wirtualnych ani też nie są nigdzie indziej oferowane poza emisją u Wnioskodawcy) wymienialne w obrocie gospodarczym na prawne środki płatnicze i akceptowane jako środek wymiany:

• funkcje płatnicze posiadają jedynie jako ekwiwalent środka płatniczego w ograniczonej sieci akceptantów (można nimi dokonywać transakcji wymiany ale tylko wśród użytkowników, którzy zdają sobie sprawę z ich powiązania jako tokeny ART do złota inwestycyjnego)
• akceptowane są bezwzględnie jako środek wymiany jedynie w sytuacji ich anulowania u Wnioskodawcy, a poza tym ich niezależna od Wnioskodawcy wymiana na rynku przez strony trzecie między sobą w barterze na kryptowaluty jest wymianą związaną z wykorzystaniem przez uczestników rynku ww. czasowego okienka „niedoregulowania” wynikającego z Rozporządzenia MiCA na możliwość dokonywania barteru bez konieczności posiadania odpowiednich zezwoleń MiCA (co się zakończy 29 czerwca 2024).

Tokeny są używane jako ekwiwalent środka płatniczego w ograniczonej sieci akceptantów (można nimi dokonywać transakcji wymiany ale tylko wśród użytkowników, którzy zdają sobie sprawę z ich powiązania jako tokeny ART do złota inwestycyjnego).

Z obecną działalnością Wnioskodawca nie podlega w żadnej czynności pod zakres wskazany w ustawie o usługach płatniczych, Wnioskodawca nie realizuje transakcji płatniczych przy pomocy tokenów, zgodnie z definicjami tej ustawy.

Nabywca tokenów Wnioskodawcy, zgodnie z powyższym opisem otrzymuje je nie tylko w cechach tokenów EMT ale też w cechach tokenów AMT, w tym przypadku poprzez możliwość zamiany mojego tokena na złoto inwestycyjne w Spółce od Złota poprzez pośrednictwo Wnioskodawcy (przedstawicielstwo Wnioskodawcy), zgodnie z przywołanym regulaminem.

Klienci ostateczni nabywają tokeny od Dystrybutorów Wnioskodawcy, jak w przywołanym wyżej opisie, na bazie zamówienia od Klientów do Dystrybutorów stanowiącego niezależną od Wnioskodawcy czynność rynkową.

Kupony, zgodnie z ww. opisem, wypełniają intencjonalnie funkcję bonów SPV, więc zgodnie z tą funkcją Wnioskodawca otrzymuje przelewem taką ilość EUR, na jaką ma być wystawiony nominalnie bon stanowiący informację (metadane) emitowanego indywidualnego tokena. W tym rozumieniu token nie jest podzielny, podobnie jak bony SPV nie są podzielne.

W odpowiedzi na pytanie: „Jaka jest rola Spółki Omawianej w opisanej sytuacji? Kto faktycznie dokonuje anulowania kuponu (tokenu) - Pan czy Spółka Omawiana (w opisie sprawy wskazał Pan, że „.(...) potem anulacja bonu w Spółce Omawianej.”)?”, wskazał Pan, że to oczywista omyłka pisarska. Został skopiowany fragment tekstu z odbytej wcześniej korespondencji dla ORD-IN dla Sp. z o.o. W przypadku Wnioskodawcy powinno być „(...) potem anulacja bonu u mnie - w mojej działalności gospodarczej.”

Zgodnie z przedstawionym wyżej opisem – Wnioskodawca nie uczestniczy w transakcjach obrotu tokenami Wnioskodawcy na rynku przez niezależne strony trzecie.

Jedynymi transakcjami, w których Wnioskodawca bierze udział jest emisja tokenów do Dystrybutorów oraz ich skup od tych klientów, którzy chcą zamienić tokeny na EUR za potrąceniem opłaty manipulacyjnej. Dokonują tego poprzez sprzedaż tych tokenów do Wnioskodawcy w drodze faktury VAT w cenie niższej niż emisyjna - pomniejszonej o opłatę manipulacyjną, za którą Wnioskodawca płaci przelewem, na bazie zawartej umowy. Po tym procesie, po ponownym posiadaniu tokena (wcześniej wyemitowanego przez Wnioskodawcę, przed obiegiem rynkowym) sprzedanego do Wnioskodawcy w celu jego anulacji, Wnioskodawca anuluje ten token w sieci Blockchain (podobnie jak anulowanie bonu SPV po jego zwróceniu do emitenta przez klienta bonu SPV). Tokeny Wnioskodawcy po ich odkupie od stron trzecich (w cenie niższej niż cena emisyjna, po odjęciu Opłaty manipulacyjnej) są bezpowrotnie anulowane, bez możliwości ich ponownego wykorzystania (każdy token ma indywidualny niepowtarzalny identyfikator w sieci Blockchain).

Stronie trzeciej, która anuluje kupon (token) u Wnioskodawcy - Wnioskodawca wypłaca wartość nominalną kuponu (tokena) pomniejszoną o Opłatę manipulacyjną.

Dystrybutorami (do których emituje tokeny) są podmioty będące podatnikami posiadającymi siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju (Polski).

Stronami trzecimi, które anulują tokeny u Wnioskodawcy są podmioty będące podatnikami posiadającymi siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju (Polski).

W odpowiedzi na pytanie: „W związku ze sformułowaniem w pytaniu E „pozostałego pośrednictwa finansowego” prosimy o wyjaśnienie, jakie pośrednictwo jest przedmiotem zapytania? Między jakimi podmiotami Pan pośredniczy? Jakie czynności Pan w związku z tym wykonuje? Prosimy opisać.”, Wnioskodawca wskazał, że chodzi o Opłatę manipulacyjną pobieraną za anulowanie kuponu. Czy dla celów należytej ewidencji VAT wystarczy jak jest obecnie, że strona trzecia sprzeda token Wnioskodawcy po cenie niższej niż emisyjna, czy też powinna sprzedać w cenie emisyjne, a Wnioskodawca dodatkowo powinienem tej stronie trzeciej wystawić fakturę VAT na wysokość Opłaty manipulacyjnej i czy wówczas, taka czynność wchodzi w obszar pozostałego pośrednictwa finansowego.

Pytania

Wnioskodawca prosi o potwierdzenie, że dla opisanego powyżej rynkowo mechanizmu rynkowego z użyciem e-pieniądza (w rozumieniu MiCA), którymi są emitowane przez działalność Wnioskodawcy kupony (tokeny) oparte o złoto inwestycyjne - zasadne jest poniżej wyartykułowane stanowisko działalności Wnioskodawcy:

A. W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności uznać należy, że emitowane przez działalność Wnioskodawcy kupony oparte o złoto inwestycyjne zgodnie z opisem - mające status tokenów zgodnych z MiCA będących e-pieniądzem (lub hybrydą typów ART z EMT), nie stanowią bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, a dokładniej w rozumieniu przepisów VAT nabierają w przeważającej mierze cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze.

B. Podczas obrotu takimi kuponami opartymi o złoto inwestycyjne (wg przedstawionego opisu), w zakresie VAT należy stosować obowiązujące przepisy dotyczące VAT na instrumenty płatnicze, które są określone w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dyrektywa VAT), a dokładniej podobnie jak dla usług związanych z transakcjami dotyczącymi depozytów, kont bieżących, płatności, transferów, długów, czeków i innych instrumentów płatniczych, ale z wyłączeniem odzyskiwania długów. To znaczy, emisja i obrót takimi kuponami (wg przedstawionego opisu), są zwolnione z VAT.

C. Podczas obrotu takimi kuponami opartymi o złoto inwestycyjne (wg przedstawionego opisu), w zakresie VAT należy stosować obowiązujące przepisy dotyczące VAT na instrumenty płatnicze, które są zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. To znaczy emisja i obrót takimi kuponami (wg przedstawionego opisu) jest zgodna z art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy.

D. Faktury VAT wystawione przez działalność Wnioskodawcy jak dotychczas, w zakresie treści jak dla bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, w tym z klasyfikacją B_SPV - należy skorygować do treści jak dla instrumentów płatniczych, pozostawiając zwolnienie VAT, ze zmianą podstawy zwolnienia VAT na właściwą podstawę jak dla instrumentów płatniczych.

E. Opłata manipulacyjna pobierana podczas anulacji takich kuponów (wg przedstawionego opisu), będzie mogła być całkowicie zaliczona w poczet pozostałego pośrednictwa finansowego przedmiotowo zwolnionego z VAT.

F. Import takich kuponów (wg przedstawionego opisu) przez działalność Wnioskodawcy od klientów polskich czy zagranicznych, realizowany wskutek decyzji takich klientów, którzy zażądali anulowania tych bonów SPV zgodnie z regulaminem - będzie w Polsce podlegał zwolnieniu przedmiotowemu z VAT jak dla instrumentów płatniczych?

Pana stanowisko w sprawie

Wnioskodawca uważa, że dla opisanego powyżej rynkowo mechanizmu rynkowego z użyciem e-pieniądza (w rozumieniu MiCA), którymi są emitowane przez działalność Wnioskodawcy kupony (tokeny) oparte o złoto inwestycyjne - zasadne jest poniżej wyartykułowane stanowisko działalności Wnioskodawcy:

A. W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności uznać należy, że emitowane przez działalność Wnioskodawcy kupony oparte o złoto inwestycyjne zgodnie z opisem - mające status tokenów zgodnych z MiCA będących e-pieniądzem (lub hybrydą typów ART z EMT), nie stanowią bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, a dokładniej w rozumieniu przepisów VAT nabierają w przeważającej mierze cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze.

B. Podczas obrotu takimi kuponami opartymi o złoto inwestycyjne (wg przedstawionego opisu), w zakresie VAT należy stosować obowiązujące przepisy dotyczące VAT na instrumenty płatnicze, które są określone w Dyrektywie Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dyrektywa VAT), a dokładniej podobnie jak dla usług związanych z transakcjami dotyczącymi depozytów, kont bieżących, płatności, transferów, długów, czeków i innych instrumentów płatniczych, ale z wyłączeniem odzyskiwania długów. To znaczy, emisja i obrót takimi kuponami (wg przedstawionego opisu), są zwolnione z VAT.

C. Podczas obrotu takimi kuponami opartymi o złoto inwestycyjne (wg przedstawionego opisu), w zakresie VAT należy stosować obowiązujące przepisy dotyczące VAT na instrumenty płatnicze, które są zawarte w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. To znaczy, emisja i obrót takimi kuponami (wg przedstawionego opisu) jest zgodna z art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy.

D. Faktury VAT wystawione przez działalność Wnioskodawcy jak dotychczas, w zakresie treści jak dla bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, w tym z klasyfikacją B_SPV - należy skorygować do treści jak dla instrumentów płatniczych, pozostawiając zwolnienie VAT, ze zmianą podstawy zwolnienia VAT na właściwą podstawę jak dla instrumentów płatniczych.

E. Opłata manipulacyjna pobierana podczas anulacji takich kuponów (wg przedstawionego opisu), będzie mogła być całkowicie zaliczona w poczet pozostałego pośrednictwa finansowego przedmiotowo zwolnionego z VAT.

F. Import takich kuponów (wg przedstawionego opisu) przez działalność Wnioskodawcy od klientów polskich czy zagranicznych, realizowany wskutek decyzji takich klientów, którzy zażądali anulowania tych bonów SPV zgodnie z regulaminem - będzie w Polsce podlegał zwolnieniu przedmiotowemu z VAT jak dla instrumentów płatniczych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej ustawą,

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy,

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy,

W myśl art. 2 pkt 41 ustawy,

Jak stanowi art. 2 pkt 42 ustawy,

Zgodnie z art. 2 pkt 43 ustawy,

Stosownie do art. 2 pkt 44 ustawy,

Natomiast w myśl art. 2 pkt 45 ustawy,

Zasady dotyczące opodatkowania transferu bonów zostały przedstawione w dziale II rozdziale 2a ustawy „Opodatkowanie w przypadku stosowania bonów”.

W myśl art. 8a ust. 1 ustawy,

Stosownie do art. 8a ust. 2 ustawy,

Jak stanowi art. 8a ust. 3 ustawy,

Na podstawie art. 8a ust. 4 ustawy,

Zgodnie z art. 8b ust. 1 ustawy,

W myśl art. 8b ust. 2 ustawy,

Z przedstawionego opisu sprawy wynika że zaczął Pan emitować kupony, które Pana zdaniem, uzyskały rozszerzone znaczenie jako e-money (tokeny typu EMT „e-money tokens” wg Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady UE 2023/1114), ale również hybrydowo z racji skutecznej możliwości zamiany na złoto inwestycyjne, mieszczą się również w zakresie znaczenia tokenów ART (assets relations tokens ww. Rozporządzenia), będąc jednocześnie hybrydą typu ART oraz EMT.

Emitowany przez Pana instrument (kupon), nie spełnia definicji bonu, o której mowa w art. 2 pkt 41 ustawy. Pomimo tego, że regulaminowo instrument ten ma dotyczyć możliwości zamiany przez jego posiadacza w dowolnym momencie w okresie roku od emisji na złoto inwestycyjne, to z opisu wynika założenie, że omawiane instrumenty są wykorzystywane rynkowo jako e-pieniądz, bez realizacji wymiany na złoto inwestycyjne.

Kupony te są ewidencjonowane (w tym ich transakcje) w sieci (.... Przy zastosowaniu tej technologii kupony uzyskują status tokenów będących e-pieniądzem zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114. Instrumenty te, pomimo zapisów regulaminowych, mają o wiele szerszy zakres ich wykorzystania niż obowiązek przyjęcia ich jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług.

Posiadacze tych instrumentów, dokonują obrotu tymi instrumentami, na zasadzie wymiany / handlu na rynku za środki płatnicze i barter za towary i usługi. Po szeregu operacji rynkowych, wskutek żądań posiadaczy kuponu, jest możliwe anulowanie tych instrumentów przez Pana działalność jako ich emitenta, co wynika również z regulaminu. Kupony można anulować w dowolnym momencie, w stosunku do ich wartości nominalnej wyrażonej w EUR.

Dokonując anulowania kuponów pobiera Pan Opłatę manipulacyjną. To kolejna operacja, która odróżnia ten instrument, od bonów zdefiniowanych w ustawie o VAT. Ponadto, emisja/dystrybucja kuponów, nie ma wyłącznie celu handlowego czy promocyjnego, który zazwyczaj jest związany z emisją/dystrybucją bonów.

Opisany sposób wykorzystania kuponów pozwala na składanie wieloetapowych, kilkustronnych „dogadanych” przedsięwzięć wymian przez różne strony z udziałem klientów zagranicznych, w których dochodzić będzie do działania w ramach tych ustaleń, że najpierw będzie kupowany kupon, potem dokonywany jego obrót spekulacyjny, potem wymiana barterowa kuponu na kryptowalutę, potem anulacja bonu w Pana działalności.

Świadczy również o tym, że kupony emitowane przez Pana nie wypełniają definicji bonów, o których mowa w art. 2 pkt 41 ustawy, gdyż transakcje dokonywane przy ich wykorzystaniu nie ograniczają się jedynie do wymiany ich na towar bądź usługę.

Klient kupując instrumenty emitowane przez Pana działalność, nie nabywa jedynie prawa do wymiany ich na dany towar, ale również ma prawo i możliwość obrotu tymi kuponami, co wskazuje że ten kupon (token) jest instrumentem, z którym nie wiąże się jedynie obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia (części wynagrodzenia) za dostawę towarów (tj. złota inwestycyjnego), lecz jest znakiem legitymującym, dającym jego posiadaczom odmienne niż charakter bonów uprawnienia.

Emituje Pan tokeny z intencją ich użycia jako bony typu SPV zgodnie z Ustawą o VAT zapisując je w sieci Blockchain, ale obecnie uważa Pan te tokeny za:

• w aspekcie użyteczności finansowej (ekwiwalent środka płatniczego) - za tokeny będące e-pieniądzem (tokeny EMT) w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 7 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 (Rozporządzenie MiCA).
• w aspekcie biznesowym za hybrydę ww. tokenów EMT i drugiej kategorii tokenów powiązanym z aktywami w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 6 ww. Rozporządzenia MiCA (tokeny ART).

Tokeny regulaminowo dotyczą możliwości zamiany przez posiadacza tych tokenów (jako bonów) w dowolnym momencie w okresie roku od ich emisji - na złoto inwestycyjne minimum 99,9% (sztabki i monety bulionowe) u Pana partnera - oddzielnej spółki kapitałowej (Spółka Od Złota), która prowadzi sprzedaż takiego asortymentu złota inwestycyjnego zgodnie z zezwoleniem otrzymanym przez NBP.

Posiada Pan umowę handlową ze Spółką od Złota - pozwalającą na status przedstawiciela Spółki od Złota podczas sprzedaży takiego złota inwestycyjnego, a co za tym idzie emisję bonów SPV - kuponów. Bony SPV - kupony wg Pana regulaminu można anulować w dowolnym momencie w stosunku do ich wartości nominalnej wyrażonej w EUR - za potrąceniem opłaty manipulacyjnej np. 0,4% wartości. Tokeny (intencjonalnie bony SPV) - jako kupony są emitowane przez Pana głównie do klientów w postaci innych spółek kapitałowych (po wpłynięciu wynagrodzenia za zakup/emisję odpowiedniego bonu SPV - kuponu) -Dystrybutorów. Dystrybutor sprzedaje te kupony w ich cenie nominalnej klientom detalicznym, pobierając dodatkowe wynagrodzenie dystrybucyjne od takich klientów detalicznych.

Emitowane tokeny, są ewidencjonowane (w tym ich transakcje) w sieci Blockchain, w celu uniknięcia podróbek oraz w celu zapewnienia permanentnej wiarygodności znaku legitymacyjnego ich posiadania przez właściciela na portfelu podłączonym do Blockchain.

Przy zastosowaniu tej technologii omawiane tokeny uzyskują status tokenów podlegających pod wymagania Rozporządzenie MiCA. Ww. cechy tokenów powodują, że z pewną logiką działania rynku następują dalsze zachowania rynku:

1. Klienci detaliczni mogą „puścić” w obrót i wymianę te tokeny - w niezależnych od Pana czynnościach wymiany/handlu na rynku za środki płatnicze i barter za towary/usługi. Blockchain bardzo wspomaga utrzymanie transparentnego rejestru transakcji niezaprzeczalnie wskazując na właściciela (portfel w Blockchainie) na dany moment, co bardzo wspomaga możliwości spekulacyjne przy wykonywaniu transakcji online i praktycznie w czasie rzeczywistym.

2. Bardzo często dochodzi więc do anulacji tych tokenów u Pana wskutek żądań klientów posiadających te tokeny po szeregu operacji. Przy zachowaniu wymagań KYC/AML podczas obiegu, ze względu na obowiązujące przepisy.

3. Czas trwania operacji od emisji pojedynczego tokenu poprzez zespół transakcji rynkowych omawianych w punkcie 1, aż do anulowaniu kuponu jak w punkcie 2 może być krótki - rzędu kilku dni, a całość uwagi rynku może być/nie być zupełnie skupiona na wykorzystywaniu tych tokenów nie jako bonów SPV w celach regulaminowych (czyli zamiany na złoto inwestycyjne w Spółce od Złota poprzez ich złożenie do Pana w celu wymiany), a w celach spekulacyjnych.

Transakcje pomiędzy Panem a Dystrybutorami są dokumentowane zestawem danych handlowych wraz z fakturą VAT (usługi zwolnione z VAT) a podczas skupu tych tokenów przez Pana na żądanie klientów jest księgowany dokument zakupu na bazie ustaleń umownych z klientami (regulamin dla wspomnianych tokenów - bonów SPV) i potwierdzenia z blockchain, że bon wrócił do Pana (wraz z rejestracją KYC/AML), a więc w przypadku skupu tokenów bonów od klientów zagranicznych nie jest doliczany VAT, gdyż te tokeny są pewnym ekwiwalentem środka płatniczego z możliwością zamiany na towar przedmiotowo zwolniony z VAT jako złoto inwestycyjne.

Tokeny stają się w opisanym powyżej obrocie wtórnym rynkowym pewną formą e-pieniądza, wskazaną w Rozporządzeniu MiCA.

Przy opisanych powyżej wymianach mających charakter barterowy na rynku tokeny mogą być zamieniane np. na kryptowaluty (przy zachowaniu reguł KYC/AML).

Tokeny nie stanowią pieniądza elektronicznego w rozumieniu ustawy o usługach płatniczych, nie jest więc Pan wydawcą w rozumieniu tej ustawy.

Tokeny nie są alternatywnym środkiem płatniczym, którego jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego, są hybrydą tokenów ART i EMT wg przedstawionego opisu i w aspekcie użyteczności finansowej, są ekwiwalentem środka płatniczego.

Tokeny jednocześnie są (w bardzo wąskiej grupie) i nie są (gdyż nie publicznie, nie są notowane na giełdach walut wirtualnych ani też nie są nigdzie indziej oferowane poza emisją u Pana) wymienialne w obrocie gospodarczym na prawne środki płatnicze i akceptowane jako środek wymiany.

Tokeny są używane jako ekwiwalent środka płatniczego w ograniczonej sieci akceptantów (można nimi dokonywać transakcji wymiany ale tylko wśród użytkowników, którzy zdają sobie sprawę z ich powiązania jako tokeny ART do złota inwestycyjnego).

Nie realizuje Pan transakcji płatniczych przy pomocy tokenów, zgodnie z definicjami ustawy o usługach płatniczych.

Klienci ostateczni nabywają tokeny od Pana Dystrybutorów, na bazie zamówienia od Klientów do Dystrybutorów stanowiącego niezależną od Pana czynność rynkową.

Kupony, zgodnie z ww. opisem, wypełniają intencjonalnie funkcję bonów SPV, zgodnie z tą funkcją otrzymuje Pan przelewem taką ilość EUR, na jaką ma być wystawiony nominalnie bon stanowiący informację (metadane) emitowanego indywidualnego tokena.

W tym rozumieniu token nie jest podzielny, podobnie jak bony SPV nie są podzielne.

Nie uczestniczy Pan w transakcjach obrotu tokenami na rynku przez niezależne strony trzecie.

Jedynymi transakcjami w których bierze Pan udział jest emisja tokenów do Dystrybutorów oraz ich skup od tych klientów, którzy chcą zamienić tokeny na EUR za potrąceniem opłaty manipulacyjnej. Dokonują tego poprzez sprzedaż tych tokenów do Pana w drodze faktury VAT w cenie niższej niż emisyjna - pomniejszonej o opłatę manipulacyjną, za którą płaci Pan przelewem, na bazie zawartej umowy. Po tym procesie, po ponownym posiadaniu tokena (wcześniej wyemitowanego przez Pana, przed obiegiem rynkowym) sprzedanego do Pana w celu jego anulacji, anuluje ten token w sieci Blockchain (podobnie jak anulowanie bonu SPV po jego zwróceniu do emitenta przez klienta bonu SPV). Tokeny po ich odkupie od stron trzecich (w cenie niższej niż cena emisyjna, po odjęciu Opłaty manipulacyjnej) są bezpowrotnie anulowane, bez możliwości ich ponownego wykorzystania (każdy token ma indywidualny niepowtarzalny identyfikator w sieci Blockchain).

W przypadku gdy strona trzecia anuluje u Pana kupon (token) - wypłaca Pan tej stronie trzeciej wartość nominalną kuponu (tokena) pomniejszoną o Opłatę manipulacyjną.

Dystrybutorami (do których emituje Pan tokeny) są podmioty będące podatnikami posiadającymi siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju (Polski). Stronami trzecimi, które anulują u Pana tokeny są podmioty będące podatnikami posiadającymi siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju (Polski).

W pierwszej kolejności Pana wątpliwości dotyczą potwierdzenia, że kupony (tokeny) nie stanowią bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy, i spełniają wymogi dla uznania ich za instrumenty płatnicze.

Aby jasno określić, co stanowi bon na towary lub usługi do celów VAT, oraz odróżnić bony od instrumentów płatniczych, konieczne jest zdefiniowanie bonów, określając ich istotne cechy, w szczególności charakter uprawnienia, które wiąże się z danym bonem, oraz obowiązek przyjęcia go jako wynagrodzenia na dostawę towarów lub świadczenie usług. Celem ustalenia czy dany instrument stanowi bon za towary lub usługi do celów VAT należy przeanalizować, czy w danym indywidualnym przypadku została spełniona definicja bonu zawarta w art. 2 pkt 41 ustawy. Oceniając charakter danego instrumentu należy mieć na uwadze całokształt dokonywanych transakcji, jakie można wykonać przy użyciu tego bonu, jak również wynikające prawa z jego posiadania przez posiadacza.

Pod pojęciem bonu zawartym w art. 2 pkt 41 ustawy należy rozumieć instrument, z którym wiąże się obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia jedynie za dostawę towarów lub świadczenie usług i w przypadku którego towary, które mają zostać dostarczone lub usługi, które mają zostać wykonane, lub tożsamość potencjalnych dostawców lub usługodawców są wskazane w samym instrumencie lub określone w powiązanej dokumentacji, w tym w warunkach wykorzystania tego instrumentu.

Dany instrument zachowuje swój charakter bonu o ile płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub gdy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest z góry znana.

Bon powinien ściśle wiązać się z dostawą towarów lub usług i ma zazwyczaj określony cel handlowy lub promocyjny, tj. stymulowanie sprzedaży określonych towarów lub usług i/lub ułatwianie płatności za takie towary lub usługi.

Określone w art. 2 pkt 41 ustawy o podatku od towarów i usług brzmienie definicji bonu znajduje odzwierciedlenie w Dyrektywie Rady 2016/1065 z dnia 27 czerwca 2016 r. zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w odniesieniu do bonów na towary lub usługi. Przepis ten wprowadza wymóg, aby towary/usługi, których bon dotyczy lub tożsamość potencjalnych dostawców były wskazane w bonie lub określone w powiązanej dokumentacji. Przy czym w świetle definicji bonu, forma w której bon jest emitowany nie wpływa na uznanie takiego instrumentu za bon. Bon może mieć zatem postać fizyczną (materialną) lub formę elektroniczną. Ponadto zauważyć należy, że w motywie 6 preambuły dyrektywy 2016/1065 wskazano, że „bony mogą występować w formie fizycznej lub elektronicznej”.

Z definicji bonu wynika zatem, że jest to instrument, który może być przyjęty jako wynagrodzenie wyłącznie za dostawę towarów lub świadczenie usług. Również w motywie 4 preambuły dyrektywy 2016/1065 wskazano „Zasady te powinny dotyczyć wyłącznie bonów, w zamian za które uzyskać można towary lub usługi. Zasadom tym nie powinny jednak podlegać instrumenty uprawniające posiadacza do zniżki przy zakupie towarów lub usług, ale nieuprawniające do otrzymania takich towarów lub usług”.

Wprowadzenie definicji bonu na towary i usługi jest istotne ze względu na potrzebę unikania zakłóceń konkurencji. Celem tej definicji jest również rozróżnienie pomiędzy bonami, które można wymienić na towary i usługi a instrumentami płatniczymi, które służą wyłącznie do realizacji płatności, gdyż opodatkowanie bonów podatkiem VAT jako specyficznego środka płatniczego i instrumentów płatniczych jest różne.

Z uwagi na fakt, że bony w praktyce mogą nabierać coraz więcej cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze, w każdym przypadku należy badać, czy płatności, przy których skorzystać można z takiego instrumentu, dotyczą ograniczonej liczby oznaczonych co do nazwy towarów lub usług lub czy tożsamość potencjalnych oferentów dostaw towarów lub usług jest znana z góry – wówczas taki instrument zachowuje swój charakter bonu. Należy przy tym podkreślić, że bon może mieć formę materialną lub elektroniczną.

W odniesieniu do Pana wątpliwości należy wskazać, że opisany we wniosku instrument (kupon - token), który Pan emituje nie spełnia definicji bonu, o którym mowa w art. 2 pkt 41 ustawy. Wskazał Pan, że regulaminowo instrument ten ma dotyczyć możliwości zamiany przez jego posiadacza w dowolnym momencie w okresie roku od emisji na złoto inwestycyjne, to jednak z wniosku wynika założenie, że omawiane instrumenty są wykorzystywane rynkowo jako e-pieniądz bez realizacji wymiany na złoto inwestycyjne. Przede wszystkim kupony (tokeny) te są ewidencjonowane (w tym ich transakcje) w sieci Blockchain. Przy zastosowaniu tej technologii kupony (tokeny) uzyskują status tokenów będących e-pieniądzem, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. Tym samym instrumenty te, pomimo zapisów regulaminowych, mają o wiele szerszy zakres ich wykorzystania niż obowiązek przyjęcia ich jako wynagrodzenia lub części wynagrodzenia za dostawę towarów lub świadczenie usług. Posiadacze tych instrumentów, które będą, jak wyżej wskazano e-pieniądzem, dokonują obrotu tymi instrumentami, na zasadzie wymiany /handlu na rynku za środki płatnicze i barter za towary i usługi. Ponadto, po „szeregu operacji rynkowych”, wskutek żądań posiadaczy kuponu (tokena) będzie możliwe anulowanie tych instrumentów przez Pana, co wynika również z regulaminu. Kupony (tokeny) będzie można anulować w dowolnym momencie w stosunku do ich wartości nominalnej wyrażonej w EUR. Dokonując anulowania kuponów (tokenów) pobiera Pan Opłatę manipulacyjną. Jest to kolejna operacja, która odróżnia Pana instrument, od bonów zdefiniowanych w ustawie o VAT.

Ponadto wskazał Pan, że emisja/dystrybucja kuponów (tokenów), nie ma wyłącznie celu handlowego czy promocyjnego, który zazwyczaj jest związany z emisją/dystrybucją bonów,

Samo wskazanie przez Pana, że opisany sposób wykorzystania kuponów:

świadczy również o tym, że emitowane przez Pana tokeny nie wypełniają definicji bonów, o których mowa w art. 2 pkt 41 ustawy, gdyż transakcje dokonywane przy ich wykorzystaniu nie ograniczają się jedynie do wymiany ich na towar bądź usługę.

Podsumowując, należy wskazać, że Dystrybutor (a następnie Klienci) nabywając emitowany przez Pana kupon (token), nie nabywa jedynie prawa do wymiany go na dany towar, ale również ma prawo i możliwość obrotu tym kuponem (tokenem), co wskazuje że kupon (token) jest instrumentem, z którym nie wiąże się jedynie obowiązek jego przyjęcia jako wynagrodzenia (części wynagrodzenia) za dostawę towarów (tj. złota inwestycyjnego), lecz jest znakiem legitymującym, dającym jego posiadaczom odmienne niż charakter bonów uprawnienia.

W świetle przedstawionych we wniosku okoliczności uznać zatem należy, że kupony (tokeny), nie stanowią bonów w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy.

Nie można się również z Panem zgodzić, że emitowany przez Pana kupon (token) powinien być traktowany jako instrument płatniczy.

Posiłkując się ustawą z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 30 ze zm.), wskazać należy, że zgodnie z art. 2 pkt 10 tej ustawy,

Stosownie do art. 2 pkt 21a ustawy o usługach płatniczych,

W myśl art. 2 pkt 29 ww. ustawy o usługach płatniczych,

Jak stanowi art. 4 ust. 1 i 2 ustawy o usługach płatniczych:

Aby zatem uznać dany instrument za instrument płatniczy, musi on spełniać określone przepisami warunki i być wydanym przez odpowiedni podmiot.

Instrumentem płatniczym jest, najogólniej rzecz ujmując, środek płatniczy niebędący banknotem czy monetą, ale będący jednocześnie sposobem na dokonanie transakcji w ramach transferu środków między dwoma podmiotami. Natomiast pieniądz elektroniczny to "wartość pieniężna" przechowywana na elektronicznym nośniku informacji, która stanowi elektroniczny odpowiednik monet i banknotów. Wartość ta jest zapisana albo na twardym dysku komputera albo na mikroprocesorze umieszczonym w karcie.

Jedną z najistotniejszych cech instrumentu płatniczego jest akceptacja, co oznacza, że instrumenty płatnicze muszą być akceptowane przez sprzedawców lub usługodawców. Na przykład karty płatnicze są szeroko akceptowane w sklepach, restauracjach i innych miejscach. Ponadto, jak wynika z powołanej ustawy o usługach płatniczych, dostawcą usług płatniczych mogą być wyłącznie wskazane w niej podmioty.

Z przedstawionych przez Pana informacji wynika, że tokeny będące przedmiotem Pana wątpliwości nie posiadają cech instrumentów płatniczych. Co prawda wskazał Pan, że Pana tokeny jednocześnie są (w bardzo wąskiej grupie) i nie są (gdyż nie publicznie, nie są notowane na giełdach walut wirtualnych ani też nie są nigdzie indziej oferowane poza emisją u Pana) wymienialne w obrocie gospodarczym na prawne środki płatnicze i akceptowane jako środek wymiany. Funkcje płatnicze posiadają jedynie jako ekwiwalent środka płatniczego w ograniczonej sieci akceptantów (można nimi dokonywać transakcji wymiany ale tylko wśród użytkowników, którzy zdają sobie sprawę z ich powiązania jako tokeny ART do złota inwestycyjnego), i są akceptowane bezwzględnie jako środek wymiany jedynie w sytuacji ich anulowania u Pana.  

Wskazał Pan również, że tokeny nie są alternatywnym środkiem płatniczym, którego jedynym przeznaczeniem jest funkcja środka płatniczego, a są hybrydą tokenów ART i EMT wg przedstawionego opisu i w aspekcie użyteczności finansowej są ekwiwalentem środka płatniczego. Tokeny są używane jako ekwiwalent środka płatniczego w ograniczonej sieci akceptantów. Ponadto z obecną działalnością nie podlega Pan w żadnej czynności pod zakres wskazany w ustawie o usługach płatniczych, nie realizuje Pan transakcji płatniczych przy pomocy tokenów, zgodnie z definicjami tej ustawy.

Przedstawione przez Pana informacje wprost więc wskazują, że emitowane przez Pana kupony (tokeny) nie stanowią instrumentów płatniczych. Jednoznacznie Pan wskazał, że emitowany przez Pana kupon (token) jest używany jako ekwiwalent środka płatniczego w ograniczonej sieci akceptantów, w związku z tym, nie ma możliwości uregulowania przy wykorzystaniu tego kuponu (tokena) jakichkolwiek płatności poza użyciem go w ramach wskazanej wąskiej grupy podmiotów, które się nim posługują. Ponadto, jak wynika z powołanych wyżej przepisów, dostawcą usług płatniczych mogą być wyłącznie ściśle określone w cyt. ustawie o usługach płatniczych podmioty, do których Pan się nie zalicza. Nie można zatem uznać, że kupony (tokeny) powinny być traktowane na równi z instrumentami płatniczymi, bowiem nie posiadają podstawowych cech, które charakteryzują instrumenty płatnicze.

Powołuje się Pan na terminologię i klasyfikacje w zakresie tokenów przyjęte w przepisach rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/1114 z dnia 31 maja 2023 r. w sprawie rynków kryptoaktywów oraz zmiany rozporządzeń (UE) Nr 1093/2010 i (UE) Nr 1095/2010 oraz dyrektyw 2013/36/UE i (UE) 2019/1937 (Dz.Urz.Ue.L Nr 150 poz. 40). Wskazuje Pan, że emitowane przez Pana kupony uzyskują status tokenów będących e-pieniądzem zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia. Mając na uwadze Pana jednoznaczne wskazanie, że zakończy Pan działalność w zakresie tokenów 29 czerwca 2024 r., oraz brzmienie art. 149 ust. 3 ww. rozporządzenia z 31 maja 2023 r., stosownie do którego przepisy tego rozporządzenia w zakresie tokenów powiązanych z aktywami oraz tokenów będących e-pieniądzem stosuje się od 30 czerwca 2024 r., wskazać należy, że przepisy ww. rozporządzenia z 31 maja 2023 r., do których Pan nawiązuje, nie znajdą wprost zastosowania w sprawie.

Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku lit. A jest zatem nieprawidłowe.

Pana wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy emisja kuponów (tokenów) będzie zwolniona od podatku VAT, na analogicznych zasadach jak instrumenty płatnicze.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

Na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy:

Pojęcia używane do oznaczenia zwolnień, o których mowa w art. 43 ustawy, należy interpretować ściśle, zważywszy, że zwolnienia te stanowią odstępstwa od ogólnej zasady, zgodnie z którą podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika.

Powyższe przepisy są efektem implementacji do krajowego porządku prawnego przepisu art. 135 ust. 1. lit. d) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 str. 1 ze zm.), który stanowi, że:

W świetle art. 43 ust. 15 ustawy:

Z treści art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, stanowiącego implementację regulacji unijnych w tym zakresie wynika, że intencją ustawodawcy było objęcie zwolnieniem od podatku usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli, a także zostało rozciągnięte na usługi pośrednictwa w tym zakresie. Należy stwierdzić, że wymienione zwolnienia mają charakter przedmiotowy, gdzie przede wszystkim istotną przesłanką do skorzystania ze zwolnienia jest rodzaj świadczonej usługi, cechy które ją rozróżniają. Zatem podkreślić należy, że wystarczającą przesłanką pozwalającą objąć zwolnieniem daną czynność jest wykazanie jej związku z tymi czynnościami, przy czym związek ten musi być wyraźny i nie odbiegać od świadczenia usług finansowych, wypaczając przez to istotę przewidzianego zwolnienia.

Istotne w tym zakresie są orzeczenia TSUE: z 5 czerwca 1997 r. w sprawie C-2/95 SDC, z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd., oraz z 28 lipca 2011 r. C‑350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj.

W wyroku w sprawie C-2/95 Sparekassernes Datacenter (SDC) dotyczącym zwolnień przedmiotowych na gruncie wspólnego systemu VAT, TSUE wskazał cechy charakterystyczne usługi finansowej w kontekście ustalenia warunków stosowania zwolnienia dla konkretnych podtypów usług finansowych wymienionych w art. 13 (B) B (d) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy (obecnie art. 135 ust. 1 lit. d i lit. f Dyrektywy 2006/112/WE). Sprawa dotyczyła usług świadczonych przez SDC (stowarzyszenie) przede wszystkim na rzecz banków oraz innych jednostek podłączonych do jego systemu informatycznego. SDC świadczyło usługi przetwarzania danych związanych z transakcjami prowadzonymi przez jego klientów, a także pewnych usług związanych ze sprawami administracyjnymi swoich członków. Trybunał orzekł, że ani sposób wykonywania usług, ani charakter prawny usługodawcy, ani nawet brak bezpośredniej umowy podmiotu wykonującego usługi z ostatecznym odbiorcą nie wykluczają zastosowania zwolnień, o których mowa w art. 13 (B) (D) pkt 3 i 5 VI Dyrektywy, pod warunkiem, że usługi świadczone przez dany podmiot są przez klienta Banku postrzegane jako element otrzymanej usługi finansowej.

Ponadto, aby świadczone usługi korzystały ze zwolnienia powinny stosownie do orzecznictwa TSUE dotyczyć specyficznych i istotnych elementów związanych z daną usługą finansową. Należy też wskazać, że TSUE w ww. orzeczeniu dodał, że „Sam fakt, że jakiś element jest niezbędny do zakończenia transakcji zwolnionej z podatku, nie daje podstaw do konkluzji, że usługa, którą dany element reprezentuje jest zwolniona”.

Podobne stanowisko zostało przedstawione przez Trybunał w orzeczeniu z 13 grudnia 2001 r. w sprawie C-235/00 CSC Financial Services Ltd. W wyroku tym TSUE stwierdził, że „obrót papierami wartościowymi polega na działaniach zmieniających sytuację prawną i finansową między stronami i działania te są porównywalne do przypadków przeniesienia lub płatności. Dostawa zwykłej usługi technicznej lub administracyjnej, nie zmieniającej sytuacji prawnej lub finansowej nie wydaje się więc być objęta zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5 Szóstej Dyrektywy.

(…) Wynika z tego więc, że usługi o charakterze administracyjnym nie zmieniające prawnej bądź finansowej pozycji stron nie są objęte zwolnieniem ustalonym w art. 13 część B lit. d pkt 5”.

Z kolei w wyroku w sprawie C-350/10 Nordea Pankki Suomi Oyj TSUE wskazał, że aby móc zakwalifikować świadczone usługi jako czynności zwolnione z opodatkowania w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 i 5 szóstej Dyrektywy, powinny one tworzyć odrębną całość, która – jeśli ją oceniać globalnie – w konsekwencji wypełnia specyficzne i istotne funkcje usługi opisanej w tym przepisie. W odniesieniu do operacji dotyczących przelewów w rozumieniu art. 13 część B lit. d) pkt 3 szóstej Dyrektywy świadczone usługi muszą skutkować przekazaniem środków pieniężnych oraz prowadzić do zmian prawnych i finansowych. Należy dokonać rozróżnienia między usługą zwolnioną w rozumieniu wspomnianej Dyrektywy a dostarczaniem zwykłego świadczenia fizycznego lub technicznego, takiego jak udostępnienie bankowi systemu informatycznego. W tym celu sąd krajowy powinien w szczególności zbadać zakres odpowiedzialności usługodawcy względem banków, zwłaszcza to, czy odpowiedzialność ta ograniczona jest do aspektów technicznych, czy też obejmuje specyficzne i istotne elementy czynności.

Z analizy ww. orzeczeń wynika więc, że ze zwolnienia będą korzystać usługi stanowiące element usług finansowych, jeżeli:

• z ogólnego punktu widzenia stanowią osobną całość,
• obejmują funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej,
• świadczone usługi muszą pociągać za sobą zmiany w sytuacji prawnej i finansowej zainteresowanych podmiotów,

• nie są zwykłym świadczeniem rzeczowym lub technicznym w przypadku którego usługodawca obarczony jest odpowiedzialnością za ich wykonanie tylko w zakresie technicznym.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy i obowiązujące w tym zakresie orzecznictwo, stwierdzić należy, że emisji kuponów (tokenów) nie można uznać za czynność podlegającą zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Wykonuje Pan usługi polegające na emitowaniu kuponów (tokenów), które – jak wskazano – nie stanowią instrumentów płatniczych. Emitowane przez Pana kupony (tokeny) są wykorzystywane wyłącznie przez wąskie grono podmiotów, ewentualnie jako ekwiwalent środka płatniczego. Wskazał Pan wyraźnie, że kupony (tokeny) nie są alternatywnym środkiem płatniczym. Czynności emisji tokenów nie można zatem uznać za usługi dotyczące depozytów pieniężnych, prowadzenia rachunków, transakcji płatniczych, przekazów czy transferów pieniężnych. Emisja kuponów (tokenów) nie stanowi również usług w zakresie długów, czeków i weksli. Przedmiotowa emisja tokenów nie stanowi także usługi pośrednictwa w świadczeniu ww. usług. W związku z tym, emitowanie kuponów (tokenów), w zamian za określone wynagrodzenie, nie podlega zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku lit. B (w części dotyczącej emisji tokenów) jest zatem nieprawidłowe.

Pana wątpliwości dotyczą również prawa do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy, dla czynności emisji kuponów (tokenów) opartych o złoto inwestycyjne.

Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy:

Zwolnienie, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy, uzależnione jest od łącznego spełnienia dwóch warunków:

• przedmiotowego – świadczone usługi powinny być kwalifikowane jako usługi zarządzania, oraz
• podmiotowego – ww. usługi zarządzania powinny być świadczone w odniesieniu do ściśle wymienionych w przepisie podmiotów, spełniających określone warunki.

W odniesieniu do podniesionych przez Pana wątpliwości dotyczących prawa do zastosowania zwolnienia od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy stwierdzić należy, że nie ma Pan prawa do zastosowania wskazanego zwolnienia od podatku do emisji kuponów (tokenów). Jak wynika z powołanych przepisów i orzecznictwa TSUE, zwolnienia od podatku stanowią wyjątki od ogólnej zasady, zgodnie z którą, opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie usługi świadczone odpłatnie przez podatnika, wobec czego należy dokonywać ich ścisłej wykładni. Ponadto jak wskazano, zwolnienie na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy ma charakter przedmiotowo-podmiotowy, i oba te warunki muszą być spełnione łącznie. W Pana sytuacji warunki te nie są spełnione. W opisie sprawy wskazał Pan, że emituje Pan kupony (tokeny) do Dystrybutorów, nie świadczy Pan zatem usług na rzecz jakiegokolwiek podmiotu wymienionego w powołanym przepisie. Ponadto, wykonywane przez Pana czynności w żadnym wypadku nie stanowią usług zarządzania. Nie można zatem uznać, że ma Pan prawo stosować zwolnienie od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 12 ustawy do emisji kuponów (tokenów).

Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku lit. C (w części dotyczącej emisji tokenów) jest nieprawidłowe.

Przedstawione przez Pana wątpliwości dotyczą również prawa do wystawienia faktury korygującej, poprzez zmianę podstawy zwolnienia od podatku – pierwotną fakturą udokumentował Pan usługę dotyczącą instrumentów sklasyfikowanych przez Pana jako bony w rozumieniu art. 2 pkt 41 ustawy. Planuje Pan skorygować tę fakturę, wystawiając fakturę korygującą z wykazaniem zwolnienia dla usług dotyczących instrumentów płatniczych.

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy:

W świetle art. 106e ust. 1 pkt 7 ww. ustawy:

Z powyższych przepisów wynika zatem, że faktury są dokumentem sformalizowanym i muszą być wystawione zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego w tym względzie. Prawidłowość materialnoprawna faktury zachodzi, jeżeli odzwierciedla w sposób prawidłowy zdarzenie gospodarcze. Faktura potwierdza zaistniałe zdarzenia gospodarcze, a jej elementy formalne wymagane przez art. 106e ust. 1 ustawy mają znaczenie dowodowe.

Jednym z wymagań jakie musi spełniać faktura dokumentująca sprzedaż jest określony w art. 106e ust. 1 pkt 7 ustawy wymóg zawarcia na niej nazwy (rodzaju) towaru lub usługi.

Z uwagi na to, że przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia nazwy towaru / usługi, zasadnym jest odwołanie się do definicji słownikowej. Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego Wydawnictwa Naukowego PWN (http://sjp.pwn.pl) „nazwa” oznacza „wyraz albo połączenie wyrazowe oznaczające kogoś lub coś”. Ponadto, po ogólnej definicji pojęcia „nazwa” Słownik podaje definicje szczególnych rodzajów nazw – nazwa jednostkowa to „nazwa mająca tylko jeden desygnat”, nazwa ogólna to „nazwa mająca więcej niż jeden desygnat”. Natomiast pojęcie desygnat oznacza „przedmiot, osobę lub zjawisko, do których odnosi się dana nazwa”.

Nazwa towaru lub usługi na fakturze ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania sprzedaży. Sprzedawca jest obowiązany opisać na fakturze każdy towar (usługę) i podać jego nazwę. Umieszczona na fakturze nazwa towaru (usługi) powinna być zgodna z będącym przedmiotem sprzedaży towarem (usługą), a ponadto powiązanie tej nazwy z ceną ma pozwolić na indywidualne określenie sprzedawanego towaru (usługi).

To sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi w jednoznaczny sposób obejmowała sprzedawany towar lub usługę i umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. W przypadku bowiem, gdy dostawa towaru lub świadczenie usługi np. korzysta z obniżonej stawki podatku VAT, to w interesie podatnika leży udokumentowanie transakcji w sposób, który uprawnia do skorzystania z preferencyjnej stawki podatku.

Analiza przepisów regulujących zasady wystawiania faktur pozwala na stwierdzenie, że usługodawca dokumentując wyświadczoną usługę powinien podać taką nazwę usługi, aby do użytej nazwy możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i by użyta nazwa była co do istoty zgodna z będącym przedmiotem sprzedaży świadczeniem. Jednocześnie nazwa usługi na fakturze powinna być tak skonstruowana, aby nabywca na tej podstawie w połączeniu z ceną mógł dokładnie określić jakiego rodzaju usługę zakupił.

Stosownie do art. 106j ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 106j ust. 2 ustawy

Faktury korygujące są specyficznym rodzajem faktur. Celem ich wystawienia jest doprowadzenie faktury pierwotnej do stanu odpowiadającego rzeczywistości. W praktyce bowiem, przy dokumentowaniu obrotu gospodarczego przez podatników podatku od towarów i usług występują zdarzenia, dla których ustawodawca przewidział procedurę korekty.

Uwzględniając powyższe, nie ma Pan możliwości wystawienia faktury korygującej poprzez zmianę rodzaju usługi, która została wykazana na pierwotnej fakturze. W przedstawionej przez Pana sytuacji wykonywane przez Pana usługi nie stanowią usług w zakresie instrumentów płatniczych i nie spełniają warunków do objęcia ich zwolnieniem od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy. W związku z tym, przedstawiony przez Pana sposób postępowania nie jest właściwy. Nie ma Pan prawa wstawić faktury korygującej we wskazany w opisie sprawy sposób.

Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku lit. D jest więc nieprawidłowe.

Pana wątpliwości dotyczą również ustalenia, czy opłata manipulacyjna, którą otrzymuje Pan za anulowanie kuponów (tokenów) stanowi wynagrodzenie za pośrednictwo finansowe zwolnione od podatku VAT.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie zawierają definicji „pośrednictwa” w świadczeniu usług finansowych. Natomiast zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN (wydanie internetowe: https://sjp.pwn.pl/), przez pośrednictwo rozumie się „działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron; kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych oraz umożliwianie kontaktu uczestnikom rynku pracy”.

Pośrednictwo obejmuje zatem czynności dokonywane w imieniu oraz na rzecz innego podmiotu gospodarczego, w wyniku których dochodzi do zawarcia transakcji między tym przedsiębiorcą a podmiotem trzecim. Działanie „w imieniu” oznacza działanie z czyjegoś upoważnienia, w zastępstwie kogoś, natomiast działanie na czyjąś korzyść oznacza działanie dla kogoś, dla czyjegoś dobra.

W wyroku z 21 czerwca 2007 r. w sprawie C-453/05 Volker Ludwig przeciwko Finanzamt Luckenwalde, TSUE stwierdził, że „pośrednictwo stanowi działalność polegającą na pośredniczeniu, która może obejmować między innymi wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia takiej umowy, kontaktowanie się z drugą stroną i negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków świadczeń wzajemnych, przy czym celem takiej działalności jest uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, a sam pośrednik nie ma żadnego interesu w zakresie treści umowy. Zatem pojęcie pośrednictwa nie wymaga koniecznie, aby pośrednik działający jako subagent agenta głównego kontaktował się bezpośrednio z dwiema stronami umowy, aby negocjować wszystkie klauzule, jednakże pod warunkiem, że jego działalność nie ogranicza się do zobowiązania do wykonania części czynności faktycznych związanych z umową.

Z kolei w uzasadnieniu wyroku w sprawie CSC Financial Services Ltd. (wyrok TSUE z 13 grudnia 2001 r., C-235/00), która to spółka świadczyła usługi typu call center na rzecz instytucji finansowych, Trybunał podjął się próby konstruowania definicji samego pośrednictwa. Pośrednikiem jest więc podmiot niebędący żadną ze stron umowy, ale świadczący usługę na rzecz strony w zamian za wynagrodzenie. W skład usługi wchodzić może zwłaszcza prowadzenie negocjacji. Celem pośrednictwa jest natomiast uczynienie wszystkiego co niezbędne, by dwie strony zawarły umowę. Z kolei nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca tylko podwykonawcy część czynności faktycznych.

W kwestii znaczenia słowa „negocjacje”, w kontekście art. 13 część B lit. d pkt 5 Dyrektywy TSUE w ww. wyroku wskazał, że odnosi się ono do działalności pośrednika, który nie przyjmuje roli którejkolwiek ze stron umowy dotyczącej produktu finansowego oraz którego działalność polega na czymś innym, niż świadczenie usług wchodzących w zakres umowy, typowo wykonywanych przez strony takich umów. Negocjacje stanowią usługę świadczoną na rzecz strony umowy oraz są wynagradzane przez nią, polegającą na jednoznacznie określonym akcie mediacji. Mogą one polegać m.in. na wskazywaniu odpowiednich możliwości zawarcia takiej umowy, nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie, w imieniu i na rzecz klienta, warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. Celem negocjacji jest zatem wykonanie wszystkich czynności niezbędnych w celu zawarcia przez dwie strony umowy, przy jednoczesnym braku jakiegokolwiek własnego zaangażowania negocjatora określonego w warunkach umowy. Z drugiej strony, nie stanowi negocjacji sytuacja, w której jedna ze stron powierza podwykonawcy część formalności administracyjnych związanych z umową, takich jak udzielanie informacji drugiej stronie oraz przyjmowanie i przetwarzanie wniosków, zapisów na papiery wartościowe, będące przedmiotem umowy. W takim przypadku, podwykonawca zajmuje tę samą pozycję, jak strona sprzedająca produkt finansowy i nie jest zatem pośrednictwem”.

Zatem, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, usługa pośrednictwa finansowego powinna stanowić:

• usługę świadczoną na rzecz strony transakcji finansowej, za którą strona ta wypłaca wynagrodzenie,
• z punktu widzenia nabywcy usługi finansowej usługi świadczone przez pośrednika powinny stanowić element usługi finansowej,
• celem jest dążenie do zawarcia umowy (przy czym, pośrednik nie ma żadnego interesu co do treści umowy),
• usługa pośrednictwa nie może mieć charakteru wyłącznie wykonywania czynności faktycznych związanych z umową (nie może to być np. wyłącznie udostępnianie informacji stronom transakcji finansowej).

W konsekwencji, żeby uznać daną działalność za pośrednictwo konieczne jest, aby pośrednik wykonał przynajmniej niektóre z czynności:

• wskazywanie stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy,
• uczynienie wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę,
• prowadzenie negocjacji polegających na jednoznacznie określonym akcie mediacji,
• nawiązywanie kontaktu z drugą stroną lub negocjowanie w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron.

Powyższe dowodzi, że tylko czynności polegające na pośredniczeniu w zawieraniu umów o produkt finansowy bądź usługę finansową, których celem będzie doprowadzenie do zawarcia umów stanowią pośrednictwo finansowe, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

W Pana sprawie, usługi świadczone na rzecz Klienta nie spełniają warunków do uznania ich za usługi pośrednictwa. Jak wynika z opisu sprawy, w zamian za opłatę manipulacyjną dokonuje Pan anulowania kuponu (tokena). W przedstawionych okolicznościach nie wskazuje Pan stronie danej umowy okazji do zawarcia umowy, nie czyni Pan wszystkiego, co niezbędne, aby dwie strony zawarły umowę, nie prowadzi Pan negocjacji, a także nie nawiązuje Pan kontaktu z drugą stroną lub nie negocjuje w imieniu i na rzecz klienta warunków płatności, jakich ma dokonać jedna ze stron. W przedstawionych okolicznościach występują tylko dwa podmioty, które uczestniczą w anulowaniu kuponu (tokena) – Pan i Klient. Klient po dokonanych przez siebie transakcjach z wykorzystaniem kuponu (tokena) zgłasza się do Pana w celu jego anulowania. Pana relacja z tym podmiotem nie nosi więc jakichkolwiek znamion pośrednictwa finansowego. Jest to relacja bezpośrednia, która nie zmierza do zawarcia jakiejkolwiek umowy pomiędzy innymi podmiotami. Anulowanie kuponu (tokena) w zamian za opłatę manipulacyjną nie może zostać uznane za pośrednictwo finansowe podlegające zwolnieniu od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy.

Pana stanowisko w zakresie pytania oznaczonego we wniosku lit. E jest zatem nieprawidłowe.

Przedstawione przez Pana wątpliwości w pytaniu lit. F, dotyczą ustalenia, czy import kuponów (tokenów) od Klientów, w celu ich anulowania, podlega zwolnieniu od podatku na zasadach analogicznych dla instrumentów płatniczych.

Stosownie do art. 2 pkt 9 ustawy,

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy:

Według art. 17 ust. 2 ustawy,

Jak wynika z opisu sprawy, anuluje Pan kupony (tokeny) na żądanie Klientów, którzy są podatnikami posiadającymi siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju (Polski).

W przedstawionych przez Pana okolicznościach nie ma zatem konieczności analizowania kwestii importu usług dotyczących tych kuponów (tokenów), bowiem Pana Klienci nie stanowią podmiotów, które nie posiadają siedziby lub stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. Pana pytanie w tej kwestii jest zatem bezzasadne.

Natomiast kwestia zwolnienia od podatku anulowania kuponu (tokena) w odniesieniu do Klientów krajowych, została rozstrzygnięta w odpowiedzi na pytanie oznaczone przez Pana we wniosku lit. E.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Pana wniosku (pytań). Inne kwestie nieobjęte pytaniami nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa - rozpatrzone.

W zakresie pytań oznaczonych we wniosku lit. B i C, niniejsza interpretacja dotyczy włącznie skutków podatkowych dla emisji kuponów (tokenów), natomiast w części dotyczącej obrotu ww. instrumentami zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”.)

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).