Wyrok SN z dnia 5 czerwca 2024 r., sygn. II CSKP 143/24

5 czerwca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

Prezes SN Joanna Misztal-Konecka (przewodniczący, sprawozdawca)
‎SSN Marcin Krajewski
‎SSN Piotr Telusiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 5 czerwca 2024 r. w Warszawie
‎skargi kasacyjnej M. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
‎z 20 kwietnia 2022 r., XXVII Ca 280/21,
‎w sprawie z powództwa M. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎przeciwko J.P.
‎o zapłatę,

uchyla zaskarżony wyrok oraz poprzedzający go wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie
‎z 7 listopada 2014 r. i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Rzeszowie, pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach dotychczasowego postępowania.

Marcin Krajewski Joanna Misztal-Konecka Piotr Telusiewicz

K.W.

UZASADNIENIE

Powódka wywodziła, że zawarła z M. P. umowę leasingu, zaś jako zabezpieczenie zobowiązań wynikających z tej umowy pozwany wystawił weksel in blanco, który poręczyła J. P.. Pozwany zaprzestał płatności rat leasingowych, w konsekwencji czego powódka poinformowała pozwanych o wypełnieniu złożonego weksla, wzywając do zapłaty sumy wekslowej w terminie do 24 czerwca 2013 r.

W dniu 13 listopada 2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu nakazowym zgodnie z żądaniem pozwu. Nakaz zapłaty wobec M. P. uprawomocnił się 31 grudnia 2013 r.

W zarzutach od powyższego nakazu zapłaty J. P. domagała się jego uchylenia i oddalenia powództwa w całości.

Wyrokiem z 7 listopada 2014 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie utrzymał w całości w mocy nakaz zapłaty z 13 listopada 2013 r. w stosunku do J. P.. Sąd pierwszej instancji wywiódł, że w sprawie nie było podstaw do uznania, iż powódka uzupełniła weksel niezgodnie z deklaracją wekslową. Oświadczenie pozwanej jako poręczycielki wekslowej o zapoznaniu się z umową leasingu i ogólnymi warunkami umowy było jasne i jednoznaczne; w żaden sposób nie mogło być traktowane jako niedozwolona klauzula umowna narzucona przez drugą stronę. Pozwana zaś, składając takie oświadczenie w swoim interesie, powinna była ze wskazanymi dokumentami się zapoznać. Nie było również podstaw do przypisania pozwanej statusu konsumentki. J. P. nie wskazała, które postanowienia umowy leasingu i deklaracji wekslowej stanowią niedozwolone klauzule umowne.