Postanowienie SN z dnia 9 kwietnia 2024 r., sygn. I PSK 107/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Robert Stefanicki

w sprawie z powództwa B. K.
‎przeciwko H. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w M.
‎o przywrócenie do pracy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń
‎Społecznych w dniu 9 kwietnia 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy
‎i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach
‎z dnia 24 lutego 2023 r., sygn. akt XI Pa 40/22,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Katowicach wyrokiem z dnia 24 lutego 2023 r. na skutek apelacji powódki B. K. od wyroku Sądu Rejonowego Katowice-Zachód w Katowicach z 10 grudnia 2021 r. zmienił zaskarżony wyrok i przywrócił powódkę do pracy w pozwanej H. Spółce z o.o. w M. na poprzednich warunkach pracy i płacy.

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej pozwana, zaskarżając wyrok Sądu drugiej instancji w całości, w podstawach skargi podniosła zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. polegające na błędnym przyjęciu, iż długotrwałe uchylanie się przez powódkę, mimo wielokrotnych wezwań, od wydania (lub umożliwienia odbioru) powierzonego jej mienia pracodawcy, nie stanowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych.

Wskazując na powyższy zarzut, wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy przez oddalenie apelacji powódki w całości ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi drugiej instancji oraz rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego, w tym kosztach zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca wskazała na oczywistą zasadność wniesionej skargi kasacyjnej. Uzasadniając wniosek, podniosła, że w świetle całego zgromadzonego materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych będących podstawą zaskarżonego orzeczenia, według skarżącej, nie można uznać, iż zachowanie powódki wskazane w treści oświadczenia pozwanej z dnia 22 stycznia 2021 r. o rozwiązaniu umowy o pracę nie stanowiło ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, o których mowa w art. 52 § 1 pkt 1 k.p., a zatem jako niezasadne uznać należy rozstrzygnięcie Sądu drugiej instancji skutkujące przywróceniem powódki do pracy u strony skarżącej.