Postanowienie SN z dnia 20 lutego 2024 r., sygn. I PSK 103/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Krzysztof Rączka

w sprawie z powództwa Z. Ś.
‎przeciwko D. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w T.
‎o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, o wynagrodzenie,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń

Społecznych w dniu 20 lutego 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy

i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie
‎z dnia 22 listopada 2022 r., sygn. akt VII Pa 80/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 22 listopada 2022 r., sygn. akt VII Pa 80/20, Sąd Okręgowy w Krakowie oddalił apelację powoda Z. Ś. od wyroku Sądu Rejonowego w Chrzanowie z 3 lipca 2020 r., sygn. akt IV P 261/17, którym Sąd pierwszej instancji oddalił powództwo o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych wniesione przeciwko D. Sp. z o.o. z siedzibą w T.

Wyrokiem z 3 lipca 2020 r., sygn. akt IV P 261/17 Sąd Rejonowy w Chrzanowie oddalił powództwo Z. Ś. przeciwko D. sp. z o.o. z siedzibą w T. o wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych (pkt I) i zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 2.700,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt II), wydatkami sądowymi obciążył Skarb Państwa (pkt III).

Wyrok Sądu pierwszej instancji zaskarżyła apelacją strona powodowa, zarzucając mu naruszenie art. 327¹ § 1 k.p.c. w zw. z art. 9 ust. 2 ustawy z 4 lipca 2019 r. o zmianie ustawy - k.p.c. oraz niektórych innych ustaw; art. 233 § 1 k.p.c. i art. 327¹ k.p.c.; art. 233 § 1 k.p.c.; art. 6 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 UCzPK w zw. z art. 2 pkt 4 UCzPK i art. 10 ust. 1 UCzPK; art. 8 ust. 2 Rozporządzenie PE i Rady 593/2008 (Rzym I); tiretów 34 i 35 preambuły do Rozporządzenia Rzym I; art. 3 ust. 1 i 7 Dyrektywy 96/71 /WE PE i Rady oraz § 20 w zw. z § 1 ust. 2 niemieckiej Mindestlohngesetz (MiLoG).

Sąd Okręgowy w wyniku rozpoznania apelacji oddalił ją jako niezasadną.

Wskazał on, że dokonana przez Sąd Rejonowy ocena zgromadzonego w postępowaniu materiału dowodowego i poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są - wbrew twierdzeniom apelującego - prawidłowe. Zarzuty apelującego sprowadzają się w zasadzie jedynie do polemiki ze stanowiskiem Sądu oraz interpretacją dowodów dokonaną przez ten Sąd i jako takie nie mogą się ostać. Apelujący przeciwstawia bowiem ocenie dokonanej przez Sąd pierwszej instancji swoją analizę zgromadzonego materiału dowodowego i własny pogląd na sprawę.