Interpretacja indywidualna z dnia 30 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.456.2024.2.MKA

Ustalenie obowiązku podatkowego w Polsce.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 maja 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 28 maja 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia obowiązku podatkowego w Polsce. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 11 lipca 2024 r. (wpływ 11 lipca 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni 1 września 2023 r. przeprowadziła się wraz mężem i małoletnimi dziećmi z terytorium Polski do Hiszpanii (…). Mąż Wnioskodawczyni spędził w Hiszpanii kilka miesięcy, a następnie wrócił do Polski, co oznacza, że obecnie Wnioskodawczyni mieszka w Hiszpanii sama z dziećmi. W związku z przeprowadzką, Wnioskodawczyni wraz z mężem wynajęli dom w Hiszpanii (…). Do końca czerwca 2024 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem planują jednak kupić nieruchomość na własność i co za tym idzie zrezygnować z najmu.

Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo. Na chwilę przeprowadzki Wnioskodawczyni posiadała status polskiego rezydenta podatkowego, a co za tym idzie podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł dochodów (przychodów). Do dnia wyprowadzki Wnioskodawczyni nie osiągała dochodów w Hiszpanii i nie rozliczała się tam z podatków, takie dochody pojawią się na przestrzeni 2024 r. W 2024 r. Wnioskodawczyni wygasiła również wszelkie źródła dochodów w Polsce. Wnioskodawczyni będzie nadal posiadała udziały w polskich spółkach z o.o., a w jednej z nich będzie pełniła funkcję członka zarządu. Wnioskodawczyni posiada również akcje na giełdzie USA, z których będzie realizowała dochody kapitałowe. Od tego roku (2024) Wnioskodawczyni planuje osobiście zaangażować się w nowy biznes w Hiszpanii, który będzie prowadzony na rynkach Europy Zachodniej. W tym celu Wnioskodawczyni założyła wspólnie z mężem spółkę doradczą w Hiszpanii (dalej: „Spółka w Hiszpanii”), w której posiada 50 procent udziałów. Wnioskodawczyni jako dyrektor nowoutworzonej spółki będzie z tego tytułu pobierać wynagrodzenie oraz osiągać dochody z dywidend w Hiszpanii. Od tego momentu całe dochody Wnioskodawczyni znajdują się poza terytorium Polski.

Po przeprowadzce do Hiszpanii, która miała miejsce 1 września, małoletnie dzieci Wnioskodawczyni zaczęły uczęszczać do szkoły w Hiszpanii. Równolegle Wnioskodawczyni podjęła czynności związane z wymeldowaniem w Polsce oraz sprzedażą mieszkania, które realizowało dotychczasowe potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawczyni, jej męża oraz ich małoletnich dzieci w Polsce. Na ten moment Wnioskodawczyni posiada wspólny rachunek bankowy z mężem w Hiszpanii, z którego realizuje wydatki gospodarstwa domowego w Hiszpanii. Wnioskodawczyni utrzymuje ze względów bezpieczeństwa drugi rachunek w Polsce, na którym znajdują się jej oszczędności. Wnioskodawczyni nie planuje jednak w przyszłości przebywać na terytorium Polski dłużej niż przez 183 dni w roku podatkowym.

Mąż Wnioskodawczyni przebywa większość roku w Polsce, gdzie prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz pracuje dla kilku polskich startupów, przez co jego centrum interesów gospodarczych znajduje się w Polsce. Mąż powraca na weekendy do rodziny w Hiszpanii, gdzie małżonkowie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe.

Wnioskodawczyni posiada prywatny telefon komórkowy oraz samochód służbowy w Hiszpanii. Od kwietnia Wnioskodawczyni oraz jej dzieci korzystają z płatnej prywatnej opieki medycznej w Hiszpanii. Od 6 września 2023 r. małoletni synowie Wnioskodawczyni uczęszczają do międzynarodowej szkoły w Hiszpanii. Wnioskodawczyni wraz z dziećmi i małżonkiem prowadzą życie towarzyskie w Hiszpanii oraz utrzymują regularny kontakt z mieszkającymi tam znajomymi.

Wnioskodawczyni planuje złożyć w Hiszpanii wniosek o zakwalifikowanie do reżimu podatkowego znanego jako „Prawo Beckhama”, który przeznaczony jest dla relokowanych podatników, którzy zmieniają rezydencję podatkową na hiszpańską.

Dodatkowo w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawczyni podała, że uzyskuje w Polsce dochód z najmu nieruchomości położonych na terytorium Polski.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawczyni, że w stanie faktycznym opisanym we Wniosku, dochody uzyskiwane przez Wnioskodawczynię z tytułu pobieranego wynagrodzenia i z tytułu dywidend osiąganych w Hiszpanii oraz z tytułu dochodów kapitałowych osiąganych w USA, nie będą podlegały w Polsce opodatkowaniu podatkiem PIT z uwagi na to, że Wnioskodawczyni nie będzie miała w Polsce nieograniczonego obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pani stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawczyni w związku z tym, iż przedstawiona we wniosku argumentacja odpowiadała zarówno na problematykę opodatkowania wynagrodzeń, jak i podatku od zysków kapitałowych z dywidend ze spółki w Hiszpanii jak i z tytułu dochodów związanych z walorami posiadanymi w USA, Wnioskodawczyni przedstawia, co następuje poniżej. Argumentacja dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) dochodów uzyskanych poza granicami Polski.

Wnioskodawczyni 1 września 2023 r. przeprowadziła się wraz mężem i małoletnimi dziećmi z terytorium Polski do Hiszpanii (...). Mąż Wnioskodawczyni spędził w Hiszpanii kilka miesięcy, a następnie wrócił do Polski, co oznacza, że obecnie Wnioskodawczyni mieszka w Hiszpanii i tam prowadzi gospodarstwo domowe, w którym mieszka z dziećmi oraz do którego regularnie przyjeżdża jej mąż i ojciec dzieci.

W związku z przeprowadzką Wnioskodawczyni wraz z mężem wynajęli dom w Hiszpanii (…). Do końca czerwca 2024 r. Wnioskodawczyni wraz z mężem planują jednak kupić nieruchomość na własność i co za tym idzie zrezygnować z najmu.

Wnioskodawczyni posiada polskie obywatelstwo. Na chwilę przeprowadzki Wnioskodawczyni posiadała status polskiego rezydenta podatkowego, a co za tym idzie podlegała w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł dochodów (przychodów).

Do dnia wyprowadzki Wnioskodawczyni nie osiągała dochodów w Hiszpanii i nie rozliczała się tam z podatków. Takie dochody pojawiły się na przestrzeni 2024 r. Wnioskodawczyni zaangażowała się w nowy biznes (założyła wspólnie z mężem spółkę doradczą w Hiszpanii). Nowy biznes jest obecnie prowadzony na rynkach Europy Zachodniej. Wnioskodawczyni jako dyrektor nowoutworzonej spółki będzie z tego tytułu pobierać wynagrodzenie oraz osiągać dochody z dywidend w Hiszpanii.

W 2024 r. Wnioskodawczyni wygasiła również wszelkie źródła dochodów w Polsce (z wyjątkiem wynajmowanych w Polsce nieruchomości). Wnioskodawczyni będzie nadal posiadała udziały w polskich spółkach z o.o. a w jednej z nich będzie pełniła funkcję członka zarządu. Wnioskodawczyni posiada również akcje na giełdzie USA, z których będzie realizowała dochody kapitałowe. Co istotne, w niniejszej sytuacji - w opinii Wnioskodawczyni - mając na uwadze fakt nieposiadania rezydencji podatkowej w Polsce, realizacja takich dochodów nie będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce. Wnioskodawczyni utraci więzy z Polską oraz jakikolwiek łącznik, który mógłby determinować opodatkowania rzeczonych dochodów w Polsce i przesądzać o tym, że zagraniczne dochodowy kapitałowe będą opodatkowane w Polsce.

Reasumując od 2024 r. całe dochody Wnioskodawczyni znajdują się poza terytorium Polski.

Po przeprowadzce do Hiszpanii, która miała miejsce 1 września 2024 r., małoletnie dzieci Wnioskodawczyni zaczęły uczęszczać do szkoły w Hiszpanii. Równolegle Wnioskodawczyni podjęła czynności związane z wymeldowaniem w Polsce oraz sprzedażą mieszkania, które realizowało dotychczasowe potrzeby mieszkaniowe Wnioskodawczyni, jej męża oraz ich małoletnich dzieci w Polsce. Wnioskodawczyni zamknęła rachunki oszczędnościowe oraz inwestycyjne w Polsce.

Na ten moment Wnioskodawczyni posiada wspólny rachunek bankowy z mężem w Hiszpanii, z którego realizuje wydatki gospodarstwa domowego w Hiszpanii. Wnioskodawczyni utrzymuje ze względów bezpieczeństwa drugi rachunek w Polsce, na którym znajdują się jej oszczędności.

Wnioskodawczyni nie planuje jednak w przyszłości przebywać na terytorium Polski dłużej niż przez 183 dni w roku podatkowym.

Mąż Wnioskodawczyni przebywa większość roku w Polsce, gdzie prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz pracuje dla kilku polskich startupów, przez co jego centrum interesów gospodarczych znajduje się w Polsce. Mąż powraca na weekendy do rodziny w Hiszpanii, gdzie małżonkowie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe.

Wnioskodawczyni posiada prywatny telefon komórkowy oraz samochód służbowy w Hiszpanii. Od kwietnia Wnioskodawczyni oraz jej dzieci korzystają z płatnej prywatnej opieki medycznej w Hiszpanii. Od 6 września 2023 r. małoletni synowie Wnioskodawczyni uczęszczają do międzynarodowej szkoły w Hiszpanii. Wnioskodawczyni wraz z dziećmi i małżonkiem prowadzą życie towarzyskie w Hiszpanii oraz utrzymują oni regularny kontakt z mieszkającymi tam znajomymi.

Wnioskodawczyni planuje złożyć w Hiszpanii wniosek o zakwalifikowanie do reżimu podatkowego znanego jako „Prawo Beckhama”, który przeznaczony jest dla relokowanych podatników, którzy zmieniają rezydencję podatkową na hiszpańską.

Zdaniem Wnioskodawczyni, od 1 stycznia 2024 r. Wnioskodawczyni nie posiada statusu polskiego rezydenta podatkowego, tj. nie posiada nieograniczonego obowiązku podatkowego w Polsce, zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, dalej: „u.p.d.o.f.")

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 u.p.d.o.f. osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Zatem w celu ustalenia, czy Wnioskodawczyni podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, istotne jest między innymi ustalenie miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Kwestię tę reguluje przepis art. 3 ust. 1a u.p.d.o.f., zgodnie z którym za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Spójnik „lub” w wyżej wskazanym przepisie oznacza, że spełnienie tylko jednego z tych warunków jest wystarczające do uznania, że podatnik podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jedną z przesłanek determinujących czy podatnik posiada miejsce zamieszkania w Polsce jest przebywanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawczyni nie planuje w przyszłych latach przebywać w Polsce dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Wnioskodawczyni nie spełnia zatem warunków przesłanki mieszkania na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Drugą przesłanką jest posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych w Polsce. A contrario, jeżeli te przesłanki nie zostaną spełnione, to podatnik nie podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu.

Jak wynika z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego - w przypadku Wnioskodawczyni centrum interesów osobistych niewątpliwie znajduje się w Hiszpanii. Wynika to z faktu, że:

· Wnioskodawczyni wraz z małoletnimi dziećmi przeprowadziła się do Hiszpanii i prowadzi tam gospodarstwo domowe;

· mieszkanie, którego wraz z mężem byli współwłaścicielami w Polsce zostało sprzedane, zatem na chwilę obecną Wnioskodawczyni nie posiada w Polsce mieszkania, które byłoby do ich dyspozycji (w którym mogłaby mieszkać wraz z dziećmi i mężem w trakcie pobytu w Polsce);

· Wnioskodawczyni wraz z mężem i dziećmi prowadzą w Hiszpanii życie towarzyskie i regularnie spotykają się ze znajomymi w Hiszpanii;

· co prawda mąż Wnioskodawczyni w ciągu tygodnia przebywa w Polsce, ponieważ prowadzi w Polsce działalność gospodarczą i tam znajduje się jego centrum interesów gospodarczych, to regularnie przyjeżdża do Hiszpanii na weekendy i współuczestniczy z Wnioskodawczynią w prowadzeniu gospodarstwa domowego;

· od 6 września 2023 r. dzieci Wnioskodawczyni uczęszczają do międzynarodowej szkoły w Hiszpanii;

· od kwietnia 2024 r. Wnioskodawczyni oraz dzieci korzystają z prywatnej opieki medycznej w Hiszpanii;

· Wnioskodawczyni posiada zarejestrowane w Hiszpanii rzeczy ruchome, takie jak telefon komórkowy czy też samochód służbowy.

Z powyższego wynika, że te więzy determinują fakt, iż centrum interesów osobistych Wnioskodawczyni znajduje się w Hiszpanii, a nie w Polsce. Całe życie osobiste Wnioskodawczyni ogniskuje się obecnie bowiem w Hiszpanii. Nie wpływa również na to fakt, że mąż Wnioskodawczyni pojawia się tylko na weekendy. Należy bowiem rozgraniczyć jego centrum interesów gospodarczych i wpływ tej kategorii na centrum interesów osobistych Wnioskodawczyni. W tygodniu mąż Wnioskodawczyni realizuje obowiązkowi zawodowe, ale regularne pojawianie się w weekendy w Hiszpanii tym bardziej potwierdza, że gospodarstwo domowe jest prowadzone w Hiszpanii i to tutaj małżonkowie budują miejsce charakteryzujące się elementem trwałości. Pomimo przebywania w różnych miejscach mąż Wnioskodawczyni wykazuje wysiłek, żeby czas poza pracą spędzać wspólnie, co najlepiej dowodzi o zamiarze prowadzenia gospodarstwa domowego w jednym miejscu. Prowadzenie gospodarstwa domowego, korzystanie z usług społecznych, relacje towarzyskie - wszystkie te elementy powiązań z Hiszpanią oznaczają, że Wnioskodawczyni nie spełnia warunków przesłanki posiadania centrum interesów osobistych w Polsce.

Zdaniem Wnioskodawczyni, jej centrum interesów gospodarczych od 1 stycznia również znajduje się w Hiszpanii. Wynika to faktu, że, co prawda Wnioskodawczyni posiada udziały w polskich spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, a w jednej z nich pełni funkcję członka zarządu, ale w najbliższym czasie znacznie zredukuje swoje zaangażowanie w tym zakresie. Od 2024 r. Wnioskodawczyni koncentruje się na budowaniu nowego biznesu w Hiszpanii poprzez Spółkę w Hiszpanii. Źródło dochodów będzie wynikać z działalności Spółki w Hiszpanii. Będzie nim też realizacja dochodów z zysków kapitałowych na giełdzie w USA. To właśnie te dochody będą zaspokajać wszelkie potrzeby życiowe Wnioskodawczyni. Nie będą istniały żadne dochody, które swoje źródło będą miały w Polsce.

Skoro zatem nie będą w 2024 r. istnieć żadne dochody, których źródło znajduje się na terenie Polski, a rzeczone źródła będą znajdowały się poza jej granicami, to niewątpliwie brak jest podstaw do uznania, aby centrum interesów gospodarczych Wnioskodawczyni mogło być w Polsce. Nie sposób uznać, aby samo posiadanie udziałów w polskich spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością, czy też zasiadanie w zarządzie jednej z takich spółek samoistnie mogło przesądzać o takiej kwalifikacji. Po raz kolejny należy podkreślić, że zaangażowanie w działalność tych spółek przez Wnioskodawczynię nie jest znaczące, ponadto ciągle jest redukowane i nie stanowią dla Wnioskodawczyni źródła dochodów.

Na marginesie warto również dodać, że fakt prowadzenia działalności gospodarczej poza terenem Hiszpanii przez męża Wnioskodawczyni nie wpływa na identyfikację miejsca centrum interesów gospodarczych samej Wnioskodawczyni. Dopuszczalne jest bowiem rozgraniczenie tych centrów pomiędzy dwoma małżonkami. Można ująć to w ten sposób, że małżonkowie mają jedno centrum interesów osobistych - tam gdzie pielęgnują domowe gospodarstwo, ale praca w innych miejscach może konstytuować dwa centra interesów gospodarczych.

W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni nie zachodzi żadna przesłanka, która mogłaby świadczyć, że Wnioskodawczyni jest osobą mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej, a co za tym idzie - Wnioskodawczyni nie podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 3 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Zgodnie z art. 3 ust. 1a ww. ustawy:

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że:

Na podstawie art. 4a ww. ustawy:

Stosownie do art. 3 ust. 2b ww. ustawy:

Na podkreślenie zasługuje również fakt, że katalog dochodów (przychodów) wymienionych w art. 3 ust. 2b ww. ustawy, nie jest katalogiem zamkniętym. Tak więc, ustawodawca dopuszcza istnienie także innych dochodów, które należy uznać za osiągnięte na terytorium Polski.

W przepisie tym przewidziano opodatkowanie oparte na zasadzie „źródła”. Jeżeli źródło przychodów nierezydenta znajduje się na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, to Rzeczypospolita Polska ma prawo opodatkować dochody uzyskane z tego źródła na zasadach obowiązujących w tym państwie (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym, w myśl art. 3 ust. 2d ww. ustawy:

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunek ten stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Uznanie osoby fizycznej za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy, nie przesądza o uznaniu tej osoby, za osobę podlegającą w Rzeczypospolitej Polskiej nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Powyższe przepisy stosuje się bowiem z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, co wynika z art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ocena, czy podatnik podlega w Rzeczypospolitej Polskiej ograniczonemu czy nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu powinna być dokonana w każdym przypadku indywidualnie z uwzględnieniem postanowień umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania.

Stosownie do przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia, w przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą przepisy umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Hiszpanii o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, podpisanej w Madrycie 15 listopada 1979 r. (Dz. U. z 1982 r. Nr 17 poz. 127), zmodyfikowanej przez Konwencję wielostronną implementującą środki traktatowego prawa podatkowego mające na celu zapobieganie erozji podstawy opodatkowania i przenoszeniu zysku, podpisaną dnia 7 czerwca 2017 r. (Dz. U. z 2018 r. poz. 1369).

Stosowanie do art. 4 ust. 1 tej umowy:

Na podstawie art. 4 ust. 2 ww. umowy,

Jeżeli podatnik zostaje uznany za rezydenta podatkowego drugiego państwa na skutek spełnienia kryteriów przewidzianych w krajowym prawie podatkowym tego państwa, a w Polsce jest uznawany za rezydenta podatkowego na mocy wyżej opisanych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mamy do czynienia z podwójną rezydencją podatkową.

Umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania przewidują specjalne reguły kolizyjne w przypadku podwójnej rezydencji podatkowej, pozwalające ustalić, w którym państwie dana osoba posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych. Reguły te zawarte są w powołanym wyżej art. 4 ust. 2 ww. Umowy.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Posiadanie stałego ogniska domowego oznacza, że osoba fizyczna urządziła je i zastrzegła dla swojego trwałego użytkowania, w przeciwieństwie do przebywania w konkretnym miejscu, ale w takich warunkach, z których wynika, że dany pobyt jest zamierzony na krótki czas. Istotnym czynnikiem jest trwałość zamieszkania, dbałość o ognisko domowe, co należy rozumieć, że osoba zainteresowana czyni wszystko, co jest niezbędne, aby mieć to mieszkanie do własnej dyspozycji w każdym czasie, w sposób ciągły, a nie od czasu do czasu, na pobyt, który z różnych względów może mieć charakter krótkotrwały.

Jeżeli osoba fizyczna posiada ognisko domowe w obu Umawiających się państwach, wówczas pierwszeństwo ma państwo, z którym osobiste i ekonomiczne powiązania danej osoby są ściślejsze.

Przez takie powiązania, należy rozumieć ośrodek interesów życiowych, przy ustalaniu którego należy wziąć pod uwagę stosunki rodzinne i towarzyskie, zatrudnienie, działalność polityczną, kulturalną i wszelką inną, miejsce działalności gospodarczej i miejsce, z którego zarządza swoim mieniem. Wszystkie te okoliczności należy rozważyć w całości, uwzględniając indywidualne postępowanie danej osoby. Jeśli miejsca zamieszkania nie można ustalić na podstawie tego kryterium, należy ustalić je biorąc pod uwagę przede wszystkim miejsce, w którym osoba fizyczna zwykle przebywa, a następnie obywatelstwo danej osoby.

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy, czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast, jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Z treści wniosku wynika, że 1 września 2023 r. przeprowadziła się Pani wraz mężem i małoletnimi dziećmi z terytorium Polski do Hiszpanii. Pani mąż spędził w Hiszpanii kilka miesięcy, a następnie wrócił do Polski. Posiada Pani polskie obywatelstwo. Na chwilę przeprowadzki posiadała Pani status polskiego rezydenta podatkowego. Po przeprowadzce do Hiszpanii, która miała miejsce 1 września, małoletnie dzieci zaczęły uczęszczać do szkoły w Hiszpanii. Równolegle podjęła Pani czynności związane z wymeldowaniem w Polsce oraz sprzedażą mieszkania, które realizowało dotychczasowe potrzeby mieszkaniowe Pani rodziny w Polsce. Pani mąż przebywa większość roku w Polsce, gdzie prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą oraz pracuje dla kilku polskich startupów, przez co jego centrum interesów gospodarczych znajduje się w Polsce. Mąż powraca na weekendy do rodziny w Hiszpanii, gdzie małżonkowie prowadzą wspólne gospodarstwo domowe. Pani, Pani małżonek oraz Państwa dzieci prowadzicie życie towarzyskie w Hiszpanii oraz utrzymujecie regularny kontakt z mieszkającymi tam znajomymi.

Wobec powyższego stwierdzam, że posiada Pani ośrodek interesów osobistych w Hiszpanii.

W odniesieniu do ośrodka interesów gospodarczych wskazała Pani, że wynajęli Państwo dom w Hiszpanii. Do końca czerwca 2024 r. planują Państwo kupić nieruchomość na własność i zrezygnować z najmu. Do dnia wyprowadzki nie osiągała Pani dochodów w Hiszpanii i nie rozliczała się tam z podatków, takie dochody pojawią się na przestrzeni 2024 r. Będzie Pani nadal posiadała udziały w polskich spółkach z o.o., a w jednej z nich będzie Pani pełniła funkcję członka zarządu. Ponadto uzyskuje Pani w Polsce dochód z najmu nieruchomości położonych na terytorium Polski. Posiada Pani również akcje na giełdzie USA, z których będzie Pani realizowała dochody kapitałowe. Od 2024 r. planuje Pani osobiście zaangażować się w nowy biznes w Hiszpanii, który będzie prowadzony na rynkach Europy Zachodniej. W tym celu założyła Pani wspólnie z mężem spółkę doradczą w Hiszpanii, w której posiada Pani 50 procent udziałów. Jako dyrektor nowoutworzonej spółki będzie Pani z tego tytułu pobierać wynagrodzenie oraz osiągać dochody z dywidend w Hiszpanii. Na ten moment posiada Pani wspólny rachunek bankowy z mężem w Hiszpanii, z którego realizuje Pani wydatki gospodarstwa domowego w Hiszpanii. Utrzymuje Pani także drugi rachunek w Polsce, na którym znajdują się oszczędności. Nie planuje Pani w przyszłości przebywać na terytorium Polski dłużej niż przez 183 dni w roku podatkowym. W Hiszpanii posiada Pani prywatny telefon komórkowy oraz samochód służbowy. Pani oraz Pani dzieci od kwietnia korzystacie z płatnej prywatnej opieki medycznej w Hiszpanii. Ponadto planuje Pani złożyć w Hiszpanii wniosek o zakwalifikowanie do reżimu podatkowego znanego jako „Prawo Beckhama”, który przeznaczony jest dla relokowanych podatników, którzy zmieniają rezydencję podatkową na hiszpańską.

W związku z powyższym, posiada Pani ośrodek interesów gospodarczych w Hiszpanii.

Zatem z uwagi na to, że od dnia przeprowadzki wraz z mężem i dziećmi do Hiszpanii, tj. od 1 września 2023 r. ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze posiada Pani w Hiszpanii stwierdzam, że od tego dnia nie należy uznawać Pani za polskiego rezydenta podatkowego.

Dlatego, nie sposób uznać, by posiadała Pani w Polsce nieograniczony obowiązek podatkowy.

Wobec powyższego, uzyskane przez Panią dochody z tytułu pobieranego wynagrodzenia i z tytułu dywidend osiąganych w Hiszpanii oraz z tytułu dochodów kapitałowych osiąganych w USA nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w Polsce.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).