Interpretacja indywidualna z dnia 17 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.234.2024.1.AN

- Czy Wnioskodawca słusznie naliczył w 2023 r. odsetki za przekroczenie używania na podstawie art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, czy też dokonał tego nieprawidłowo i przysługuje mu prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty bez jednoczesnego składania korekty zeznania CIT-8 lub CIT-8E; - Jeśli w odpowiedzi na pytanie 1 organ podatkowy uzna, że Wnioskodawca słusznie naliczył odsetki za przekroczenie używania - czy odsetki za przekroczenie używania stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą lub tzw. ukryty zysk; - Czy odsetki od zaległości podatkowej stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 kwietnia 2024 r., za pośrednictwem systemu ePUAP, wpłynął Państwa wniosek tego samego dnia, o wydanie interpretacji indywidualnej w zakresie ustalania:

-czy Wnioskodawca słusznie naliczył w 2023 r. odsetki za przekroczenie używania na podstawie art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, czy też dokonał tego nieprawidłowo i przysługuje mu prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty bez jednoczesnego składania korekty zeznania CIT-8 lub CIT-8E;

-jeśli w odpowiedzi na pytanie 1 organ podatkowy uzna, że Wnioskodawca słusznie naliczył odsetki za przekroczenie używania - czy odsetki za przekroczenie używania stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą lub tzw. ukryty zysk;

-czy odsetki od zaległości podatkowej stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”), jest polskim rezydentem podatkowym i podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych (CIT). Od 1 stycznia 2023 r. Wnioskodawca stosuje ryczałt od dochodów spółek. Wnioskodawca wybrał opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek (tzw. CIT estoński) na okres 1 stycznia 2023 r. – 31 grudnia 2026 r., poprzez złożenie oświadczenia ZAW-RD. Wnioskodawca jest również czynnym podatnikiem podatku VAT.

Wnioskodawca we wrześniu 2022 r., tj. jeszcze w okresie, gdy nie podlegał opodatkowaniu ryczałtem od dochodów spółek, nabył samochód elektryczny. Od nabycia ww. samochodu Wnioskodawca odliczył 50% VAT. Samochód nie został przyjęty na stan środków trwałych, dlatego że przewidywany przez Wnioskodawcę okres używania samochodu miał nie przekroczyć roku. Wynikało to z następujących okoliczności: Wnioskodawca zamierzał używać samochód w działalności gospodarczej, ale jednocześnie planował sprzedać go przed upływem roku od zakupu. Jednakże z uwagi na fakt, że samochód faktycznie był używany dłużej niż rok, we wrześniu 2023 r. (tj. już w okresie stosowania ryczałtu od dochodów spółek), Wnioskodawca dokonał przekwalifikowania samochodu na środek trwały.

Wnioskodawca zastosował przy tym regulację art. 16e ustawy o CIT, tzn. w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym rok upłynął:

1)zaliczył samochód do środków trwałych, przyjmując go do ewidencji w cenie nabycia;

2)zmniejszył koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy;

3)przyjął, stosuje i będzie stosował stawkę amortyzacji 20% w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Ponadto, Wnioskodawca wpłacił do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatku na nabycie samochodu do dnia, w którym okres jego używania przekroczył rok. Odsetki te będą określane w niniejszym wniosku jako: „odsetki za przekroczenie używania”. Są to odsetki, o których mowa w art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. Wnioskodawca dokonał tej wpłaty po terminie i odsetki od tej nieterminowej wpłaty uznał za wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą - odsetki te będą określane w niniejszym wniosku jako: „odsetki od zaległości podatkowej”.

W zakresie odsetek za przekroczenie używania, Wnioskodawca dokonał następujących księgowań:

a)wartość netto zakupu samochodu + 50 % Vat zostało zaksięgowane na koncie „pozostałe przychody operacyjne”,

b)odpisy amortyzacyjne dotyczące przekwalifikowania majątku zostały zaksięgowane na koncie „pozostałe koszty operacyjne” (czyli te odpisy, które byłyby księgowane w kosztach, gdyby od początku samochód był przyjęty na stan środków trwałych),

c)pozostałe odpisy amortyzacyjne od września 2023 r. są księgowane na koncie „amortyzacji”,

d)odsetki za przekroczenie zostały zaksięgowane na koncie „pozostałe koszty finansowe”. Odsetki za przekroczenie używania zostały zaksięgowane jak wydatek związany z działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca nie wykazał kwoty odsetek za przekroczenie używania w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, gdyż Wnioskodawca z uwagi na opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek nie składa zeznania, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca słusznie naliczył w 2023 r. odsetki za przekroczenie używania na podstawie art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, czy też dokonał tego nieprawidłowo i przysługuje mu prawo do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty bez jednoczesnego składania korekty zeznania CIT-8 lub CIT-8E?

2.Jeśli w odpowiedzi na pytanie 1 organ podatkowy uzna, że Wnioskodawca słusznie naliczył odsetki za przekroczenie używania - czy odsetki za przekroczenie używania stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą lub tzw. ukryty zysk?

3.Czy odsetki od zaległości podatkowej stanowią wydatek niezwiązany z działalnością gospodarczą?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

Wnioskodawca uważa, że z uwagi na opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek niesłusznie naliczył w 2023 r. odsetki za przekroczenie używania na podstawie art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT. W przypadku opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek do podatnika nie ma zastosowania regulacja art. 16e ust. 1 ustawy o CIT. Wynika to z art. 28h ust. 1 ww. ustawy.

Z kolei w 2022 r., gdy Wnioskodawca nie był jeszcze opodatkowany ryczałtem od dochodów spółek, miał prawo nie przyjmować samochodu na stan środków trwałych, skoro założył, że przewidywany przez Wnioskodawcę okres używania samochodu nie przekroczy roku.

Działanie Wnioskodawcy w 2022 r. było również zgodne z ustawą o rachunkowości, gdyż zgodnie z art. 3 ust. 1 punkt 15 tej ustawy, przez środki trwałe rozumie się rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki.

Oznacza to, że w 2022 r. księgowanie zakupu samochodu było identyczne z punktu widzenia bilansowego i podatkowego. Dlatego nie zaistniały przesłanki do ujęcia tej okoliczności w korekcie wstępnej, o której mowa w art. 7aa ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Skoro w 2022 r. Wnioskodawca ujął wydatek na zakup samochodu w kosztach uzyskania przychodów, to w sprawie mógłby znaleźć zastosowanie wyłącznie przypadek określony w art. 7aa ust. 2 pkt 1 lit. b ustawy. Zgodnie z nim, w informacji CIT-KW należy do przychodów podatkowych ująć kwotę odpowiadającą kosztom zaliczonym do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ustawy o CIT, w latach podatkowych poprzedzających pierwszy rok opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek, jeżeli dotychczas nie zostały uwzględnione w wyniku finansowym netto podatnika zgodnie z przepisami o rachunkowości. Tymczasem, koszty te zostały ujęte w wyniku finansowym netto - gdyż tak, jak napisano wyżej, w 2022 r. księgowanie zakupu samochodu było identyczne z punktu widzenia bilansowego i podatkowego.

Wnioskodawca uważa zatem, że z uwagi na błędne naliczenie odsetek za przekroczenie używania, ma prawo złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty. Odsetki te co do zasady wykazuje się w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1, jednakże Wnioskodawca z uwagi na opodatkowanie ryczałtem od dochodów spółek za 2023 r. nie składał zeznania, o którym mowa w art. 27 ust. 1 ustawy. Odsetek tych nie wykazuje się również w deklaracji CIT-8E. Dlatego Wnioskodawca uważa, że niesłuszna wpłata odsetek za przekroczenie używania wymaga od niego złożenia jedynie wniosku o stwierdzenie nadpłaty, bez konieczności korygowania zeznań CIT-8 lub CIT-8E.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa pytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Ustawą z dnia 28 listopada 2020 r., o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r. poz. 2123, dalej: „ustawa zmieniająca”) wprowadzone zostały do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przepisy regulujące nowe zasady opodatkowania, tj. ryczałt od dochodów spółek kapitałowych - stanowiący alternatywny w stosunku do dotychczasowego sposób opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych. Przepisy powyższe weszły w życie 1 stycznia 2021 r.

Ten nowy sposób opodatkowania będący odejściem od dotychczasowych zasad podatkowych, ze względu na swoją specyfikę i odrębność został uregulowany w nowym rozdziale 6b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”, „updop”), zatytułowanym „Ryczałt od dochodów spółek kapitałowych” (dodano artykuły od 28c do 28t), a także w przepisach ogólnych, ale związanych z rozliczeniami dokonywanymi w ryczałcie.

Następnie ustawą z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2021 r., poz. 2105) wprowadzono zmiany w ryczałcie od dochodów spółek, obowiązujące od 1 stycznia 2022 r.

Opodatkowanie ryczałtem oznacza dla podatnika zmianę zasad w zakresie przedmiotu opodatkowania. Ustawa o CIT wprowadza w zakresie ryczałtu nowe kategorie dochodów (przedmiotu opodatkowania) nie podlegających reżimowi dotychczasowych przepisów ustawy. Dochodów tych nie łączy się z dochodami opodatkowanymi według ogólnych zasad obowiązujących w podatku dochodowym od osób prawnych (art. 7 ustawy o CIT) dla celów ustalenia podstawy opodatkowania.

Na podstawie art. 28m ust. 1 ustawy o CIT,

Jak już wspomniano wcześniej, ten sposób opodatkowania uregulowany został w rozdziale 6b ustawy o CIT zatytułowanym „Ryczałt od dochodów spółek”, a także w przepisach ogólnych, które są związane z rozliczeniami dokonywanymi w ryczałcie (m.in. art. 12 ust. 1 pkt 4e, 5a i 12 oraz ust. 3aa pkt 3, ust. 4 pkt 28, art. 15 ust. 1ab pkt 3, ust. 1ze, art. 16g ust. 22 i art. 16h ust. 3e oraz art. 18aa).

W przypadku podatników, którzy wybrali opodatkowanie w formie ryczałtu od dochodów spółek, nowy sposób opodatkowania oznacza odejście od dotychczasowych zasad znanych z ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 28h ust. 1 ustawy o CIT,

Przepis ten wskazuje, że dla ustalenia podstawy opodatkowania w ryczałcie nie stosuje się innych przepisów ustawy o CIT regulujących analogiczne kwestie, tj. w zakresie ustalenia dochodu, podstawy opodatkowania, stawki podatkowej, a także podatku od przychodów z budynków czy podatku minimalnego, których rozliczenie jest bezpośrednio związane z podstawowymi (klasycznymi) zasadami rozliczania podatku CIT. Ten sposób opodatkowania wiąże podstawę opodatkowania z kategoriami prawa bilansowego.

Ministerstwo Finansów w Przewodniku do Ryczałtu od dochodów spółek z 23 grudnia 2021 r., wskazało, że przy ocenie prawidłowości kwalifikacji przychodów, kosztów, zysków, strat i innych kategorii rachunkowych uwzględnianych w wyniku finansowym netto, znaczenie mają przyjęte w spółce zasady (polityka) rachunkowości, treść ekonomiczna zdarzeń oraz nadrzędne zasady rachunkowości (m.in. wiarygodności, przewagi treści nad formą, memoriału, współmierności przychodów i kosztów, ostrożności, istotności, ciągłości, kontynuacji działalności oraz indywidualnej wyceny). Podatnik obowiązany jest rzetelnie i jasno przedstawiać sytuację majątkową i finansową oraz wynik finansowy jednostki, stosując przyjęte zasady (politykę) rachunkowości zgodne z przepisami ustawy o rachunkowości.

Spółka w czasie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek powinna określać zasady amortyzacji środków trwałych kierując się przepisami ustawy o rachunkowości, natomiast przepisy podatkowe odnośnie amortyzacji nie mają zastosowania w przypadku podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek.

Zgodnie z art. 16e ust. 1 ustawy o CIT,

Mając na uwadze powyższe przepisy prawa oraz opis sprawy, stwierdzić należy, że wskazany przez Państwa przepis art. 16e ust. 1 ustawy o CIT, nie dotyczy ryczałtu od dochodu spółek, który wiąże się z kategoriami prawa bilansowego. Ww. przepis nie znajdzie zastosowania w odniesieniu do podatników opodatkowanych ryczałtem od dochodów spółek.

Jak już wyżej wskazano, Spółka w czasie opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek powinna określać zasady amortyzacji środków trwałych kierując się przepisami ustawy o rachunkowości. Przepisy podatkowe odnośnie amortyzacji nie mają wobec niej zastosowania.

Wobec powyższego, niesłusznie naliczyli Państwo w 2023 r. odsetki za przekroczenie używania samochodu elektrycznego.

Odnosząc się z kolei do możliwości złożenia przez Państwo wniosku o stwierdzenie nadpłaty, należy wskazać, że zgodnie z art. 72 Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm., dalej: „Ordynacja podatkowa”),

Zgodnie z art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej,

W myśl art. 75 § 2 Ordynacji podatkowej,

Zgodnie z art. 75 § 3 Ordynacji podatkowej,

Jak wynika z cytowanego powyżej z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej, ustawodawca przewiduje cztery przypadki w których powstaje nadpłata.

Pierwszym z nich który dotyczy podatnika jest sytuacja w której doszło do nadpłacenia lub nienależnego zapłacenia podatku.

Przepis art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, przewiduje dwie sytuacje wystąpienia nadpłaty:

-podatnik wpłacił kwotę wyższą niż kwota podatku, którą wyznacza ustawa podatkowa lub decyzja podatkowa, a zatem powstaje kwota nadpłacona, albo

-podatnik uiszcza kwotę tytułem podatku, w sytuacji gdy obowiązek podatkowy nie istniał lub wygasł.

Poza tym przepisy Ordynacji podatkowej wskazują na sytuacje, które traktuje się na równi z nadpłatą, a wśród nich m.in.

-część wpłaty, która stanowi nienależnie zapłacone zaległości,

-odsetki za zwłokę od nieuregulowanych w terminie zaliczek na podatek oraz

-opłatę prolongacyjną.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 Ordynacji podatkowej,

Przepis art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT jest przepisem szczególnym określającym odsetki, w związku z zaistniałą sytuacją opisaną art. 16e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Odsetki naliczone i zapłacone na podstawie art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, są zatem odsetkami od należności budżetowych.

W rezultacie, cytowane powyżej przepisy nie pozwalają na złożenie wniosku o stwierdzenie nadpłaty w sytuacji opisanej we wniosku tj. wpłaconych na podstawie art. 16e ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, odsetek.

Odsetki te nie stanowią nadpłaty o której mowa w art. 72 Ordynacji podatkowej. Nie można ich również traktować na równi z nadpłatą.

W świetle powyższych przepisów, Państwa stanowisko w zakresie prawa do złożenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2023 należy uznać za nieprawidłowe.

W związku z moim stanowiskiem do pytania oznaczonego nr 1, bezzasadne stało rozpatrywanie wniosku w zakresie pytań nr 2 i 3.

Dodatkowe informacje 

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

- Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

- Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935, dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2383 ze zm.).