Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2023 r., sygn. III FSK 1508/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Pruszyński, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 września 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 919/22 w sprawie ze skargi K. T. na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 3 marca 2022 r., nr 1401-IOM.4104.30.2022.AJ w przedmiocie podatku od spadków i darowizn 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. T. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie kwotę 360 (słownie: trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

|III FSK 1508/22 | |

| | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 30 września 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 919/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę K. T. (dalej jako: skarżąca) na postanowienie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 3 marca 2022 r. w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminowi do wniesienia odwołania od decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od spadków i darowizn.

Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że kontroli poddane zostało postanowienie stwierdzające uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu I instancji, uznanej za doręczoną w dniu 21 listopada 2019 r. w trybie zastępczym, o którym mowa w art. 150 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej: "O.p."). Jako kluczowe zagadnienie w sprawie wskazał to, czy skarżącej prawidłowo została doręczona decyzja organu I instancji, ponieważ tylko w przypadku prawidłowego jej doręczenia termin do wniesienia odwołania rozpoczyna swój bieg. Skarżąca wywiodła, że decyzję organu I instancji skierowano bezpośrednio do niej z pominięciem prawidłowo ustanowionego pełnomocnika. Powołuje się przy tym na pełnomocnictwo z 18 lutego 2019 r. o bardzo ogólnym zakresie, które złożono w dniu 14 marca 2019 r. wraz z inną korespondencją. Skarżąca podkreśliła również, że to samo pełnomocnictwo o takiej samej treści zostało wysłane przez pełnomocnika w dniu 21 stycznia 2020 r. WSA w Warszawie nie zgodził się w tą argumentacją. Stanął na stanowisku, że w odpowiedzi na skargę słusznie Dyrektor zwrócił uwagę, że argumentacja ta nie znajduje odzwierciedlenia w aktach sprawy. W aktach tych nie ma bowiem pełnomocnictwa z 18 lutego 2019 r., na które powołuje się skarżąca, a które niewątpliwie skutkowałoby koniecznością doręczenia pełnomocnikowi decyzji organu I instancji. Sąd pierwszej instancji podkreślił, że dokument ten został złożony do akt niniejszej sprawy dopiero wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, czyli 24 stycznia 2022 r., a nie, jak podnosił w skardze pełnomocnik w dniu 14 marca 2019 r. Nawet jeśli faktycznie w tej dacie rzeczony dokument zaświadczający o udzieleniu pełnomocnictwa wpłynął do organu I instancji razem z inną korespondencją, to organ ten byłby zobowiązany respektować to umocowanie, ale pod warunkiem, że trafiłoby ono do akt rozpatrywanej sprawy. Tak się natomiast nie stało, gdyż, jak sam pełnomocnik przyznał we wniosku o przywrócenie terminu, pełnomocnictwo z 18 lutego 2019 r. dołączył do wniosku o stwierdzenie nieważności innej, niż wydana w niniejszej sprawie, decyzji wymiarowej. Organ I instancji nie miał więc podstaw do przyjęcia, że w niniejszej sprawie skarżąca była zastępowana przez pełnomocnika. WSA w Warszawie podkreślił przy tym również, że oceny tej nie zmienia fakt, iż z treści tego pełnomocnictwa wynikała możliwość działania w każdej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn. Uszło bowiem uwadze pełnomocnika, że pełnomocnictwo, na które się powołuje, udzielone zostało na druku PPS-1, właściwym dla pełnomocnictw szczególnych. Nie ulegało zatem wątpliwości jaki był charakter jego umocowania tj. szczególny. Jakkolwiek więc umocowanie to upoważniało pełnomocnika do działania w imieniu skarżącej we wszystkich postępowaniach podatkowych dotyczących podatku od spadków i darowizn, zarówno przed organami podatkowymi obu instancji, jak i przed sądami administracyjnymi, to nie jest ono równoznaczne z obowiązkiem uwzględnienia tego umocowania we wszystkich postępowaniach wszczynanych po przedłożeniu takiego pełnomocnictwa w konkretnej prowadzonej już sprawie.