Wyrok WSA w Lublinie z dnia 6 czerwca 2024 r., sygn. II SA/Lu 266/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Cylc-Malec Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk (sprawozdawca) Asesor sądowy Bartłomiej Pastucha po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 6 czerwca 2024 r. sprawy ze skargi W. Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 2 lutego 2024 r. znak: SKO.41/329/OS/2024 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną do sądu decyzją z 2 lutego 2024 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania W. Z. (dalej jako: skarżąca), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy G. z 12 grudnia 2023 r., w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego.

Decyzja została wydana w następującym stanie sprawy:

W dniu 13 listopada 2023 r. skarżąca wystąpiła z wnioskiem o ustalenie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad mężem E. Z., legitymującym się orzeczeniem z 22 maja 2023 r. o znacznym stopniu niepełnosprawności.

Decyzją z 12 grudnia 2023 r. organ I instancji odmówił przyznania skarżącej świadczenia pielęgnacyjnego, z uwagi na przesłanki negatywne wynikające z art. 17 ust. 1b ustawy z dnia 28 listopada 2003 r., (Dz. U. z 2024 r., poz. 323; dalej jako: u.ś.r.; niepełnosprawność męża skarżącej powstała po ukończeniu wieku określonego w ww. przepisie) oraz z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. tj. okoliczność, że skarżąca ma prawo do emerytury z ZUS od 2 grudnia 2003 r.

Od powyższej decyzji skarżąca wniosła odwołanie, podnosząc zarzuty naruszenia szeregu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego oraz ustawy o świadczenia rodzinnych. Zarzuty dotyczyły m.in. wadliwego zastosowania art. 17b ust. 1 u.ś.r., z pominięciem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r. w sprawie K 38/13, w którym Trybunał stwierdził niezgodność z Konstytucją tego przepisu; błędnego uznania, że uprawnienie do emerytury definitywnie pozbawia skarżącą możliwości ubiegania się o świadczenie pielęgnacyjne, z pominięciem stanowiska orzecznictwa, wskazującego na konieczność umożliwienia osobie uprawnionej dokonania wyboru jednego z kolidujących świadczeń (pielęgnacyjnego lub emerytalnego oraz braku poinformowania skarżącej, jakie kroki powinna podjąć, aby usunąć tą przeszkodę w uzyskaniu prawa do świadczenia pielęgnacyjnego.