Wyrok NSA z dnia 25 kwietnia 2024 r., sygn. I FSK 1281/22

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Oleś (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia WSA del. Maja Chodacka, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2024 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej C. sp.k. z siedzibą w P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1543/21 w sprawie ze skargi C. sp.k. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 28 kwietnia 2021 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień i październik 2016 r. 1) uchyla zaskarżony wyrok w całości i sprawę przekazuje Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz C. sp.k. z siedzibą w P. kwotę 9467 (dziewięć tysięcy czterysta sześćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 25 lutego 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1543/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę C. sp.k. z siedzibą w P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z 28 kwietnia 2021 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za wrzesień i październik 2016 r.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła spółka. Wyrok zaskarżyła w całości, zarzucając naruszenie:

I. na podstawie art. 174 pkt 2 w zw. z art. 135, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c), art. 145 § 2 oraz art. 151 w zw. z art. 1 oraz art. 3 § 1 i art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej: "p.p.s.a.") poprzez brak stwierdzenia naruszeń prawa i odmowę uchylenia przez Sąd zaskarżonej decyzji w sytuacji, gdy zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy:

a. art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez:

a) brak przedstawienia w uzasadnieniu wyroku, w sposób jednoznaczny, ustalonego w sprawie stanu faktycznego oraz własnej oceny stanowiska wobec ustalonego przez organy, bezrefleksyjne przyjęcie ustaleń organów obu instancji za własne oraz brak skonfrontowania twierdzeń organów obu instancji z bogatym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, co doprowadziło do wewnętrznych sprzeczności w uzasadnieniu wyroku, nie dających się usunąć w drodze dostępnych narzędzi interpretacyjnych, a w konsekwencji uniemożliwiło precyzyjne zidentyfikowanie jaki stan faktyczny został przez Sąd pierwszej instancji przyjęty za miarodajny do wyrokowania;