Interpretacja indywidualna z dnia 3 lipca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT2.4011.174.2024.3.MM

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych przez biegłego sądowego w związku ze sporządzaniem opinii na zlecenie sądu oraz wykazania straty z tego źródła w zeznaniu podatkowym.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 marca 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy kosztów uzyskania przychodów biegłego sądowego oraz straty z działalności wykonywanej osobiście. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwania – pismami z 29 kwietnia 2024 r. i z 24 maja 2024 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W 2023 r. w ramach umowy o dzieło, jako biegły sądowy, sporządził Pan opinię wystawiając rachunek na kwotę (…) zł. W związku czynnościami biegłego poniósł Pan wydatki: (…)  zł – na zakup oprogramowania o zwiększonej mocy (…) zł – na naprawę laptopa oraz (…) zł – na zakup profesjonalnego wykrywacza metalu.

Kolejną opinię rozpoczął Pan w tym samy roku, a ukończył ją dopiero w 2024 r. i wystawił Pan stosowny rachunek.

Nie ma Pan zarejestrowanej działalności jako biegły sądowy. Jest Pan biegłym ustanowionym przez Prezesa Sądu Okręgowego w (...), a powoływanym do spraw przez Sąd i Prokuraturę. W bieżącym roku otrzymał Pan z Sądu informację PIT-11.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Jest Pan biegłym sądowym z zakresu analizy (...) ustanowionym przez Prezesa Sądu Okręgowego w (...). W tym przypadku to Prezes SO stwierdził, że ma Pan stosowne umiejętności i kwalifikacje.

Według prawa, biegłym sądowym może być osoba, która posiada praktyczne i teoretyczne wiadomości specjalne w danej gałęzi nauki, techniki, sztuki, rzemiosła, a także inne umiejętności, dla których ma być ustanowiona.

Wielokrotnie skład sędziowski zwracał się do Pana z zapytaniem, czy w ramach rozstrzygania konkretnej sprawy zgodzi się Pan zostać powołanym jako biegły sądowy do sprawy w celu dokonania oceny jakości (...). Do tego trybu powołania biegłego nie musi Pan mieć stosownego zakresu na zatwierdzonej liście biegłych.

Są dwa tryby powoływania biegłych. Pierwszy polega na znalezieniu osoby z listy SO posiadającej przypisany stosowny zakres. W drugim przypadku, kiedy na liście SO nie ma szukanego zakresu, to Sąd prowadzący sprawę decyduje, czy powoływana osoba spełnia, w jego ocenie, wymogi stawiane biegłemu.

Wyraził Pan zainteresowanie ostatnim zagadnieniem, jednak przeszkodą był brak profesjonalnego wykrywacza metalu.

Wydatki na zakup oprogramowania o zwiększonej mocy (możliwość obsługi większej liczby rekordów w jednym pliku) i na naprawę laptopa zostały poniesione w celu osiągnięcia lub zachowania przychodów. Opinia jest sporządzana z wykorzystania laptopa z użyciem różnorodnych programów. Zakupu profesjonalnego wykrywacza metalu dokonano w celu zabezpieczenia przyszłych przychodów. Trzy wydatki poniesiono w związku wykonywanymi lub planowanymi do wykonania czynnościami biegłego sądowego.

Wydatki poniesiono w 2023 r. i udokumentowano je imiennymi fakturami, a na każdej z nich odnotowano – sprzedaż przedmiotów czy usług na rzecz biegłego sądowego.

Dwukrotnie telefonicznie w II US w (...) uzyskał Pan informację, że może Pan ponieść wydatek na zakup wykrywacza metalu przygotowując się do przyszłych zleceń. Poinformowano Pana, że w przypadku gdy wydatki na koszty uzyskania przychodu przekroczą dochód, będzie Pan wykazywał stratę, podlegającą odliczeniu w kolejnych latach. Po złożeniu zeznania PIT-37 za 2023 r. (rozliczył się Pan z żoną), został Pan wezwany do II US w (...), gdzie pracownica sprawdzająca Pana zeznanie stwierdziła, że wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu może Pan odliczyć tylko do wysokości przychodu za 2023 r. Otrzymał Pan termin na złożenie korekty, co Pan uczynił.

Nie jest Pan w stanie wskazać, ile zleceń z Sądu czy Prokuratury otrzyma Pan w danym roku podatkowym ani z jakich one będą zakresów.

W 2023 r. realizował Pan dwa zlecenia na wniosek Sądu, jako biegły z zakresu analizy (...). Jedno z nich rozpoczęte w 2023 r. zostało zakończone dopiero w bieżącym roku kalendarzowym i będzie podlegało rozliczeniu w 2024 r.

W 2023 r. nie wykorzystywał Pan wykrywacza do sporządzenia opinii biegłego sądowego. Jest to Pana inwestycja w przyszłe zlecenia.

Pytania

1)Czy w rozliczeniu rocznym z ww. działalności może Pan wykazać koszty uzyskania przychodu w pełnej wysokości (… zł), wykazując tym samym stratę do rozliczenia w latach następnych?

2)Czy koszt uzyskania przychodu – w Pana przypadku – jest ograniczony do wysokości samego przychodu (…. zł)?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, ma Pan prawo do wykazania wszystkich poniesionych kosztów uzyskania przychodu w danym roku w ramach rozliczanej umowy o dzieło, nawet jeżeli nie znalazły one pokrycia w przychodzie za dany rok. Wysokość osiągniętego przychodu nie może ograniczać poniesionych rzeczywiście kosztów uzyskania przychodu.

Nie znalazł Pan w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych zapisu, ograniczającego poniesione koszty uzyskania przychodu wyłącznie do wysokości samego przychodu w ramach tej samej działalności.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisachustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy.

Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Podatnicy mogą rozliczyć stratę podatkową z tego samego źródła przychodów, poprzez odpowiednie obniżenie dochodu w roku (latach) następnym, na dwa sposoby – o czym stanowi art. 9 ust. 3 ww. ustawy:

O wysokość straty ze źródła przychodów, poniesionej w roku podatkowym, podatnik może:

1)obniżyć dochód uzyskany z tego źródła w najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu latach podatkowych, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty, albo

2)obniżyć jednorazowo dochód uzyskany z tego źródła w jednym z najbliższych kolejno po sobie następujących pięciu lat podatkowych o kwotę nieprzekraczającą 5 000 000 zł, nieodliczona kwota podlega rozliczeniu w pozostałych latach tego pięcioletniego okresu, z tym że kwota obniżenia w którymkolwiek z tych lat nie może przekroczyć 50% wysokości tej straty.

Z kolei na mocy art. 9 ust. 3a tej ustawy:

Przepis ust. 3 nie ma zastosowania do strat:

1)z odpłatnego zbycia rzeczy i praw majątkowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8;

2)z odpłatnego zbycia walut wirtualnych;

3)z niezrealizowanych zysków, o których mowa w art. 30da;

4)ze źródeł przychodów, z których dochody są wolne od podatku dochodowego, z wyjątkiem strat:

a)z odpłatnego zbycia akcji, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 105a,

b)związanych z przychodami, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 152 lit. c, pkt 153 lit. c i pkt 154 w zakresie przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawodawca dokonał podziału przysporzeń majątkowych uzyskiwanych przez podatników na różne źródła przychodów. Zgodnie z pkt 2 tego przepisu, odrębnym źródłem przychodów jest:

działalność wykonywana osobiście.

W myśl art. 13 pkt 6 i pkt 8 powołanej ustawy:

Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się:

pkt 6 – przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9;

pkt 8 – przychody z tytułu wykonywania usług, na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od:

a)osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej,

b)właściciela (posiadacza) nieruchomości, w której lokale są wynajmowane, lub działającego w jego imieniu zarządcy albo administratora - jeżeli podatnik wykonuje te usługi wyłącznie dla potrzeb związanych z tą nieruchomością,

c)przedsiębiorstwa w spadku

–z wyjątkiem przychodów uzyskanych na podstawie umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej oraz przychodów, o których mowa w pkt 9.

Powyższe przepisy jasno wskazują, że czynności wykonywane przez osoby fizyczne będące biegłymi sądowymi, którym sąd lub prokurator zlecił wykonanie czynności z urzędu, należy kwalifikować do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o których mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 89 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1144 zm.):

Biegłemu powołanemu przez sąd przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych przez niego wydatków niezbędnych dla wydania opinii.

W myśl ust. 5 powołanego artykułu:

Minister Sprawiedliwości określi, w drodze rozporządzenia, stawki wynagrodzenia biegłych za wykonaną pracę oraz taryfy zryczałtowane, o których mowa w ust. 3, mając na uwadze nakład pracy i kwalifikacje biegłego oraz poziom wynagrodzeń uzyskiwanych przez pracowników wykonujących podobne zawody, stopień złożoności problemu będącego przedmiotem opinii oraz warunki, w jakich opracowano opinię, a także sposób dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii.

Natomiast zgodnie z § 8 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 24 kwietnia 2013 r. w sprawie określenia stawek wynagrodzenia biegłych, taryf zryczałtowanych oraz sposobu dokumentowania wydatków niezbędnych dla wydania opinii w postępowaniu cywilnym (t. j. Dz.U. z 2020 r. poz. 989):

Wydatki poniesione przez biegłego, niezbędne dla wydania opinii, w tym w szczególności wydatki materiałowe, amortyzację aparatury badawczej oraz koszty dojazdu na miejsce wykonania czynności, biegły dokumentuje za pomocą faktur lub rachunków albo kopii tych dokumentów, a w razie ich braku – za pomocą oświadczenia.

Z powyższych uregulowań wynika, że biegłemu sądowemu za sporządzenie opinii przysługuje wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot niezbędnych wydatków poniesionych w celu wydania opinii. Na podmiocie dokonującym wypłaty ww. przychodów ciążą natomiast obowiązki płatnika wynikające z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Ogólna definicja „kosztów uzyskania przychodów” zawarta została w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl tego przepisu:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem „koszty uzyskania przychodów” to koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

•zostały poniesione przez podatnika;

•ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów – czyli istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania (tzw. przesłanka celowości kosztu);

•nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie ustawodawca, m.in. do przychodów biegłego z tytułu wykonywania czynności w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym (przychodów z działalności wykonywanej osobiście), przyjął szczególny – zryczałtowany sposób określenia wartości kosztów uzyskania przychodów, czemu dał wyraz w treści art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Koszty uzyskania niektórych przychodów określa się – z tytułów określonych w art. 13 pkt 2, 4-6 i 8 – w wysokości 20% uzyskanego przychodu, z tym że koszty te oblicza się od przychodu pomniejszonego o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, których podstawę wymiaru stanowi ten przychód.

Podstawą zastosowania ww. zryczałtowanych kosztów jest sam fakt uzyskania przychodu m.in. ze źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie ma przy tym znaczenia, czy podatnik rzeczywiście poniósł jakiekolwiek wydatki w celu uzyskania tego przychodu. Na etapie poboru przez płatnika zaliczki na podatek dochodowy, płatnik uwzględnia ww. zryczałtowane koszty uzyskania przychodów.

Ustawodawca przewidział jednak możliwość odejścia przez podatnika od zasady określonej w art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i uwzględnienia przez niego „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie bowiem z art. 22 ust. 10 ww. ustawy:

Jeżeli podatnik udowodni, że koszty uzyskania przychodów były wyższe niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ust. 9 pkt 1-4 i pkt 6, koszty uzyskania przyjmuje się w wysokości kosztów faktycznie poniesionych. Przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zastosowanie ww. kosztów uzyskania przychodu jest możliwe w sytuacji, gdy:

•„rzeczywiste” koszty poniesione w celu uzyskania tego przychodu przewyższają wartość kosztów ustaloną na podstawie art. 22 ust. 9 pkt 4 ustawy;

•fakt poniesienia „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów w takiej „wyższej” wartości jest udowodniony.

Jednocześnie z treści art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że – przepisy ust. 5 i ust. 5a pkt 2 stosuje się odpowiednio.

Zgodnie z art. 22 ust. 5 omawianej ustawy:

U podatników prowadzących księgi rachunkowe koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 5a i 5b.

Natomiast przepis art. 22 ust. 5a pkt 2 ustawy stanowi:

Koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego – są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Ustalenie kosztów uzyskania przychodów na zasadach określonych w art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga:

•uwzględnienia treści art. 22 ust. 1 tej ustawy, oraz

•odpowiedniego zastosowania art. 22 ust. 5 i 5a pkt 2 tej ustawy.

Odpowiednie zastosowanie cytowanych przepisów dla potrzeb art. 22 ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych polega na uwzględnieniu jako koszty uzyskania przychodów ze źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 2, 4, 6 i 8 ustawy:

•kosztów uzyskania przychodów bezpośrednio związanych z osiągniętymi przychodami,

•poniesionych: przed i w trakcie roku podatkowego uzyskania tych przychodów, a także po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania.

Z wniosku wynika, że w 2023 r. realizował Pan dwa zlecenia na wniosek Sądu, jako biegły z zakresu analizy (...). Jedno z nich rozpoczęte w 2023 r. zostało zakończone dopiero w bieżącym roku kalendarzowym i będzie podlegało rozliczeniu w 2024 r. W 2023 r. sporządził Pan opinię wystawiając rachunek na kwotę (…) zł oraz poniósł wydatki (…) zł – na zakup oprogramowania o zwiększonej mocy; (…) zł – na naprawę laptopa oraz (…) zł – na zakup profesjonalnego wykrywacza metalu. Wskazuje Pan, że w 2023 r. opinia sporządzona została z wykorzystania laptopa z użyciem różnorodnych programów. Podaje Pan również, że w 2023 r. nie wykorzystywał wykrywacza do sporządzenia opinii biegłego sądowego. Jest to Pana inwestycja w przyszłe zlecenia.

Przenosząc cytowane przepisy na grunt analizowanej sprawy w pierwszej kolejności zauważyć należy, że wynagrodzenie za wykonaną pracę oraz zwrot poniesionych wydatków niezbędnych dla wydania opinii stanowi – na mocy art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – przychód biegłego ze źródła, o którym mowa w art. 13 pkt 6 tej ustawy. Do ww. przychodu płatnik stosuje zryczałtowane, 20% koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 22 ust. 9 pkt 4 ww. ustawy. W składnym przez podatnika zeznaniu, ma on możliwość uwzględnienia „rzeczywistych” kosztów uzyskania przychodów, jeśli udowodni, że koszty te były wyższe, niż wynikające z zastosowania normy procentowej określonej w ww. przepisie.

Wobec powyższego, aby mógł Pan w zeznaniu podatkowym za 2023 r. ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczyć faktycznie poniesione przez Pana koszty – to musi Pan udowodnić, że poniósł Pan te wydatki w celu uzyskania w 2023 r. przychodu w związku wykonanymi czynnościami biegłego. Zatem koszty te muszą być bezpośrednio związane z osiągniętymi przez Pana w 2023 r. przychodami związanymi ze sporządzeniem opinii na zlecenie Sądu.

Skoro więc – jak podkreśla Pan we wniosku – w 2023 r. opinię sporządził Pan z wykorzystaniem laptopa z użyciem oprogramowania o zwiększonej mocy – to wyłącznie wydatki na zakup tego oprogramowania oraz na naprawę laptopa może Pan uwzględnić w kosztach uzyskania przychodów, jako koszty faktycznie poniesione, które zastąpią koszty zryczałtowane. Przy czym ciężar udowodnienia, że były to koszty niezbędne do wykonania tych czynności – ciąży na Panu. Istnienie ww. związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy ww. wydatkami, a uzyskanym przez Pana przychodem może być bowiem zweryfikowane w toku ewentualnego postępowania podatkowego, prowadzonego przez upoważnione do tego organy. Nie może Pan natomiast uwzględnić w kosztach uzyskania przychodu wydatku na zakup wykrywacza metalu, który co prawda poniósł Pan w 2023 r., ale wobec przedstawionych przez Pana okoliczności brak jest wymaganego związku tego wydatku z uzyskanym przez Pana przychodem. Odpowiadając więc wprost na Pana pytanie – nie może Pan wykazać kosztów uzyskania przychodów w pełnej wysokości.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera uregulowania, zgodnie z którymi strata ze źródła przychodów może być rozliczana przez podatnika z dochodów uzyskanych z tego źródła przychodów w następnych latach podatkowych. Oznacza to, że poza wyjątkami wskazanymi w art. 9 ust. 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stratę można rozliczać z każdego źródła wymienionego w art. 10 ust. 1 tej ustawy, w tym m.in. z działalności wykonywanej osobiście.

Strata jest nadwyżką kosztów uzyskania przychodów nad sumą przychodów i określana jest za rok podatkowy. Podstawowym warunkiem dla zaistnienia możliwości rozliczenia (odliczenia) straty podatkowej przez podatnika jest wystąpienie w latach następnych dochodu do opodatkowania z tego źródła, z którego poniesiona została strata.

Wobec tego wyłącznie w sytuacji, gdy w roku podatkowym udowodnionekoszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z osiągniętymi przez Pana, jako biegłego, przychodami przewyższą sumę przychodów z tego źródła, osiągnie Pan stratę z danego źródła przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu natomiast do przedstawionych we wniosku kwot, organ informuje, że ewentualne wyliczenia, jakich należałoby dokonać, nie należą do kompetencji organu. Zgodnie bowiem z zasadą samoopodatkowania, obowiązującą w polskim systemie podatkowym, na podatniku spoczywa obowiązek dokonania oceny własnej sytuacji prawnopodatkowej, a po jej dokonaniu zachowania się zgodnie z przepisami prawa podatkowego, ponieważ prawidłowość takiego rozliczenia podlega weryfikacji przez organ podatkowy. W związku z powyższym organ nie może odnieść się do wyliczeń wskazanych we wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.