Postanowienie SN z dnia 2 lipca 2024 r., sygn. III CZ 379/23

2 lipca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

Prezes SN Joanna Misztal-Konecka

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 2 lipca 2024 r. w Warszawie
‎zażalenia E. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎na wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu
‎z 5 października 2023 r., XI Ga 251/23,
‎w sprawie z powództwa E. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎przeciwko M. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎o zapłatę,

uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu we Wrocławiu, pozostawiając rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego
‎w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

UZASADNIENIE

2. Na skutek apelacji pozwanej Sąd Okręgowy we Wrocławiu wyrokiem z 5 października 2023 r. uchylił zaskarżony wyrok z 9 listopada 2022 r. i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania, pozostawiając temu Sądowi orzeczenie o kosztach postępowania odwoławczego.

Sąd Okręgowy wskazał, że w okolicznościach sprawy zachodziła podstawa do uchylenia wyroku Sądu pierwszej instancji z uwagi na nierozpoznanie istoty sprawy i niemożność wydania wyroku reformatoryjnego, związaną z wymaganiem przeprowadzenia postępowania dowodowego, wynikającym z potrzeby i konieczności wyjaśnienia kwestii spornych między stronami. W ocenie tego Sądu materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu pierwszoinstancyjnym nie pozwala na kategoryczne rozstrzygnięcie sprawy, a w istocie Sąd pierwszej instancji pominął merytoryczne zarzuty stron.

Sąd drugiej instancji uznał za zasadne zarzuty strony pozwanej podnoszącej, że Sąd Rejonowy oparł swoje rozstrzygnięcie dotyczące obliczenia kary umownej na podstawie średniomiesięcznej deklarowanej wartości poboru energii elektryczne, a nie rzeczywistego zużycia. Wskazał, że Sąd pierwszej instancji bezrefleksyjnie przyjął podaną przez powódkę wartość zużycia na poziomie 6,1352 MWh, uznając ten fakt za bezsporny, tylko na podstawie pisma strony powodowej z 25 lutego 2022 r. Tymczasem, aby dokonać naliczenia kary umownej zgodnie z postanowieniami ogólnych warunków umowy niezbędne było posiadanie trzech wartości, na które składała się: liczba miesięcy pozostałych do zakończenia obowiązywania umowy lub przedłużonego okresu obowiązywania umowy, jednostkowa cena energii elektrycznej brutto obowiązującej klienta w miesiącu kalendarzowym, w którym nastąpiło zdarzenie uzasadniające naliczenie kary umownej, oraz średni miesięczny wolumen poboru energii elektrycznej w MWh obliczonego na podstawie poboru rzeczywistego z sześciu miesięcy kalendarzowych poprzedzających dzień, w którym nastąpiło zdarzenie uzasadniające naliczenie kary umownej. Iloczyn tych wartości wskazywał wysokość kary umownej, którą powódka miała prawo naliczyć pozwanej.