Wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 4 czerwca 2024 r., sygn. I SA/Wr 12/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Tadeusz Haberka Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Horobiowski Asesor WSA Łukasz Cieślak (sprawozdawca) po rozpoznaniu w dniu 4 czerwca 2024 r. w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi A. J.i K. J. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia 12 października 2023 r. nr SKO.P/41/32/23 w przedmiocie odmowy przywrócenia terminu do wniesienia odwołania oddala skargę w całości.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Jeleniej Górze (dalej: SKO, Kolegium), podając w podstawie prawnej art. 162 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.; dalej: Ordynacja podatkowa, o.p.), po rozpatrzeniu wniosku A. J. i K. J. (dalej: strony, skarżący) o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od decyzji Burmistrza S. (dalej: organ I instancji) z dnia 22 listopada 2022 r. nr RN.6723.44.2022.PR.3 w przedmiocie określenia wysokości opłaty reklamowej, postanowiło odmówić przywrócenia wnioskowanego terminu.

Z uzasadnienia zaskarżonego postanowienia wynika, że ww. decyzja organu I instancji została nadana dwukrotnie na adres strony ul. [...], [...] S., ujawniony w rejestrze gruntów: w dniu 24 listopada 2022 r., a następnie w dniu 3 stycznia 2023 r. Obie przysyłki po dwukrotnym awizowaniu, wskutek niepodjęcia w terminie, zostały zwrócone do nadawcy. Decyzja została odebrana osobiście przez K. J. w dniu 9 lutego 2023 r., zgodnie z adnotacją na znajdującym się w aktach sprawy egzemplarzu decyzji.

Wnioskiem z dnia 16 lutego 2023 r. skarżący, działając przez pełnomocnika zawodowego będącego adwokatem, wystąpili o przywrócenie terminu do wniesienia odwołania od ww. decyzji. Strony wskazały, że o ile dotarła do nich korespondencja zawierająca wezwanie z dnia 5 maja 2022 r., o tyle dalsza korespondencja, w tym zawiadomienie o wszczęciu postępowania oraz sama decyzja nie zostały doręczone. Skarżący wskazali, że prowadzą działalność gospodarczą w formie sklepów spożywczych w S. i tam przebywają od wczesnych godzin porannych do późnego wieczora, tym samym nie byli obecni w miejscu zamieszkania w czasie, gdy zwyczajowo doręcza się przesyłki, nie było tam także żadnych innych osób, które mogłyby odebrać przesyłki. Skarżący nie mają wiedzy, czy przesyłki zostały awizowane, ponieważ nie otrzymali awiza, nie zostało ono pozostawione przez doręczyciela w żadnym miejscu i skarżący nie dysponowali wiedzą, że przesyłki zostały do nich skierowane. Następnie skarżący wskazali na znaczny upływ czasu pomiędzy zawiadomieniem z dnia 5 maja 2022 r. a decyzją z dnia 22 listopada 2022 r., wobec czego mieli podstawy przypuszczać, że po ich wyjaśnieniach z dnia 13 maja 2022 r. organ odstąpił od wymierzenia opłaty. Ponadto skarżący wskazali na regulację art. 42 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 572; dalej: k.p.a.) w zakresie doręczania przesyłek w miejscu zamieszkania lub miejscu pracy argumentując, że organ I instancji winien skorzystać z możliwości doręczenia w miejscu pracy, o którym dysponował wiedzą. Dodatkowo wskazali, że nie wiedzą, czy przesyłki zostały faktycznie awizowane pod ich adresem zamieszkania, a jeśli tak, to nie zostali oni o tym zawiadomieni zgodnie z obowiązującymi przepisami. Ostatecznie skarżący powzięli wiadomość o wydanej decyzji w dniu 9 lutego 2023 r. podczas wizyty K. J. w Urzędzie Miasta.