Wyrok NSA z dnia 12 marca 2024 r., sygn. I GSK 574/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Piszczek (spr.) Sędzia NSA Joanna Salachna Sędzia del. NSA Anna Apollo po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 listopada 2022 r. sygn. akt V SA/Wa 1850/22 w sprawie ze skargi A na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia 25 czerwca 2020 r. nr DRP.WPAV.411.640.2020.KKL, L.dz.28208.02Y3487E5 w przedmiocie zwrotu dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: WSA, Sąd I instancji) wyrokiem z 22 listopada 2022 r., sygn. akt V SA/Wa 1850/22 uwzględnił skargę A (dalej: spółka, strona) na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (dalej: Prezes Zarządu PFRON) z 25 czerwca 2020 r. w przedmiocie zwrotu dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych – uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ja decyzję Prezesa Zarządu PFRON) z 27 lutego 2020 r. i umorzył postępowanie administracyjne; orzekł także o kosztach postępowania sądowego.

Skargę kasacyjną – stosownie do treści art. 173 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2019.2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) – wywiódł Prezes Zarządu PFRON, a zaskarżając wyrok w całości zażądał jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także zasądzenia od strony na jego rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) błędną wykładnię art. 2 pkt 18 lit. a) Rozporządzenia z dnia 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i art. 108 traktatu (Dz.Urz.UE.L. 187 z 26 czerwca 2014 r., dalej: Rozporządzenie) w zw. z art. 396 § 1 i § 4 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz.U.2020.1526 ze zm., dalej: k.s.h.), art. 46 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w zw. z poz. Pasywa lit. A i B załącznika nr do ustawy o rachunkowości (Dz.U.2021.217 ze zm., dalej: ustawa o rachunkowości), poprzez uznanie, że z treści przepisu Rozporządzenia wynika wprost możliwość uwzględnienia w stratach rezerw na zobowiązania (pomniejszenia strat o tego typu rezerwy); choć pojęcie rezerw w rozumieniu art. 2 pkt 18 lit. a) Rozporządzenia oznacza wyłącznie środki własne, o czym świadczy zwrot: "rezerw i innych środków własnych" a takiego charakteru nie mają rezerwy w rozumieniu polskiego prawa tworzone na przyszłe zobowiązania, które są pewne lub wysoce prawdopodobne, stanowiące fundusz obcy, a nie własny (środki własne), pojęcie rezerw w rozumieniu tego przepisu unijnego należy odnieść wyłącznie do środków stanowiących kapitał (fundusz) własny, w szczególności kapitału zakładowego, rezerwowego, zapasowego oraz z aktualizacji wyceny. Przepis unijny posługuje się pojęciem rezerwy w innym znaczeniu niż czyni to polski ustawodawca w ustawie o rachunkowości. Normodawca unijny używa zwrotu rezerwy w znaczeniu: zapasy w postaci funduszy własnych (takich jak kapitał rezerwowy, zapasowy oraz z aktualizacji wyceny). Świadczy o tym bezpośrednio sformułowanie: "rezerwy i inne środki własne przedsiębiorstwa", natomiast w ustawie o rachunkowości nie dokonano wiernego tłumaczenia pojęcia użytego w poz. Pasywa lit. B załącznika 1, zbieżność występuje wyłącznie w nazwie, a nie w znaczeniu pojęcia rezerwy stworzonego dla dwóch różnych systemów prawnych: krajowego i unijnego oraz dla dwóch różnych dziedzin: rachunkowości i pomocy publicznej;