Wyrok NSA z dnia 12 marca 2024 r., sygn. I GSK 918/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Piotr Piszczek Sędzia NSA Joanna Salachna Sędzia del. NSA Anna Apollo (spr.) po rozpoznaniu w dniu 12 marca 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 lutego 2023 r. sygn. akt V SA/Wa 1133/22 w sprawie ze skargi A. na decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z dnia 14 marca 2022 r. nr DRP.WPAIII.411.289.2022.MWY L.dz.14469.02Y3487E5 w przedmiocie miesięcznego dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na rzecz A. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wyrokiem z 8 lutego 2023 r. sygn. akt V SA/Wa 1133/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, uwzględniając skargę A ( dalej określanej jako Skarżąca lub Spółka), uchylił decyzję Prezesa Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych z 4 marca 2022 r. nr DRP.WPAIII.411.289.2022.MWY; L.dz.14469.02Y3487E5 przedmiocie ustalenia wysokości dofinansowania do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych za listopad 2021 r. i zasądził od organu na rzecz Skarżącej zwrot kosztów postępowania sądowego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiódł Prezes Zarządu Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych. Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu:

Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm., dalej określanej skrótem P.p.s.a) zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa materialnego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1) błędną wykładnię art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia z 17 czerwca 2014 r. uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne z rynkiem wewnętrznym w zastosowaniu art. 107 i 108 traktatu w zw. z art. 396 § 1 i 4 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (tekst jednolity Dz. U. z 2020 r. poz. 1526 ze zm., dalej określanej skrótem K.s.h.) , art. 46 ust. 5 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości w zw. z poz. Pasywa lit. A i B załącznika nr I do ustawy o rachunkowości poprzez uznanie, że z treści przepisu rozporządzenia wynika wprost możliwość uwzględnienia w stratach rezerw na zobowiązania (pomniejszenia strat o tego typu rezerwy); choć pojęcie rezerw w rozumieniu art. 2 pkt 18 lit. a) rozporządzenia Komisji (UE) nr 651/2014 oznacza wyłącznie środki własne, o czym świadczy zwrot: "rezerw i innych środków własnych" a takiego charakteru nie mają rezerwy w rozumieniu polskiego prawa tworzone na przyszłe zobowiązania, które są pewne lub wysoce prawdopodobne, stanowiące fundusz obcy, a nie własny (środki własne), pojęcie rezerw w rozumieniu tego przepisu unijnego należy odnieść wyłącznie do środków stanowiących kapitał (fundusz) własny, w szczególności kapitału zakładowego, rezerwowego, zapasowego oraz z aktualizacji wyceny. Przepis unijny posługuje się pojęciem rezerwy w innym znaczeniu niż czyni to polski ustawodawca w ustawie o rachunkowości. Normodawca unijny używa zwrotu rezerwy w znaczeniu: zapasy w postaci funduszy własnych (takich jak kapitał rezerwowy, zapasowy oraz z aktualizacji wyceny). Świadczy o tym bezpośrednio sformułowanie: "rezerwy i inne środki własne przedsiębiorstwa", natomiast w ustawie o rachunkowości nie dokonano wiernego tłumaczenia pojęcia użytego w poz. Pasywa lit. B załącznika l, zbieżność występuje wyłącznie w nazwie, a nie w znaczeniu pojęcia rezerwy stworzonego dla dwóch różnych systemów prawnych: krajowego i unijnego oraz dla dwóch różnych dziedzin: rachunkowości i pomocy publicznej.