Wyrok NSA z dnia 29 lutego 2024 r., sygn. III FSK 704/23

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jacek Pruszyński, Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Agnieszka Olesińska (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 29 lutego 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 17 stycznia 2023 r. sygn. akt I SA/Po 654/22 w sprawie ze skargi K. O. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Koninie z dnia 7 lipca 2022 r. nr SKO-GO-4151/18/2022 w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

|III FSK 704/23 | |

| | |

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 17 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Po 654/22 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę K. O. (dalej jako skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z 7 lipca 2022 r. w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Sąd pierwszej instancji w uzasadnieniu wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy był wystarczający i dawał podstawę do przyjęcia, że dom położony w K. przy ul. [...] stanowi domek letniskowy i dodatkowo brak jest jednoznacznych danych, iż dom ten był w 2020 r. miejscem zamieszkania skarżącego. Dodał, że w skardze pomimo polemiki z zebranymi dowodami, nie podważono ustaleń co do formalnoprawnego charakteru powyższej nieruchomości. Następnie WSA w Poznaniu dodał, że stosownie do art. 6i ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. 2019 r., poz. 2010 ze zm. - dalej: "u.u.c.p.g.") obowiązek ponoszenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi powstaje w przypadku nieruchomości, na której znajduje się domek letniskowy, i innej nieruchomości wykorzystywanej na cele rekreacyjno-wypoczynkowe za rok bez względu na długość okresu korzystania z nieruchomości. Dokonując ustaleń co do charakteru nieruchomości skarżącego, słusznie organy podatkowe obu instancji oparły swoje rozstrzygnięcia na zapisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego co do zabudowy letniskowej i głównej funkcji budynku jako domu letniskowego oraz na dokumentacji budowlanej wskazującej, że budynek został zaprojektowany i wzniesiony jako budynek letniskowy. Sąd ten pokreślił, że zgodnie z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego grunt w K. przy ul. [...] położony jest na terenie sklasyfikowanym jako teren zabudowy letniskowej, oznaczony symbolem ML. Z kolei z zapisów ewidencji gruntów i budynków wynika, że przedmiotowa nieruchomość oznaczona jest symbolem Bi (inne tereny zabudowane) i zabudowana jest budynkiem o powierzchni 88 m2 którego główna funkcja określona została jako dom letniskowy. Zasadnie w zaskarżonej decyzji powołano także projekt budowlany, zatwierdzony decyzją Starosty S. nr [...] z dnia 19 czerwca 2017 r., który przewidywał budowę budynku letniskowego na działce w obrębie K., Gmina O. oznaczonej nr ewidencyjny [...]. Powyższe dane wynikające z kluczowych w sprawie dokumentów urzędowych w zakresie ewidencji i dokumentacji budowlanej, zdaniem WSA w Poznaniu, były wystarczające do zastosowania w sprawie regulacji z art. 6i ust. 1 pkt 3 u.u.c.p.g., czyli dla domku letniskowego i dalsze rozważania oraz ustalenia faktyczne dotyczące rzeczywistego zamieszkiwania nie były konieczne. Reasumując, sąd pierwszej instancji uznał za chybione zarzuty naruszenia prawa materialnego, tj. art. 6c ust. 1 i art. 6i ust. 1 oraz art. 6j u.u.c.p.g. jak i argumentację skargi wskazującą, że nieruchomość należąca do skarżącego jest nieruchomością zamieszkałą, w rozumieniu art. 6c ust. 1 u.u.c.p.g. Wyrok ten w całości dostępny jest na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl (CBOSA).