Wyrok WSA w Lublinie z dnia 24 maja 2024 r., sygn. I SA/Lu 99/24

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak Sędziowie Sędzia WSA Monika Kazubińska-Kręcisz (sprawozdawca), Asesor sądowy Jakub Polanowski Protokolant Starszy sekretarz sądowy Ewelina Piskorek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 24 maja 2024 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia 24 listopada 2023 r. nr 0601-IOV-2.603.8.2023.8 w przedmiocie odmowy wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną w przedmiocie podatku od towarów i usług za luty 2015 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 24 listopada 2023 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Lublinie, po rozpatrzeniu odwołania M. P. od decyzji tego organu z 20 lipca 2023 r. odmawiającej wznowienia postępowania w sprawie zakończonej decyzją ostateczną z 7 października 2020 r. w przedmiocie rozliczenia w podatku od towarów i usług za luty 2015 r., utrzymał w mocy decyzję organu podatkowego pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji wskazano, że skarżący złożył w dniu 26 czerwca 2023r. wniosek o wznowienie postępowania zakończonego ostateczną decyzją Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Lublinie z 7 października 2020 r. nr 0601-l0\/- 1.4103.78.2021.31 w przedmiocie rozliczenia w podatku od towarów i usług za luty 2015 r. oraz określenia za ten miesiąc kwoty podatku do zapłaty na podstawie art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Jako podstawę wskazał przepisy art. 241 § 1 i 2 pkt 2 w związku z art. 240 § 1 pkt 11 O.p. i powołał się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z 25 maja 2023 r. sygn. C-114/22, który w jego ocenie ma wpływ na treść przedmiotowej decyzji. W wyroku tym TSUE stwierdził, że art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c) ustawy o VAT, który był postawą rozstrzygnięcia decyzji organów obu instancji, jest niezgodny z dyrektywą Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Artykuł 167, art. 168 lit. a), art. 178 lit, a) i art. 273 dyrektywy 2006/112, w świetle zasad neutralności podatkowej i proporcjonalności, należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie przepisom krajowym, na mocy których podatnik jest pozbawiony prawa do odliczenia naliczonego podatku od wartości dodanej z tego tylko powodu, że podlegająca opodatkowaniu transakcja gospodarcza jest uważana za pozorną i dotknięta nieważnością na podstawie przepisów krajowego prawa cywilnego, bez konieczności wykazania, iż zostały spełnione przesłanki pozwalające na zakwalifikowanie w świetle prawa UE tej transakcji jako pozornej lub w przypadku gdy rzeczona transakcja została faktycznie dokonana, że jest ona wynikiem oszustwa w zakresie podatku od wartości dodanej lub nadużycia prawa.