Wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 stycznia 2024 r., sygn. II SA/Lu 1011/23

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Drwal Asesor sądowy Jakub Polanowski (sprawozdawca) Protokolant Referent Natalia Kondraciuk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie z dnia 19 września 2023 r. nr SKO.41/5111/OS/2023 w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z 19 września 2023 r., znak: SKO.41/5111/OS/2023, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie (dalej: organ odwoławczy, Kolegium), działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 ze zm.; dalej: k.p.a.) oraz art. 17 ust. 1, ust. 1b ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 390; dalej: u.ś.r.), utrzymało w mocy decyzję wydaną z upoważnienia Wójta Gminy G. (dalej: organ I instancji, Wójt) z 24 sierpnia 2023 r., znak: OPS.5211.SP.000340.08.2023, o odmowie przyznania M. P. (wnioskodawca, skarżący, strona) świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w związku z opieką nad matką W. P..

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wyjaśniło, że organ I instancji odmówił przyznania świadczenia, gdyż stwierdził, że nie da się ustalić kiedy powstała niepełnosprawność matki strony, a tym samym nie została spełniona przesłanka z art. 17 ust. 1b u.ś.r. W odwołaniu od decyzji skarżący zarzucił, że jego matka wymaga opieki w pełnym wymiarze czasowym i dlatego zaprzestał pracy w gospodarstwie rolnym. Utrzymując w mocy tę decyzję organu I instancji, Kolegium stwierdziło, że stanowisko w niej zawarte jest błędne o tyle, że z uwagi na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 21 października 2014 r., K 38/13 i ugruntowaną w tym zakresie linię orzeczniczą sądów administracyjnych nie było podstaw do odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, ze względu na to, że niepełnosprawność matki skarżącego powstała po ukończeniu przez nią wieku określonego w art. 17 ust. 1b u.ś.r. Jednakże, zdaniem Kolegium, podstawę taką dawał inny przepis tej ustawy – art. 17 ust. 1 u.ś.r. Organ odwoławczy wskazał, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że zachodzi bezpośredni związek pomiędzy sprawowaniem stałej opieki przez skarżącego nad matką a rezygnacją przez niego z pracy. Z akt wynika, że skarżący zamieszkuje wraz z matką, zatem wspólnie prowadzą gospodarstwo domowe, zaś zakres realizowanych czynności) wynikający z zebranych dowodów (wywiad środowiskowy), jak i ich organizacja wskazują, że mogą być one, co do zasady wykonywane przed lub po przyjściu z pracy i mają one charakter typowy dla rodzaju czynności jakie wykonuje każdy, kto posiada mieszkanie/dom. Rodzaj wykonywanych przez skarżącego czynności nie wyklucza podejmowania przez niego pracy, gdyż mogą być one wykonywane w każdym czasie, zwłaszcza, że praca w gospodarstwie rolnym ma specyficzny charakter i można pogodzić wykonywanie czynności opiekuńczych w takim zakresie jak podał w harmonogramie skarżący, z pracą w gospodarstwie rolnym. Jak wskazało Kolegium, skarżący w oświadczeniu zalegającym na karcie 10 akt wskazał, że jego matka potrzebuje pomocy, przy przygotowywaniu posiłków, podawaniu leków, osobistej toalecie. Część czynności usługowych związanych z prowadzeniem domu jest wspólna dla skarżącego i jego matki, albowiem mieszkając pod tym samym adresem zamieszkania, skarżący i tak musiałby te czynności wykonywać, podobnie jak przygotowywanie posiłków. Podawanie leków następuje dwa razy dziennie – rano i wieczorem, co może być wykonywane przed i po pracy w gospodarstwie rolnym, jeśli zaś chodzi o wykonywanie ćwiczeń – jest to godzina dziennie, a strona nie przedstawiła dokumentu, z którego wynikałoby, że ćwiczenia muszą być wykonywane obowiązkowo o ściśle określonej porze, co pozwala przyjąć, że mogą być one wykonywane w czasie wolnym skarżącego.