Wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 maja 2024 r., sygn. II SA/Łd 2/24

Dnia 16 maja 2024 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Piotr Mikołajczyk Sędziowie Sędzia WSA Agata Sobieszek-Krzywicka Asesor WSA Marcin Olejniczak (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Dominika Człapińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 maja 2024 roku sprawy ze skargi B.Z. na akt [...] Okręgowej Izby Architektów Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2023 r. znak L.Dz.LOOIA/0418/2023 w przedmiocie ustalenia opłaty za przekształcenie informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony akt; 2. zasądza od [...] Okręgowej Izby Architektów Rzeczypospolitej Polskiej na rzecz skarżącej B. Z. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

B. Z. zaskarżyła akt [...] Okręgowej Izby Architektów RP, którym ustalono w stosunku do skarżącej opłatę za przekształcenie informacji publicznej, zarzucając naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP, w zw. z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

W uzasadnieniu wyjaśniła, że pismem z 20 lutego 2023 r. wniosła o udostępnienie informacji w zakresie kopii nagrania z III Nadzwyczajnego Zjazdu LOOIA z 13 stycznia 2023 r. i 8 lutego 2023 r.

W odpowiedzi, pismem z 16 listopada 2023 r. organ poinformował, że żądanie wiąże się z koniecznością poniesienia dodatkowych kosztów w wysokości 221,40 zł. Organ wyjaśnił, że wnioskodawczyni nie sprecyzowała, czy domaga się kopii nagrania audio, czy audiowizualnego, i przyjął, że chodzi o nagranie audio. Organ wyjaśnił, że nagranie pokazuje wizerunki osób trzecich, które nie wyraziły zgody na ich opublikowanie, więc materiał trzeba przetworzyć z oryginalnego nagrania, co wiąże się z koniecznością poniesienia dodatkowej opłaty.

Zdaniem skarżącej takie działanie organu jest bezpodstawne. Jeśli organ nie był pewien, czego dotyczy żądanie, to powinien był wezwać wnioskodawczynię do jego sprecyzowania, a nie robić to samowładnie. Tymczasem organ dokonał samowolnych ustaleń odnoszących się do formy wniosku, które mogły mieć istotny wpływ na sposób ustalenia kosztów. Takie działanie jest nieprawidłowe i świadczy o błędności opiaty. Ponadto obowiązkiem organu jest skrupulatne wykazanie, w jaki sposób żądana opłata została wyliczona oraz, że jej wysokość odpowiada rzeczywiście poniesionym kosztom, a organ w trybie art. 15 ust. 1 u.d.i,p. nie może przerzucić na wnioskującego o udostępnienie informacji publicznej normalnie ponoszonych kosztów wynagrodzenia zatrudnionych przez siebie pracowników. Organ nie wykazał, że poniósł jakiekolwiek dodatkowe koszty, które wykraczałyby poza zakres zwykłej pracy biurowej i organizacyjnej. Nie wskazał żadnych kosztów, związanych z formą bądź sposobem udostępnienia informacji, a z aktu nie wynika, aby usunięcie danych osobowych wymagało kosztownej modyfikacji dokumentu, zatrudnienia specjalistów, zakupu sprzętu, wydatków związanych z know-how, itp. Co więcej, organ nie przedstawił jakichkolwiek wyliczeń, z których wynikałby taki, a nie inny koszt, przez co istnieje istotne ryzyko, że kwota została wskazana arbitralnie i bez stosownych kalkulacji, a więc nie spełniając wymogów art. 15 ust. 1 u.d.i.p.