Postanowienie SN z dnia 14 maja 2024 r., sygn. III USK 99/24

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Piotr Prusinowski

w sprawie z odwołania R. K.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału we Wrocławiu
‎o ustalenie podlegania ubezpieczeniom społecznym,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 14 maja 2024 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z dnia 13 września 2023 r., sygn. akt III AUa 2213/21,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 13 września 2023 r. oddalił apelację ubezpieczonej R. K. (skarżąca) od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu z dnia 8 października 2021 r., w którym oddalono odwołanie.

Decyzją z dnia 26 czerwca 2019 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 83 ust. 1 pkt 1 oraz art. 68 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst: Dz.U. z 2024 r., poz. 497 ze zm.; dalej jako: „ustawa systemowa”) stwierdził, że skarżąca jako osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu od 14 listopada 2013 r. oraz dobrowolnemu ubezpieczeniu chorobowemu od 1 grudnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny potwierdził trafność ustaleń faktycznych, przyjmując je za własne. Stwierdzono, że mimo formalnego sformułowania zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., apelacja nie podważa w istocie ustaleń dokonanych przez Sąd Okręgowy.

Sąd odwoławczy wskazał, że działania skarżącej podejmowane w związku z zarejestrowaną działalnością gospodarczą polegały wyłącznie na sprzedaży gadżetów motoryzacyjnych, takich jak breloczki lub ramki do tablic rejestracyjnych, a następnie części samochodowych. Z przesłuchania skarżącej wynikało, że działania te były prowadzone we współpracy z jej kontrahentem, od którego miała ona „przejąć” sprzedaż części motoryzacyjnych, jednak skarżąca nie przedstawiła w tym zakresie żadnej umowy lub innego dokumentu. Nie wykazała również, że przejęcie sprzedaży części samochodowych wiązało się ze zgromadzeniem przez nią „odpowiednich środków finansowych”. W całym spornym okresie przychody skarżącej z działalności były minimalne - w „najlepszym” roku kalendarzowym wynosiły ponad 6.000 zł (to jest średnio ok. 500 zł miesięcznie), natomiast w żadnym roku skarżąca nie uzyskała dochodu z działalności, wykazując zawsze straty.