Postanowienie SN z dnia 14 maja 2024 r., sygn. II PSK 75/23

Sąd Najwyższy w składzie:

Prezes SN Piotr Prusinowski

w sprawie z powództwa R. B.
‎przeciwko T. sp. z o.o. w W.
‎o odszkodowanie, wynagrodzenie za pracę, ekwiwalent za urlop wypoczynkowy,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 14 maja 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie
‎z dnia 26 października 2022 r., sygn. akt XIV Pa 14/22,

I. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanej 1.350 zł (jeden tysiąc trzysta pięćdziesiąt) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego wraz z odsetkami z art. 98 § 1¹ k.p.c.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z 26 października 2022 r. oddalił apelację powoda R. B. (skarżący) od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z dnia 3 grudnia 2021 r.

Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego T. sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz powoda kwotę 2.538,78 zł netto tytułem wynagrodzenia wraz z ustawowymi odsetkami. Nadto zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.371,52 zł brutto tytułem ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 października 2020 r. do dnia zapłaty. Natomiast oddalił powództwo w zakresie żądanej kwoty 10.800 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 30 września 2020 r. do dnia zapłaty z tytułu odszkodowania.

Powód zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w części oddalającej powództwo w zakresie odszkodowania.

W zakresie faktów relewantnych dla rozstrzygnięcia o prawie do odszkodowania ustalono, że powód rozpoczął pracę u pozwanego od dnia 1 czerwca 1999 r. na podstawie umowy na czas określony do dnia 31 grudnia 2000 r. Następnie w dniu 2 stycznia 2001 r. strony zawarły kolejną umowę o pracę na czas określony do dnia 31 grudnia 2003 r. W dniu 1 stycznia 2004 r. strony podpisały umowę o pracę na czas nieokreślony. W dniu 31 stycznia 2019 r. powód otrzymał pisemny aneks do umowy o pracę, zgodnie z którym pracodawca podwyższył kwotę miesięcznego wynagrodzenia do 3.600 zł. brutto. Pozwana w pierwszej połowie 2020 r. zatrudniała dwóch pracowników na umowę o pracę - powoda oraz księgową, natomiast na podstawie umowy cywilnoprawnej zatrudniony był drugi, obok powoda, pracownik magazynu. Prokurentem pozwanej spółki był mąż Pani prezes, a obydwoje byli udziałowcami tej spółki i jej jedynymi właścicielami. Do kwietnia 2020 r. spółka nie miała żadnych zaległości w wypłacie świadczeń pracownikom, terminowo wypłacała wynagrodzenia, nie miała problemów finansowych, zdarzały się także premie. W marcu 2020 r. rozpoczęła się pandemia koronawirusa, został w kwietniu 2020 r. wprowadzony stan epidemii. U pozwanej spółki nastąpił drastyczny spadek zamówień i obrotów z uwagi na powyższą sytuację. Na początku kwietnia 2020 r. wspólnik-prokurent przeprowadził rozmowę z księgową, podczas której poinformował ją, że bardzo spadły obroty w firmie, nie ma zamówień, była bardzo ciężka sytuacja i powiedział, że w związku z tym musi obniżyć wynagrodzenia, żeby firma przetrwała. Umówili się, że wynagrodzenie będzie obniżone o 600 zł brutto, obniżka miała być od kwietnia 2020 r., ale nie wiadomo na jak długi czas. Prokurent podobną rozmowę przeprowadził także z drugim magazynierem. Obniżył mu wynagrodzenie o 600 zł. Prokurent na początku kwietnia przeprowadził rozmowę z powodem, informując go, że są duże trudności finansowe i spadek zamówień i że trzeba będzie ciąć koszty i na paliwie i na wynagrodzeniach. Zaproponował zmniejszenie wynagrodzenia do 3.000 zł brutto. Wydawało mu się, że powód się zgodził na obniżenie wynagrodzenia. Powód zrozumiał w rozmowie, że będzie miał obniżone wynagrodzenie za jeden miesiąc, a potem pracodawca mu to wyrówna. Pracodawca nie wręczył powodowi na piśmie wypowiedzenia zmieniającego warunki płacy w tym zakresie. Nie przedłożył również do podpisania aneksu do umowy. Powód był osobą małomówną i w ogóle nie rozmawiał na temat tego, że otrzymuje mniejsze wynagrodzenie, nie skarżył się na to, że nie powinien mieć obniżonego wynagrodzenia, nie mówił o tym ani księgowej, ani współpracownikowi. Nie żądał wyrównania wynagrodzenia. Powód ani razu nie zainicjował z właścicielami spółki rozmowy, w której poinformowałby ich, że nie zgodził się na obniżenie wynagrodzenia. Pozwana spółka w pierwszym okresie pandemii otrzymała pomoc z urzędu pracy w kwocie 5.000 zł i kwota ta została od razu przeznaczona na zapłatę za czynsz. Następnie pozwana spółka uzyskała pożyczkę z tarczy antykryzysowej 48.000 zł, która została wydana na prąd, media i wynagrodzenia. Tuż przed pandemią, ze środków odkładanych z zysku został zakupiony dla firmy nowy samochód. Po wprowadzeniu stanu pandemii, właściciele nie pobierali żadnych dywidend, a prezes, nie pobierała w ogóle wynagrodzenia. Powód w dniu 29 września 2020 r. przyszedł z żoną do biura firmy i złożył oświadczenie o rozwiązaniu umowy bez wypowiedzenia. Jako przyczynę rozwiązania umowy wskazał niewypłacanie przez pracodawcę pełnego wynagrodzenia w okresie od kwietnia do sierpnia 2020 r. włącznie.