Postanowienie SN z dnia 25 kwietnia 2024 r., sygn. II USK 23/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Bohdan Bieniek

w sprawie z odwołania E. T.
‎przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie
‎o wysokość policyjnej renty rodzinnej,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 25 kwietnia 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej odwołującej się od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku
‎z dnia 22 września 2022 r., sygn. akt III AUa 1194/22,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,

2. nie obciąża skarżącej kosztami zastępstwa procesowego strony pozwanej w postępowaniu kasacyjnym.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Gdańsku, wyrokiem z dnia 22 września 2022 r., zmienił wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku z dnia 31 maja 2022 r. i pominął przepisy ustawy dezubekizacyjnej w odniesieniu do przeliczenia wysokości policyjnej renty rodzinnej E. T. w okresie od 3 września 1970 r. do 16 lipca 1971 r. oraz od dnia 3 października 1973 r. do dnia 30 czerwca 1976 r., oddalając odwołanie i apelację organ rentowego w pozostałym zakresie (pkt 1 i 2) oraz orzekł o kosztach procesu (pkt 3).

Wyrok Sądu Apelacyjnego zaskarżył skargą kasacyjną w części (do pkt 1-3) pełnomocnik odwołującej się. Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został umotywowany jej oczywistą zasadnością, bowiem Sąd drugiej instancji zaaprobował argumenty Sądu Okręgowego, lecz orzekł przeciwnie, co spowodowało oczywiście wadliwą subsumpcję powołanych przez ten Sąd przepisów prawa.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik organu rentowego wniósł o wydanie postanowienia o odmowie przyjęcia skarg kasacyjnej do rozpoznania i zasądzenie od skarżącej na jego rzecz zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Sąd Najwyższy zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na przyjęcie do rozpoznania, bowiem nie wykazano przesłanki uzasadniającej jej przyjęcie do rozpoznania. Poza powtórzeniem ustawowego terminu ta część wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania nie identyfikuje kwalifikowanej postaci naruszenia prawa, polegającej na jej oczywistości, widocznej prima facie przy wykorzystaniu podstawowej wiedzy prawniczej i bez potrzeby uzupełniania materiału dowodowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2003 r., V CZ 187/02, OSNC 2004 nr 3, poz. 49). Pojęcie „oczywistego” naruszenia prawa należy do sfery obiektywnej i wymaga wykazania, że podniesione zarzuty naruszenia podstaw zaskarżenia były ewidentnie zasadne bez potrzeby dokonywania szczegółowej lub ponownej weryfikacji kontestowanego stanu faktycznego. Krótko mówiąc, zadaniem skarżącego jest wskazanie takiego uchybienia i przypisanie go do konkretnego przepisu prawa procesowego lub materialnego.