Postanowienie SN z dnia 23 kwietnia 2024 r., sygn. III USK 167/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Jarosław Sobutka

w sprawie z odwołania S. S.
‎od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału we Wrocławiu
‎o zaległości z tytułu nieopłaconych składek,
‎na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 23 kwietnia 2024 r.,
‎na skutek skargi kasacyjnej odwołującego się od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu
‎z dnia 21 września 2022 r., sygn. akt III AUa 135/20,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 7 października 2019 r. (sygn. akt VIII U 3182/18) w sprawie S. S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział we Wrocławiu o zaległości z tytułu nieopłaconych składek, w punkcie I oddalił odwołanie S. S. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział we Wrocławiu z 16 lutego 2018 r. (numer […]), w której organ rentowy określił wysokość zadłużenia wnioskodawcy z tytułu nieopłaconych składek na ubezpieczenie zdrowotne i Fundusz P. w łącznej kwocie 27.082,36 zł, w tym należność główna w kwocie 23.932,28 zł, koszty egzekucyjne w kwocie 1.224,28 zł, koszty upomnienia w kwocie 208,80 zł oraz należne odsetki za zwłokę w kwocie 1.717 zł naliczone na dzień 12 lutego 2018 r. i liczone na zasadach, i w wysokości określonej w przepisach podatkowych - ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. ordynacja podatków od kwoty należności głównej, a w punkcie II zasądził od wnioskodawcy na rzecz organu rentowego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Na skutek apelacji S. S. od wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu, Sąd Apelacyjny we Wrocławiu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 21 września 2022 r. (sygn. akt III AUa 135/20) oddalił apelację skarżącego. Zdaniem Sądu II instancji, ponowna analiza zgromadzonych w sprawie dowodów, uzupełnionych przez Sąd II instancji o opinię biegłej sądowej z zakresu rachunkowości i finansów utwierdziła Sąd w przekonaniu o słuszności stanowiska Sądu I instancji, tak co do przyjętych ustaleń faktycznych, jak i rozważań prawnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego wnioskodawca nie sprostał ciążącemu na nim obowiązkowi dowodowemu, ponieważ nie udowodnił faktów, z których wywodził dla siebie skutki prawne w postaci wadliwości zaskarżonej decyzji. Odwołujący nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie swoich twierdzeń o przedwczesności wydania decyzji w jego sprawie i wadliwie określonej wysokości jego zaległości składkowych. Nie można przy tym przejść obojętnie obok faktu, że S. S. jest profesjonalistą, tzn. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, a co więcej jest radcą prawnym, zatem już choćby z tego względu jego działania winny charakteryzować się zwiększonym miernikiem staranności. Sąd Apelacyjny przyznał rację Sądowi I instancji, że z ustalonych w sprawie faktów wynika bezsprzecznie, że wnioskodawca nie dopełnił obowiązku określonego w przytoczonym przez ten Sąd art. 46 ust. 1 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych.