Postanowienie SN z dnia 18 kwietnia 2024 r., sygn. I CSK 695/23

18 kwietnia 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Paweł Grzegorczyk

na posiedzeniu niejawnym 18 kwietnia 2024 r. w Warszawie
‎w sprawie z wniosku E. S. i J. S.
‎z udziałem R. G., T. Ł. i M. Ł.
‎o zasiedzenie,
‎na skutek skargi kasacyjnej E. S. i J. S.
‎od postanowienia Sądu Okręgowego w Szczecinie
‎z 12 lipca 2022 r., II Ca 884/21,

odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

UZASADNIENIE

W uzasadnieniu Sąd Rejonowy wskazał, że w świetle twierdzeń wniosku, wnioskodawcy, od dnia 8 grudnia 1996 r. – na podstawie wpisu do dziennika budowy – stali się samoistnymi posiadaczami gruntu z powodu zabudowania go pawilonem handlowym i przez 20 lat nieprzerwanie dzierżawili go jako posiadacze samoistni w dobrej wierze na podstawie art. 172 k.c. Zdaniem Sądu, taka treść wniosku świadczyła jednoznacznie o tym, że wnioskodawcy posiadali objętą wnioskiem nieruchomość jako dzierżawcy, a zatem jako posiadacze zależni. Z lektury wniosku wynikało ponadto, jak zauważył Sąd, że wnioskodawcy uiszczali opłatę za dzierżawę, a zarazem Sądowi jest wiadome z urzędu, że uprzednio oddalono apelację od wyroku uwzględniającego powództwo przeciwko wnioskodawcom o zapłatę wynagrodzenia za dzierżawę objętej wnioskiem nieruchomości. Z ustaleń faktycznych dokonanych w sprawie o zapłatę wynika również bezspornie, że wnioskodawcy nigdy nie objęli nieruchomości objętej wnioskiem w posiadanie samoistne, a ich władztwo zawsze wynikało ze stosunku dzierżawy.

Wychodząc z tych założeń, Sąd Rejonowy, mając na względzie treść wniosku i fakty znane Sądowi z urzędu, uznał wniosek za oczywiście bezzasadny na podstawie art. 191 w związku z art. 13 § 2 k.p.c. Przyjął, że w zakresie nieobjętym art. 514 § 2 k.p.c., na podstawie art. 13 § 2 k.p.c., w trybie nieprocesowym stosuje się art. 191 k.p.c., który umożliwia oddalenie na posiedzeniu niejawnym oczywiście bezzasadnego powództwa. Za pozew‎i – odpowiednio – wniosek oczywiście bezzasadny należy uznać taki, którego treść pozwala prognozować, że nie ma on szans uwzględnienia w żadnym przypadku, przy czym bezzasadność ta musi wynikać już z treści pozwu (wniosku), z uwzględnieniem faktów powszechnie znanych i znanych sądowi z urzędu. Taka zaś sytuacja wystąpiła w rozstrzyganej sprawie.