Postanowienie SN z dnia 17 kwietnia 2024 r., sygn. I USK 116/23

Sąd Najwyższy w składzie:

SSN Halina Kiryło

w sprawie z odwołania B. K.
‎przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie
‎o wysokość policyjnej renty rodzinnej,
‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 17 kwietnia 2024 r.,
‎skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie
‎z dnia 29 listopada 2022 r., sygn. akt III AUa 454/21,

1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;

2. zasądza od B. K. na rzecz Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w Warszawie tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych z ustawowymi odsetkami za czas po upływie tygodnia od dnia doręczenia zobowiązanej orzeczenia do dnia zapłaty.

UZASADNIENIE

Sąd Apelacyjny w Krakowie wyrokiem z 29 listopada 2022 r., po rozpoznaniu apelacji Dyrektora Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji (dalej jako organ emerytalny) od wyroku Sądu Okręgowego w Kielcach z 27 stycznia 2021 r., zmienił zaskarżone orzeczenie w ten sposób, że oddalił odwołanie B. K. od decyzji organu emerytalnego z 28 lipca 2017 r. przeliczającej jej policyjną rentę rodzinną przy zastosowaniu art. 24a ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Wywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, Służby Celno-skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (jednolity tekst: Dz.U. z 2023 r., poz. 1280; dalej jako ustawa zaopatrzeniowa).

W wywiedzionej od powyższego wyroku skardze kasacyjnej odwołująca się, zaskarżając orzeczenie w całości, podniosła zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz prawa materialnego, a mianowicie: (-) art. 233 § 1 k.p.c., polegającego na braku wszechstronnej oceny materiału dowodowego w postaci akt osobowych E. K. dotyczących jego służby w organach MSW i przyjęciu za podstawę oceny tej służby aktywności politycznej męża skarżącej, która nie stanowiła służby w organach MSW; (-) art. 378 § 1 k.p.c., polegającego na przekroczeniu granic apelacji i uwzględnieniu na korzyść organu emerytalnego rzekomego błędu w ustaleniach faktycznych i rzekomo nieprawidłowej oceny materiału dowodowego, mimo że strona pozwana nie postawiła w apelacji takich zarzutów do wyroku sądu pierwszej instancji; (-) art. 387 § 2 pkt 1 k.p.c. polegającego na nieuwzględnieniu, że jeżeli sąd drugiej instancji przeprowadził postępowanie dowodowe lub odmiennie ocenił dowody przeprowadzone przed sądem pierwszej instancji, uzasadnienie powinno zawierać także ustalenie faktów, które sąd drugiej instancji uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej; (-) art. 6 k.c., przez obciążenie ciężarem dowodu, że E.K. nie wykonywał służby na rzecz totalitarnego państwa, wnioskodawczynię B.K. a nie Dyrektora Zakładu Emerytalno - Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, który wydał zaskarżoną decyzję; (-) art. 24a w związku z art. 13b ust. 1 ustawy zaopatrzeniowej, przez jego błędną wykładnię.