Postanowienie SN z dnia 28 marca 2024 r., sygn. III CZ 330/22

28 marca 2024 r.

Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:

SSN Kamil Zaradkiewicz

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 28 marca 2024 r. w Warszawie
‎zażalenia Skarbu Państwa - Ministra Infrastruktury i Budownictwa i Skarbu Państwa - Prezesa Urzędu Transportu Kolejowego
‎na wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie
‎z 14 czerwca 2022 r., I ACa 173/22,
‎w sprawie z powództwa K. spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.
‎przeciwko Skarbowi Państwa - Ministrowi Infrastruktury i Budownictwa, Skarbowi Państwa - Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego i P. spółce akcyjnej w W.
‎o zapłatę,

oddala zażalenie i pozostawia rozstrzygnięcie o kosztach postępowania zażaleniowego w orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 14 czerwca 2022 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie w sprawie
‎z powództwa ,,K.” sp. z o.o. w W. przeciwko P. S.A. w W. (dalej: ,,P.”) oraz Skarbowi Państwa – Ministrowi Infrastruktury i Budownictwa (poprzednio Ministrowi Rozwoju) i Prezesowi Urzędu Transportu Kolejowego o zapłatę, na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z 24 marca 2016 r., uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Warszawie, pozostawiając temu sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego i kasacyjnego.

Powódka i P. zawierały umowy o korzystanie z przydzielonych tras pociągów w latach 2009-2011, na podstawie których pozwana udostępniała infrastrukturę kolejową powódce, przydzielając jej trasy pociągów na liniach kolejowych oraz umożliwiała korzystanie z niezbędnej infrastruktury kolejowej. Umowy te były zawierane na kolejne okresy obowiązywania rozkładów jazdy. Powódka korzystała z udostępnianej infrastruktury odpłatnie. Opłata podstawowa za minimalny dostęp do infrastruktury kolejowej stanowi sumę iloczynów kilometrów przejechanych przez pociągi przewoźnika oraz stawek jednostkowych opłaty podstawowej za minimalny dostęp do infrastruktury kolejowej przyporządkowanych przez zarządcę infrastruktury poszczególnym odcinkom linii kolejowej. Wysokość opłaty jest iloczynem liczby usług oraz stawek jednostkowych opłat za poszczególne usługi. Stawki jednostkowe, uprzednio skalkulowane przez zarządcę infrastruktury, były zatwierdzane decyzjami Prezesa UTK. W latach 2011-2013 strony nie zawarły umów i obowiązywały decyzje Prezesa UTK ustalające warunki udostępniania infrastruktury kolejowej, zastępujące umowy. Z tytułu korzystania przez powódkę z infrastruktury kolejowej zarządzanej przez pozwaną spółkę P. wystawiała faktury. Łącznie powódka została obciążona i uiściła na rzecz P. kwotę 537 633 779,10 zł tytułem opłat za minimalny dostęp do infrastruktury kolejowej w okresie obowiązywania rozkładów jazdy: 2009/2010, 2010/2011, 2011/2012 i 2012/2013.