Interpretacja indywidualna z dnia 14 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-2.4011.282.2024.4.MG

Amortyzacja środków trwałych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest:

• nieprawidłowe - w części uznania pojazdu z zamontowaną toaletą mobilną za pojazd inny niż osobowy i jednorazowej amortyzacji tego pojazdu,
• prawidłowe - jednorazowej amortyzacji toalety mobilnej i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 40% dla samochodu, na którym jest ona zamontowana.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 marca 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 11 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji środków trwałych.

Wniosek uzupełnił Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 14 maja 2024 r. (data wpływu 14 maja 2024 r.) oraz pismem z 16 maja (data wpływu 16 maja 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Jest Pan czynnym podatnikiem VAT. Głównym przedmiotem działalności jest działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych ( PKD59.11.Z ). Kupił Pan używany pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej wynoszącej 3.500 kg. Z dowodu rejestracyjnego wynikało, że jest to pojazd specjalny o przeznaczeniu sklep/bar, brak VAT-1. Zakup udokumentowany fakturą VAT. Samochód został zakupiony z zamiarem przeznaczenia go na mobilną toaletę, wynajmowaną na plany zdjęciowe podczas realizacji nagrań telewizyjnych. W ciągu dwóch miesięcy od zakupu dokonał Pan niezbędnej zabudowy tj.: na pojeździe zamontowano dwie toalety z umywalkami, zbiornik czystej wody oraz zbiornik ściekowy. Zdarzenie to zostało potwierdzone przez Okręgową Stację Diagnostyczną poprzez dodatkowy przegląd i uzyskał Pan wpis w dowodzie rejestracyjnym, iż jest to samochód specjalny z przeznaczeniem innym. Nie uzyskał Pan dodatkowego badania technicznego (VAT-1) gdyż zgodnie z otrzymaną informacją pojazdy specjalne nie podlegają takim badaniom. Nie mniej samochód posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Cała zabudowa toalety mobilnej zamontowana w samochodzie ma przeznaczenie wyłącznie do działalności gospodarczej. Nie złożył Pan informacji VAT-26 i nie prowadzi Pan ewidencji przebiegu pojazdu. Pojazd ten wykorzystuje Pan wyłącznie do czynności opodatkowanych VAT. Jako środek trwały został zaewidencjonowany po dokonanych zmianach i uzyskanej dokumentacji diagnostycznej. Zarówno wartość samochodu jak i zabudowy toalety mobilnej przekracza kwotę 10.000,00 zł (poniżej 150.000,00 zł.)

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Przedmiotem pytania nr 1 są wydatki dotyczące eksploatacji samochodu – paliwo, części zamienne, opony. Głównym przedmiotem Pana działalności jest (59.11.Z) Działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych – toaleta mobilna wynajmowana jest na plany filmowe. Samochód nigdy nie był, nie jest i nie będzie wykorzystywany do innych celów niż wynajem. Nie zostały określone zasady użytkowania. Posiada Pan dodatkowe badanie techniczne pojazdu (zmiany konstrukcyjne), które potwierdza, że pojazd jest uznany za specjalny, w którym to zamontowano dwie toalety z umywalkami, zbiornik czystej wody oraz zbiornik ściekowy. Tym samym wyklucza to użytkowanie samochodu w innych celach niż wynajem jako toaleta mobilna. Dokumentem potwierdzającym, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie do celów działalności jest dokument dodatkowego badania technicznego wraz z opisem konstrukcji oraz zdjęcia. Posiada Pan również umowę na wynajem toalety na plan zdjęciowy. Samochód w momencie nabycia i również po zabudowie jest pojazdem zgodnie z art. 86a ust. 9 pkt. 2 tj. pojazdy samochodowe, inne niż samochody osobowe, które posiadają kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Nie posiada Pan zaświadczenia VAT-1 ponieważ zgodnie z otrzymaną informacją z Okręgowej Stacji Diagnostycznej stacje nie wykonują takich badań dla samochodów specjalnych. Samochód w momencie nabycia miał wpis w dowodzie rejestracyjnym „Samochód specjalny – sklep/bar”, po zabudowie ma wpis w dowodzie rejestracyjnym „samochód specjalny – inny” oraz dodatkowe badanie techniczne tj. rodzaj badania „dodatkowe – zmiany konstrukcyjne”. Działalność gospodarczą prowadzi Pan od 22 listopada 2019 r. Okres podatkowy dotyczący pytania to wrzesień 2022 r. do teraz. Jest Pan opodatkowany na zasadach ogólnych (skala podatkowa). Toaleta mobilna w momencie przyjęcia do użytkowania stanowi środek trwały tj. jest kompletna, zdatna do użytku i przewidywany okres użytkowania to ponad rok. Pojazd w momencie przyjęcia do użytkowania stanowi środek trwały tj. jest kompletny, zdatny do użytku i przewidywany okres użytkowania to ponad rok. Zabudowę toalety mobilnej można zdemontować bez utraty właściwości zdemontowanych elementów i można zamontować w innym miejscu. Demontaż toalety mobilnej nie spowoduje uszczerbku ani dla konstrukcji samochodu ani dla samej toalety. Samochód – toaleta mobilna zostaje zakwalifikowany jako środek trwały 743 (samochód specjalny). Posiada Pan faktury dokumentujące poniesione koszty związane z przerobieniem samochodu. W momencie wprowadzenia samochodu do ewidencji środków trwałych oraz zastosowania jednorazowej amortyzacji posiadał Pan zaświadczenie z dodatkowego badania technicznego – zmiana konstrukcji, na podstawie którego można uznać go za samochód inny niż osobowy. Przed nabyciem samochodu pojazd był używany przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 6 miesięcy.

Spełnia Pan warunki do uznania Go jako podatnika małego tj. wartość przychodu ze sprzedaży (wraz z kwotą należnego podatku od towarów i usług) nie przekroczyła w poprzednim roku podatkowym wyrażonej w złotych kwoty odpowiadającej równowartości 2 000 000 euro. Zabudowa toalety mobilnej Pana zdaniem może być traktowana jako odrębny środek trwały i zakwalifikowana do grupy 6 KŚT (681 kontenery).

Pytanie

1.Czy ma Pan prawo odliczyć 100% VAT od wydatków dotyczących nabycia i eksploatacji tego samochodu?

2.Czy w momencie przyjęcia do ewidencji środków trwałych pojazd specjalny - toaleta mobilna jako mały podatnik może Pan zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny (pomoc de minimis do 50 tys. euro)?

3.Czy w przypadku jeśli w momencie zakupu ów pojazd będzie uznany jako wykorzystywany do celów mieszanych bez prawa do pełnego odliczenia VAT to dokonanie w nim zabudowy mobilnej toalety zmieni przeznaczenie samochodu na wykorzystywany wyłącznie do działalności gospodarczej i zezwoli na pełne odliczenie VAT od zakupu i eksploatacji (przy braku badania technicznego VAT-1 i braku zgłoszenia VAT-26)?

4.Czy w przypadku jeśli nie będzie Pan miał możliwości odliczenia pełnego VAT od zakupu samochodu, to czy toaletę mobilną może Pan traktować jako odrębny element tj. towar przeznaczony wyłącznie do działalności gospodarczej. Wówczas zakup i wydatki na eksploatację samochodu ograniczone będą odliczeniem 50% VAT, natomiast zabudowa toalety mobilnej i wszelkie koszty z nią związane podlegają pełnemu odliczeniu VAT?

5.Czy toaletę mobilną zamontowaną w samochodzie może Pan traktować jako odrębny środek trwały i w tym zakresie zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny (pomoc de minimis do 50 tys. euro), a sam pojazd amortyzować liniowo wg indywidualnej stawki 40% jako samochodu używanego?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytania nr 2 i 5 w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych. W zakresie pytań nr 1, 3 i 4 dotyczących podatku od towarów i usług zostało wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pana stanowisko w sprawie

Ad. 2

Wg Pana oceny może Pan zastosować jednorazowy odpis amortyzacyjny (pomoc de minimis do 50 tys. euro) gdyż zaświadczenie z Okręgowej Stacji Diagnostycznej pozwala uznać, iż pojazd nie jest samochodem osobowym.

Ad. 5

Pana zdaniem zabudowę toalety mobilnej może Pan zamortyzować jednorazowo (pomoc de minimis do 50 tys. euro) uznając ją jako odrębny środek i trwały. Instalacje zostały przeprowadzone w sposób umożliwiający ich demontaż bez ich zniszczenia oraz naruszenia konstrukcji samochodu. Jest to towar, którego przeznaczenie jednoznacznie wskazuje iż może być wykorzystywany tylko i wyłącznie do działalności gospodarczej. Sam samochód Pana zdaniem może Pan amortyzować liniowo z zastosowaniem indywidualnej stawki 40%.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Aby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodów, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W zakresie obowiązków podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, na podstawie zgromadzonych dowodów, związku między poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym – związek przyczynowy między poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodów, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Należy przy tym zauważyć, że konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, które nie są wymienione w art. 23 ust. 1 ustawy podatkowej. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”.

Jak z powyższego wynika, podatnik ma zatem prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich poniesionych przez siebie wydatków, które nie zostały wymienione w art. 23 ww. ustawy - pod warunkiem, że ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów).

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy:

Natomiast w myśl art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Stosownie do art. 22f ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22f ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy:

Na podstawie art. 22h ust. 2 ww. ustawy:

Jedną z metod amortyzacji przewidzianą przez przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tzw. jednorazowa amortyzacja.

Jak stanowi art. 22k ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 22k ust. 7 ww. ustawy:

Z kolei, stosownie do art. 22k ust. 9 ww. ustawy:

W myśl art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ww. ustawy).

W świetle wyżej cytowanych przepisów, z możliwości jednorazowej amortyzacji mogą skorzystać:

• mali podatnicy lub
• podatnicy, którzy rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej.

Określenie „mały podatnik” zostało zdefiniowane w art. 5a pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym:

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. w stosunku do samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (nie spełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem wydatki na zakup samochodów osobowych, jeżeli spełniają przesłanki do ich zakwalifikowania do środków trwałych, mogą być kosztem podatkowym przez odpisy amortyzacyjne. Przy czym ustawodawca wprowadził ograniczenie w zaliczaniu tych odpisów w koszty podatkowe; nie są kosztem uzyskania przychodów odpisy w części ustalonej od wartości samochodu osobowego ponad kwotę 150 000 zł.

Kluczowe jest zatem ustalenie, czy wykorzystywany w Pana działalności pojazd jest samochodem osobowym, czy też innym niż osobowy.

Zgodnie z art. 5a pkt 19a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 5d ustawy:

W świetle brzmienia art. 5a pkt 19a lit. c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienione warunki powinny być zrealizowane jednocześnie, o czym świadczy spójnik „i”. Oznacza to, że pojazdem specjalnym w rozumieniu niniejszej regulacji będzie wyłącznie pojazd o przeznaczeniu określonym w jednym z tiret, spełniający wymagania zawarte we właściwych przepisach, a także (jednocześnie) w przypadku którego status „pojazdu specjalnego” potwierdza stosowna dokumentacja wydana zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

W związku z powyższym na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przyznania danemu pojazdowi przymiotu „pojazdu specjalnego” konieczne jest nie tylko wykazanie się wymaganymi dokumentami określonymi w przepisach o ruchu drogowym, ale także jednoczesne zakwalifikowanie pojazdu pod jedno z przeznaczeń wymienionych w przepisie art. 5a pkt 19a lit. c ww. ustawy.

Ponadto w art. 5d ust. 1 ustawodawca wprowadził obowiązek potwierdzenia statusu pojazdu samochodowego innego niż osobowy, odpowiednio, zaświadczeniem wydanym przez okręgową stację kontroli pojazdów lub odpowiednio dokumentami wydanymi zgodnie z przepisami o ruchu drogowym.

Przepis art. 5d ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest przepisem prawa materialnego, dopełniającym warunków, od których ustawodawca uzależnia skorzystanie przez podatnika z prawa do dokonania jednorazowej amortyzacji określonych środków trwałych, w tym wypadku samochodów niebędących samochodami osobowymi. Wobec tego, chcąc dokonać odpisu amortyzacyjnego, nie sposób jest zatem uchylić się od obowiązku dochowania określonych w art. 5d ww. ustawy warunków.

Konieczność posiadania dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu zawierającego odpowiednią adnotację o spełnieniu tych wymagań została wyraźnie uregulowana w przepisach rangi ustawowej.

Powyższe powinno być dokonane przed dokonaniem odpisu amortyzacyjnego, ponieważ podatnik jest uprawniony do dokonania tej operacji dopiero po spełnieniu wszystkich ustawowych jej warunków, wśród których jest między innymi posiadanie zaświadczenia wydanego przez okręgową stację kontroli pojazdów potwierdzającego przeprowadzenie dodatkowego badania technicznego. Podatnik, dokonując jednorazowej amortyzacji pojazdu, nie może opierać się jedynie na własnych ocenach i przypuszczeniach co do spełnienia wszystkich ustawowych warunków w tym zakresie, tym bardziej że art. 22k ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wiąże możliwość dokonania odpisów z momentem wprowadzenia środków trwałych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które powinno mieć uzasadnienie w obowiązujących przepisach prawa. Tak więc zaewidencjonowanie amortyzowanych przedmiotów, a następnie ich amortyzowanie winno być odpowiednio uzasadnione, czyli w tym wypadku udokumentowane.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą. Głównym przedmiotem Pana działalności jest (59.11.Z) Działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych – toaleta mobilna wynajmowana jest na plany filmowe. Samochód nigdy nie był, nie jest i nie będzie wykorzystywany do innych celów niż wynajem. Kupił Pan używany pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej wynoszącej 3.500 kg. Z dowodu rejestracyjnego wynikało, że jest to pojazd specjalny o przeznaczeniu sklep/bar, brak VAT-1. Samochód został zakupiony z zamiarem przeznaczenia go na mobilną toaletę, wynajmowaną na plany zdjęciowe podczas realizacji nagrań telewizyjnych. W ciągu dwóch miesięcy od zakupu dokonał Pan niezbędnej zabudowy tj.: na pojeździe zamontowano dwie toalety z umywalkami, zbiornik czystej wody oraz zbiornik ściekowy. Zdarzenie to zostało potwierdzone przez Okręgową Stację Diagnostyczną poprzez dodatkowy przegląd i uzyskał Pan wpis w dowodzie rejestracyjnym, iż jest to samochód specjalny z przeznaczeniem innym. Nie uzyskał Pan dodatkowego badania technicznego (VAT-1) gdyż zgodnie z otrzymaną informacją pojazdy specjalne nie podlegają takim badaniom. Nie mniej samochód posiada kabinę kierowcy z jednym rzędem siedzeń i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu. Cała zabudowa toalety mobilnej zamontowana w samochodzie ma przeznaczenie wyłącznie do działalności gospodarczej. Pojazd w momencie przyjęcia do użytkowania stanowi środek trwały tj. jest kompletny, zdatny do użytku i przewidywany okres użytkowania to ponad rok.

Przedmiotem Pana wątpliwości w kontekście pytania Nr 2 była możliwość zastosowania jednorazowej amortyzacji pojazdu specjalnego – toalety mobilnej.

W świetle przedstawionego opisu stanu faktycznego oraz analizy ww. przepisów pojazd, o którym mowa we wniosku, nie będzie samochodem specjalnym. Pojazd nie jest zakwalifikowany do żadnego z przeznaczeń wymienionych w przepisie art. 5a pkt 19a lit. c ww. ustawy, zatem nie można do niego zastosować jednorazowej amortyzacji stosownie do przepisu art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem Pana stanowisko w zakresie pytania Nr 2 jest nieprawidłowe.

W opisie stanu faktycznego wskazał Pan, że toaleta mobilna w momencie przyjęcia do użytkowania stanowi środek trwały tj. jest kompletna, zdatna do użytku i przewidywany okres użytkowania to ponad rok. Zabudowę toalety mobilnej można zdemontować bez utraty właściwości zdemontowanych elementów i można zamontować w innym miejscu. Demontaż toalety mobilnej nie spowoduje uszczerbku ani dla konstrukcji samochodu ani dla samej toalety. W Klasyfikacji Środków Trwałych zabudowa mobilnej toalety winna zostać zaklasyfikowana w grupie 6 podgrupie 681 - kontenery. Spełnia Pan warunki do uznania Go jako małego podatnika.

Mając na uwadze brzmienie wyżej powołanego art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, może Pan zastosować jednorazową amortyzację do zabudowy toalety mobilnej jako środka trwałego zaliczonego do grupy 6 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Odnosząc się do amortyzacji pojazdu, należy wskazać, że do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę dla pełnego zamortyzowania tego składnika.

Podstawową metodą amortyzacji jest metoda liniowa określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy.

Artykuł 22i ust. 1 stanowi, że:

Indywidualna metoda amortyzacji środków trwałych jest odmianą metody liniowej. Odpisy dokonywane są w równych ratach od wartości początkowej środka trwałego. Tylko okres amortyzacji zostaje indywidualnie przez podatnika określony. Podatnik może ustalić stawki indywidualnie w przypadku kiedy nabyte środki trwałe były używane lub ulepszone.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środków transportu przewiduje art. 22j ust. 1 i 2 ustawy o podatek dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Metoda indywidualnych stawek amortyzacyjnych ustala minimalne okresy amortyzacji dla poszczególnych składników majątku. Dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, ustawodawca przewidział minimalny okres amortyzacji, który wynosi 30 miesięcy, czyli 2,5 roku.

W myśl art. 22j ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek transportu, w tym samochód osobowy, który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie tego środka trwałego stanowiły co najmniej 20% jego wartości początkowej.

W podanej definicji „używane” występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o przeniesienie własności oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją – przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296).

Zatem używanie środka trwałego musi nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 6 miesięcy.

Przepisy podatkowe nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody, np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji przebiegu pojazdu, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie. Obowiązek udowodnienia, że przed nabyciem środek transportu był wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy, ciąży na podatniku.

Z uwagi na fakt, że przed nabyciem samochodu pojazd był używany przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 6 miesięcy, będzie mógł Pan do celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną. Ponieważ minimalny okres amortyzacji w takim przypadku nie może być krótszy niż 30 miesięcy, to maksymalna indywidualna stawka amortyzacyjna dla używanego środka transportu wynosi 40%.

Zatem Pana stanowisko w zakresie pytania Nr 5 jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Należy zastrzec, że interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku w kontekście zadanych pytań, natomiast nie rozstrzyga innych kwestii wynikających z opisu sprawy, które nie były przedmiotem pytania.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).