Interpretacja indywidualna z dnia 6 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.170.2024.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązek wystawiania/otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 kwietnia 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 3 kwietnia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz obowiązku wystawiania/otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 29 maja 2024 r. przesłanym za pośrednictwem ePUAP (data wpływu 29 maja 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. AG (dalej: Spółka) ma siedzibę w Szwajcarii, jest Spółką działającą w Grupie (...)  (dalej: Grupa). Grupa oferuje rozwiązania w zakresie ogrzewania wnętrz m.in. w obszarach:

• grzejników - niestandardowe urządzenia grzewcze i grzejniki łazienkowe,
• systemów wentylacji wewnętrznej,
• ogrzewania i chłodzenia sufitowego.

Spółka jest odpowiedzialna za koordynację różnych funkcji w łańcuchu takich jak zaopatrzenie, badania i rozwój i zarządzanie własnością intelektualną, świadczenie usług między firmowych i funkcje zarządzania grupą, strategiczne planowanie produkcji, ogólną strategię marketingową i sprzedażową, a także ustanowienie zharmonizowanej koncepcji logistycznej. Spółka obsługuje również centra logistyczne (magazyny) i jest odpowiedzialna za przekierowywanie i transport dóbr materialnych z jednostek produkcyjnych do jednostek dystrybucyjnych. Spółka jest zarejestrowana w Polsce dla celów VAT od września 2005 r. W Polsce Spółka:

• nabywa towary spoza UE (import towarów), jak i dokonuje WNT oraz przemieszczenia własnych towarów do Polski, jak również nabywa towary od podmiotu powiązanego - innej spółki działającej w ramach Grupy,
• sprzedaje towary na terytorium Polski do innej spółki w Grupie (dostawy krajowe), jak również sprzedaje towary do innych podmiotów w UE (WDT) i poza UE (eksport towarów).

Spółka:

• nie zatrudnia personelu na terytorium Polski,
• nie posiada w Polsce jakichkolwiek własnych zasobów technicznych takich jak magazyny, biura, zakłady produkcyjne,
• wszelkie kluczowe decyzje zarządcze i biznesowe dotyczące jej działalności w Polsce były i są podejmowane w siedzibie Spółki w Szwajcarii,
• nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli / handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa, które byłyby uprawnione do zawierania umów w imieniu Spółki.

Spółka nabywa w Polsce usługi obsługi logistycznej od podmiotu niepowiązanego. Usługi logistyczne realizowane w ramach umowy obejmują: przyjęcie towaru, przetwarzanie magazynowe, obsługę wydawania towaru,  przetwarzanie wysyłek oraz inne niezbędne usługi m.in. takie jak utylizacja opakowań, archiwizacja dokumentów przewozowych.

Między Spółką a usługodawcą istnieje interfejs danych IT, przez który składane są poszczególne zamówienia w celu realizacji umowy. Usługodawca zarządza systemem IT. W ramach tej umowy Spółka korzysta z zewnętrznego magazynu podmiotu niepowiązanego, jednakże:

• nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi wykorzystywanymi do świadczenia usług logistyczno-magazynowych,
• nie będzie sprawować nadzoru ani kontroli nad pracownikami zatrudnionymi przez tą spółkę.

Zgodnie z umową, Spółka może wraz z usługodawcą zrobić przegląd optymalizacji koncepcji i wykorzystania magazynu. Główne tematy przeglądu w tym zakresie to: ocena jakości dostaw, problemy z usługami, ocena wskaźników efektywności, proces doskonalenia.

Wnioskodawca wskazał, że jednym z załączników do umowy ogólne warunki zamówień i zakupów Grupy. Wśród nich jedno z postanowień wskazuje, że Spółka posiada uprawnienie do swobodnego dostępu do warsztatu dostawcy oraz jego podwykonawców oraz otrzymają wszystkie wymagane informacje dotyczące stanu pracy, jakości użytego materiału itp. W ocenie Spółki, zapis ten dotyczy przede wszystkim dostawców produktów, na co wskazuje pojęcie warsztatu (a nie magazynu) oraz jakości materiałów. Dodatkowo zgodnie z umową załącznik ten ma bezwzględnie ostatnią rangę po niniejszej umowie ramowej i po wszystkich załącznikach. Oznacza to, że jeżeli w niniejszym załączniku postanowiono inaczej niż w samej umowie ramowej i w jakimkolwiek innym załączniku, postanowienie zawarte w samej umowie ramowej lub w innych załącznikach ma pierwszeństwo przed postanowieniem zawartym w tym załączniku. Spółka nabywa w Polsce również usługi transportowe od podmiotu niepowiązanego (od podmiotu, który świadczy na rzecz Spółki usługę obsługi logistycznej).

W ramach umowy usługodawca zobowiązał się względem Spółki do: załadunku i rozładunku, odbioru, transportu i doręczania zamówionych przesyłek.

Zlecenia w tym zakresie obejmują m.in. dostawy od producenta bezpośrednio do klienta oraz zwroty od klienta. Między Spółką a usługodawcą istnieje interfejs danych IT, przez który składane są poszczególne zamówienia w celu realizacji umowy. Usługodawca zarządza systemem IT. Zgodnie z umową, Spółka może wraz z usługodawcą zrobić przegląd optymalizacji koncepcji tras i wykorzystania możliwości transportowych. Główne tematy przeglądu w tym zakresie to: ocena jakości dostaw, problemy z usługami, ocena wskaźników efektywności oraz proces doskonalenia.

Analogicznie jak w przypadku usługi logistycznej - w jednym z załączników do umowy ogólne warunki zamówień i zakupów Grupy. Wśród nich jedno z postanowień wskazuje, że Spółka posiada uprawnienie do swobodnego dostępu do warsztatu dostawcy oraz jego podwykonawców oraz otrzymają wszystkie wymagane informacje dotyczące stanu pracy, jakości użytego materiału itp. W ocenie Spółki, zapis ten dotyczy przede wszystkim dostawców produktów, na co wskazuje pojęcie warsztatu (a nie magazynu) oraz jakości materiałów. Dodatkowo zgodnie z umową załącznik ten ma bezwzględnie ostatnią rangę po niniejszej umowie ramowej i po wszystkich załącznikach. Oznacza to, że jeżeli w niniejszym załączniku postanowiono inaczej niż w samej umowie ramowej i w jakimkolwiek innym załączniku, postanowienie zawarte w samej umowie ramowej lub w innych załącznikach ma pierwszeństwo przed postanowieniem zawartym w tym załączniku.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego:

1. w jaki sposób jest realizowana/zorganizowana działalność gospodarcza Państwa Spółki w kraju siedziby działalności gospodarczej (należało ogólnie bez wskazywania szczegółów lecz w sposób niebudzący wątpliwości wskazać jak Spółka prowadzi działalność w Szwajcarii np. czy działalność w kraju siedziby ogranicza się tylko do posiadania biura, w sposób ogólny jakie zasoby osobowe i techniczne Spółka posiada w kraju siedziby itp.);

Spółka posiada własne biuro w Szwajcarii i jest tam zatrudniony personel. Spółka posiada w Szwajcarii również inne środki trwałe niezbędne do prowadzonej działalności.

Spółka jest odpowiedzialna za koordynację różnych funkcji w łańcuchu takich jak zaopatrzenie, badania i rozwój i zarządzanie własnością intelektualną, świadczenie usług między firmowych i funkcje zarządzania grupą, strategiczne i, strategiczne planowanie produkcji, ogólną strategię marketingową i sprzedażową, a także ustanowienie zharmonizowanej koncepcji logistycznej,

Spółka obsługuje również centra logistyczne (magazyny) i jest odpowiedzialna za przekierowywanie i transport dóbr materialnych z jednostek produkcyjnych do jednostek dystrybucyjnych.

Powyższe czynności są realizowane przy wykorzystaniu personelu zatrudnionego w Szwajcarii.

2. przez jaki okres czasu Spółka zamierza realizować przedstawioną we wniosku działalność na terytorium Polski, należało wskazać przybliżone ramy czasowe;

Spółka jest zarejestrowana w Polsce od 2005 r., ze względu na nabycia gdzie miejscem dostawy była Polska. Obecnie zdarzają się również dostawy krajowe (w Polsce) realizowane przez Spółkę. Na ten moment nie jest planowana zmiana zakresu działalności. Spółka zamierza być zarejestrowana dalej na gruncie VAT w celu dopełniania obowiązków podatkowych, na ten moment na czas nieokreślony.

3. czy pomiot niepowiązany będzie świadczył usługi tylko i wyłącznie na rzecz Państwa Spółki, czy również będzie świadczył usługi na rzecz innych podmiotów;

Podmiot świadczący usługi logistyki i transportu (B. sp. z o.o. sp.k.) świadczy usługi również na rzecz innych podmiotów.

4. kim jest podmiot niepowiązany o którym mowa we wniosku (z wniosku wynika, że podmiot niepowiązany świadczy na Państwa rzecz usługi logistyczne oraz usługi transportowe czyli jest w stosunku do Państwa Spółki usługodawcą, natomiast we wniosku nazywany jest usługobiorcą), należało wyjaśnić okoliczności zdarzenia.

Podmiot niepowiązany świadczący usługi logistyczne oraz usługi transportowe jest usługodawcą (wykonuje/świadczy na rzecz Spółki usługi).

We wniosku omyłkowo oznaczono podmiot ten jako usługobiorcę.

Pytanie

Czy Spółka prowadząc w Polsce opisaną działalność, będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, o którym mowa w art. 106ga oraz 106gb ustawy o VAT - które wejdą w życie w oparciu o Ustawę zmieniającą z dniem 1 lipca 2024 r. - a w konsekwencji czy Spółka będzie miała obowiązek wystawiać i / lub otrzymywać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (zdarzenie przyszłe)?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka prowadząc w Polsce opisaną działalność, nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski w rozumieniu przepisów ustawy o VAT, o którym mowa w art. 106ga oraz 106gb ustawy o VAT - które wejdą w życie w oparciu o Ustawę zmieniającą z dniem 1 lipca 2024 r. - a w konsekwencji Spółka nie będzie miała obowiązku wystawiać i otrzymywać faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Uzasadnienie

Stałe miejsce prowadzenia działalności

Przepisy ustawy o VAT nie definiują pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Pojęcie to jest pojęciem prawa wspólnotowego - jego definicja znajduje się w Rozporządzeniu Wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Rozporządzenie). Punkt 14 preambuły do Rozporządzenia wskazuje, że aby zapewnić jednolite stosowanie zasad dotyczących miejsca dokonania transakcji podlegających opodatkowaniu, należy wyjaśnić pojęcia, takie jak: siedziba działalności gospodarczej podatnika, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, stałe miejsce zamieszkania oraz zwykłe miejsce pobytu. Stosowanie możliwie jak najbardziej precyzyjnych i obiektywnych kryteriów powinno ułatwić stosowanie tych pojęć w praktyce; należy przy tym uwzględniać orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej – Rozporządzenie.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia wykonawczego, na użytek stosowania art. 44 dyrektywy 2006/112/WE (dalej jako: „Dyrektywa VAT), który stanowi odpowiednik ww. art. 28b ustawy o VAT, „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 Rozporządzenia na użytek stosowania następujących artykułów (art. 45, 56 ust. 2 akapit drugi, art. 192a dyrektywy 2006/112/WE) „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika, o którym mowa w art. 10 Rozporządzenia - które charakteryzuje się:

• wystarczającą stałością oraz
• odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego,
• by umożliwić mu świadczenie usług które wykonuje.

W myśl natomiast art. 53 Rozporządzenia: na użytek stosowania art. 192a Dyrektywy 2006/112/WE stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej podatnika uwzględnia się wyłącznie wtedy, gdy charakteryzuje się ono wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu dokonanie dostawy towarów lub świadczenie usług, w których uczestniczy.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej - TSUE

• TSUE w wyroku z dnia 14 października 2014 r. w spawie C-605/12 (Welmory przeciwko DIS w Gdańsku) wskazał, że:

Z orzecznictwa Trybunału w tej dziedzinie (zob. w szczególności wyrok Planzer Luxembourg, C- 73/06, EU:C:2007:397, pkt 54 i przytoczone tam orzecznictwo), którym bezpośrednio inspiruje się brzmienie art. 11 rozporządzenia wykonawczego można wywnioskować, że stałe miejsce prowadzenia działalności powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Aby spółkę cypryjską, w okolicznościach takich jak w sprawie głównej, można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności w rozumieniu art. 44 dyrektywy VAT, powinna ona dysponować w Polsce przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, w Polsce odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez spółkę polską do własnych potrzeb działalności gospodarczej, czyli zarządzania danym systemem aukcji elektronicznych, a także emisji i sprzedaży „bidów”.

• w wyroku z dnia 28 czerwca 2007 r. w sprawie C-73/06 (Planzer Luxembourg przeciwko Bundeszentralamt fur Steuern), TSUE wskazał:

Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa w dziedzinie podatku VAT pojęcie stałego przedsiębiorstwa wymaga minimalnej trwałości poprzez zgromadzenie stałych zasobów ludzkich i technicznych, koniecznych dla świadczenia określonych usług (zob. wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie 168/84 Berkholz, Rec. str. 2251, pkt 18; ww. wyrok w sprawie DFDS, pkt 20 oraz wyrok z dnia 17 lipca 1997 r. w sprawie C 190/95 ARO Lease, Rec. str. I 4383, pkt 15). Owa minimalna trwałość oznacza zatem wystarczający stopień trwałości oraz strukturę, która z punktu widzenia zasobów ludzkich i technicznych jest w stanie umożliwić świadczenie danych usług w sposób niezależny (zob. ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 16).

Zwłaszcza jeżeli chodzi o działalność transportową, to pojęcie to oznacza, dla celu wspólnotowych przepisów dotyczących podatku VAT, co najmniej pomieszczenie biurowe, w którym mogą być sporządzane umowy i z którego mogą być podejmowane decyzje dotyczące zwykłego zarządu, a także miejsce postoju pojazdów służących wykonywaniu tej działalności (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie ARO Lease, pkt 19 i 27, a także wyrok z dnia 7 maja 1998 r. w sprawie C 390/96 Lease Plan, Rec. str. I 2553, pkt 26). Z kolei rejestracja tych pojazdów w danym państwie członkowskim niekoniecznie jest oznaką posiadania stałego przedsiębiorstwa w danym państwie członkowskim (zob. podobnie ww. wyrok w sprawie Lease Plan, pkt 21 i 27).

Stałym przedsiębiorstwem nie jest trwałe urządzenie używane przez danego przedsiębiorcę do działalności o charakterze przygotowawczym lub pomocniczym, takiej jak rekrutacja pracowników lub zakup środków technicznych koniecznych dla wykonywania działalności przedsiębiorcy. Ponadto TSUE w wyroku z dnia 29 czerwca 2023 r. w sprawie C-232/22 wskazał, że zaplecze techniczne, jak i personel usługodawcy nie może stanowić jednocześnie zaplecza (powodującego powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności) usługobiorcy: podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, w którym ma siedzibę podmiot świadczący dane usługi, pod względem prawnym odrębny od tego usługobiorcy, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, i to nawet wówczas, gdy podatnik świadczący usługi wykonuje na rzecz tego podatnika będącego usługobiorcą, w wykonaniu wyłącznego zobowiązania umownego, usługi w postaci produkcji z materiałów powierzonych oraz szereg świadczeń akcesoryjnych lub uzupełniających, które przyczyniają się do działalności gospodarczej podatnika będącego usługobiorcą w tym państwie członkowskim.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że przesłanki jakie powinny łącznie zaistnieć w celu wystąpienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej to:

• istnienie odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego,
• prowadzenie działalności w sposób niezależny w stosunku do działalności głównej (niezależność decyzyjna),
• stałość prowadzenia działalności - zamiar podatnika w zakresie prowadzenia działalności z danego miejsca.

Stałe miejsce prowadzenia działalności musi charakteryzować się określonym stopniem zaangażowania, co pozwala na uznanie, że działalność nie jest prowadzona okresowo, czy przemijająco. Zatem dla uznania, że mamy do czynienia ze stałym miejscem prowadzenia działalności konieczne jest istnienie (w sposób powtarzalny i nieprzemijający) infrastruktury technicznej, a także personelu, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski:

• zaplecza technicznego oraz
• personelu,
• natomiast wszelkie kluczowe decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski będą podejmowane w siedzibie Spółki (poza terytorium Polski).

W ocenie Wnioskodawcy, nabywanie usługi logistycznej nie powinno powodować powstania stałego miejsce prowadzenia działalności w Polsce.

Takie stanowisko prezentują również organy podatkowe - m.in. DKIS w interpretacji indywidualnej z dnia 8 grudnia 2023 r. sygn. 0114-KDIP1-2.4012.432.2023.2.SST

„(...) w analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C- 333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że Operator Logistyczny świadczy na rzecz Spółki określone usługi, zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych Operatora Logistycznego w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług - tym samym zgodnie z najnowszym wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.”

Podsumowując, Spółka nie posiada własnych zasobów personalnych i technicznych na terytorium Polski, ani nie posiada kontroli nad zapleczem Operatora Logistycznego porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostały spełnione podstawowe przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji stwierdzić należy, że Spółka nie posiada/nie będzie posiadać w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

KSeF a stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej

Ustawa z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych ustaw (Dz. U. poz. 1598) w art. 1 pkt 12 w ustawie o VAT dodaje m.in.: w brzmieniu art. 106ga.

„1. Podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

2. Obowiązek, o którym mowa w ust. 1, nie dotyczy wystawiania faktur:

1) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju;

2) przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w dostawie towarów lub świadczeniu usług, dla których wystawiono fakturę;

3) przez podatnika korzystającego z procedur szczególnych, o których mowa w dziale XII w rozdziałach 7, 7a i 9 dokumentujących czynności rozliczane w tych procedurach;

4) na rzecz nabywcy towarów lub usług będącego osobą fizyczną nieprowadzącą działalności gospodarczej;

5) w przypadku odpowiednio udokumentowanych dostaw towarów lub świadczenia usług, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 106s.

3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, wystawia się faktury elektroniczne lub faktury w postaci papierowej.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 2 pkt 1 i 2, podatnicy mogą wystawiać faktury ustrukturyzowane”.

Zgodnie z dodawanym przez ustawę zmieniającą art. 106gb:

„1. Faktura ustrukturyzowane jest wystawiana i otrzymywana przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur za pomocą oprogramowania interfejsowego, w postaci elektronicznej i zgodnie z wzorem dokumentu elektronicznego w rozumieniu ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne. (...)

4. W przypadku gdy:

1) miejscem świadczenia jest terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju lub terytorium państwa trzeciego lub

2) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, lub

3) nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju, który posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju, przy czym to stałe miejsce prowadzenia działalności nie uczestniczy w nabyciu towaru lub usługi, dla którego wystawiono fakturę

- faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony.”

Wobec powyższego, przepisy które mają wejść w życie 1 lipca 2024 r. wskazują, że obowiązek wystawiania faktur przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur dotyczy podatników posiadających siedzibę lub stałe miejsce prowadzenia działalności w Polsce. W związku z tym, że w ocenie Spółki nie będzie ona posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce:

• nie będzie ona zobowiązana do wystawiania faktur przy użyciu Krajowego Systemu eFaktur,
• nie będzie ona zobowiązana do odbierania faktur zakupowych przy użyciu Krajowego Systemu eFaktur.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi art. 28b ust. 2 ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca działa w grupie, która oferuje rozwiązania w zakresie ogrzewania wnętrz m.in. w obszarach: grzejników, systemów wentylacji wewnętrznej oraz ogrzewania i chłodzenia sufitowego. Spółka natomiast jest odpowiedzialna za koordynację różnych funkcji w łańcuchu takich jak zaopatrzenie, badania i rozwój, zarządzanie własnością intelektualną, świadczenie usług między firmowych i funkcje zarządzania grupą, strategiczne planowanie produkcji, ogólną strategię marketingową i sprzedażową, a także ustanowienie zharmonizowanej koncepcji logistycznej. Spółka obsługuje również centra logistyczne (magazyny) i jest odpowiedzialna za przekierowywanie i transport dóbr materialnych z jednostek produkcyjnych do jednostek dystrybucyjnych. W Polsce Spółka:

• nabywa towary spoza UE (import towarów), jak i dokonuje WNT oraz przemieszczenia własnych towarów do Polski, jak również nabywa towary od podmiotu powiązanego - innej spółki działającej w ramach Grupy oraz
• sprzedaje towary na terytorium Polski do innej spółki w Grupie (dostawy krajowe) jak również sprzedaje towary do innych podmiotów w UE (WDT) i poza UE (eksport towarów).

W ramach działalności prowadzonej na terytorium Polski Spółka nabywa od podmiotu niepowiązanego usługi obsługi logistycznej oraz usługi transportowe.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Spółka będzie posiadała stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Należy zwrócić uwagę na wyrok TSUE z 3 czerwca 2021 r., w sprawie C-931/19 (Titanium), w którym Sąd uznał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (…).

Ponadto orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Natomiast w wyroku z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C‑333/20 Berlin Chemie A. Menarini SRL TSUE stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Mając na uwadze orzecznictwo TSUE, powyższe przepisy prawa oraz okoliczności rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że Spółka ((...)) nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce. Spółka nie zorganizuje bowiem na terytorium kraju w sposób stały odpowiednich zasobów osobowych i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności gospodarczej. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca działa w grupie, która oferuje rozwiązania w zakresie ogrzewania wnętrz. Spółka natomiast jest odpowiedzialna za koordynację różnych funkcji w łańcuchu takich jak zaopatrzenie, badania i rozwój i zarządzanie własnością intelektualną, świadczenie usług między firmowych i funkcje zarządzania grupą, strategiczne planowanie produkcji, ogólną strategię marketingową i sprzedażową, a także ustanowienie zharmonizowanej koncepcji logistycznej. Spółka obsługuje również centra logistyczne (magazyny) i jest odpowiedzialna za przekierowywanie i transport dóbr materialnych z jednostek produkcyjnych do jednostek dystrybucyjnych. W Polsce Spółka nabywa towary spoza UE (import towarów), dokonuje WNT oraz przemieszczenia własnych towarów do Polski, jak również nabywa towary od podmiotu powiązanego - innej spółki działającej w ramach Grupy oraz sprzedaje towary na terytorium Polski do innej spółki w Grupie (dostawy krajowe) i sprzedaje towary do innych podmiotów w UE (WDT) i poza UE (eksport towarów). W ramach działalności prowadzonej na terytorium Polski Spółka nabywa od podmiotu niepowiązanego usługi obsługi logistycznej oraz usługi transportowe.

Należy wskazać, że za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” należy uznać każde miejsce inne niż siedziba działalności gospodarczej podatnika, jeżeli łącznie zostaną spełnione warunki: posiadania w tym miejscu zaplecza personalnego i technicznego, ponadto zaplecze to musi posiadać strukturę, która umożliwia odbiór i wykorzystanie nabywanych usług dla własnych potrzeb oraz musi charakteryzować się stałością. W analizowanej sprawie Spółka nie posiada w Polsce jakichkolwiek własnych zasobów technicznych takich jak magazyny, biura, zakłady produkcyjne oraz nie zatrudnia personelu. Spółka nie posiada również na terytorium Polski przedstawicieli / handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) lub innych osób działających na podstawie udzielonego przez Spółkę pełnomocnictwa, które byłyby uprawnione do zawierania umów w imieniu Spółki. W konsekwencji Spółka nie posiada żadnego zaplecza personalnego ani technicznego na terytorium Polski. Dodatkowo, co istotne, wszelkie kluczowe decyzje zarządcze i biznesowe dotyczące działalności Spółki w Polsce były i są podejmowane w siedzibie Spółki w Szwajcarii.

Należy jednak zauważyć, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie, Spółka co prawda nabywa usługi od usługodawcy będącego podmiotem niepowiązanym, jednakże nie będzie posiadała bezpośredniej kontroli nad zasobami technicznymi / rzeczowymi wykorzystywanymi do świadczenia usług logistyczno-magazynowych tego podmiotu, a także nie będzie sprawować nadzoru ani kontroli nad pracownikami zatrudnionymi przez ten podmiot. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Spółka nie będzie posiadać także zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawowałby kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. Tym samym nie zostaną spełnione podstawowe kryteria prowadzące do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju.

Do przyjęcia istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej ważne jest również, aby miejsce to charakteryzowało się „wystarczającą stałością”, czyli strukturą o wystarczającej (minimalnie wymaganej dla prowadzenia działalności gospodarczej) trwałości poprzez zorganizowanie zasobów ludzkich i zaplecza technicznego tak, aby miały one możliwości wykorzystania usług dla własnych potrzeb. Zatem, decydujący jest fakt, że struktura funkcjonująca przez określony czas charakteryzuje się wystarczającą stałością, a nie została założona dla potrzeb przemijających. W analizowanej sprawie Spółka nie będzie posiadać na terytorium Polski żadnych zasobów osobowych oraz technicznych nie można zatem uznać, że spełnione jest kryterium stałości, bowiem kryterium to należy odnieść do obecności zasobów osobowych i technicznych.

Jednocześnie w analizowanej sprawie należy zwrócić uwagę na cytowany już powyżej wyrok TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Zdaniem TSUE, istotne z perspektywy określania stałego miejsca prowadzenia działalności jest ustalenie charakteru zaplecza personalnego i technicznego. TSUE orzekł, że to samo zaplecze personalne nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. Odnosząc powyższe do analizowanej sprawy należy stwierdzić, że usługodawca (podmiot niepowiązany) będzie świadczył na rzecz Wnioskodawcy określone usługi (usługi logistyczne i transportowe), zatem oznacza to, że zarówno to samo zaplecze zasobów personalnych jak i technicznych usługodawcy w przypadku uznania istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej byłoby wykorzystywane do świadczenia na rzecz Spółki usług oraz ich odbioru. Innymi słowy, co do zasady jeden podmiot nie powinien być uznany za stałe miejsce prowadzenia działalności innego podmiotu, przynajmniej w zakresie usług które dla tego innego podmiotu świadczy. Zatem analizując zawarty we wniosku opis zdarzenia przyszłego w kontekście przedstawionego orzecznictwa, należy wskazać, że to samo zaplecze byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług – tym samym zgodnie z wyrokiem TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. takie miejsce nie powinno być uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności.

Podsumowując, oceniając całokształt okoliczności niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Wnioskodawca nie będzie posiadał w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą również tego, czy Spółka będzie miała obowiązek wystawiać i / lub otrzymywać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur.

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r.:

Ponadto stosownie do art. 106gb ust. 1 ustawy:

Natomiast zgodnie z 106gb ust. 4 ustawy:

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Spółka nie będzie  posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Spółka nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Spółka jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Spółka ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Natomiast kwestię otrzymywania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF reguluje przepis art. 106gb ust. 4 ustawy który wskazuje m.in. że w przypadku gdy nabywcą jest podmiot nieposiadający siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju faktura ustrukturyzowana jest udostępniana nabywcy w sposób z nim uzgodniony. Zatem, skoro Państwa Spółka nie będzie posiadała stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce to na podstawie art. 106gb ust. 4 pkt. 2 ustawy nie będzie zobowiązana do odbioru faktur od polskich kontrahentów przy użyciu KSeF. Jednocześnie Spółka powinna uzgodnić z danym kontrahentem inny sposób odbioru ustrukturyzowanej faktury.

Zatem, Państwa stanowisko należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna została wydana w na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –(t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).