Interpretacja indywidualna z dnia 5 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.169.2024.2.MF

Dotyczy ustalenia, czy Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 27 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 23 maja 2024 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Spółka (dalej: „Wnioskodawca”) jest spółką akcyjną z siedzibą w (…). Spółka jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych. Wnioskodawca podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski.

Spółka należy do międzynarodowej grupy (…). Grupa zajmuje się produkcją artykułów (…). Grupa posiada łącznie ponad (…) marek na całym świecie.

Działalność Spółki polega na świadczeniu usług produkcyjnych wyrobów gotowych na powierzonych materiałach. Grupa posiada (…) fabryki, tj.:

(…)

W związku z prowadzoną działalnością produkcyjną, Spółka korzysta z maszyn i urządzeń, a także budynków i budowli stanowiących środki trwałe (dalej: „Środki trwałe”), od których dokonywane są, dla celów podatkowych oraz księgowych, odpisy amortyzacyjne zgodnie z metodą liniową wskazaną w art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Co do zasady, w stosunku do posiadanych i używanych środków trwałych przypisanych do danych grup Klasyfikacji Środków Trwałych (dalej: „KŚT”), Spółka dokonuje odpisów amortyzacyjnych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych (dalej: „Wykaz”).

W stosunku do wybranych środków trwałych, Spółka począwszy od stycznia 2024 r., będącego początkiem roku podatkowego Spółki, na podstawie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT dokonała podwyższenia stawek amortyzacyjnych zarówno dla nowo nabywanych Środków trwałych jak i będących już przedmiotem amortyzacji podatkowej w Spółce, wprowadzonych do Ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (dalej: „Ewidencja”).

Dodatkowo Spółka zamierza również w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych. Podwyższone stawki amortyzacyjne nie przekroczą maksymalnych stawek amortyzacyjnych wynikających z Wykazu.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z 23 maja 2024 r., wskazujecie Państwo, iż:

- Wnioskodawca obecnie nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym i w okresie korzystania z ww. zwolnienia nie będzie dokonywać przedmiotowej zmiany stawek;

- sformułowanie „do przeszłych rozliczeń podatkowych” oznacza, że Spółka rozważa zmianę wysokości stawek amortyzacyjnych, w stosunku do środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji środków trwałych i będących przedmiotem amortyzacji, w ramach maksymalnej wysokości określonej w Wykazie KŚT, za lata podatkowe, które nie uległy jeszcze przedawnieniu, zgodnie z przepisami prawa;

- może zaistnieć sytuacja, że część środków trwałych, w stosunku do których Spółka będzie dokonywać zmiany stawek amortyzacyjnych została wprowadzona przez Spółkę do Ewidencji środków trwałych do dnia 31 grudnia 2020 r.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie?

Państwa stanowisko w sprawie

Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie.

UZASADNIENIE STANOWISKA WNIOSKODAWCY

Przepisy podatkowe

Zgodnie z art. 16i ust. 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16i ust. 4 ustawy o CIT podatnicy mogą podwyższać stawki dla środków trwałych wymienionych w ust. 2 pkt 3 bądź rezygnować z ich stosowania począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Natomiast zgodnie z art. 16i ust. 2 pkt 3 ustawy o CIT podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Ponadto, zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT podatnicy mogą obniżać podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki dla poszczególnych środków trwałych. Zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Dodatkowo zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT przepisów ust. 4 i 5 nie stosuje się do środków trwałych wykorzystywanych przez podatników w działalności, z której dochody podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym - w okresie korzystania z takiego zwolnienia.

Analiza przepisów podatkowych

Uzasadnienie

Mając na uwadze brzmienie art. 16i ust. 4 ustawy o CIT należy wskazać, że ustawodawca wprost wskazał możliwość podwyższenia stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych zaliczonych do grupy 4-6 i 8 KŚT. Jednakże, aby móc podwyższyć stawkę zgodnie z dyspozycją powyższego przepisu wymienione ŚT muszą zostać poddane szybkiemu postępowi technicznemu, a zastosowane współczynniki nie mogą być wyższe niż 2,0.

Niezależnie do powyższego w opinii Spółki, podatnicy mogą podwyższać stawkę amortyzacyjną do wysokości nieprzekraczającej stawek określonych w Wykazie nawet jeżeli nie wypełniają one powyższych przesłanek.

Podstawę do powyższej konkluzji stanowi art. 16i ust. 5 ustawy CIT, w którym posłużono się określeniem „zmiany stawki”. Zdaniem Wnioskodawcy, dopuszczono tym samym możliwość modyfikacji wysokości stawek amortyzacyjnych, bez wskazania kierunku tej zmiany. Zgodnie bowiem z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego, słowo „zmiana” oznacza zastąpienie czegoś czymś, tj. co oznacza zarówno obniżenie, jak i podwyższenie uprzednio stosowanej stawki amortyzacyjnej.

Należy również wskazać, że przywołany powyżej art. 16i ust. 5 ustawy CIT wprowadza generalną zasadę zezwalającą podatnikom na zmianę stawek amortyzacyjnych. Katalog środków trwałych, w stosunku do których zmiana (obniżenie/podwyższenie) stawki amortyzacyjna jest możliwa, został określony szeroko i obejmuje składniki majątku już amortyzowane przez podatnika oraz nowo nabywane środki trwałe.

Należy wskazać, że w art. 16i ust. 5 ustawy CIT nie wprowadzono jakichkolwiek ograniczeń w zakresie zmiany (tu rozumianej również jako podwyższenie) stawki amortyzacji. Oznacza to, iż decyzja o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, pozostaje w gestii Spółki i nie jest uzależnienia od wystąpienia jakichkolwiek dodatkowych okoliczności, tak długo jak zmiana stawki nie prowadzi do przekroczenia wysokości stawki amortyzacji wynikającej z Wykazu.

Potwierdzeniem prawidłowości takiego stanowiska jest również uzasadnienie projektu zmian do ustawy CIT z dnia 27 lipca 2002 r., w ramach którego wprowadzono art. 16i ust. 5 (druk nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.). Jak wynika z jego treści: „Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Analogiczny wniosek można wysnuć po przeprowadzeniu wykładni celowościowej ogółu przepisów ustawy CIT dotyczących amortyzacji środków trwałych, z których nie wynika zakaz podwyższenia stawek amortyzacyjnych. Należy przyjąć, iż racjonalny ustawodawca zawarłby takie ograniczenie wprost w treści ustawy CIT.

Jedyne ograniczenia w tym zakresie, wynikające z ustawy CIT, dotyczą nie samej decyzji podatnika o podwyższeniu stawek amortyzacyjnych, lecz wysokości tego podwyższenia. W ocenie Spółki, jest ona uprawniona do podwyższenia stawek amortyzacyjnych do dowolnego poziomu, przy czym nie może ona przekraczać maksymalnej wysokości przewidzianej w Wykazie dla danego środka trwałego.

Ponadto w opinii Wnioskodawcy, użycie w art. 16i ust. 5 ustawy CIT sformułowania „dla poszczególnych środków trwałych” oznacza możliwość podwyższenia stawki amortyzacyjnej w stosunku do środków trwałych wybranych indywidualnie przez podatnika. W szczególności, wybór ten nie został uzależniony np. od ilości środków trwałych zaklasyfikowanych przez podatnika do danej grupy KŚT.

Zdaniem Wnioskodawcy, w praktyce przekłada się to na możliwość amortyzowania Środków trwałych tego samego rodzaju/zaklasyfikowanych do tej samej grupy według różnych stawek amortyzacyjnych.

Przywołany powyżej przepis art. 16i ust. 5 ustawy CIT nie wskazuje jak często podatnik może dokonać zmiany, w tym podwyższenia stosowanych stawek amortyzacyjnych. W szczególności, z treści tego przepisu nie wynika, że podatnicy są uprawnieni wyłącznie do jednorazowej zmiany, w tym podwyższenia wysokości stawek amortyzacyjnych.

Tym samym należy uznać, iż podatnicy są uprawnieni do nawet kilkukrotnej zmiany, w tym podwyższenia wysokości stawki amortyzacyjnej tego samego Środka trwałego.

Jednocześnie brzmienie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT pozwala podatnikom podatku dochodowego na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych.

Z językowego znaczenia ww. regulacji wynika, że podatnicy mogą obniżyć stosowane stawki zaczynając od miesiąca (rozliczenia za ten miesiąc) - rozumianego jako punkt w czasie – w którym środki trwałe zostały wprowadzone do ich ewidencji lub od pierwszego miesiąca któregokolwiek z następnych lat podatkowych.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone w wyroku NSA z dnia z 3 lutego 2022 r., sygn. akt II FSK 1413/19, gdzie sąd wskazał, że „Powyższe stanowisko zgodne jest z art. 81 § 1 o.p., który dopuszcza możliwość dokonania korekty uprzedniego samoobliczenia podatku przez podatnika. Dopiero wyraźnie uregulowany w ustawie podatkowej wyjątek wyłącza uprawnienie dokonania takiej korekty, przy czym granicą prawa do dokonania korekty deklaracji jest przedawnienie zobowiązania podatkowego. W art. 16i ust. 5 u.p.d.o.p. nie uregulowano wprost ani zakazu dokonywania korekty deklaracji podatkowej (z uwagi na zmianę stawki amortyzacji dokonaną „wstecz”), ani bezpośredniego zakazu dokonywania zmian stawek amortyzacji za lata wcześniejsze. Gdyby ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie takiego zakazu, to powinien uczynić to w sposób niebudzący wątpliwości w ustawie. Tego rodzaju ograniczeń podatnik ani organ podatkowy nie mogą domniemywać”.

Powyższe argumenty przytoczone przez Spółkę potwierdzają również wyroki wojewódzkich sądów administracyjnych:

- WSA w Gliwicach z 15 grudnia 2022 r., sygn. akt I SA/Gl 1288/22,

- WSA w Gorzowie Wlkp. z 25 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Go 32/21,

- WSA w Gdańsku z 16 marca 2022 r., sygn. akt I SA/Gd 1187/21,

- WSA w Łodzi z 27 kwietnia 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 92/22.

Na prawidłowość prezentowanego stanowiska Wnioskodawcy wskazuje również powoływana już powyżej treść uzasadnienia projektu nowelizacji ustawy o CIT w szczególności dotyczącego nowelizacji art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, w którym wskazano, że „podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

Ponadto należy wskazać, że osiągnięcie celu regulacji art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, o którym mowa w uzasadnieniu projektu nowelizacji ustawy o CIT możliwe jest niejednokrotnie jedynie w drodze zmiany stawki amortyzacji wstecz i korekty deklaracji podatkowej.

W konsekwencji, reasumując powyższe rozważania, Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania postawione we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytania). Zatem inne kwestie wynikające z opisu sprawy i Państwa własnego stanowiska w sprawie, nie objęte pytaniem, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”):

Warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu jest istnienie pomiędzy nim, a osiągnięciem przychodu związku przyczynowo - skutkowego, czyli wykazanie, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, jego zabezpieczenie lub zachowanie.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia środków trwałych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16a - 16m ww. ustawy.

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2) maszyny, urządzenia i środki transportu,

3) inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Treść powyższego przepisu oznacza, że amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej przedmiotów, które zużywają się w dłuższym okresie. Okres amortyzacji jest zwykle zbliżony do standardowego okresu użytkowania danego rodzaju środków trwałych, co znajduje odzwierciedlenie w wysokości stawek amortyzacyjnych wskazanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Jak stanowi art. 16f ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16f ust. 3 ustawy o CIT:

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o CIT:

Dodatkowo zauważyć należy, że zgodnie z art. 16h ust. 4 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 16i ust. 1 ustawy o CIT:

W myśl art. 16i ust. 2 ustawy o CIT:

Podatnicy mogą podane w Wykazie stawek amortyzacyjnych stawki podwyższać:

1)dla budynków i budowli używanych w warunkach:

a) pogorszonych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,2,

b) złych - przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 1,4;

 2) dla maszyn, urządzeń i środków transportu, z wyjątkiem morskiego taboru pływającego, używanych bardziej intensywnie w stosunku do warunków przeciętnych albo wymagających szczególnej sprawności technicznej, przy zastosowaniu w tym okresie współczynników nie wyższych niż 1,4;

 3) dla maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 4-6 i 8 Klasyfikacji, poddanych szybkiemu postępowi technicznemu, przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 2,0.

Zgodnie z art. 16i ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 16i ust. 5 ustawy o CIT:

Przy czym zgodnie z art. 16i ust. 8 ustawy o CIT:

Powołane przepisy art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie zabraniają odpowiednio podwyższenia czy obniżenia stawki amortyzacyjnej danego środka trwałego nawet kilka razy. Podatnik może zatem dokonać zmiany stawki, tj. jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo jej zwiększenia/zmniejszenia począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Podatnik ma więc możliwość stosowania różnych stawek amortyzacyjnych dla środków trwałych na każdy rok podatkowy, z tym tylko zastrzeżeniem, aby stawki te nie były wyższe od stawek określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Zmiana stawek amortyzacyjnych przewidziana w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, pomimo że nie została ograniczona przez ustawodawcę żadnym limitem, powinna być dokonywana z uwzględnieniem pozostałych przepisów ustawy. Zatem, ww. przepisy umożliwiły podatnikom podwyższenie/obniżenie stawek amortyzacyjnych, nie określając przy tym szczegółowych zasad tego procesu, za wyjątkiem określenia terminów, w których może do tych zmian dojść (czyli począwszy od miesiąca wprowadzenia do ewidencji lub od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego) oraz w przypadku stosowania dla tych środków trwałych odpisów amortyzacyjnych metodą liniową.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, ustawodawca jasno określił, kiedy może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu, stwierdzając, że zmiany stawki w odniesieniu do:

a) Środków trwałych wprowadzonych po raz pierwszy do ewidencji - dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środek trwały został wprowadzony do ewidencji;

b) Środków pozostających już w ewidencji - dokonuje się począwszy od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego.

Zasady zawarte w art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT nie oznaczają, że zmiany stawki amortyzacji można dokonać „wstecz”. Wyrażenie „następny”, zdaniem Organu, oznacza każdy następny rok podatkowy po obecnym. Tak więc podwyższenia/obniżenia stawek amortyzacji środków trwałych, które zostały wprowadzone do ewidencji we wcześniejszym okresie można dokonać tylko na początku każdego roku po bieżącym. Wskazuje na to także treść uzasadnienia projektu ustawy z 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk sejmowy nr 411 z dnia 17 kwietnia 2002 r.) „zgodnie z założeniami pakietu „Przede wszystkim przedsiębiorczość” zmieniono również Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, ograniczając liczbę pozycji Wykazu. Wprowadzono też możliwość zmniejszenia stawek amortyzacyjnych z Wykazu w dowolnej wysokości oraz w wybranym przez podatnika momencie. Taka zmiana podyktowana była koniecznością dostosowania ustaw podatkowych z rozwiązaniami przyjętymi w ustawie o rachunkowości oraz stworzenia mocniejszego instrumentu polityki podatkowej prowadzonej przez podatników. Podatnicy będą mogli w okresie ponoszenia strat podatkowych zaplanować maksymalnie obniżone stawki amortyzacyjne i powrócić do stawek, tj. wyższych kosztów podatkowych, w okresie osiągania dochodów, a tym samym odpowiednio wpływać na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania”.

W uzasadnieniu projektu ustawy nowelizującej wskazano zatem na możliwość zaplanowania obniżonych stawek amortyzacji dla celów podatkowych w okresie ponoszenia strat, a tym samym wpływania na wysokość straty podatkowej i dochodu do opodatkowania. Nie można jednak uznać, że art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, zezwala na modyfikowanie odpisów amortyzacyjnych (a więc w konsekwencji wysokości kosztów podatkowych) za okresy wcześniejsze. Analogiczne zasady należy przyjąć do podwyższenia stawek amortyzacyjnych. Podatnicy nie są uprawnieni do modyfikowania kosztów uzyskania przychodów w dowolnym dla siebie momencie i za dowolny okres w przeszłości według własnego uznania, bez wyraźnej przyczyny powodującej korektę. Taką przyczyną może być m.in. błąd rachunkowy, oczywista omyłka czy też błędnie stosowane stawki amortyzacji.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o CIT:

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie.

W związku z powyższym, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe, zmiany stawek amortyzacyjnych mogą Państwo dokonać począwszy od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego, przy czym przez słowo „następny” należy rozumieć każdy następny po obecnym (bieżącym) roku podatkowym. Nie mogą Państwo natomiast po zakończeniu roku podatkowego w którym stosowali Państwo obniżone stawki podjąć decyzji dotyczącej modyfikacji stawki amortyzacyjnej ze skutkiem wstecz, dokonując korekty uprzednio dokonywanych odpisów amortyzacyjnych wg stawek wynikających z Wykazu, ponieważ jak wynika z wyżej powołanego przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnik może dokonać zmiany od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Kolejne obniżenie/podwyższenie stawki amortyzacyjnej dla tych konkretnych środków trwałych będzie możliwe jak wynika z przepisu art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, od pierwszego miesiąca następnego roku podatkowego.

Mając na uwadze opis sprawy oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że w rozumieniu art. 16i ust. 4 i ust. 5 omawianej ustawy, zmiany stawki dokonuje się począwszy od miesiąca, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji albo od pierwszego miesiąca każdego następnego roku podatkowego. Ustawodawca stworzył więc możliwość obniżenia/podwyższenia stawek określonych w Wykazie, a decyzję w tym zakresie pozostawił podatnikowi. Jednocześnie brzmienie art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie pozostawia wątpliwości co do momentu, w którym może nastąpić modyfikacja stawki z Wykazu – jest to (w odniesieniu do środków będących już w ewidencji) – pierwszy miesiąc każdego następnego roku podatkowego. Zmiana stawki nie może być więc dokonana, jak twierdzi Spółka, „wstecz”. Gdyby istniała taka możliwość przepis art. 16i ust. 4 i ust. 5 musiałby mieć brzmienie: „zmiany stawki można dokonać „wstecz” lub w trakcie roku podatkowego ze skutkiem począwszy od pierwszego miesiąca roku podatkowego”.

Reasumując, literalna wykładnia przepisu art. 16i ust. 4 i ust. 5 ustawy o CIT, nie daje podstaw do dokonania modyfikacji stawki amortyzacyjnej, a więc podjęcia przez podatnika decyzji w tym zakresie, w miesiącu innym niż pierwszy miesiąc każdego roku podatkowego.

Tym samym stanowisko Państwa stwierdzające, że Spółka może w odniesieniu do przeszłych rozliczeń podatkowych zmienić wysokość stawek amortyzacyjnych dla wybranych Środków trwałych, wprowadzonych do Ewidencji i będących przedmiotem amortyzacji, do wysokości maksymalnej określonej w Wykazie, jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w odniesieniu do zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym/zdarzeniem przyszłym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku wyroków sądów administracyjnych i sądu Naczelnego stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. 

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).