Interpretacja indywidualna z dnia 29 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDSB1-1.4019.100.2021.11.MF

Braku obowiązku uiszczania opłaty od napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.

Interpretacja indywidualna po wyroku sądu – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

- ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 2 grudnia 2020 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, uwzględniając wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2023 r., sygn. akt III FSK 249/22 (data wpływu prawomocnego orzeczenia (…)) uchylający wyrok WSA w Łodzi z 4 listopada 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 644/21 oraz interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 25 czerwca 2021 r. nr 0111-KDSB1-1.4019.100.2021.2.MM,

- stwierdzam, że Państwa stanowisko w zakresie braku obowiązku uiszczania opłaty od napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml– jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 grudnia 2020 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów ustawy z 26 października 1982 r. r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2023 r. poz. 2151 ze zm.), zwanej dalej ustawą, w zakresie opłaty od napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.

29 grudnia 2020 r. przekazaliśmy Państwa wniosek do Ministra Zdrowia.

Stosownie do brzmienia art. 32 ustawy z 30 marca 2021 r. o zmianie ustawy o podatku akcyzowym oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 694 ze zm.), do wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów dotyczących opłat, m.in. opłaty, o której mowa w art. 9² ust. 11 i 21 ustawy, złożonych do dnia 31 grudnia 2020 r., interpretacje indywidualne miały zostać wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w terminie 2 miesięcy od dnia wejścia w życie art. 32 cytowanej ustawy (tj. od 16 kwietnia 2021 r.).

W związku z powyższym, pismem z 18 kwietnia 2021 r. (data wpływu 20 kwietnia 2021 r.), Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej opłaty od napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml, został przekazany przez Ministra Zdrowia, Dyrektorowi Krajowej Informacji Skarbowej.

Z uwagi na fakt, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych, pismem z 10 maja 2021 r. znak: 0111-KDSB1-1.4019.100.2021.1.MM wezwaliśmy Państwa do jego uzupełnienia.

Wniosek uzupełnili Państwo 21 maja 2021 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka z o.o. („Wnioskodawca”) należy do grupy kapitałowej X („Grupa X”) prowadzącej m.in. sieci sklepów detalicznych oraz współpracującej z tysiącami niezależnych partnerów w całej Polsce („Nabywca”).

Wnioskodawca uczestniczy w obrocie towarami, w tym także napojami alkoholowymi w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml („Napoje Alkoholowe”).

Wnioskodawca posiada zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2 Ustawy na obrót hurtowy w kraju Napojami Alkoholowymi („Zezwolenie na obrót hurtowy”) oraz zezwolenie, o którym mowa w art. 18 ust. 1 Ustawy na sprzedaż detaliczną Napojów Alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży („Zezwolenie na sprzedaż detaliczną”).

Obrót Napojami Alkoholowymi u Wnioskodawcy wygląda następująco:

Zasadniczo Wnioskodawca jest zaopatrywany w Napoje Alkoholowe przez producenta (ewentualnie hurtownika), tj. podmiot który posiada Zezwolenie na obrót hurtowy („Dostawca”).

Następnie Wnioskodawca, jako podmiot posiadający jednoczenie Zezwolenie na obrót hurtowy oraz Zezwolenie na sprzedaż detaliczną Napojów Alkoholowych zaopatruje hurtowo Nabywców tj. podmioty posiadające Zezwolenie na sprzedaż detaliczną, ewentualnie Wnioskodawca sam prowadzi incydentalną sprzedaż detaliczną Napojów Alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży bezpośrednio na rzecz konsumentów (w tym osób fizycznych będących formalnie przedsiębiorcami, ale dokonującymi zakupów dla celów prywatnych).

Napoje Alkoholowe, którymi obraca Wnioskodawca są oznaczone co do gatunku. W konsekwencji, Wnioskodawca nabywając Napoje Alkoholowe od Dostawcy, nie ma możliwości jednoznacznie rozstrzygnąć, które Napoje Alkoholowe zostaną następnie odsprzedane do Nabywców posiadających Zezwolenie na sprzedaż detaliczną, a które zostaną ewentualnie sprzedane przez Wnioskodawcę konsumentom w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę sprzedaży detalicznej, na podstawie Zezwolenia na sprzedaż detaliczną.

W uzupełnieniu wniosku doprecyzowali Państwo opis zdarzenia przyszłego wskazując, że w ramach swojej działalności dokonujecie zaopatrzenia w napoje alkoholowe o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml m.in. przedsiębiorców posiadających zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży.

W związku z powyższym opisem zadali Państwo następujące pytanie:

Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym jeżeli Dostawca zaopatruje Wnioskodawcę, który posiada jednocześnie Zezwolenie na obrót hurtowy oraz Zezwolenie na sprzedaż detaliczną w Napoje Alkoholowe, to Dostawca jest zobowiązany uiścić opłatę od Napojów Alkoholowych, o której mowa w art. 9² ust. 11 Ustawy („Opłata Alkoholowa”) od wszystkich Napojów Alkoholowych dostarczanych do Wnioskodawcy, a zatem w takiej sytuacji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty Opłaty Alkoholowej w przypadku późniejszej sprzedaży Napojów Alkoholowych do Nabywców, niezależnie od tego, czy Dostawca prawidłowo uiścił swoją Opłatę Alkoholową, czego Wnioskodawca i tak nie ma możliwości zweryfikować?

Państwa zdaniem

W sytuacji gdy Dostawca zaopatruje Wnioskodawcę, który posiada jednocześnie Zezwolenie na obrót hurtowy oraz Zezwolenie na sprzedaż detaliczną w Napoje Alkoholowe, to Dostawca jest zobowiązany uiścić Opłatę Alkoholową od wszystkich Napojów Alkoholowych dostarczanych do Wnioskodawcy, a zatem w takiej sytuacji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do zapłaty Opłaty Alkoholowej w przypadku późniejszej sprzedaży Napojów Alkoholowych do Nabywców. Nie ma przy tym znaczenia, czy Dostawca prawidłowo zapłacił Opłatę Alkoholową od dostarczanych Wnioskodawcy Napojów Alkoholowych, bowiem Wnioskodawca i tak nie jest w stanie tego zweryfikować (Ustawa nie przewiduje takiego uprawnienia dla Wnioskodawcy).

Uzasadnienie Państwa stanowiska

Ustawa z 14 lutego 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w związku z promocją prozdrowotnych wyborów konsumentów wprowadza do Ustawy przepisy regulujące nową opłatę, tj. Opłatę Alkoholową. Termin wejścia w życie przepisów dotyczących Opłaty Alkoholowej ustawą z 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz po jej ustaniu został przesunięty do 1 stycznia 2021 r. W związku z tym, Wnioskodawca występuje o potwierdzenie swojego stanowiska w zakresie zdarzenia przyszłego, które będzie miało miejsce po wejściu w życie przepisów wprowadzających Opłatę Alkoholową, tj. po 1 stycznia 2021 r.

W zakresie stosowania przepisów regulujących Opłatę Alkoholową istnieje możliwość wystąpienia z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji. Bowiem po pierwsze, na podstawie art. 9² ust. 23 Ustawy, do Opłaty Alkoholowej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa („Ordynacja podatkowa”). Po drugie, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej podmiot zainteresowany może wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z wnioskiem o wydanie indywidualnej interpretacji w zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego. Definicja „przepisów prawa podatkowego” została uregulowana w art. 3 pkt 2) Ordynacji podatkowej. Zgodnie z ww. Ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego - rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. Natomiast w myśl art. 3 pkt 1) Ordynacji podatkowej ilekroć w ustawie jest mowa o ustawach podatkowych - rozumie się przez to ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Zatem, przepisy regulujące Opłatę Alkoholową są przepisami prawa podatkowego uregulowanymi w ustawach podatkowych w rozumieniu Ordynacji Podatkowej i mogą być przedmiotem wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji.

Zgodnie z art. 9² ust. 11 Ustawy Opłata za zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, dla przedsiębiorcy zaopatrującego przedsiębiorcę posiadającego zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml wynosi dodatkowo 25 zł za każdy pełny litr 100% alkoholu w tych opakowaniach. Opłatę tę wnosi się również w przypadku dokonywania czynności, o których mowa w ust. 8-10, w stosunku do napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.

W myśl art. 9² ust. 12 Ustawy W przypadku gdy przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, zaopatruje przedsiębiorcę posiadającego jednocześnie zezwolenie na obrót hurtowy i zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, odprowadza opłatę od wszystkich napojów objętych opłatą, ustaloną na podstawie ust. 11, w które zaopatrzył tego przedsiębiorcę.

Dodatkowo na postawie art. 9² ust. 13 Ustawy Przedsiębiorca dokonujący zaopatrzenia w napoje alkoholowe, od których zapłacono opłatę, o której mowa w ust. 12, nie jest obowiązany do zapłaty opłaty ustalonej na podstawie ust. 11.

Zgodnie z art. 9² ust. 15 Ustawy obowiązek zapłaty Opłaty alkoholowej powstaje w momencie zaopatrzenia w Napoje Alkoholowe.

Na podstawie art. 9² ust. 17 Ustawy Przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, jest obowiązany, odrębnie w odniesieniu do każdego zezwolenia, do:

 1) złożenia w postaci elektronicznej informacji, opatrzonej podpisem kwalifikowanym, według wzoru, o którym mowa w ust. 30, organowi, o którym mowa w ust. 16, za pośrednictwem systemu informatycznego ministra właściwego do spraw finansów publicznych,

 2) obliczenia i wniesienia na rachunek właściwego urzędu skarbowego opłaty w wysokości, o której mowa w ust. 11

- do końca miesiąca następującego po zakończeniu półrocza.

W opisie zdarzenia przyszłego wskazano, że Dostawca zaopatruje Wnioskodawcę w Napoje Alkoholowe podlegające Opłacie Alkoholowej. Natomiast, Wnioskodawca posiada jednoczenie Zezwolenie na obrót hurtowy Napojami Alkoholowymi oraz Zezwolenie na sprzedaż detaliczną Napojów Alkoholowych. W konsekwencji, na podstawie art. 9² ust. 12 Ustawy obowiązek uiszczenia Opłaty Alkoholowej od wszystkich dostarczanych Wnioskodawcy Napojów Alkoholowych spoczywa na Dostawcy.

Zatem obowiązek uiszczenia Opłaty Alkoholowej spoczywa na Dostawcy niezależnie od tego, czy następnie Wnioskodawca sprzeda Napoje Alkoholowe detalicznie, czy też hurtowo. Z art. 9² ust. 12 Ustawy wynika, że wystarczającym jest obiektywny fakt posiadania Zezwolenia na obrót hurtowy Napojami Alkoholowymi oraz Zezwolenie na sprzedaż detaliczną Napojów Alkoholowych. Z uwagi na to, że Wnioskodawca posiada ww. zezwolenia, zatem nie powinno mieć znaczenia, w jakim zakresie i czy w ogóle sprzedaż detaliczna Napojów Alkoholowych jest faktycznie realizowana przez Wnioskodawcę.

Dodatkowo w Ustawie brak jest przepisów, które nakładałyby wprost obowiązek uiszczenia Opłaty Alkoholowej na inny podmiot, niż Dostawca. Brak jest również przepisów wprowadzających odpowiedzialność solidarną Wnioskodawcy w przypadku niespełnienia przez Dostawcę obowiązku zapłaty wynikającego z art. 9² ust. 12 Ustawy, tj. niezapłacenia Opłaty Alkoholowej przez Dostawcę.

W zakresie Napojów Alkoholowych dostarczanych Wnioskodawcy przez Dostawcę bezzasadne byłoby nakładanie obowiązku zapłaty Opłaty Alkoholowej również na Wnioskodawcę, skoro przepisy wprost nakładają taki obowiązek na Dostawcę w zakresie wszystkich dostarczanych Wnioskodawcy Napojów Alkoholowym. Powyższe stanowisko zgodne jest z poglądem prezentowanym przez sądy administracyjne. W jednym z wyroków Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie 4 stycznia 2008 r. w sprawie o sygn. III SA/Wa 1887/07 stwierdził, że: Obowiązek podatkowy powstaje w warunkach przez prawo określonych, niezależnie od woli podmiotów temu obowiązkowi podlegających, czy też podmiotów ustawowo zobowiązanych do stosowania różnych środków jego realizacji. Zatem, to nie organy podatkowe, ale również i nie podatnicy, decydują o powstaniu obowiązku podatkowego. Taki obowiązek musi wynikać wprost z ustawy. Tymczasem przepis art. 9² ust. 12 Ustawy nakłada jedynie na Dostawcę obowiązek zapłaty Opłaty Alkoholowej od wszystkich dostarczanych Wnioskodawcy Napojów Alkoholowych.

Według Wnioskodawcy przyjęcie przeciwnego stanowiska, tj. że w zakresie Napojów Alkoholowych dostarczanych Wnioskodawcy przez Dostawcę, również Wnioskodawca byłby zobowiązany do zapłaty Opłaty Alkoholowej (gdyby nie uiścił jej Dostawca), prowadziłoby w praktyce do irracjonalnych skutków.

Po pierwsze, Wnioskodawca nie ma możliwości weryfikacji, czy Dostawca wywiązał się z obowiązku zapłaty Opłaty Alkoholowej, nałożonego przez ustawodawcę w art. 9² ust. 12 Ustawy. Ustawa nie wprowadza przepisów, które umożliwiłyby Wnioskodawcy kontrolę Dostawcy w tym zakresie oraz upoważniłyby Wnioskodawcę do wymagania przedstawienia przez Dostawcę informacji o prawidłowym uiszczeniu Opłaty Alkoholowej. Innymi słowy Wnioskodawca nie dysponuje „narzędziami prawnymi” do kontroli spełnienia przez Dostawcę obowiązku zapłaty Opłaty Alkoholowej. Z uwagi na to, że wywiązanie się z obowiązku uiszczenia Opłaty Alkoholowej przez Dostawcę stanowi informację handlową dotyczącą wewnętrznych rozliczeń Dostawcy, w konsekwencji Dostawca może odmówić udzielenia Wnioskodawcy informacji odnośnie prawidłowości uiszczenia Opłaty Alkoholowej. W takiej sytuacji Wnioskodawca nie będzie w stanie ustalić, czy Dostawca w rzeczywistości uiścił Opłatę Alkoholową.

Po drugie, informacje odnośnie rozliczenia Opłaty Alkoholowej przez Dostawcę stanowią tajemnicę przedsiębiorstwa, o której mowa w art. 11 ust. 2 ustawy z 6 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji („z.n.k.”). Nie sposób zatem zweryfikować prawidłowości uiszczenia Opłaty Alkoholowej przez Dostawcę bez naruszenia jego tajemnicy przedsiębiorstwa. Takie działanie ze strony Wnioskodawcy mogłoby zostać uznane za czyn nieuczciwej konkurencji, o którym mowa w art. 11 ust. 4 z.n.k. i narażać Wnioskodawcę na sankcje przewidziane w art. 18 z.n.k.

Po trzecie, nawet gdyby Dostawca przedstawił Wnioskodawcy swoje informacje dotyczące rozliczenia, z których wynikałaby wysokość uiszczonej przez Dostawcę Opłaty Alkoholowej to Wnioskodawca nie ma możliwości zweryfikowania prawidłowości dokonanego rozliczenia Opłaty Alkoholowej. Wnioskodawca nie ma wiedzy i nie może mieć, na temat tego, ile łącznie (nie tylko na rzecz Wnioskodawcy) Napojów Alkoholowych objętych Opłatą Alkoholową sprzedaje Dostawca, a w związku z tym nie jest w stanie prawidłowo zweryfikować, jaką wysokość Opłaty Alkoholowej powinien uiścić Dostawca. Co więcej, Napoje Alkoholowe dostarczane Wnioskodawcy przez Dostawcę są towarami oznaczonymi co do gatunku (a nie co do tożsamości). W konsekwencji, Wnioskodawca nabywając Napoje Alkoholowe od Dostawcy, nie ma możliwości rozstrzygnąć, czy od tych konkretnych Napojów Alkoholowych została uiszczona Opłata Alkoholowa.

Dodatkowo, w momencie, gdy Dostawca zaopatruje Wnioskodawcę w Napoje Alkoholowe, Dostawca może jeszcze nie uiścić od tych napojów Opłaty Alkoholowej, z uwagi na brak upływu ustawowego terminu. Zgodnie z art. 9² ust. 17 Ustawy, Dostawca ma bowiem obowiązek uiścić Opłatę Alkoholową do końca miesiąca następującego po zakończeniu półrocza. Zatem, jeżeli następnie Wnioskodawca przykładowo w tym samym miesiącu (a nawet półroczu), w którym nabył Napoje Alkoholowe, sprzedałby je na rzecz Nabywców, to nie ma możliwości zweryfikowania, czy Opłata Alkoholowa została zapłacona przez Dostawcę. Inaczej mówiąc, Wnioskodawca nie ma w praktyce jak sprawdzić, czy Dostawca prawidłowo zapłacił Opłatę Alkoholową, gdyż zanim upłynie Dostawcy termin na uiszczenie tej opłaty, Wnioskodawca najczęściej zdąży już odsprzedać Napoje Alkoholowe. Gdyby zatem przyjąć, że Wnioskodawca ma obowiązek zapłaty Opłaty Alkoholowej w przypadku braku jej uregulowania przez Dostawcę, to w praktyce Wnioskodawca nie miałby jak weryfikować, czy taki obowiązek po jego stronie powstał (gdyż nie wiedziałby czy Dostawca uiści opłatę, czy też nie).

Co więcej, jeżeli przyjęlibyśmy, że Wnioskodawca jest zobowiązany do zapłaty Opłaty Alkoholowej, gdy Dostawca jej nie uiszcza, to z uwagi na to że Wnioskodawca nie może zweryfikować, czy Dostawca w rzeczywistości uiścił Opłatę Alkoholową w prawidłowej wysokości, mogłoby dojść do podwójnego jej uiszczenia. Przykładowo, jeżeli Wnioskodawca otrzymałby od Dostawcy błędną informację odnośnie wysokości uiszczonej przez Dostawcę Opłaty Alkoholowej od dostarczonych Wnioskodawcy Napojów Alkoholowych, wówczas mogłoby dojść do zapłaty Opłaty Alkoholowej zarówno przez Wnioskodawcę, jak i Dostawcę. Podobnie, w sytuacji, w której Dostawca odmówiłby przekazania Wnioskodawcy informacji odnośnie wysokości uiszczonej Opłaty Alkoholowej od dostarczonych Wnioskodawcy Napojów Alkoholowych, a Wnioskodawca w celu uniknięcia ryzyka odpowiedzialności za nieuiszczenie Opłaty Alkoholowej, zapłaciłby taką opłatę. Uiszczenie zaś Opłaty Alkoholowej od tych samych Napojów Alkoholowych zarówno przez Dostawcę, jak i przez Wnioskodawcę w świetle art. 9² ust. 13 Ustawy byłoby nieprawidłowe.

Podsumowując, według Wnioskodawcy wyłącznie Dostawca jest zobowiązany do uiszczenia Opłaty Alkoholowej od Napojów Alkoholowych dostarczanych Wnioskodawcy, który posiada jednocześnie Zezwolenie na obrót hurtowy oraz Zezwolenie na sprzedaż detaliczną. Zatem, w takiej sytuacji Wnioskodawca nie jest zobowiązany do uiszczenia Opłaty Alkoholowej w przypadku dalszej odsprzedaży Napojów Alkoholowych nabytych od Dostawcy, niezależnie od tego czy Dostawca prawidłowo rozliczył Opłatę Alkoholową.

Interpretacja indywidualna

Po rozpatrzeniu Państwa wniosku z 2 grudnia 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 25 czerwca 2021 r. wydał interpretację indywidualną nr 0111-KDSB1-1.4019.100.2021.2.MM, w której uznał Państwa stanowisko w zakresie opłaty od napojów alkoholowych – za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Państwu (…) r.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z (…) r. wnieśli Państwo skargę na ww. interpretację (data wpływu (…)r.).

W skardze wnieśli Państwo o:

1) uchylenie Interpretacji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Dyrektora;

2) rozpoznanie sprawy na rozprawie; oraz

3) zasądzenie od strony przeciwnej zwrotu kosztów postępowania, w tym również kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – wyrokiem z 4 listopada 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 644/21 oddalił skargę.

Od wyroku WSA w Łodzi wnieśli Państwo skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny – wyrokiem z 1 grudnia 2023 r., sygn. akt III FSK 249/22:

 1) uchylił w całości zaskarżony wyrok,

 2) uchylił w całości interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 czerwca 2021 r., nr 0111-KDSB1-1.4019.100.2021.2.MM UNP: 1369594,

 3) zasądził od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz sp. z o.o. z siedzibą w (…) kwotę 1360 (słownie: tysiąc trzysta sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego wpłynął do Organu (…) r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.), zwanej dalej PPSA:

W związku z brzmieniem powołanego powyżej przepisu:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku, w zakresie braku obowiązku uiszczania opłaty od napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml– jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że interpretację oparto na przepisach prawa obowiązujących w dniu wydania uchylonej interpretacji indywidualnej, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2023 r., sygn. akt III FSK 249/22.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy,

Stosownie natomiast do art. 9 ust. 2 ustawy,

W myśl art. 2¹ ust. 1 pkt 7 ustawy,

Jak stanowi art. 18 ust. 1 ustawy,

Zgodnie z art. 9² ust. 11 ustawy,

Dodatkowo, jak wskazuje art. 9² ust. 12 ustawy,

W myśl art. 9² ust. 13 ustawy,

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia wynika, że zaopatrują się Państwo w napoje alkoholowe w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml u producenta (ewentualnie hurtownika), tj. podmioty, które posiadają zezwolenie na obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi. Następnie jako podmiot posiadający jednocześnie zezwolenie na obrót hurtowy w kraju napojami alkoholowymi oraz zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży zaopatrują Państwo hurtowo nabywców, tj. przedsiębiorców posiadających zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, ewentualnie sami prowadzą Państwo incydentalną sprzedaż detaliczną.

Wątpliwość budzi to, czy w przypadku późniejszej sprzedaży napojów alkoholowych do nabywców ciąży na Państwu obowiązek odprowadzenia dodatkowej opłaty od napojów alkoholowych, o której mowa w art. 9² ust. 11, skoro to Państwa dostawca jest zobowiązany uiścić ww. opłatę od wszystkich dostarczanych napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.

W związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2023 r., sygn. akt III FSK 249/22 ponownie rozpatruję sprawę w zakresie braku obowiązku uiszczania opłaty od napojów alkoholowych w opakowaniach jednostkowych o ilości nominalnej napoju nieprzekraczającej 300 ml.

Zgodnie z cytowanym wyrokiem: Przedstawione przez skarżącą we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej argumenty odnosiły się do stanu prawnego obowiązującego na dzień złożenia wniosku o wydanie interpretacji, wskazując na praktyczne problemy związane z wykładnią i stosowaniem prawa materialnego (tj. art. 9² ust. 11-13 u.w.t.p.a.), a zatem nie były rozważaniami teoretycznymi. Należy podzielić pogląd skarżącej, że skoro dostawca jest podmiotem inicjującym łańcuch dostaw napojów alkoholowych (lub będącym podmiotem znajdującym się wyżej od skarżącej w łańcuchu dostaw), o którym mowa w art. 9² ust. 12 u.w.t.p.a., a tym samym przedsiębiorcą obarczonym obowiązkiem odprowadzenia opłaty od wszystkich napojów alkoholowych, w które zaopatruje skarżącą jako nabywcę, to organ interpretacyjny niezasadnie przyjął, a Sąd pierwszej instancji zaaprobował, jakoby obowiązek odprowadzenia opłaty ciążył na skarżącej po myśli ww. przepisu. Prawodawca nie wprowadził regulacji pozwalającej na przypisanie solidarnej odpowiedzialności skarżącej, a tylko takie rozwiązanie prawne uzasadniałoby stanowisko przyjęte przez organ interpretacyjny oraz Sąd pierwszej instancji (…).

Wprawdzie art. 9² ust. 13 u.w.t.p.a. stanowi wyjątek od zasady polegającej na obowiązku uiszczenia opłaty w przypadku dokonania określonych rodzajów dostaw napojów alkoholowych przez przedsiębiorcę dysponującego stosownym zezwoleniem wydanym na podstawie ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, niemniej nie można podzielić poglądu, że niewywiązanie się z obowiązku uiszczenia opłaty w prawidłowej wysokości przez dostawcę zaopatrującego w napoje alkoholowe nabywcę, a więc podmiot znajdujący się niżej w łańcuchu dostaw, w sytuacji spoczywającego nań obowiązku uiszczenia takiej opłaty zgodnie z art. 9² ust. 12 u.w.t.p.a., prowadzi do przerzucenia na przedsiębiorcę-nabywcę obowiązku poniesienia tej opłaty (tudzież objęcia go solidarną odpowiedzialnością za jej uiszczenie), tym samym wyłączając zwolnienie nabywcy od obowiązku zapłaty opłaty przewidzianej w ust. 13 tego artykułu. Taka interpretacja art. 9² ust. 13 u.w.t.p.a. prowadzi do nałożenia na skarżącą jako nabywcę obowiązku, którego realizacja jest w praktyce niemożliwa.

Trafnie zwraca uwagę skarżąca na jednoczesny brak faktycznej możliwości dokonania weryfikacji oraz pozyskania informacji o tym, czy dostawca odprowadzi opłatę, a także czy została ona odprowadzona w prawidłowej wysokości, zważywszy że dostawca nie ma obowiązku udzielenia takiej informacji skarżącej, ponieważ okoliczności związane z regulowaniem należności publicznoprawnych są poufną informacją handlową. W przypadku dostawy napojów alkoholowych do skarżącej i ich późniejszej odsprzedaży przez skarżącą w tym samym półroczu, termin na uregulowanie opłaty od dostarczonych napojów alkoholowych upływa przy tym tego sama dnia, tj. z końcem miesiąca następującego po półroczu, w którym dostarczono napoje alkoholowe.

Słusznie akcentuje skarżąca, że zazwyczaj nie jest ona jedynym kontrahentem, którego zaopatruje dany dostawca, a zatem z tego powodu nawet udostępnienie skarżącej informacji składanej do organu podatkowego zgodnie z przepisami ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (informacja ALK) nie umożliwi sprawdzenia, czy w stosunku do otrzymanych napojów alkoholowych została zapłacona opłata, gdyż informacja ta zawiera zbiorcze dane o wszystkich transakcjach, które w ocenie podmiotu zobowiązanego (dostawcy) podlegały w danym okresie sprawozdawczym opłacie. Nie można pominąć, że napoje, które są rzeczami oznaczonymi co do gatunku, nie pozwalają na ich identyfikację co do tożsamości i tym samym jednoznaczne stwierdzenie przez skarżącą, czy w stosunku do tych konkretnych napojów alkoholowych opłata została uiszczona, co czyni niemożliwym ewentualne wywiązanie się z obowiązku uiszczenia opłaty w sposób wskazany w interpretacji i zaaprobowany przez WSA w Łodzi.

Wykładnia ww. przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi przedstawiona przez organ interpretacyjny i zaaprobowana przez WSA w Łodzi prowadzi więc do sytuacji, w której zobowiązanie skarżącej do zapłaty opłaty stanowi jej odpowiedzialność na zasadzie ryzyka, ponieważ sprowadza się do jej nałożenia niezależnie od okoliczności pozostających w sferze dyspozycji skarżącej, co do których skarżąca nie ma informacji ani narzędzi do ich weryfikacji (uiszczenia, nieuiszczenia lub uiszczenia opłaty tylko w części), co jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP). (…)

Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku stwierdził, że przy stosowaniu analizowanych przepisów organ interpretacyjny nie napotkał niedających się usunąć wątpliwości co do treści przepisów prawa w rozumieniu art. 2a o.p. i zastosował ich wykładnię akceptowaną przez ten Sąd. Trudno uznać to stanowisko za wystarczające w sytuacji, w której skarżąca wyeksponowała istotne problemy wiążące się z zastosowaniem przepisów prawa materialnego, o których interpretację się zwróciła, w szczególności z uwagi na wskazane ograniczenia i trudności praktyczne. Organ interpretacyjny całkowicie pominął wskazane we wniosku o wydanie interpretacji realne aspekty wynikające z uczestnictwa w obrocie gospodarczym, uniemożliwiające skarżącej (tudzież ogólnie każdy podmiot zainteresowany będący przedsiębiorcą- nabywcą) weryfikację spełnienia w realiach konkretnego układu gospodarczego spełnienia przesłanki wyszczególnionej w hipotezie art. 9² ust. 13 u.w.t.p.a., tj. zapłaty opłaty od sprzedawanych napojów alkoholowych. (…)

Uwzględniając zapadły w niniejszej sprawie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2023 r., sygn. akt III FSK 249/22, należy wskazać, że na podstawie wykładni art. 9² ust. 13 w związku z art. 9² ust. 12 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku gdy przedsiębiorca posiadający zezwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1 lub 2, albo zezwolenie na wyprzedaż, o którym mowa w art. 9⁵ ust. 4, zaopatruje przedsiębiorcę posiadającego jednocześnie zezwolenie na obrót hurtowy i zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, odprowadza opłatę od wszystkich napojów objętych opłatą, ustaloną na podstawie ust. 11, w które zaopatrzył tego przedsiębiorcę, sprzedaż przez Państwa napojów alkoholowych na rzecz nabywców posiadających zezwolenie na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia poza miejscem sprzedaży, nie rodzi po Państwa stronie obowiązku zapłaty opłaty.

Zatem Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania uchylonej interpretacji indywidualnej, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 1 grudnia 2023 r., sygn. akt III FSK 249/22.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

 -Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.), zwanej dalej Ordynacją podatkową. Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

 -Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

 - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - PPSA.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.