Orzeczenie
Postanowienie SN z dnia 29 maja 2024 r., sygn. I CSK 1927/23
29 maja 2024 r.
Sąd Najwyższy w Izbie Cywilnej w składzie:
SSN Roman Trzaskowski
na posiedzeniu niejawnym 29 maja 2024 r. w Warszawie
w sprawie z powództwa D. J. i K. J.
przeciwko Bank spółce akcyjnej w W.
o ustalenie i zapłatę,
na skutek skargi kasacyjnej Bank spółki akcyjnej w W.
od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi
z 9 stycznia 2023 r., I ACa 162/22,
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania;
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 9 stycznia 2023 r. Sąd Apelacyjny w Łodzi oddalił apelację pozwanego Banku od wyroku Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 22 listopada 2021 r., ustalającego, że bliżej oznaczona umowa o kredyt hipoteczny zawarta między tym Bankiem a powodami jest nieważna, zasądzającego od pozwanego Banku na rzecz powodów kwotę 337.492,78 zł z bliżej oznaczonymi odsetkami ustawowymi za opóźnienie, oddalającego powództwo w pozostałej części oraz rozstrzygającego o kosztach postępowania.
W skardze kasacyjnej, w uzasadnieniu wniosku o jej przyjęcie do rozpoznania, pozwany wskazał przyczyny kasacyjne określone w art. 3989 § 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Jego zdaniem w sprawie wystąpiły istotne zagadnienia prawne i wątpliwości wyrażające się w następujących pytaniach:
1) jeżeli stronie powodowej przysługuje dalej idące roszczenie o zapłatę, wynikające ze stosunku prawnego w postaci rzekomo nieważnej umowy kredytu, indeksowanego (waloryzowanego) kursem waluty obcej, w szczególności wynikające z możliwości żądania zwrotu dokonanych świadczeń na podstawie przepisów o bezpodstawnym wzbogaceniu, to czy strona powodowa posiada interes prawny w żądaniu ustalenia nieistnienia stosunku prawnego wynikającego z umowy? (wątpliwość prawna dotycząca art. 189 k.p.c.);
2) czy wykorzystanie kwoty wypłaconej na podstawie umowy kredytu na cele powiązane z działalnością gospodarczą kredytobiorcy, w szczególności na sfinansowanie zakupu nieruchomości, która następnie oznaczana jest jako siedziba prowadzenia działalności gospodarczej przez kredytobiorcę, eliminuje możliwość uznania kredytobiorcy w stosunku prawnym wynikającym z umowy kredytu za konsumenta w rozumieniu art. 22 k.c. i eliminuje możliwość objęcia go ochroną na podstawie przepisów chroniących konsumentów, w szczególności art. 385 k.c.? (wątpliwość prawna dotycząca art. 385 § 1 i 2 w związku z art. 22 k.c.);
