Interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.148.2024.1.MR1

Określenie skutków podatkowych zakupu i sprzedaży lokalu.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie ustalenia:

• możliwości zaliczenia Lokalu do środków trwałych i ujęcie go w ewidencji środków trwałych – jest prawidłowe;
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów ceny zapłaconej za Lokal w dacie poniesienia kosztu – jest prawidłowe;
• przychodu i kosztu uzyskania przychodu Lokalu w przypadku jego sprzedaży przed upływem roku od zakupu – jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia Lokalu do środków trwałych, rozpoznania momentu zaliczenia w kosztach uzyskania przychodów ceny zapłaconej za Lokal oraz ustalenia przychodu i kosztu uzyskania przychodu w przypadku sprzedaży tego Lokalu.

Treść wniosku jest następująca :

Opis zdarzenia przyszłego

A. spółka komandytowa (dalej zamiennie: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) ma siedzibę i miejsce zarządu na terytorium Polski.

Wnioskodawca nie stosuje tzw. estońskiego CIT (ryczałtu od spółek uregulowanego w art. art. 28c - 28t ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych; tekst jedn. Dz.U. z 2023 r. poz. 2805 ze zm. - dalej „Ustawa o CIT").

Jako lokata wolnych środków w 2024 r. Wnioskodawca kupi lokal (dalej „Lokal”). Lokal jest obecnie wynajmowany przez obecnego właściciela i Wnioskodawca nie zamierza wypowiadać umowy najmu. Tego rodzaju inwestycja wolnych środków jest bardziej opłacalna niż lokata w banku.

Oznacza to, że Wnioskodawca wstąpi w prawa i obowiązki wynajmującego. Wynika to z art. 678 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (tekst jedn. Dz.U. z 2023 poz. 1610 ze zm. – dalej „Kodeks cywilny”).

Zgodnie z art. 678 § 1 Kodeksu cywilnego: „W razie zbycia rzeczy najętej w czasie trwania najmu nabywca wstępuje w stosunek najmu na miejsce zbywcy; może jednak wypowiedzieć najem z zachowaniem ustawowych terminów wypowiedzenia.”

Zgodnie z art. 678 § 2 Kodeksu cywilnego: „Powyższe uprawnienie do wypowiedzenia najmu nie przysługuje nabywcy, jeżeli umowa najmu była zawarta na czas oznaczony z zachowaniem formy pisemnej i z datą pewną, a rzecz została najemcy wydana.”.

Celem nabycia Lokalu jest uzyskiwanie przychodów z najmu.

Wnioskodawca przewiduje że sprzeda Lokal przed upływem roku od jego nabycia. Przewiduje bowiem, że wówczas środki finansowe będą potrzebne Wnioskodawcy na realizację innych celów biznesowych. Jednocześnie Wnioskodawca uznał, że przy malejących stopach procentowych zakup nieruchomości w celu uzyskiwania przychodów z najmu będzie najbardziej efektywnym sposobem zagospodarowania wolnych środków finansowych.

Wartość Lokalu będzie przekraczać 10 000 zł.

Pytania

1.Czy Wnioskodawca powinien zaliczyć Lokal do środków trwałych i ująć go w ewidencji środków trwałych?

2.Czy Wnioskodawca powinien jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów cenę zapłaconą za Lokal w dacie poniesienia kosztu?

3.W jaki sposób Wnioskodawca powinien ustalić przychód i koszt uzyskania przychodu Lokalu w przypadku jego sprzedaży przed upływem roku od zakupu?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Wnioskodawca nie powinien zaliczać Lokalu do środków trwałych. W konsekwencji nie powinien ujmować go w ewidencji środków trwałych.

2.Wnioskodawca powinien jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów cenę zapłaconą za Lokal w dacie zakupu Lokalu?

3.Przychodem Wnioskodawcy ze sprzedaży Lokalu będzie jego cena zapłacona przez nabywcę. Wnioskodawca nie wykaże jako kosztu uzyskania przychodu zapłaconej zbywcy ceny, ponieważ stanowi ona koszt już w momencie nabycia Lokalu. Wnioskodawca może wykazać inne koszty poniesione w celu sprzedaży Lokalu, np. prowizję pośrednika albo cenę ogłoszeń.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT: „Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.”

Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że składniki majątku (w tym lokale) o nie przewidywanym okresie używania nie dłuższym niż rok nie są środkami trwałymi i nie podlegają amortyzacji.

Zgodnie z art. 16a ust. 2 Ustawy o CIT: „Amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 16c, niezależnie od przewidywanego okresu używania:

1)przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych",

2)budynki i budowle wybudowane na cudzym gruncie,

3)składniki majątku, wymienione w ust. 1, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika, wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1, zawartej z właścicielem lub współwłaścicielami tych składników - jeżeli zgodnie z przepisami rozdziału 4a odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający

- zwane także środkami trwałymi (…)”.

Przepis ten wskazuje sytuacje, gdy dany składnik majątku podlega amortyzacji „niezależnie od przewidywanego okresu używania”. Nie ma wśród nich analizowanego przypadku zakupu Lokalu.

Ponadto analiza art. 16a ust. 1 i 2 Ustawy o CIT wykazuje, że ustawodawca w przemyślany sposób podzielił składniki majątku na te, które są podlegającym amortyzacji środkiem trwałym niezależnie od przewidywanego okresu używania (art. 16a ust. 2 Ustawy o CIT) oraz te, które są podlegającym amortyzacji środkiem trwałym, gdy przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok (art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT). Taki sam podział występuje w przypadku wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ust. 1 i ust. 2 Ustawy o CIT).

Zgodnie z art. 16e ust. 1 Ustawy o CIT: „Jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 10 000 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1)zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia;

2)zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym dalej "Wykazem stawek amortyzacyjnych", a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 16m;

3)stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych;

4)wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.”

Przepis ten określa sposób postępowania podatnika, który w momencie zakupu składnika majątku określonego w art. 16a ust. 1 Ustawy o CIT lub art. 16b ust. 1 Ustawy o CIT przewiduje, że okres używania będzie równy lub krótszy niż rok i w związku z tym nie zalicza go do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres używania przekroczy rok.

Z art. 16e ust. 1 pkt 2 Ustawy o CIT wynika, że w takim przypadku podatnik ma obowiązek „zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania (…)”. Przepis ten jednoznacznie potwierdza, że jeśli przewidywany okres używania Lokalu nie przekracza roku, to cena nabycia Lokalu powinna zostać jednorazowo zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w momencie jego zakupu. W przeciwnym wypadku nie byłoby możliwe zmniejszenie tego kosztu „(…) o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania (…)”.

Podstawą zaliczenia ceny nabycia do kosztów jest art. 15 ust. 1 Ustawy o CIT. Zgodnie z nim: „Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu.”

Nie ma wątpliwości, że zakup Lokalu nastąpi „w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów”. Wnioskodawca nabędzie bowiem Lokal w celu uzyskiwania przychodów z najmu.

Jednocześnie zakup Lokalu o przewidywanym okresie używania nie dłuższym niż rok nie jest wykluczony z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 Ustawy o CIT. W szczególności w analizowanej sytuacji nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT, zgodnie z którym: „Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (…) wydatków na:

a)nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,

b)nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,

c)ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

- wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów, w przypadku odpłatnego zbycia środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na czas ich poniesienia”.

Wynika to z faktu, że w analizowanych okolicznościach Lokal nie stanowi środka trwałego. To również powoduje, że w momencie sprzedaży Lokalu Wnioskodawca nie rozliczy ceny jego nabycia w kosztach uzyskania przychodów. W przypadku sprzedaży środka trwałego podstawą prawną uwzględniania kosztów jest bowiem art. 16 ust. 1 pkt 1 Ustawy o CIT. W przypadku sprzedaży Lokalu o przewidywanym (i rzeczywistym) okresie używania nie dłuższym niż rok przepis ten nie ma zastosowania. Jest to spójne ze stanowiskiem, że cena nabycia Lokalu stanowi koszt uzyskania przychowu w momencie zakupu Lokalu.

Stanowisko Wnioskodawcy jest zgodne z doktryną.

W opracowaniu Małecki Paweł, Mazurkiewicz Małgorzata, CIT. Komentarz. Podatki i rachunkowość, wyd. XIV (Wolters Kluwer 2023) wskazano: „Najistotniejszą cechą środków trwałych (poza wyjątkami opisanymi dalej) jest konieczność ich używania dłużej niż rok. W konsekwencji składniki majątku, nawet o znacznej wartości, używane krócej niż rok nie stanowią środków trwałych.

Jak opisano w komentarzu do art. 16, zakup środka trwałego nie stanowi kosztu podatkowego. Jednak gdy dana rzecz będzie używana krócej niż rok, nawet przy znacznej jej wartości powstaje koszt podatkowy (nie mamy do czynienia ze środkiem trwałym). W piśmie Izby Skarbowej w Poznaniu z 12.01.2004 r., PD-Ia-415/01/04, LEX nr 13353, czytamy: „W przypadku jeśli zakupiony samochód jest użytkowany przez podatnika krócej niż rok, nie spełnia warunków do uznania go za środek trwały. Poniesiony z tego tytułu wydatek można zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie jego poniesienia”.

Oczywiście w takiej sytuacji sprzedaż rzeczy niebędącej środkiem trwałym np. po 10 miesiącach generuje przychód podatkowy. Podatnik może wtedy zarachować w koszty podatkowe ewentualne koszty związane ze sprzedażą (koszty zakupu ujęto wcześniej w kosztach podatkowych). Według pisma Izby Skarbowej w Gdańsku z 21.07.2005 r., BI/005-0072/05, LEX nr 8077: „Przychód uzyskany ze sprzedaży samochodu ciężarowego nieujętego w ewidencji środków trwałych (ze względu na przewidywany okres użytkowania krótszy niż rok) podatnik może pomniejszyć tylko o ewentualne koszty związane z tą sprzedażą”.

Jeśli jednak podatnik przedłuży okres używania takiej rzeczy ponad rok, to czekają go negatywne konsekwencje wynikające z art. 16e u.p.d.o.p.”

Podobnie w opracowaniu M. Wilk [w:] A. Krajewska, A. Mariański, A. Nowak-Piechota, J. Żurawiński, M. Wilk, Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, wyd. IV, (Wolters Kluwer 2016) wskazano: „Warunkiem uznania danego składnika majątkowego za środek trwały jest ponad roczny przewidywany okres jego używania. Przesłanka ta ma, z jednej strony, charakter subiektywny - podatnik, wprowadzając dany środek trwały do ewidencji oraz rozpoczynając jego amortyzowanie na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych, samodzielnie dokonuje analizy przewidywanego okresu używania. Z drugiej jednak strony, ocena podatnika w tym zakresie podlega obiektywnej weryfikacji. Jeśli bowiem okres używania danego składnika majątkowego przekroczy okres 1 roku, mimo iż podatnik przewidywał krótszy okres używania danego składnika majątku (co prowadzi do możliwości rozliczenia wydatków na jego nabycie bądź wytworzenie jednorazowo jako kosztów uzyskania przychodów), wówczas jest on obowiązany do zaliczenia składnika do środków trwałych, odpowiedniego pomniejszenia kosztów uzyskania przychodów oraz do wpłacenia odsetek (zob. komentarz do art. 16e).”

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje również jednoznaczne potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych.

W wyroku z 7 marca 2012 r. (II FSK 1669/10) Naczelny Sąd Administracyjny (dalej „NSA”), komentując cel wprowadzenia art. 16e ust. 1 pkt 4 Ustawy o CIT, wskazał: „Powołana regulacja została wprowadzona wobec tego, że jedną z przesłanek dokonywania amortyzacji składników majątku podatnika jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok. Jeśli zatem podatnik na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych uzna, że nabyty bądź wytworzony składnik majątkowy nie będzie przez niego wykorzystywany w działalności gospodarczej dłużej niż rok (z uwagi na chęć jego zbycia bądź krótki czas przydatności ekonomicznej), ma on prawo rozliczyć wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie jednorazowo bez dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz bez wprowadzania tych składników do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Jeśli jednak okaże się, że dany składnik majątkowy był wykorzystywany przez podatnika w okresie dłuższym niż rok, wówczas obowiązany jest on zaliczyć go do środków trwałych bądź wartości niematerialnych i prawnych (wprowadzając go do ewidencji w cenie nabycia albo w koszcie wytworzenia) oraz odpowiednio zmniejszyć koszty uzyskania przychodów i wpłacić do urzędu skarbowego kwotę odsetek sankcyjnych.”

W interpretacji indywidualnej z 12 stycznia 2011 r. (IPPB5/423-853/10-2/MB) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w pełni zgodził się ze stanowiskiem, że: „W szczególności, jeżeli Spółka zamierza wykorzystywać składnik przez okres krótszy niż rok, nie powinna uznawać go za środek trwały ani wpisywać do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. W związku z faktem, że Spółka planuje (i planowała przed zakończeniem budowy Budynków i otrzymaniem pozwoleń na użytkowanie) zbycie Budynków w formie wniesienia aportem zorganizowanej części przedsiębiorstwa Spółki do innej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w okresie krótszym niż rok od momentu, w którym Budynki stały / staną się zdatne do użytkowania, należy zatem uznać, iż nie mogą one stanowić środków trwałych Spółki.

Ponieważ przewidywany okres używania Budynków w Spółce, liczony od momentu spełnienia przez nie warunku kompletności i zdatności do użytkowania, będzie krótszy niż rok, Spółka nie będzie miała prawa do wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych.”

W interpretacji z 18 listopada 2021 r. (0111-KDIB1-1.4010.455.2021.1.BS) Dyrektor KIS wskazał, że: „Samochody demonstracyjne, nabywane od B do sprzedaży w stanie nieprzetworzonym, stanowią rzeczowy majątek przedsiębiorstwa. Przychód ze sprzedaży tych samochodów jest przychodem z działalności gospodarczej. Jednakże, jednym z decydujących kryteriów przy kwalifikowaniu ich do środków trwałych jest przewidywany okres ich używania dłuższy niż rok. Pojazdy te, nie są środkami trwałymi jeżeli przewidywany okres ich używania nie przekracza roku. W tym przypadku, nie istnieje obowiązek wprowadzania tych składników majątku do ewidencji środków trwałych. Jednakże, w przypadku gdy przedmiotowe samochody nie zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w momencie oddania ich do używania, a faktyczny okres ich użytkowania przekroczy rok, powinny być wprowadzone do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych.”

W interpretacji z 13 sierpnia 2010 r. (ILPB3/423-638/10-2/MM) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że: „stanowisko Wnioskodawcy odnośnie uprawnienia do zaliczenia w całości w ciężar kosztów uzyskania przychodu - zamiast dokonywania odpisów amortyzacyjnych - wydatków na nabycie pojazdu ciężarowego w sytuacji, gdy przewidywany okres używania pojazdu ma być krótszy niż rok, jest prawidłowe.”

W dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych interpretacji z 12 marca 2013 r. (ITPB1/415-52/13/HD) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy wskazał, że: „Przenosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że jeżeli Wnioskodawca dla zakupionego samochodu, wykorzystywanego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, określi okres użytkowania krótszy niż rok i nie zaliczy tego samochodu do środków trwałych – to wydatek poniesiony na jego zakup może zostać zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu jego zakupu i przekazania go na cele prowadzonej działalności gospodarnej (o ile w tym miesiącu zakup samochodu ujmie w prowadzonej podatkowej księdze przychodów i rozchodów).” Należy podkreślić, że rozwiązania zawarte w przepisach podatku dochodowego od osób fizycznych są tożsame z tymi zawartymi w Ustawie o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2805, ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, zatem przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości i które nie zostały wyłączone z kosztów na podstawie art. 16 ust. 1.

W myśl art. 15 ust. 6 ustawy o CIT:

Z kolei w myśl art. 16a ust. 1 ustawy o CIT:

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

W myśl art. 16d ust. 1 ustawy o CIT:

Z kolei w myśl art. 16f ust. 3 ww. ustawy,

Z powyższych unormowań wynika, że podatnik nabywając lub wytwarzając składnik majątku o cechach środka trwałego, którego wartość początkowa nie przekracza 10 000 zł (jest równa lub niższa), dla celów podatkowych może:

• nie zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, odnosząc w miesiącu oddania ich do używania jego wartość bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów,
• zaliczyć go do podlegających amortyzacji środków trwałych, ujmując go w stosownej ewidencji środków trwałych po czym:
• dokonać jego jednorazowej amortyzacji w miesiącu oddania do używania albo w miesiącu następnym, lub
• dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej zgodnie z zasadami określonymi w art. 16h–16m.

Natomiast, gdy wartość początkowa środka trwałego w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 10 000 zł, podatnik jest obowiązany dokonywać odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16h–16m ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (z wyjątkiem środków trwałych wymienionych w art. 16c tej ustawy).

Jednocześnie wskazać należy, że amortyzacji środków trwałych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych (art. 16i ustawy), stanowiącym załącznik nr 1 do ww. ustawy, który odwołuje się do odpowiedniego symbolu Klasyfikacji Środków Trwałych, która została wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 3 października 2016 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1864).

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. Przez środki trwałe rozumie się w Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze.

Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. Obiekt zbiorczy, którym może być np. Zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe lub rusztowania składające się z szeregu pojedynczych elementów, które nie mogą funkcjonować samodzielnie.

Z opisu sprawy wynika, że Spółka jako lokata wolnych środków w 2024 r. kupi lokal. Lokal jest obecnie wynajmowany przez obecnego właściciela i Spółka nie zamierza wypowiadać umowy najmu. Tego rodzaju inwestycja wolnych środków jest bardziej opłacalna niż lokata w banku. Celem nabycia Lokalu jest uzyskiwanie przychodów z najmu. Spółka przewiduje, że sprzeda Lokal przed upływem roku od jego nabycia. Przewiduje bowiem, że wówczas środki finansowe będą potrzebne Spółce na realizację innych celów biznesowych. Jednocześnie Spółka uznała, że przy malejących stopach procentowych zakup nieruchomości w celu uzyskiwania przychodów z najmu będzie najbardziej efektywnym sposobem zagospodarowania wolnych środków finansowych. Wartość Lokalu będzie przekraczać 10 000 zł.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 dotyczą ustalenia czy Spółka powinna zaliczyć Lokal do środków trwałych i ująć go w ewidencji środków trwałych.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości w powyższym zakresie, wskazać należy, że aby można było mówić o powstaniu środka trwałego muszą zostać spełnione warunki wynikające z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

W Państwa sprawie należy ustalić czy opisany Lokal spełnia definicję środka trwałego.

W świetle cytowanych przepisów, składniki majątku trwałego mogą zostać zaliczone do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• składniki te są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Dodatkowo aby środek trwały podlegał obowiązkowi amortyzacji podatkowej jego wartość musi przekraczać wartość 10.000 zł (art. 16d ust. 1 udop).

Z opisu sprawy wynika jednoznacznie, że Spółka przewiduje sprzedaż Lokalu przed upływem roku od jego nabycia. Zatem jeden z wymogów warunkujących uznanie danego składnika majątku za środek trwały nie jest spełniony tj. przewidywany okres użytkowania Lokalu jest krótszy niż rok.

Zatem jak wynika z opisu sprawy i cytowanych powyżej przepisów, opisany we wniosku Lokal nie spełnia definicji środka trwałego.

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 przyjmujące, że „Wnioskodawca nie powinien zaliczać Lokalu do środków trwałych. W konsekwencji nie powinien ujmować go w ewidencji środków trwałych” należało uznać za prawidłowe.

Kolejną Państwa wątpliwość budzi kwestia ustalenia czy Spółka powinna jednorazowo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów cenę zapłaconą za Lokal w dacie poniesienia kosztu.

Przechodząc do kwestii określenia momentu potrącenia kosztu wskazać należy, że regulacje dotyczące potrącalności kosztów bezpośrednio związanych z przychodami zawarte zostały w art. 15 ust. 4, 4b i 4c ustawy o CIT, zaś kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami określone zostały w art. 15 ust. 4d oraz art. 15 ust. 4e ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT:

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4b ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT:

Stosownie do treści art. 15 ust. 4d ustawy o CIT:

W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o CIT:

Dla ustalenia momentu zaliczenia wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów, podatnik powinien rozpoznać rodzaj powiązania kosztów z przychodami.

Za tzw. koszty bezpośrednie uznaje się te wydatki, których poniesienie wpływa bezpośrednio na uzyskanie przychodu z danego źródła i są one niezbędne dla osiągnięcia przychodu (tj. są ponoszone w celu osiągnięcia przychodów).

Natomiast koszty pośrednie stanowią te wydatki, które ponoszone są w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tj. wydatki na funkcjonowanie przedsiębiorstwa, związane z całokształtem działalności. Co do zasady, kosztów takich nie można przypisać konkretnym przychodom, jak również ocenić szczegółowo stopnia ich wpływu na uzyskanie przychodów.

Wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji kosztu „bezpośrednio związanego z przychodami” oraz kosztu „innego niż bezpośrednio związanego z przychodami” – brak takiej definicji związany jest z nieokreślonością tych pojęć i brakiem stałych, niezmiennych kryteriów oceny wystąpienia bezpośredniego lub jedynie pośredniego związku takich kosztów z przychodami osoby prawnej w konkretnym przypadku. W efekcie te same wydatki mogą być w danych warunkach bezpośrednimi, zaś w innych jedynie pośrednimi kosztami uzyskania przychodu.

Ocena tej kwestii musi być więc dokonywana w każdym przypadku na tle określonej sytuacji, przy uwzględnieniu indywidualnych cech działalności podatnika, w warunkach której wydatki te są ponoszone. Przy czym, jeżeli określone wydatki można powiązać z osiąganiem konkretnego przychodu, to bez względu na możliwość jednoczesnego wywiedzenia pośredniego związku tych wydatków z ewentualnymi innymi przychodami, zaliczenie ich do kosztów uzyskania przychodów ocenić należy w kontekście tego przychodu, z którym wydatki te są bezpośrednio związane.

Zgodnie z ugruntowanym poglądem, do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami zalicza się wydatki, które nie mają bezpośredniego odzwierciedlenia w osiąganych przychodach, a więc takie, którym nie można przypisać konkretnego przychodu, jakkolwiek ich ponoszenie warunkuje ich uzyskanie. Tego rodzaju koszty, chociaż niewątpliwie związane są z osiąganymi przychodami, nie pozostają w uchwytnym związku z konkretnymi przychodami. Tym samym, nie jest możliwe ustalenie, w którym okresie bądź roku podatkowym wystąpi przychód uzasadniający potrącenie takich kosztów.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy prawa podatkowego i przedstawiony opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że wydatki ponoszone na zakup Lokalu stanowić będą koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami. Koszty te będą związane z działalnością prowadzoną przez Państwa i przyczyniają się w sposób ogólny do osiągania przez Państwa przychodów z najmu ww. Lokalu.

Odnosząc się do momentu ujęcia wydatków w kosztach uzyskania przychodu wskazać należy, że Spółka będzie uprawniona do rozpoznania ich w kosztach podatkowych w dacie poniesienia, tj. pod którą dany wydatek zostanie ujęty w księgach rachunkowych bez względu na rodzaj konta, na jakim zostanie dokonany zapis księgowy, z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o CIT).

W konsekwencji Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 3 dotyczą ustalenia w jaki sposób Spółka powinna ustalić przychód i koszt uzyskania przychodu Lokalu w przypadku jego sprzedaży przed upływem roku od zakupu.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT

O zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa osoby prawnej. Otrzymane świadczenie może być uznane za przychód, jeżeli ma ono charakter definitywny, ostateczny oraz pewny w tym znaczeniu, że podatnik uzyskuje swobodę dysponowania określonym świadczeniem lub środkami pieniężnymi.

Przepis art. 12 ust. 3 ustawy o CIT stanowi, że:

O przychodzie z działalności gospodarczej można zatem mówić już w momencie powstania uprawnienia podatnika do uzyskania przysporzenia, niezależnie od jego faktycznego otrzymania. Przychodami należnymi w rozumieniu powołanego przepisu są bowiem te przychody, które wynikają ze źródła przychodów i stanowią kwoty, których wydania podatnik może żądać.

Przychody należne zatem to wszelkiego rodzaju przychody, co do których przysługuje podatnikowi uprawnienie do ich dochodzenia, czyli takie, które wynikają z konkretnego stosunku prawnego. „Należność" wynika z treści stosunku prawnego, a odnosi się zarówno do możliwości dochodzenia konkretnego świadczenia oraz do powinności jego spełnienia. Oznacza to, że powstanie przychodów należnych związane jest z powstaniem wierzytelności.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o CIT:

W świetle powyższego przychodem ze zbycia składnika majątku tj. Lokalu wymienionego we wniosku będzie jego wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży.

W związku z powyższym Państwa stanowisko, zgodnie z którym przychodem Spółki ze sprzedaży Lokalu będzie jego cena zapłacona przez nabywcę, jest prawidłowe.

Ponadto w związku ze sprzedażą ww. Lokalu Spółka nie wykaże jako kosztu uzyskania przychodu zapłaconej zbywcy ceny, ponieważ stanowi ona koszt w momencie nabycia Lokalu.

Przychód uzyskany ze sprzedaży Lokalu nieujętego w ewidencji środków trwałych (ze względu na przewidywany okres użytkowania krótszy niż rok) Spółka może pomniejszyć tylko o ewentualne koszty związane z tą sprzedażą.

Reasumując Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 3 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

• Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych, oraz wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określony stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się odnoszących.

Powołane interpretacje oraz orzeczenia sądu nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.