Interpretacja indywidualna z dnia 17 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-2.4012.125.2024.1.AR

Uznanie, czy Miasto sprzedając lub przekazując do stacji demontażu pojazdy, przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w spadku, prowadzi działalność gospodarczą i działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 marca 2024 r. wpłynął Państwa wniosek z 12 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy uznania, czy Miasto sprzedając lub przekazując do stacji demontażu pojazdy, przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w spadku, prowadzi działalność gospodarczą i działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Miasto wykonuje zadania nałożone na Miasto odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostało powołane. W szczególności wykonuje zadania własne oraz zlecone z zakresu administracji rządowej.

Miasto dokonało centralizacji rozliczeń podatku VAT ze wszystkimi jednostkami organizacyjnymi. Oznacza to, że z dniem 1 stycznia 2017 r. jedynym czynnym podatnikiem VAT jest Miasto, a jego rozliczenia obejmują wszystkie transakcje zakupu i sprzedaży realizowane przez podległe jednostki. W ramach struktury organizacyjnej Miasta funkcjonuje m.in. następująca jednostka: Urząd Miejski.

Miasto realizuje zadania wynikające z art. 50a oraz art. 130a ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. 2023 poz. 1047 ze zm.) - dalej ustawy Pord, tj. zadania w zakresie usuwania pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub nieużywanych, usuwania pojazdów z drogi. Ponadto zdarzają się również sytuacje, w których Miasto staje się właścicielem pojazdu nabytego w drodze spadku.

Miasto, w wymienionych wyżej przypadkach, przejmuje pojazd, na podstawie postanowienia sądu o jego przepadku (art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym), stwierdzenia nabycia spadku (spadek na rzecz Gminy) lub z mocy prawa (art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym).

Miasto zleca wykonanie wyceny pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego, opinia rzeczoznawcy może wskazywać na:

1. zakwalifikowanie pojazdu do demontażu lub

2. zakwalifikowanie pojazdu do sprzedaży.

Pojazd, który według opinii rzeczoznawcy samochodowego nie stanowi odpadu, zostaje przeznaczony do sprzedaży:

- w przypadku nabycia prawa własności zgodnie z art. 130a ustawy Pord - w trybie określonym w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity Dz. U. 2023 poz. 2505 ze zm.),

- w przypadku nabycia prawa własności zgodnie z art. 50a ustawy Pord oraz na podstawie spadku - w trybie określonym zarządzeniem nr …. Prezydenta Miasta w sprawie trybu postępowania z pojazdami usuniętymi z drogi z terenu Miasta na podstawie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Dopełnieniem procedury sprzedaży pojazdów jest zarządzenie nr …. Prezydenta Miasta w sprawie trybu postępowania z pojazdami usuniętymi z drogi z terenu Miasta na podstawie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Ponadto Miasto zawarło umowę z Wykonawcą na usługę polegającą na odbiorze i demontażu pojazdów usuniętych z terenu Miasta w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ustawy Pord oraz pojazdów nabytych w drodze spadku przez Miasto, uznanych zgodnie z opinią rzeczoznawcy za odpad, w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. 2023 poz. 1587 tj. z dnia 7 lipca 2023 r.). Za każdy przetworzony pojazd na warunkach określonych w umowie Wykonawca płaci Miastu kwotę stanowiącą iloczyn masy własnej (określonej w kwicie wagowym) pojazdu i ceny za kilogram złomu.

Wpływy za pojazdy sprzedane oraz przekazane do stacji demontażu pojazdów stanowią dochód własny powiatu (pojazdy przejęte w trybie art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym) lub gminy (pojazdy przejęte w trybie art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w drodze spadku).

Ilość pojazdów przekazanych do stacji demontażu w ciągu roku to około 41 sztuk. Ilość pojazdów sprzedanych w ciągu roku to ok. 2-3 sztuki.

Miastu nie przysługiwało prawo do obniżenia w całości lub w części podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdów przekazywanych do stacji demontażu bądź sprzedawanych, bowiem pojazdy nabywane są sądownie w drodze postanowienia o orzeczeniu przepadku, z mocy prawa lub w drodze spadku. Miasto nie wykorzystywało pojazdów w zakresie swojej działalności, tym bardziej nie wykorzystywało pojazdów w działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy Miasto sprzedając lub przekazując do stacji demontażu pojazdy, przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w spadku, prowadzi działalność gospodarczą i działa w charakterze podatnika podatku VAT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity Dz. U. 2023 poz. 1047) – dalej ustawy Pord, pojazd pozostawiony bez tablic rejestracyjnych lub pojazd, którego stan wskazuje na to, że nie jest używany, może zostać usunięty z drogi przez straż gminną lub Policję na koszt właściciela lub posiadacza.

W myśl art. 50a ust. 2 ustawy Pord pojazd usunięty w trybie określonym w ust. 1, nieodebrany na wezwanie gminy przez uprawnioną osobę w terminie 6 miesięcy od dnia usunięcia, uznaje się za porzucony z zamiarem wyzbycia się. Pojazd ten przechodzi na własność gminy z mocy ustawy.

Art. 130a ust. 1 ustawy Pord stanowi, że pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

 1. pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;

 2. nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;

 3. przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;

 4. pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;

 5. pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;

 6. kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu przez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem; przepisu nie stosuje się, jeżeli kierujący posiada pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 4 lub 5 albo w art. 135a ust. 5 lub 6, upoważniające do kierowania pojazdem.

Jak zostało wskazane w art. 130a ust. 2 ustawy Pord pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

1. kierowała nim osoba:

a. znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,

b. nieposiadająca przy sobie wymaganych dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;

2. jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

Z kolei stosownie do treści art. 130a ust. 5f ustawy Pord usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych w przypadkach, o których mowa w ust. 1-2, należy do zadań własnych powiatu. Starosta realizuje te zadania przy pomocy powiatowych jednostek organizacyjnych lub powierza ich wykonywanie zgodnie z przepisami ustawy z dnia 11 września 2019 r. - Prawo zamówień publicznych.

Miasto realizuje zadania wynikające z powyższych przepisów w postaci usuwania pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub nieużywanych oraz usuwania pojazdów z drogi. Pojazdy zostają przez Miasto sprzedane lub przekazane do stacji demontażu - zarówno pojazdy przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy Pord oraz nabyte w drodze spadku.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2023 poz. 1570 tj. z dnia 7 lipca 2023 r.; - dalej ustawa o VAT) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właścicieli.

Z kolei stosownie do treści art. 2 pkt 22 ustawy o VAT przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Nie każda jednak czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podatnika działającego w takim charakterze i realizującego działalność gospodarczą.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Art. 15 ust. 2 ustawy o VAT stanowi, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Z kolei w myśl art. 15 ust. 6 ustawy o VAT nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Kryterium cywilnoprawnej podstawy działań organów publicznych, sformułowane w art. 15 ust. 6 ustawy o VAT, może być stosowane dopiero wówczas, gdy bez wątpienia ustalone zostanie, że określone działania spełniają przesłanki działalności gospodarczej określone w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. Nie wystarczy bowiem do objęcia systemem VAT, by dana czynność (cywilnoprawna) spełniała przesłanki uznania jej za dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, lecz niezbędne jest, by dostawa ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

20 marca 2014 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał postanowienie w sprawie C-72/13 Gmina Wrocław przeciwko Ministrowi Finansów, w którym wskazał, że „dyrektywę 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że nie sprzeciwia się ona opodatkowaniu podatkiem VAT transakcji takich jak te zamierzone przez gminę Wrocław, o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 2 tej dyrektywy.”

Miasto realizując opisane w stanie faktycznym czynności nie działa w charakterze podatnika podatku VAT, nie wykonuje działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ustawy o VAT. Pojazdy przejęte przez Miasto nie są wykorzystywane dla potrzeb jego działalności. Dokonując zbycia tych pojazdów (sprzedaż lub przekazanie do stacji demontażu) Miasto dysponuje jedynie mieniem nabytym z mocy prawa, wykonuje zadania w charakterze organu władzy publicznej. Miasto nie ma swobody w zakresie nabycia tych pojazdów, nie ma możliwości decydowania o odrzuceniu mienia. Okoliczności, w jakich dochodzi do nabycia pojazdów przez Miasto nie pozwalają stwierdzić, że Miasto realizuje w tym zakresie działalność gospodarczą. Również ich zbycie nie wykazuje cech działalności gospodarczej.

Zdaniem Miasta, nie działa ono jako podatnik VAT ani w chwili nabycia, ani w chwili zbycia pojazdów. Miasto w opisanej sytuacji nie wykorzystuje majątku celem osiągania stałego dochodu. Transakcje te nie stanowią same z siebie działalności gospodarczej, nie wystarczy bowiem do objęcia systemem VAT, by dana czynność (cywilnoprawna) spełniała przesłanki uznania jej za dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, lecz niezbędne jest, by dostawa ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej.

Dodatkowo czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności przez uprawnionego nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej i jako takie w ogóle nie podlegają opodatkowaniu. Przedmiotem dostawy są w tym przypadku pojazdy, których Miasto, gdyby miało taką możliwość, mogłoby do swojego mienia w ogóle nie włączyć. Dokonując przedmiotowej dostawy Miasto działa między innymi w zamiarze uniknięcia ponoszenia wydatków związanych z posiadaniem rzeczy, które nabyło wbrew swojej woli i których nie jest w stanie w żaden sposób spożytkować. W przypadku nabycia prawa własności z mocy prawa Miasto nie pozyskuje pojazdów w konkretnym celu, np. w celu prowadzenia działalności gospodarczej. Samo nabycie pojazdu i jego posiadanie nie jest wystarczające do uznania, że Miasto wykonuje działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.

Nie jest zgodne z zasadą neutralności, aby zbycie towarów niewykorzystywanych na potrzeby działalności opodatkowanej VAT było opodatkowane VAT. Nabycie następuje z mocy prawa, a celem nabycia nie jest wykonywanie działalności podlegającej opodatkowaniu, tak więc również zbycie towarów powinno odbyć się poza ustawą o VAT, jako czynność niepodlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Pogląd taki, w odniesieniu do czynności wykonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego w zakresie odpłatnego zbycia pojazdów przejętych na podstawie przepisów ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym, wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w dwóch wyrokach z dnia 20 kwietnia 2016 r. sygn. I FSK 1970/14 oraz I FSK 1971/14. W wyrokach tych NSA podkreślił, że:

- organ władzy publicznej może być uznany za podatnika VAT, gdy wykonuje czynności na podstawie umowy cywilnoprawnej - jednakże, aby taka czynność mogła być opodatkowana VAT, musi spełniać kryteria działalności gospodarczej określone w ustawie o VAT;

- konieczna jest analiza, czy działania organu publicznego spełniają przesłanki działalności gospodarczej zgodnie z art. 9 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (analogicznie art. 15 ustawy o VAT), co jest warunkiem wstępnym do zastosowania przepisów ustawy o VAT.

Tym samym NSA przychylił się do stanowiska, zgodnie z którym jednostka samorządu terytorialnego we wskazanym w stanie faktycznym przypadku nie będzie wykonywała działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dodatkowo zdarzają się również sytuacje, w których Miasto staje się właścicielem pojazdu nabytego w drodze spadku i dokonuje zbycia tych pojazdów - również w tym zakresie Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza brak opodatkowania podatkiem VAT transakcji zbycia ruchomości nabytych w drodze spadku. Należy zwrócić uwagę na wyrok NSA z dnia 16 marca 2022 r. sygn. I FSK 1413/19, w którym NSA podkreślił, że:

- kluczowe jest ustalenie, czy działania Gminy spełniają warunki działalności gospodarczej zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy VAT - w zakresie zbycia ruchomości nabytych w drodze spadku działania Gminy nie noszą znamion działalności gospodarczej;

- działania Gminy nie angażują środków podobnych do tych, które są wykorzystywane przez producentów, handlowców, czy usługodawców, co jest istotnym kryterium przy rozważaniu, czy dana czynność jest działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (art. 15 ustawy o VAT);

- czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej bez spełnienia dodatkowych kryteriów;

- podstawowym przedmiotem działalności Gminy jest realizacja zadań o charakterze publicznym, które nie mają charakteru działalności gospodarczej. Gmina może prowadzić działalność gospodarczą, ale tylko wtedy, gdy czynności te spełniają warunki działalności gospodarczej w myśl ustawy o VAT.

Powyższe potwierdził również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 27 października 2017 r. sygn. I FSK 254/15 wskazując, że: „Gmina nie miała wpływu na nabycie przedmiotowych ruchomości w drodze spadkobrania, co może skutkować nabyciem również mienia, które z jej punktu widzenia jest zbędne. We wniosku o wydanie interpretacji Gmina wskazała, że nie pozyskała mienia w konkretnym celu, np. prowadzenia działalności gospodarczej, zaś samo nieodpłatne jego nabycie i posiadanie nie jest wystarczające do uznania, iż konstytuuje ono działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o VAT.”

W związku z powyższym, Miasto również w przypadku sprzedaży pojazdów, które nabyła w drodze spadku nie prowadzi działalności gospodarczej i nie może zostać uznane za podatnika. Miasto nie działa w tym przypadku w charakterze profesjonalnego handlowca. Miasto nabyło składniki majątkowe (pojazdy) bez swojej woli, z mocy prawa i nie pozyskało ich w żadnym konkretnym celu. W szczególności, Miasto nie pozyskało ich na potrzeby dalszej sprzedaży. Miasto w tej sytuacji będzie realizować wyłącznie uprawnienia właścicielskie, odpłatnie przenosząc własność składnika majątku.

Podsumowując, zdaniem Miasta, sprzedając lub przekazując do stacji demontażu pojazdy przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w spadku, nie prowadzi ono działalności gospodarczej i nie działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwaną dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 2 pkt 22 ustawy:

Z kolei stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Należy zauważyć, że jak wynika z powołanego przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, dla uznania, że dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Kwestia „odpłatności” była niejednokrotnie przedmiotem rozpatrzenia przez Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Jak zauważył Trybunał w wyroku 102/86 „czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem”.

Należy też zwrócić uwagę na wyrok C-16/93 pomiędzy R. J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie Trybunał zauważył, że czynność „podlega opodatkowaniu wyłącznie wtedy, gdy istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy”.

W orzeczeniu z 5 lutego 1981 r., C-154/80 Trybunał stwierdził, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zatem z odpłatnością za dostawę towarów lub świadczenie usług mamy do czynienia w sytuacji, gdy pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usługi a zapłatą istnieje adekwatny związek.

Odpłatność może przybierać różne formy – nie jest warunkiem to, aby została ustalona lub dokonana w pieniądzu. Odpłatność jako świadczenie wzajemne może również przybrać postać rzeczową – zapłata w innym towarze lub usłudze albo mieszaną – zapłata w części pieniężna i w części rzeczowa. Innymi słowy, dla uznania czynności za odpłatną, wystarczające jest, by istniała możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za tę czynność.

Wskazać należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy:

W myśl art. 15 ust. 2 ustawy:

Należy zauważyć, że zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy:

Z powołanych przepisów wynika, że organy władzy publicznej nie będą podatnikami podatku od towarów i usług w związku z realizacją zadań, które podejmują jako podmioty prawa publicznego, nawet jeśli pobierają należności, opłaty lub składki. Organy te, będą natomiast podatnikami podatku od towarów i usług, w przypadku wykonywanych przez nie czynności na podstawie umów cywilnoprawnych. Kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W myśl art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 40 ze zm.):

Jak stanowi art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym:

Na mocy art. 7 ust. 1 pkt 1, 2 i 14 ustawy o samorządzie gminnym:

Na podstawie art. 91 ustawy z 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 107):

Stosownie do art. 2 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym:

Z kolei zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 6 i pkt 15 powyższej ustawy:

Jednocześnie w art. 4 ust. 4 ustawy o samorządzie powiatowym wskazano, że:

Zgodnie z art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2023 r., poz. 1047), zwanej dalej „ustawą Prawo o ruchu drogowym”:

W myśl art. 50a ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 130a ust. 1 ww. ustawy:

Pojazd jest usuwany z drogi na koszt właściciela w przypadku:

 1) pozostawienia pojazdu w miejscu, gdzie jest to zabronione i utrudnia ruch lub w inny sposób zagraża bezpieczeństwu;

 2) nieokazania przez kierującego dokumentu potwierdzającego zawarcie umowy obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu lub dowodu opłacenia składki za to ubezpieczenie, jeżeli pojazd ten jest zarejestrowany w kraju, o którym mowa w art. 129 ust. 2 pkt 8 lit. c;

 3) przekroczenia wymiarów, dopuszczalnej masy całkowitej lub nacisku osi określonych w przepisach ruchu drogowego, chyba że istnieje możliwość skierowania pojazdu na pobliską drogę, na której dopuszczalny jest ruch takiego pojazdu;

 4) pozostawienia pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową, w miejscu przeznaczonym dla pojazdu kierowanego przez osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2;

 5) pozostawienia pojazdu w miejscu obowiązywania znaku wskazującego, że zaparkowany pojazd zostanie usunięty na koszt właściciela;

 6) kierowania nim przez osobę nieposiadającą uprawnienia do kierowania pojazdami albo której zatrzymano prawo jazdy i nie ma możliwości zabezpieczenia pojazdu przez przekazanie go osobie znajdującej się w nim i posiadającej uprawnienie do kierowania tym pojazdem; przepisu nie stosuje się, jeżeli kierujący posiada pokwitowanie, o którym mowa w art. 135 ust. 4 lub 5 albo w art. 135a ust. 5 lub 6, upoważniające do kierowania pojazdem.

Natomiast zgodnie z art. 130a ust. 2 ww. ustawy:

Pojazd może być usunięty z drogi na koszt właściciela, jeżeli nie ma możliwości zabezpieczenia go w inny sposób, w przypadku gdy:

1) kierowała nim osoba:

a) znajdująca się w stanie nietrzeźwości lub w stanie po użyciu alkoholu albo środka działającego podobnie do alkoholu,

b) nieposiadająca przy sobie wymaganych dokumentów uprawniających do kierowania lub używania pojazdu;

2) jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu ruchu drogowego, powoduje uszkodzenie drogi albo narusza wymagania ochrony środowiska.

W myśl art. 130a ust. 5c ustawy:

W świetle art. 130a ust. 5f ww. ustawy:

Według art. 130a ust. 6 ustawy:

Zgodnie z art. 130a ust. 10 ustawy:

Natomiast zgodnie z art. 130a ust. 10a ww. ustawy:

Na mocy art. 130a ust. 10d ww. ustawy:

Na podstawie art. 130a ust. 10e ww. ustawy:

Zgodnie z art. 130a ust. 10f ustawy:

W tym miejscu należy przytoczyć § 3 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2011 r. w sprawie rozciągnięcia stosowania przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1805), zgodnie z którym:

Zgodnie z § 4 ust. 1 pkt 2 lit. b cyt. rozporządzenia:

W świetle § 7 ust. 1 ww. rozporządzenia:

Jak wynika z art. 105 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2023 r., poz. 2505 ze zm.):

Zajęte ruchomości, z zastrzeżeniem § 2 i 3, organ egzekucyjny:

1) sprzedaje w drodze licytacji publicznej;

2) sprzedaje po cenie oszacowania podmiotom prowadzącym działalność handlową;

3) przekazuje do sprzedaży podmiotom prowadzącym sprzedaż komisową tego rodzaju ruchomości;

4) sprzedaje w drodze przetargu ofert;

5) sprzedaje z wolnej ręki.

Natomiast przez umowę sprzedaży, o której mowa w art. 535 ustawy z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1610 ze zm.):

Z opisu sprawy wynika, że Miasto realizuje zadania wynikające z art. 50a oraz art. 130a ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym tj. zadania w zakresie usuwania pojazdów bez tablic rejestracyjnych lub nieużywanych, usuwania pojazdów z drogi. Ponadto zdarzają się również sytuacje, w których Miasto staje się właścicielem pojazdu nabytego w drodze spadku.

Miasto, w wymienionych wyżej przypadkach, przejmuje pojazd, na podstawie postanowienia sądu o jego przepadku (art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym), stwierdzenia nabycia spadku (spadek na rzecz Gminy) lub z mocy prawa (art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym).

Miasto zleca wykonanie wyceny pojazdu przez rzeczoznawcę samochodowego, opinia rzeczoznawcy może wskazywać na:

1. zakwalifikowanie pojazdu do demontażu lub

2. zakwalifikowanie pojazdu do sprzedaży.

Pojazd, który według opinii rzeczoznawcy samochodowego nie stanowi odpadu, zostaje przeznaczony do sprzedaży:

- w przypadku nabycia prawa własności zgodnie z art. 130a ustawy Pord – w trybie określonym w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji,

- w przypadku nabycia prawa własności zgodnie z art. 50a ustawy Pord oraz na podstawie spadku – w trybie określonym zarządzeniem nr … Prezydenta Miasta w sprawie trybu postępowania z pojazdami usuniętymi z drogi z terenu Miasta na podstawie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Dopełnieniem procedury sprzedaży pojazdów jest zarządzenie Prezydenta Miasta w sprawie trybu postępowania z pojazdami usuniętymi z drogi z terenu Miasta na podstawie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.

Ponadto Miasto zawarło umowę z Wykonawcą na usługę polegającą na odbiorze i demontażu pojazdów usuniętych z terenu Miasta w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. ustawy Pord oraz pojazdów nabytych w drodze spadku przez Miasto, uznanych zgodnie z opinią rzeczoznawcy za odpad, w rozumieniu ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach. Za każdy przetworzony pojazd na warunkach określonych w umowie Wykonawca płaci Miastu kwotę stanowiącą iloczyn masy własnej (określonej w kwicie wagowym) pojazdu i ceny za kilogram złomu.

Wpływy za pojazdy sprzedane oraz przekazane do stacji demontażu pojazdów stanowią dochód własny powiatu (pojazdy przejęte w trybie art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym) lub gminy (pojazdy przejęte w trybie art. 50a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w drodze spadku).

Ilość pojazdów przekazanych do stacji demontażu w ciągu roku to około 41 sztuk. Ilość pojazdów sprzedanych w ciągu roku to ok. 2-3 sztuki.

Miastu nie przysługiwało prawo do obniżenia w całości lub w części podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia pojazdów przekazywanych do stacji demontażu bądź sprzedawanych, bowiem pojazdy nabywane są sądownie w drodze postanowienia o orzeczenie przepadku, z mocy prawa lub w drodze spadku. Miasto nie wykorzystywało pojazdów w zakresie swojej działalności, tym bardziej nie wykorzystywało pojazdów w działalności gospodarczej.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii, czy Miasto sprzedając lub przekazując do stacji demontażu pojazdy, przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w spadku, prowadzi działalność gospodarczą i działa w charakterze podatnika podatku VAT.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości należy wskazać, że w świetle wskazanych unormowań jednostki samorządu terytorialnego na gruncie podatku od towarów i usług występować mogą w dwoistym charakterze:

- podmiotów niebędących podatnikami, gdy realizują zadania nałożone na nich odrębnymi przepisami prawa, oraz

- podatników podatku od towarów i usług, gdy wykonują czynności na postawie umów cywilnoprawnych.

Jak wskazano wyżej, kryterium podziału stanowi charakter wykonywanych czynności: czynności o charakterze publicznoprawnym wyłączają te podmioty z kategorii podatników, natomiast czynności o charakterze cywilnoprawnym skutkują uznaniem tych podmiotów za podatników podatku od towarów i usług, a realizowane przez nie odpłatne dostawy towarów i świadczenie usług podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Jako, że jednostki samorządu terytorialnego są wyposażone w osobowość prawną oraz w określonym zakresie wykonują samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, należy uznać, że spełniają zawartą w tym przepisie definicję podatnika VAT. Oznacza to, że w zakresie czynności cywilnoprawnych dokonywanych przez jednostki samorządu terytorialnego, nawet, gdy dotyczą one zadań własnych tych jednostek, podmioty te powinny być uznawane za podatników VAT. Zatem w przypadku, gdy jednostka samorządu terytorialnego wykonuje czynności na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. na warunkach i w okolicznościach właściwych również dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą – powinna być traktowana jako podatnik VAT, gdyż w przedmiotowym zakresie działa de facto w sposób analogiczny do tych podmiotów.

Aby zatem określić możliwość zastosowania art. 15 ust. 6 ustawy, który wyłącza organy władzy publicznej (oraz urzędy obsługujące te organy) z definicji podatnika VAT, konieczne jest określenie czy zadania realizowane przez Miasto są zadaniami, dla których Miasto zostało powołane w ramach reżimu publicznoprawnego, czy też są to czynności wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Powyższe oznacza, że decydującą przesłanką przesądzającą o uznaniu bądź nieuznaniu organu władzy publicznej za podatnika VAT będzie zachowanie się tego organu jako organu władzy publicznej, bądź jako przedsiębiorcy w stosunku do określonych świadczeń.

Jak wynika z powyższego, wyłączenie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy z kategorii podatników ma charakter wyłączenia podmiotowo-przedmiotowego.

Aby to wyłączenie miało miejsce, muszą zostać spełnione dwa warunki:

- dotyczy wyłącznie organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy,

- odnosi się tylko do tych czynności, które związane są z realizacją zadań nałożonych na te podmioty przepisami prawa i do realizacji których zostały one powołane.

Wyłączenie z grona podatników VAT organów władzy publicznej jest możliwe tylko wtedy, gdy wykonują one czynności w ramach przypisanych im specyficznych zadań i funkcji państwowych np. w zakresie administracji, sądownictwa, obrony narodowej. Wówczas wyłączenie z opodatkowania nie prowadzi do naruszenia zasad konkurencji. Organy władzy publicznej są podatnikami VAT jedynie w zakresie czynności, które mają charakter cywilnoprawny, tzn. są realizowane na podstawie umów cywilnoprawnych.

Wymieniona norma nakazuje uznać, że w przypadku czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, dany podmiot nie działa w charakterze organu, lecz występuje jako zwykły uczestnik obrotu gospodarczego. Wykonywanie bowiem czynności na podstawie umów cywilnoprawnych mogłoby prowadzić do nierówności konkurencyjnej podmiotów działających na rynku oraz „organu władzy”, który korzystałby z wyłączenia z opodatkowania na podstawie ww. przepisu.

Tym samym, jednostka samorządu terytorialnego, wykonując we własnym imieniu i na własny rachunek czynności spełniające definicję działalności gospodarczej, określonej w art. 15 ust. 2 ustawy, działa w charakterze podatnika podatku VAT.

W tym kontekście podkreślić należy, że sposób, w jaki jednostka samorządu terytorialnego weszła w posiadanie majątku będącego przedmiotem zbycia, nie wyłącza możliwości zakwalifikowania późniejszej jego dostawy jako działalności gospodarczej. Zatem Miasto w zakresie rozporządzania posiadanym majątkiem każdorazowo wykonuje działalność gospodarczą.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że transakcja zbycia składników majątku przejętych w trybie art. 50a i art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz nabytych w drodze spadkobrania jest niewątpliwie czynnością cywilnoprawną (nie zaś publicznoprawną).

Jak wskazano wyżej, Miasto - w zakresie czynności wykonywanych na podstawie umów cywilnoprawnych, tj. czynności sprzedaży, zamiany (nieruchomości i ruchomości), wynajmu, dzierżawy, itd., umów prawa cywilnego (nazwanych i nienazwanych) - jako osoba prawna podlega obowiązkowi podatkowemu na zasadach ogólnych. W tym zakresie bowiem wykonywane przez nią czynności mają charakter działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy.

Jednocześnie należy wskazać, że czynności wykonywane przez Miasto, opisane we wniosku, nie podlegają wyłączeniu spod opodatkowania na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy. Podmioty publiczne nie są uznawane za podatników w zakresie czynności, które mieszczą się w ramach zadań, dla realizacji których zostały one powołane, dodatkowo pod warunkiem, że czynności te nie są wykonywane na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. W przypadku sprzedaży oraz przekazania pojazdów za odpłatnością do stacji demontażu nie są realizowane zadania, dla realizacji których organy te zostały powołane. Działania Miasta są w tym przypadku tożsame z działaniami każdego innego podmiotu dokonującego dostawy towarów.

W przypadku zbycia pojazdów (zarówno w przypadku sprzedaży jak i przekazania za odpłatnością do stacji demontażu) relacja między stronami transakcji nie ma charakteru podrzędności typowej dla stosunków publicznoprawnych. W szczególności podkreślić należy, że w przypadku takich czynności Miasto nie korzysta z prerogatyw władzy publicznej. Okoliczności te jednoznacznie potwierdzają, że wykonując opisaną czynność Miasto nie działa w charakterze organu władzy publicznej. Podkreślić również trzeba, że Miasto jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT.

Pomimo, że Miasto nabyło zbywane składniki majątku w drodze przejęcia w trybie art. 50a i art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz w drodze spadkobrania, to jednak dokonując zbycia tych składników za odpłatnością, działa w charakterze podatnika VAT, gdyż zbycie ruchomości należy traktować w kategorii działalności gospodarczej.

Odmienne rozstrzygnięcie niniejszej kwestii prowadziłoby do nierównego traktowania podmiotów dokonujących sprzedaży ruchomości, co stałoby nie tylko w sprzeczności z powszechnym obowiązkiem przepisów prawa, ale również z jedną z naczelnych zasad Unii Europejskiej, zasadą konkurencyjności.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane wyżej przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że będąc zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, są Państwo również podatnikiem tego podatku w zakresie zbycia pojazdów nabytych w drodze przejęcia w trybie art. 50a i art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz w drodze spadkobrania - zarówno w przypadku ich sprzedaży jak i przekazania za odpłatnością do stacji demontażu. Przedmiot zbycia dotyczy niewątpliwie składników Państwa majątku. W takim przypadku bez znaczenia pozostaje fakt, że nabycie opisanych składników majątku nastąpiło nieodpłatnie w drodze przejęcia w trybie art. 50a i art. 130a ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz w drodze spadkobrania. Istotne jest, że w rozpatrywanej sprawie wypełnione zostały przesłanki określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Zatem biorąc pod uwagę zasadę autonomii prawa podatkowego oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że zbycie pojazdów nabytych przez Miasto ma niewątpliwie charakter cywilno-prawny. Tym samym Miasto sprzedając lub przekazując za odpłatnością do stacji demontażu pojazdy, przejęte w trybie art. 50a i art. 130a ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym oraz nabyte w spadku, występuje dla tej czynności w charakterze podatnika, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy oraz wykonuje czynności określone w art. 5 ust. 1 ustawy, stanowiące dostawę towarów w świetle art. 7 ust. 1 ustawy.

W związku z powyższym Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem Państwa wniosku (pytania) w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Inne kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być - zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Odnosząc się do powołanego przez Państwa orzeczenia TSUE C-72/13, wskazać należy, że tezy wynikające z tego orzeczenia nie stoją w sprzeczności z rozstrzygnięciem zawartym w niniejszej interpretacji. TSUE w ww. wyroku C-72/13 stwierdził m.in., że ,,Dyrektywa nie sprzeciwia się opodatkowaniu podatkiem od wartości dodanej transakcji takich jak te zamierzone przez Gminę (Polska), o ile sąd odsyłający stwierdzi, iż transakcje te stanowią działalność gospodarczą w rozumieniu art. 9 ust. 1 tej dyrektywy oraz iż nie są wykonywane przez rzeczoną gminę w charakterze organu władzy publicznej w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit pierwszy owej dyrektywy. Jeśli jednak należałoby uznać te transakcje za wykonywane przez wspomnianą gminę działającą w charakterze organu władzy publicznej, to przepisy dyrektywy 2006/112 nie sprzeciwiałyby się ich opodatkowaniu, gdyby sąd odsyłający stwierdził, że ich zwolnienie mogłoby prowadzić do znaczących zakłóceń konkurencji w rozumieniu art. 13 ust. 1 akapit drugi tej dyrektywy”.

Natomiast odnośnie przywołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych należy zauważyć, że wyroki sądów to rozstrzygnięcia w konkretnej sprawie, osadzonej w określonym stanie faktycznym. Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.) w swoim rozdziale III określa zamknięty katalog źródeł prawa powszechnie obowiązującego. Nie przewiduje on takiej mocy dla orzecznictwa sądowego, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych (w Polsce nie obowiązuje system precedensów sądowych). W związku z powyższym, nie negując orzecznictwa, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy zauważyć, że moc obowiązująca wyroku zamyka się w obrębie sprawy, w której została wydana.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w….. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.