Interpretacja indywidualna z dnia 15 maja 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.213.2024.1.MS

Obowiązki podatkowe z tytułu wykonywanej pracy częściowo zdalnie z terytorium Szwajcarii.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

15 marca 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku podatkowego z tytułu wykonywanej pracy częściowo zdalnie z terytorium Szwajcarii.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Pan (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Pracownik”) jest pracownikiem w rozumieniu ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy . Z tytułu umowy o pracę zawartej z pracodawcą Wnioskodawca pozostaje podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: „podatek PIT”).

Wnioskodawca jest zatrudniony w oparciu o umowę o pracę. Wnioskodawca jest obywatelem Polski. Pracownik mieszka wraz z rodziną na stałe w Szwajcarii.

Pracownik posiada certyfikat rezydencji podatkowej potwierdzający Jego status jako rezydent w Szwajcarii. Pracownik dysponuje składanymi do szwajcarskiej administracji skarbowej dokumentami, m.in. deklaracjami podatkowymi, oświadczeniami o byciu podatnikiem, stanowiącymi potwierdzenie złożenia zeznania podatkowego w Szwajcarii. Pracownik opłaca składki na ubezpieczenia społeczne w Szwajcarii oraz otrzymuje decyzje o wysokości składek na ubezpieczenia społeczne w Szwajcarii.

W umowie o pracę na czas nieokreślony miejsce wykonywania pracy określono jako biuro w .... Pracownik jest zatrudniony od ... 2023 r. na stanowisku ....

W rzeczywistości pracownik świadczy pracę około 8 dni w danym miesiącu w siedzibie Spółki w Polsce lub w innym miejscu znajdującym się na terytorium Polski, a pozostałe dni pracuje zdalnie na terenie Szwajcarii lub w innym, wybranym miejscu znajdującym się poza terytorium Polski.

Z umowy o pracę zawartej z Pracownikiem nie wynika obowiązek stawiennictwa w siedzibie Pracodawcy w jakimkolwiek wymiarze czasu.

Pracownik złożył do pracodawcy wniosek o zgodę na pracę zdalną. Pracownik zawnioskował o możliwość wykonywania na rzecz pracodawcy pracy zdalnej w wymiarze od 11 do 15 dni roboczych w miesiącu kalendarzowym. Jako miejsce pracy zdalnej, w którym Pracownik będzie świadczył pracę zdalną, Pracownik wskazał w oświadczeniu o pracy zdalnej lokal mieszkalny znajdujący się na terytorium Szwajcarii. Z kolei podczas przebywania na terytorium Polski, Pracownik świadczy pracę z biura znajdującego się w ... lub z innego miejsca znajdującego się na terytorium Polski. Pracownik wskazał w oświadczeniu o pracy zdalnej również lokal znajdujący się w ... jako miejsce świadczenia pracy zdalnej na terytorium Polski.

Pracownik, zgodnie z Jego oświadczeniem, nie posiada i nie będzie w okresie zatrudnienia posiadał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) oraz zgodnie z Jego oświadczeniem, nie przebywa i nie będzie przebywał na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Na dowód, że Pracownik posiada centrum interesów osobistych lub gospodarczych na terytorium Szwajcarii jest m.in.:

·umowa najmu na lokal mieszkalny w Szwajcarii oraz wyciąg z rachunku bankowego owpłaconej kaucji mieszkaniowej;

·potwierdzenie o posiadanym numerze rachunku bankowego w Szwajcarii wydane w 2012 r.;

·potwierdzenie wydane przez szkołę o uczęszczaniu do szkoły w Szwajcarii przez dzieci Pracownika w roku szkolnym 2023-2024.

Pracownik nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm., dalej: Ustawa o PIT). Na terenie Polski Pracownik przebywa łącznie z przerwami krócej niż 183 dni w trakcie roku podatkowego.

Pracownik nie wnioskował o wydanie certyfikatu rezydencji w Polsce.

Pracownik wykonuje pracę zdalną z terytorium Szwajcarii. Sporadycznie około 1-2 razy w miesiącu maksymalnie przez łączny okres dziesięciu dni przebywa i wykonuje pracę na terytorium Polski. Pracownik będzie każdorazowo przekazywał do pracodawcy oświadczenie (tj. zestawienie czasu) potwierdzająca, ile dni w miesiącu Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski, (tj. w biurze w  lub w mieszkaniu zlokalizowanym na terytorium Polski lub w innym miejscu w Polsce). Jeśli chodzi o podróżowanie pomiędzy krajami - Pracownik najczęściej wybiera transport lotniczy w godzinach wieczornych, a podróż zazwyczaj nie obejmuje godzin roboczych, stąd nie ma wątpliwości, w jakiej lokalizacji świadczył pracę w danym dniu.

Pytanie

1.Czy Pracownik w okresie wykonywanej pracy podlega w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu wykonywanej pracy na rzecz pracodawcy, która to praca jest wykonywana częściowo zdalnie z terytorium Szwajcarii, a tym samym czy Wnioskodawca będzie podatnikiem podatku PIT?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko, zgodnie z którym Wnioskodawca zobowiązany jest do wskazania osiągniętego dochodu w zeznaniu PIT-37 z tytułu wynagrodzenia ze stosunku pracy Pracownika nie co do całości wynagrodzenia, a jedynie obliczonego proporcjonalnie do ilości dni, w których Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski (tj. przebywa fizycznie na terytorium RP)?

Pana stanowisko w sprawie

Pracownik stoi na stanowisku, że w okresie wykonywanej pracy podlega w Polsce zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu wykonywanej pracy na rzecz polskiego pracodawcy, która to praca jest wykonywana częściowo zdalnie z terytorium Szwajcarii.

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że dochody na podstawie umowy o pracę, z tytułu pracy wykonywanej zdalnie z terytorium Szwajcarii, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie jej wykonywania, tj. na terytorium Szwajcarii, a zatem, przedmiotowe dochody nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał w tym zakresie obowiązku sporządzania i przekazania informacji o dochodach na podatek dochodowy z tytułu wypłaty tego wynagrodzenia i zapłaty podatku dochodowego od tego wynagrodzenia w Polsce.

Z kolei dochody Pracownika z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody ze stosunku pracy. Wnioskodawca zobowiązany jest do wskazania osiągniętego dochodu w zeznaniu PIT-37 z tytułu osiągniętego wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy Pracownika nie co do całości wynagrodzenia Pracownika, a jedynie obliczonego proporcjonalnie do ilości dni, w których Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski (tj. wynagrodzenie należne za proporcjonalnie do ilości przebywania i świadczenia pracy w Polsce).

Uzasadnienie stanowiska

Stosownie do art. 3 ust. 1 ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tj. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Z przepisu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT wynika, że za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych); lub

2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o PIT, osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Przepis art. 3 ust. 2b ustawy o PIT stanowi, że za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się w szczególności dochody (przychody) z m.in.:

1)pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

2)działalności wykonywanej osobiście na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia;

3)działalności gospodarczej prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

4)położonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nieruchomości, w tym ze sprzedaży takiej nieruchomości.

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b ustawy o PIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Konfederacją Szwajcarską w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Bernie z dnia 2 września 1991 r. (Dz. U. z 1993 r. poz. 92; dalej: UPO), w rozumieniu niniejszej konwencji określenie „osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie” oznacza każdą osobę, która zgodnie z prawem tego Państwa podlega tam opodatkowaniu z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce stałego pobytu, siedzibę zarządu albo inne kryterium o podobnym charakterze.

Definicja „osoby mającej miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie” odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

Postanowienia art. 4 ust. 2 UPO mają zatem zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 UPO, osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu umawiających się państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie - podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych).

Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP. Tym samym określona osoba, która ma ścisłe powiązania biznesowe czy też gospodarcze w Polsce, a całą rodzinę i znajomych w innym państwie, może w takiej sytuacji podlegać opodatkowaniu w Polsce od całości swoich dochodów. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

W świetle art. 3 ust. 1a ustawy o PIT, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.

Zatem, biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny, należy stwierdzić, że „centrum interesów osobistych” oraz „centrum interesów gospodarczych” Pracownika znajduje się w Szwajcarii.

Powyższe kryteria stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Pracownik nie posiada miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w rozumieniu art. 3 ust. 1a ustawy o PIT. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

i.posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub

ii.przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.

Za dochody (przychody) osiągane na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez nierezydentów podatkowych, uważa się w szczególności dochody (przychody) z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia.

W związku z powyższym, jeżeli cudzoziemiec wykonuje pracę poza granicami Polski, wynagrodzenie wypłacane z umowy o pracę nie jest opodatkowane w Polsce. Natomiast w sytuacji, gdy część wynagrodzenia dotyczy pracy świadczonej przez cudzoziemca w siedzibie pracodawcy w Polsce, to wówczas ta część wynagrodzenia (obliczona proporcjonalnie do ilości dni wykonywania pracy w Polsce) będzie podlegała opodatkowaniu w Polsce.

Stąd od tej części wynagrodzenia (np. wynagrodzenie należne za 8 dni świadczenia pracy w Polsce) pracodawca powinien odprowadzać zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Jeżeli więc dochód nie podlega opodatkowaniu w Polsce, nie wystąpi podatek od dochodów uzyskanych przez cudzoziemca z pracy wykonywanej poza Polską.

Obowiązki płatnika obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy z tytułu wypłaty wynagrodzenia ze stosunku pracy zostały uregulowane w art. 31 ustawy o PIT.

Zgodnie z art. 31 ustawy o PIT, osoby prawne będące zakładami pracy obowiązane są jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Podatnik jest natomiast obowiązany złożyć zeznanie podatkowe do urzędu skarbowego, zgodnie z art. 45 ustawy o PIT. Podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie od dnia 15 lutego do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym. Zeznania złożone przed początkiem terminu uznaje się za złożone w dniu 15 lutego roku następującego po roku podatkowym.

Ze stanu faktycznego, przedstawionego we wniosku wynika, że Pracownik został zatrudniony na podstawie umowy o pracę. Miejscem zamieszkania i centrum interesów życiowych Pracownika jest Szwajcaria. W umowie o pracę na czas nieokreślony miejsce wykonywania pracy określono jako biuro w Polsce. W danym miesiącu Pracownik pracuje średnio 8 dni w siedzibie Spółki w Polsce lub w innym miejscu na terytorium Polski, a pozostałe dni spędza w Szwajcarii lub w innym miejscu znajdującym się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej skąd pracuje zdalnie, zgodnie ze złożonym oświadczeniem.

Tym samym, dochody Pracownika zatrudnionego na podstawie umowy o pracę z tytułu pracy wykonywanej zdalnie z terytorium Szwajcarii, podlegają opodatkowaniu tylko w państwie jej wykonywania, tj. na terytorium Szwajcarii.

Zatem, przedmiotowe dochody nie będą podlegały opodatkowaniu w Polsce. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do wskazania osiągniętego dochodu w zeznaniu PIT-37 z tytułu osiągniętego wynagrodzenia z tytułu stosunku pracy Pracownika nie co do całości wynagrodzenia Pracownika, a jedynie obliczonego proporcjonalnie do ilości dni, w których Pracownik faktycznie wykonuje pracę na terytorium Polski (tj. przebywa fizycznie na terytorium RP).

Dochody zatrudnionego z tytułu pracy wykonywanej w Polsce (8 dni w miesiącu w siedzibie Spółki w Polsce) podlegają opodatkowaniu w miejscu zamieszkania, tj. w Szwajcarii oraz w państwie wykonywania pracy, tj. w Polsce, stosownie do art. 15 ust. 1 UPO.

Warunki z art. 15 ust. 2 UPO nie zostaną spełnione łącznie, gdyż wynagrodzenie jest wypłacane i ponoszone przez Spółkę polską mającą siedzibę w Polsce. Z uwagi na powyższe, dochody Pracownika z tytułu umowy o pracę wykonywanej w Polsce podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody ze stosunku pracy stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o PIT na zasadach ogólnych, tj. według skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 ustawy o PIT. Pracodawca jako płatnik jest zobowiązany do naliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczek na podatek dochodowy zgodnie z art. 31-39 ustawy o PIT, a także do sporządzenia oraz dostarczenia zarówno podatnikowi, jak właściwemu urzędowi skarbowemu informacji o dochodach oraz pobranych zaliczkach na podatek dochodowy PIT-11, a Pracownik w zeznaniu PIT-37.

Takie stanowisko zostało wyrażone m.in. w piśmie Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 listopada 2022 r. nr 0113-KDIPT2-3.4011.634.2022.2.IR, z 24 marca 2022 r. nr 0112-KDIL2-1.4011.3.2022.2.KF, z 16 marca 2018 r. nr 0114-KDIP3-3.4011.13.2018.2.JK2 oraz z 13 lutego 2023 r. nr 0113-KDIPT2- 3.4011.946.2022.2.RR.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji indywidualnej.

Poinformować należy, że na dzień wydania interpretacji indywidualnej obowiązywały przepisy ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.).

Powołany przez Pana we własnym stanowisku art. 31 został uchylony ustawą z dnia 9 czerwca 2022 r. (Dz.U. z 2022 r. poz. 1265).

Informuję, że na dzień wydania interpretacji indywidualnej obowiązki płatnika reguluje art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2023 r. zgodnie z którym:

Jednakże, zmiana ta nie wpływa na rozstrzygnięcie sprawy.

Końcowo należy zastrzec, że dokonana przez Organ ocena stanowiska przedstawionego przez Pana dotyczy wyłącznie skutków podatkowych, jakie w przedmiotowej sprawie wystąpią po Pana stronie. Interpretacja nie rozstrzyga natomiast kwestii obowiązków płatnika.

W odniesieniu zaś do przywołanych przez Pana interpretacji indywidualnych wskazać należy, że wydane zostały one w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.

Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako: „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.