Interpretacja indywidualna z dnia 22 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.148.2024.2.HJ

Możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uczęszczaniem na sesje u psychoterapeuty.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lutego 2024 r. wpłynął Pana wniosek z 17 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z uczęszczaniem na sesje u psychoterapeuty. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 marca 2024 r. (wpływ 25 marca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w charakterze ratownika medycznego w zespole ratownictwa medycznego. Praca, którą Pan wykonuje związana jest z wysokim poziomem stresu, obarczona dużym ryzykiem wypalenia zawodowego i chorób psychicznych (np. depresja, zaburzenia lękowe). Dodatkowym obciążeniem jest odpowiedzialność za życie i zdrowie człowieka, podejmowanie decyzji pod presją czasu, traumatyczne widoki podczas zdarzeń, silne emocje rodzin pacjentów, często agresja pacjentów i osób postronnych, praca w trudnych warunkach.

W związku z powyższym, zdecydował się Pan na sesje u psychoterapeuty, które mają na celu rozładowanie napięcia oraz neutralizację negatywnych emocji związanych z przeżytymi zdarzeniami, obniżenie poziomu stresu, zapobieganie wypaleniu zawodowemu, rozwijanie empatii. Chroniąc swoje zdrowie psychiczne jest Pan w stanie pracować regularnie, osiągając wystarczalny przychód z działalności gospodarczej.

W uzupełnieniu wniosku wskazał Pan, że prowadzoną działalność opodatkowuje według skali podatkowej. Dla celów działalności gospodarczej prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów. Usługi medyczne świadczy Pan na rzecz (…) w charakterze ratownika medycznego. Charakter Pana pracy wymaga korzystania z pomocy psychoterapeuty, ponieważ praca w Zespole Ratownictwa Medycznego wiąże się z wysokim poziomem stresu związanym z ratowaniem pacjentów w stanie nagłego zagrożenia życia i zdrowia. Odpowiedzialność za ludzkie życie, podejmowanie decyzji pod presją czasu, często roszczeniowość i zachowania agresywne pacjentów i ich rodzin, powodują, że praca ratownika medycznego niesie za sobą ogromne obciążenie psychiczne. Praca w ZRM wiąże się z częstym widokiem śmierci, drastycznych urazów i obrażeń ludzi (np. wypadki komunikacyjne, upadki z wysokości, spalone ciała), bezpośrednim kontaktem z cierpieniem fizycznym, emocjonalnym i psychicznym pacjentów, co negatywnie wpływa na zdrowie psychiczne ratownika medycznego. Dodatkowym obciążeniem są zdarzenia z udziałem dzieci. Powyższe przykłady w dużym stopniu zwiększają ryzyko wypalenia zawodowego i powstania zespołu stresu pourazowego. Dlatego, aby zapobiec absencji w pracy z powodu choroby oraz efektywnie wykonywać swoje obowiązki potrzebne jest wsparcie psychoterapeuty. Na takie wsparcie wskazuje m.in. ZUS w dokumencie z 2013 r. zatytułowanym: „Materiały informacyjne dotyczące prewencji wypadkowej i profilaktyki nadmiernego obciążenia układu ruchu ratowników medycznych” (strona 16 pkt 8 i 9).

Odbywa Pan sesje u psychoterapeuty w związku z przepracowaniem sytuacji trudnych i traumatycznych mających miejsce podczas zdarzeń w pracy, odreagowaniem emocjonalnym, poznawaniem metod radzenia sobie ze stresem, prewencją wypalenia zawodowego. Sesje u psychoterapeuty pomagają nabierać lepszej odporności na stres i sytuacje trudne, zapobiegając absencji w pracy z powodu choroby, co wiążę się bezpośrednio z osiąganiem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów.

Nie korzysta Pan z usług psychoterapeuty, który przyjmuje w ramach kontraktu zawartego z NFZ ze względu na długie kolejki i małą dostępność specjalistów, którzy przyjmują w ramach kontraktu z NFZ. Z sesji u psychoterapeuty korzysta Pan od stycznia 2024 r. Sesje odbywa Pan w zależności od potrzeb, 2-4 razy na miesiąc.

Pytanie

Czy sesje u psychoterapeuty może Pan wliczyć do kosztów uzyskania przychodów w prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej?

Pana stanowisko w sprawie

Pana zdaniem, sesje u psychoterapeuty można wliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W Pana przypadku, terapia służy osiągnięciu, zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej, spełniając wymogi art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Pan przedstawił we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodu” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważyć należy, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychód).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23, i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu, bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu nie dopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnym przychodem nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, to wydatek musi:

·być poniesiony przez podatnika,

·być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

·pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·zostać właściwie udokumentowany,

·nie być wymieniony w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Dla stwierdzenia, czy poniesione wydatki na sesje u psychoterapeuty mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej istotne jest ustalenie:

·czy wydatki te potrzebne są w prowadzonej działalności gospodarczej i mają związek z tą działalnością,

·czy też wydatki te służą celom osobistym, a więc – co do zasady – mają charakter osobisty.

Zatem, za uzasadnione racjonalnie i gospodarczo koszty, których poniesienie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów ze źródła, jakim jest działalność gospodarcza, uznać należy takie wydatki, które pozwolą podatnikowi efektywnie wykonywać swoje obowiązki w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Z opisu zawartego we wniosku wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w charakterze ratownika medycznego w Zespole Ratownictwa Medycznego. Prowadzoną działalność opodatkowuje według skali podatkowej. Dla celów działalności gospodarczej prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów. Praca w Zespole Ratownictwa Medycznego wiąże się z wysokim poziomem stresu związanym z ratowaniem pacjentów w stanie nagłego zagrożenia życia i zdrowia. Odpowiedzialność za ludzkie życie, podejmowanie decyzji pod presją czasu, często roszczeniowość i zachowania agresywne pacjentów i ich rodzin, powodują, że praca ratownika medycznego niesie za sobą ogromne obciążenie psychiczne. Praca w ZRM wiąże się z częstym widokiem śmierci, drastycznych urazów i obrażeń ludzi (np. wypadki komunikacyjne, upadki z wysokości, spalone ciała), bezpośrednim kontaktem z cierpieniem fizycznym, emocjonalnym i psychicznym pacjentów, co negatywnie wpływa na zdrowie psychiczne ratownika medycznego. Dodatkowym obciążeniem są zdarzenia z udziałem dzieci. Powyższe przykłady w dużym stopniu zwiększają ryzyku wypalenia zawodowego i powstania zespołu stresu pourazowego. Dlatego, aby zapobiec absencji w pracy z powodu choroby oraz efektywnie wykonywać swoje obowiązki potrzebne jest wsparcie psychoterapeuty. Odbywa Pan sesje u psychoterapeuty w związku z przepracowaniem sytuacji trudnych i traumatycznych mających miejsce podczas zdarzeń w pracy, odreagowaniem emocjonalnym, poznawaniem metod radzenia sobie ze stresem, prewencją wypalenia zawodowego. Sesje u psychoterapeuty pomagają nabierać lepszej odporności na stres i sytuacje trudne, zapobiegając absencji w pracy z w powodu choroby, co wiążę się bezpośrednio z osiąganiem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów.

Wydatki, o których mowa w analizowanej sprawie nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów musi również pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą.

Z opisu sprawy wynika, że ponoszone wydatki na sesje u psychoterapeuty mają związek z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą, gdyż są ponoszone w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów oraz pozostają w związku z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą. Regularnie odbywane sesje u psychoterapeuty przeciwdziałają ryzyku wypalenia zawodowego i powstania zespołu stresu pourazowego. Zapobiegają także absencji w pracy z w powodu choroby, co wiąże się bezpośrednio z osiąganiem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że poniesione przez Pana opłaty za sesje u psychoterapeuty mogą stanowić koszt uzyskania przychodów w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Pana stanowisko uznaję za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Pana i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).