Interpretacja indywidualna z dnia 19 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.169.2024.1.MAP

Korekta kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

21 lutego 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 18 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy korekty kosztów uzyskania przychodów.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Jest Pani polskim rezydentem podatkowym. Od 1 września 2002 r. prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność ta opodatkowana jest podatkiem liniowym. Ewidencja dla celów podatkowych prowadzona jest w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Pani przedsiębiorstwo działające pod firmą „…” …, stosownie do wpisu w Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej (CEiDG), zajmuje się działalnością: Działalność związana z produkcją filmów, nagrań wideo i programów telewizyjnych (PKD 59.11.Z), jako przeważającą działalnością gospodarczą. Zakres prowadzonej działalności obejmuje głównie obsługę techniczną planów filmowych. Jest Pani czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (VAT).

W ramach prowadzonej działalności nabywała Pani od swojego kontrahenta, osoby fizycznej prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą, na podstawie wpisu do CEiDG, w okresie od października 2021 r. do sierpnia 2023 r. usługi obsługi planu filmowego. Pani i Pani kontrahent nie byliście we wskazanym okresie i nie jesteście obecnie podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647; zwanej dalej „ustawą o PIT”).

W listopadzie 2023 r. otrzymała Pani od swojego kontrahenta, faktury korygujące dotyczące nabytych usług za okres od października 2021 r. do sierpnia 2023 r. U Pani kontrahenta w październiku i listopadzie 2023 r. została bowiem przeprowadzona kontrola podatkowa, która wykazała, że świadcząc przedmiotowe usługi nie miał on prawa do stosowania zwolnienia w VAT - kontrahent na wystawianych fakturach umieszczał adnotację „uwaga: podatnik stosuje zwolnienie od podatku (art. 43 ust. 1 ustawy o VAT)”. W konsekwencji, pierwotnie wystawione przez niego faktury bez kwoty podatku (faktury ZW) zostały przez niego skorygowane poprzez ujęcie metodą w stu podatku od towarów i usług, według stawki 23% i przesłane w listopadzie 2023 r. do Pani. W momencie otrzymania od kontrahenta faktur korygujących dowiedziała się Pani o braku jego prawa do wystawiania faktur bez kwoty podatku i konieczności dokonania stosownych korekt.

Konsekwencją tego zdarzenia jest konieczność skorygowania przez Panią rozliczeń podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) zapłaconego w okresie od października 2021 r. do sierpnia 2023 r., poprzez zmniejszenie pierwotnie ujętych kwot kosztów uzyskania przychodów wynikających z faktur wystawionych przez kontrahenta. Kontrahent wystawiał bowiem faktury z zastosowaniem zwolnienia z VAT, tj. bez kwoty podatku VAT, tym samym pierwotnie dla Pani cała kwota wskazana na fakturze stanowiła koszt podatkowy.

W sytuacji jednak, gdy przesłane przez kontrahenta w listopadzie 2023 r., korekty faktur uwzględniają kwotę podatku VAT liczoną w stu, faktury takie należy rozliczyć korygując kwotę VAT naliczonego (do odliczenia) poprzez jego zwiększenie, ale jednocześnie kwota wydatku poniesiona na nabycie usługi, ujęta pierwotnie w całości jako koszt podatkowy, powinna być zmniejszona o kwotę podatku VAT, co do którego Pani, jako podatnikowi czynnemu VAT, przysługuje prawo odliczenia. Kosztem podatkowym, w sytuacji gdy podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia VAT naliczonego, może być jedynie wynikająca z faktury kwota netto (bez VAT) wartości sprzedaży towaru, bądź usługi. Przedmiotowa korekta nie dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Pytanie

Czy w związku z opisanym stanem faktycznym, powinna Pani dokonać korekty poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca, zgodnie z art. 22 ust. 7c ustawy o PIT (korekta „na bieżąco”), uznając, że korekta kosztów uzyskania przychodów w przedstawionym przypadku, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką?

Pani stanowisko w sprawie

Uważa Pani, że powinna rozliczyć w kosztach uzyskania przychodów kwoty korekty zmniejszającej wynagrodzenie za usługi obsługi planu filmowego, świadczone na Pani rzecz w okresie od października 2021 r. do sierpnia 2023 r., poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymała Pani wystawione przez kontrahenta faktury korygujące zmniejszające ww. wynagrodzenie o kwotę podatku VAT (korekta „na bieżąco”).

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Jeżeli korekta kosztu uzyskania przychodów, w tym odpisu amortyzacyjnego, nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, korekty dokonuje się poprzez zmniejszenie lub zwiększenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub, w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty (art. 22 ust. 7c ustawy o PIT).

Zgodnie z art. 22 ust. 7d ustawy o PIT, jeżeli w okresie rozliczeniowym, o którym mowa w ust. 7c, podatnik nie poniósł kosztów uzyskania przychodów lub kwota poniesionych kosztów uzyskania przychodów jest niższa niż kwota zmniejszenia, podatnik jest obowiązany zwiększyć przychody o kwotę, o którą nie zostały zmniejszone koszty uzyskania przychodów.

Natomiast art. 22 ust. 7e ustawy o PIT stanowi, że przepisów ust. 7c i 7d nie stosuje się do:

1)korekty dotyczącej kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu;

2)korekty cen transferowych, o której mowa w art. 23q.

Z uwagi na to, że Pani i Pani kontrahent nie jesteście podmiotami powiązanymi w rozumieniu art. 23m ust. 1 pkt 4 ustawy o PIT oraz przedmiotowa korekta nie dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego z zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu, zastosowanie znajdą przepisy ogólne dotyczące korekty kosztów uzyskania przychodów, tj. art. 22 ust. 7c-7g ustawy o PIT.

Zgodnie z przepisami ustawy o PIT sposób dokonania korekty kosztów podatkowych (korekta „wstecz” albo „na bieżąco”) zależy od tego, jaki był rzeczywisty jej powód, przy czym regułą wynikającą z art. 22 ust. 7c ustawy o PIT jest dokonywanie korekty kosztów na bieżąco.

Z powołanego art. 22 ust. 7c ustawy o PIT wynika, że korekta kosztów uzyskania przychodów „wstecz” powinna być dokonana jedynie wtedy, gdy przyczyną korekty jest błąd rachunkowy lub inna oczywista omyłka. Jeśli korekta ta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, to ujmowana jest ona „na bieżąco”, tj. w okresie rozliczeniowym, w którym została otrzymana faktura korygująca lub w przypadku braku faktury, inny dokument potwierdzający przyczyny korekty.

Tym samym dla określenia w analizowanym przypadku sposobu dokonania korekty kosztów przesądzające jest ustalenie, czy konieczność dokonania przez Panią, jako nabywcę usługi obsługi planu filmowego przedmiotowej korekty, spowodowana była błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, czy inną przyczyną.

Przepisy ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęcia „błąd rachunkowy” oraz pojęcia „inna oczywista omyłka”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wersja internetowa www.sjp.pwn.pl; dalej: „SJP PWN”), przez „błąd” rozumie się „niezgodność z obowiązującymi regułami pisania, liczenia, wymowy itp.”, „niewłaściwe posunięcie” lub „fałszywe mniemanie o czymś”.

W Pani ocenie, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd obliczeniowy, nieprawidłowość kalkulacyjną w toku wykonywania obliczeń. Może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury, czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości przychodu na złote, itp.).

Zgodnie z SJP PWN przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. „Oczywisty” natomiast, zgodnie z SJP PWN, to „niebudzący wątpliwości”.

W konsekwencji za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać błąd inny niż rachunkowy. Takim błędem jest np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się również będzie z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Co więcej jednak „omyłka” musi być oczywista, a więc niebudząca wątpliwości. Organy podatkowe stoją na stanowisku, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta kosztów uzyskania przychodów powinna być dokonywana w okresie otrzymania dokumentu potwierdzającego przyczynę korekty. Tylko w przypadku jednoznacznego stwierdzenia, że nieprawidłowe ujęcie kosztu było bezpośrednim wynikiem błędu rachunkowego lub oczywistej omyłki, korekta kosztu powinna być uwzględniana „wstecznie”.

Takie rozumienie pojęć „błąd rachunkowy” oraz „inna oczywista omyłka” potwierdzają m.in. interpretacje Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

·z 27 grudnia 2023 r. Nr 0111-KDIB1-3.4010.650.2023.1.PC,

·z 9 października 2023 r. Nr 0111-KDIB2-1.4010.313.2023.1.MK,

·z 5 lipca 2022 r. Nr 0111-KDIB1-2.4010.210.2022.2.BD oraz

·z 27 listopada 2020 r. Nr 0111-KDIB1-1.4010.187.2020.5.SG.

Mając na uwadze przywołaną definicję błędu rachunkowego oraz innej oczywistej omyłki, Pani zdaniem, korekta kosztu uzyskania przychodu dotycząca wynagrodzenia za nabyte usługi planu filmowego nie jest spowodowana popełnionym przez Panią błędem rachunkowym, ani inną oczywistą omyłką. Z Pani punktu widzenia, pierwotne faktury dokumentujące świadczenie przedmiotowych usług na Pani rzecz były wystawione w sposób prawidłowy. Na moment otrzymania przez Panią faktur nie miała Pani podstaw, ani możliwości weryfikacji prawidłowości ich wystawienia przez sprzedawcę. Dowód księgowy w postaci tych faktur został przez Panią prawidłowo ujęty w prowadzonej ewidencji podatkowej. Korekta kosztu uzyskania przychodu dotycząca wynagrodzenia za przedmiotowe usługi po Pani stronie wynika z faktu otrzymania przez Panią faktur korygujących wysokość wynagrodzenia za usługi o kwotę podatku VAT. Dla Pani korekta tego wynagrodzenia, a w konsekwencji kosztu podatkowego, ma charakter następczy i jest wynikiem otrzymania faktur korygujących od sprzedawcy. Moment otrzymania faktur korygujących od kontrahenta był dla Pani zdarzeniem, na podstawie którego dowiedziała się Pani o braku prawa sprzedawcy przedmiotowych usług do stosowania zwolnienia podatkowego w VAT, co wykazała dopiero przeprowadzona u sprzedawcy kontrola podatkowa. Korekta kosztu uzyskania przychodu po Pani stronie (nabywcy usług) w żaden w sposób nie wynika więc z błędu rachunkowego lub omyłki, którą można by uznać za oczywistą i niebudzącą wątpliwości.

W konsekwencji, zgodnie z art. 22 ust. 7c ustawy o PIT, powinna być dokonana poprzez zmniejszenie kosztów w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymała Pani od swojego kontrahenta fakturę korygującą, tj. w listopadzie 2023 r. (korekta na bieżąco).

W Pani ocenie, przyjęcie przeciwnego stanowiska, tj. uznanie, że w opisanym stanie faktycznym właściwe byłoby dokonanie korekty kosztów wstecz, naraziłoby Panią na poważne konsekwencje w postaci powstania zaległości podatkowej w PIT w latach 2021-2023 oraz konieczności zapłaty z tego tytułu odsetek za zwłokę.

Tymczasem, Pani otrzymawszy pierwotne faktury dokonała ich prawidłowego rozliczenia. Nie miała Pani żadnego wpływu na zaistniałą sytuację. Sytuacja ta nie była wynikiem Pani działania, tym samym przyczyna dokonania przedmiotowej korekty kosztów nie ma dla Pani charakteru pierwotnego. Przyczyną tą jest fakt, że dowiedziała się Pani w listopadzie 2023 r. o fakcie braku prawa Pani kontrahenta do wystawiania faktur za usługi, jako podatnik zwolniony z VAT.

W konsekwencji, w Pani ocenie, jest Pani uprawniona do rozliczenia w kosztach uzyskania przychodu korekty zmniejszającej wynagrodzenie za usługi obsługi planu filmowego świadczone na Pani rzecz w okresie od października 2021 r. do sierpnia 2023 r. poprzez zmniejszenie kosztów uzyskania przychodów poniesionych w okresie rozliczeniowym, w którym otrzymała Pani wystawione przez kontrahenta faktury korygujące zmniejszające ww. wynagrodzenie o kwotę podatku VAT, tj. w listopadzie 2023 r., zgodnie z art. 22 ust. 7c ustawy o PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

Dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem, bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Podatnik ma zatem możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Zgodnie z art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl z art. 22 ust. 5 ww. ustawy:

Przepis ten ustanawia ogólną regułę, w myśl której koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Stosownie do treści art. 22 ust. 6 powyższej ustawy:

Zgodnie z art. 22 ust. 6b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z przytoczonych regulacji wynika, że u podatników prowadzących podatkową księgę przychodów i rozchodów wydatki, które w myśl art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowią koszt podatkowy, co do zasady muszą być zaewidencjonowane w tej księdze w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, nawet jeśli dotyczą przychodów przyszłych lat. Przy czym, za dzień poniesienia kosztu u tych podatników uważa się dzień wystawienia faktury (rachunku) lub innego dowodu stanowiącego podstawę do zaksięgowania (ujęcia) kosztu.

Z dniem 1 stycznia 2016 r. weszła w życie ustawa z 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów (Dz. U. z 2015 r. poz. 1595; dalej: „ustawa nowelizująca”).

Ustawa ta dokonała nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, m.in. przez dodanie art. 22 ust. 7c.

Zgodnie z art. 22 ust. 7c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W myśl art. 22 ust. 7d ww. ustawy:

Oznacza to, że bez znaczenia jest data wystawienia faktury korygującej lub, w przypadku braku faktury, innego dokumentu potwierdzającego przyczyny korekty, jak również to, że korekta odnosi się do kosztów poprzedniego okresu. O momencie korekty kosztów, która nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub oczywistą omyłką, decyduje data otrzymania stosownego dokumentu.

Natomiast art. 22 ust. 7e ww. ustawy wprowadza zastrzeżenie, że:

Biorąc powyższe pod uwagę, podatnicy dokonują korekty kosztów uzyskania przychodów w miesiącu, w którym otrzymają dokument potwierdzający przyczyny korekty. Korekta kosztów polega na zmniejszeniu lub zwiększeniu kosztów uzyskania przychodów poniesionych w tym miesiącu. Nowe zasady korekty mają zastosowanie tylko do tych przypadków, gdy korekta nie jest spowodowana błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką. Natomiast w sytuacji, w której korekta spowodowana jest błędem rachunkowym lub inną oczywistą omyłką, obowiązują dotychczasowe zasady, czyli korygowanie ze skutkiem „wstecz” (ex tunc).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęć „błędu rachunkowego” i „oczywistej omyłki”. Pojęcia te zatem należy rozumieć zgodnie z ich znaczeniem potocznym. Zatem, za „błąd rachunkowy” należy uznać sytuację, gdy koszt został niewłaściwie ujęty ze względu na błąd w toku wykonywania obliczeń; może to dotyczyć zarówno okoliczności leżących po stronie wystawcy faktury, czy innego dokumentu księgowego (np. błędne podanie na fakturze cen lub wartości towarów), jak i po stronie odbiorcy takiego dokumentu (np. wprowadzenie do ksiąg rachunkowych nieprawidłowej cyfry, zastosowanie wadliwego kursu waluty obcej przy przeliczaniu wartości przychodu na złote, etc.).

Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN (wersja internetowa www.sip.pwn.pl) przez „omyłkę” należy rozumieć „spostrzeżenie, sąd niezgodny z rzeczywistością, niewłaściwe postępowanie, posunięcie”. W konsekwencji, za „inną oczywistą omyłkę” należy uznać inny oczywisty błąd, który nie jest jednocześnie błędem rachunkowym. Takim błędem będzie, np. ujęcie w kosztach podatkowych faktury wystawionej na podmiot inny niż faktyczny nabywca towaru. „Omyłka” wiązać się może również z błędem polegającym albo na nieprawidłowym wystawieniu albo nieprawidłowym ujęciu dowodu księgowego. Okoliczność taka musi mieć zatem charakter „pierwotny”. Co więcej, „omyłka” musi być „oczywista”. Oznacza to, że w przypadku jakichkolwiek wątpliwości co do charakteru przyczyn korekty, korekta winna być dokonywana w okresie wystawienia faktury korygującej (bądź innego dokumentu potwierdzającego stosowną korektę).

Z uzasadnienia do projektu ustawy nowelizującej wynika, że moment ujęcia faktury korygującej, po stronie kosztów podatkowych, powinien być uzależniony od okoliczności, jakich dotyczy ta faktura. Jeżeli pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny, a więc korekta jest wynikiem błędu (czyli zawierała pomyłki, np. w ilości, cenie lub kwocie podatku VAT), to wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty poniesienia kosztu, wynikającego z faktury pierwotnej.

Natomiast w przypadku, gdy faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze, które miało miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę kosztów uzyskania przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak, np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu, czy zwrotu towaru, fakturę korygującą należy rozliczyć na bieżąco, z datą jej wystawienia.

Z okoliczności sprawy wynika, że od 1 września 2002 r. prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą. Działalność ta opodatkowana jest podatkiem liniowym. Ewidencja dla celów podatkowych prowadzona jest w oparciu o podatkową księgę przychodów i rozchodów. Zakres prowadzonej działalności obejmuje głównie obsługę techniczną planów filmowych. W ramach prowadzonej działalności nabywała Pani od swojego kontrahenta, osoby fizycznej prowadzącej jednoosobową działalność gospodarczą, w okresie od października 2021 r. do sierpnia 2023 r. usługi obsługi planu filmowego. W listopadzie 2023 r. otrzymała Pani od swojego kontrahenta, faktury korygujące dotyczące nabytych usług za okres od października 2021 r. do sierpnia 2023 r. W momencie otrzymania od kontrahenta faktur korygujących dowiedziała się Pani o braku jego prawa do wystawiania faktur bez kwoty podatku i konieczności dokonania stosownych korekt. Kontrahent wystawiał bowiem faktury z zastosowaniem zwolnienia z VAT, tj. bez kwoty podatku VAT, tym samym pierwotnie dla Pani cała kwota wskazana na fakturze stanowiła koszt podatkowy. Konsekwencją tego zdarzenia jest konieczność skorygowania przez Panią rozliczeń podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT) zapłaconego w okresie od października 2021 r. do sierpnia 2023 r., poprzez zmniejszenie pierwotnie ujętych kwot kosztów uzyskania przychodów wynikających z faktur wystawionych przez Pani kontrahenta. Przedmiotowa korekta nie dotyczy kosztu uzyskania przychodów związanego ze zobowiązaniem podatkowym, które uległo przedawnieniu.

Przyczyną korekty w przedmiotowej sprawie nie był błąd rachunkowy rozumiany jako błąd w toku wykonywania obliczeń. Przyczyną korekty była jednak inna omyłka. Korekta dotyczyła podatku VAT który,jak wykazała przeprowadzona u Pani kontrahenta kontrola podatkowa, powinien zostać doliczony. Kontrahent, który od października 2021 r. do sierpnia 2023 r. świadczył dla Pani usługi obsługi planu filmowego nie miał prawa do stosowania zwolnienia w podatku VAT na wystawionych fakturach pierwotnych. W tej sytuacji mamy zatem do czynienia z błędem, czyli niezgodnością z rzeczywistością. Omyłka zatem ma charakter pierwotny.

Wobec powyższego, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz przytoczone przepisy należy stwierdzić, że jeżeli pierwotnie sporządzone faktury od początku błędnie dokumentowały stan faktyczny, a wystawienie faktury korygującej spowodowane było błędem oraz nie wystąpiły okoliczności mające wpływ na zmianę kosztów uzyskania przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, to powinna Pani dokonać korekty wstecz, czyli do daty poniesienia kosztu, wynikającego z faktury pierwotnej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dniu zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji dokonałem wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. W ramach postępowania o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego nie przeprowadzam postępowania dowodowego, lecz opieram się jedynie na stanie faktycznym przedstawionym we wniosku. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.

W odniesieniu do powołanych przez Panią interpretacji indywidualnych stwierdzam, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania w sprawie będącej przedmiotem Pani wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).