Interpretacja indywidualna z dnia 16 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.38.2024.2.SST

Skoro Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Wnioskodawca nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF).

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia 2024 r. wpłynął za pośrednictwem platformy e-PUAP Państwa wniosek z 18 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski oraz obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu KSeF od 1 lipca 2024 r. Uzupełnili go Państwo w odpowiedzi na wezwanie pismem z 6 marca 2024 r. (wpływ za pośrednictwem platformy e-PUAP 7 marca 2024 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

A GmbH & Co. KG (dalej jako „Wnioskodawca”) jest spółką z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Niemiec.

Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy przedsiębiorstw A, w skład której wchodzą niezależne spółki, prowadzące działalność gospodarczą na terytorium różnych państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym również na terytorium Polski.

Od 9 stycznia 2019 r., Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług (dalej jako „podatek VAT”) w Polsce.

Wnioskodawca jest także właścicielem towarów (dalej jako „Towary”), które składowane są w magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski (dalej jako „Magazyn”, „Magazyny”), takich jak (...) u itd.

Magazyny są wynajmowane przez spółkę B sp. z o.o., tj. spółkę z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku CIT i będącą czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce od podmiotu zewnętrznego („Podmiot Zewnętrzny”). W związku z powyższym, B sp. z o.o. ponosi koszty wynajmu Magazynów od Podmiotu Zewnętrznego i dokonuje z tego tytułu płatności na rzecz Podmiotu Zewnętrznego. Wnioskodawca nie jest więc stroną umowy najmu Magazynów.

Także, B sp. z o.o. korzysta z usług podmiotów zewnętrznych (tj. podmiotów niepowiązanych osobowo ani kapitałowo z B sp. z o.o.) w zakresie obsługi logistycznej Magazynów (tj. w zakresie składowania, pakowania, etykietowania Towarów itd.). Wnioskodawca nie jest stroną umowy z tymi podmiotami zewnętrznymi.

Przy czym: Wnioskodawca nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników, nie zajmuje się logistyczną obsługą Magazynów i Towarów, a także nie ma zapewnionego nieograniczonego dostępu do Magazynów, a przedstawiciele Wnioskodawcy mogą wejść do Magazynów dopiero po wcześniejszym uzgodnieniu z operatorami Magazynów.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Wnioskodawca jest stroną umów na dostawy Towarów z podmiotami z siedzibą w różnych państwach członkowskich Unii Europejskiej, w tym m.in. Wnioskodawca jest stroną umowy ze spółką C sp. z o.o. sp.k, tj. spółką z siedzibą na terytorium Polski i będącą czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce.

W ramach ww. umowy, Wnioskodawca sprzedaje Towary na rzecz C sp. z o.o. sp.k, a C sp. z o.o. sp.k odsprzedaje dalej towary do klientów (dalej jako „Klienci”) za pośrednictwem prowadzonego przez C sp. z o.o. sp.k sklepu internetowego (dalej jako „Sklep Internetowy”). Klientem może być zarówno konsument (tj. osoba fizyczna dokonująca zakupu Towaru bez związku z jej działalnością gospodarczą lub zawodową), jak i przedsiębiorca (tj. osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, prowadząca we własnym imieniu działalność gospodarczą lub zawodową). Przy czym, Klienci - jako adres dostawy - wskazują wyłącznie adres na terytorium Polski.

Za pośrednictwem Sklepu Internetowego, C sp. z o.o. sp.k sprzedaje wyłącznie towary Wnioskodawcy (tj. Towary). Towary są składowane/znajdują się w Magazynie jeszcze przed złożeniem konkretnego zamówienia („Zamówienie”) przez Klienta za pośrednictwem Sklepu Internetowego.

Sprzedaż Towarów za pośrednictwem Sklepu Internetowego odbywa się w ten sposób, że na podstawie Zamówienia, Towar dostarczany jest bezpośrednio z Magazynu do Klienta (tj. na adres wskazany przez Klienta przy składaniu Zamówienia). Prawo własności Towarów z Wnioskodawcy na C sp. z o.o. sp.k (wraz z ryzykiem przypadkowego uszkodzenia i utraty Towarów) przechodzi w momencie przekazania Towarów przewoźnikowi w Magazynie.

Po złożeniu Zamówienia przez Klienta, C sp. z o.o. sp.k zleca firmie D GmbH logistyczną realizację Zamówienia, tj. m.in. dostawę Towarów przechowywanych w Magazynach do Klientów (przy czym, dostawa Towarów jest zlecana przez D GmbH zewnętrznej firmie kurierskiej). C sp. z o.o. sp.k jest obciążony kosztem realizacji zamówienia przez firmę logistyczną (D GmbH) na podstawie umowy, zawartej pomiędzy ) C sp. z o.o. sp.k a D GmbH.

D GmbH jest spółką z siedzibą na terytorium Niemiec, która zajmuje się logistyczną obsługą zamówień internetowych ze spółek, będących częścią międzynarodowej grupy przedsiębiorstw A.

Zgodnie z umową, zawartą pomiędzy C sp. z o.o. sp.k a D GmbH, D GmbH świadczy na rzecz usługi:

• logistycznej realizacji obsługi Zamówień Klientów oraz
• kurierskie i spedycyjne.

Przykładowe usługi, składające się na usługi logistycznej obsługi Zamówień to:

• usługi centralnej platformy logistycznej,
• zapewnienie logistycznej obsługi Towarów, zamówionych przez Klientów,
• kompletowanie zamówień towarowych od Klientów w jednej z lokalizacji sieci logistycznej,
• konfekcjonowanie Towarów, zamówienia na przesyłkę i przekazywanie ich Klientom,
• zapewnienie krótkich terminów dostaw Towarów na zamówienie Klienta,
• zapewnienie międzynarodowej infrastruktury logistycznej.

Przykładowe usługi, składające się na usługi kurierskie i spedycyjne to:

• wybór operatora usług spedycyjnych i kurierskich,
• negocjowanie, zarządzanie i kontrolowanie dostawców usług spedycyjnych i kurierskich,
• zlecanie spedytorom i dostawcom usług kurierskich dostawy Towarów sprzedawanych przez C sp. z o.o. sp.k do Klientów,
• odbiór zwrotny zapakowanego Towaru z lub do magazynu dostawcy usług logistycznych (zorganizowanie transportu).

D. GmbH podzleca usługę logistycznej obsługi zamówienia na rzecz B. sp. z o.o. Usługi świadczone przez są to m.in. B. sp. z o.o. usługi przyjmowania towarów, sprawdzania jakości i ilości towarów, pakowania towarów gotowych do wysyłki, przyjmowanie zwrotów paczek, przygotowywanie wymaganych dokumentów.

Podsumowując wskazać należy, iż Wnioskodawca jest jedynie właścicielem Towarów, zlokalizowanych w Magazynach na terytorium Polski, które są wynajmowane od podmiotów zewnętrznych przez inną spółkę. Lokacja Towarów w Magazynach jest niezbędna do obsługi Zamówień ze Sklepu C sp. z o.o. sp.k (analogicznie Wnioskodawca jest właścicielem towarów w magazynach, zlokalizowanych na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej, w których działalność gospodarczą prowadzą spółki należące do międzynarodowej grupy przedsiębiorstw A).

W uzupełnieniu do wniosku wskazano, że Wnioskodawca (Spółka) jest spółką założoną w Niemczech. Spółka w Niemczech posiada biuro, jak również składniki majątku niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. W Niemczech, Spółka posiada niezbędne zasoby osobowe (w tym, Spółka nie zatrudnia pracowników w żadnym innym państwie), jak również techniczne (powierzchnie magazynowe, towary będące przedmiotem obrotu, chłodnie itd.), które w sposób stały wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. Spółka nie posiada żadnych oddziałów zarejestrowanych w innym państwie. Także, wszystkie decyzje dotyczące prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej są podejmowane w Niemczech.

Jednocześnie Spółka posiada towary zlokalizowane zarówno w magazynach na terytorium Polski, jak i w magazynach zlokalizowanych na terytorium innych państw członkowskich Unii Europejskiej.

Istotne decyzje dotyczące działalności Spółki w Polsce są podejmowane w Niemczech (odnosi się to także do negocjowania i zawierania wiążących umów dla Spółki, które to czynności są podejmowane w Niemczech). Decyzje te są podejmowane przez osoby decyzyjne w Spółce (tj. przez kadrę zarządzającą – managerów, członków zarządu).

C sp. z o.o. sp.k jest spółką odpowiedzialną za działalność logistyczną w magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski. Jak to zostało wskazane we Wniosku, C sp. z o.o. sp.k wynajmuje magazyny od podmiotów zewnętrznych, jak również posiada podwykonawcę, który zajmuje się obsługą magazynów w Polsce – jako podwykonawca D GmbH.

Jak to zostało wskazane we Wniosku, Spółka nie jest stroną umowy najmu Magazynów zlokalizowanych na terytorium Polski (podobnie jak Spółka nie jest stroną umów najmu magazynów, zlokalizowanych w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej). B sp. z o.o. ponosi koszty wynajmu Magazynów i dokonuje płatności na rzecz Podmiotów Zewnętrznych z tego tytułu. Finalnie, kosztem wynajmu Magazynów jest obciążana spółka C sp. z o.o. sp.k z uwagi na to, iż to C sp. z o.o. sp.k odnosi korzyść w związku z przechowywaniem Towarów w Magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski (a nie np. w Niemczech – przez znaczącą oszczędność związaną z łatwiejszą dostępnością towarów w bliższej odległości). W analogiczny sposób jest ukształtowana działalność sklepów internetowych A w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.

Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi/technicznymi/ rzeczowymi B sp. z o.o. lub Podmiotu Zewnętrznego wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki. Spółka dysponuje jedynie informacją z systemu księgowo-magazynowego co do ilości i rodzaju Towarów, znajdujących się w Magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski.

B sp. z o.o., ani żaden inny podmiot nie ma upoważnienia/pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Spółki.

Spółka nie posiada ani nie wynajmuje żadnych nieruchomości na terytorium Polski, jak również nie posiada ani nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych ruchomości, takich jak maszyny lub urządzenia. Jak Spółka wskazywała we Wniosku, Spółka wyłącznie jest właścicielem towarów przechowywanych w Magazynach, znajdujących się na terytorium Polski.

W Polsce, Spółka nabywa usługi związane z odbiorem odpadów (w zakresie odbioru materiału opakowaniowego Towarów). Z tytułu nabycia tej usługi, na Spółkę wystawiane są faktury. Umowy związane z nabyciem na terytorium Polski towarów i usług są zawierane przez pracowników Spółki, zlokalizowanych w Niemczech. Spółka nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi oraz technicznymi/rzeczowymi usługodawców wykorzystywanymi do świadczenia usług na rzecz Spółki oraz Spółka nie ma wpływu, jaka część zasobów osobowych oraz technicznych/rzeczowych usługodawców wykonuje usługi na rzecz Spółki, jak również Spółka nie ma wpływu na czas pracy zasobów osobowych usługodawcy, a także Spółka nie ma wpływu, które zasoby osobowe usługodawcy mają realizować usługi. Żadne nabywane przez Spółki usługi/towary nie są wykorzystywane dla potrzeb infrastruktury (Magazynu) znajdujących się w Polsce (Magazyny znajdujące się w Polsce nie stanowią własności Spółki ani nie są przez Spółkę wynajmowane).

Pytania

1)Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym, przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) w rozumieniu przepisów o podatku VAT?

2)Jeśli odpowiedź na pytanie pierwsze jest twierdząca, to czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, przedstawionym we Wniosku, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) na terytorium Polski, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od (według stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzania Wniosku) dnia 1 lipca 2024 r.?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym, przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Legalna definicja pojęcia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej”.

Ustawa o VAT nie zawiera definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, a jedynie posługuje się tym pojęciem np. w odniesieniu do określenia miejsca świadczenia usług w art. 28b ustawy o VAT.

Natomiast, definicja stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej znajduje się w Rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającym środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE z 2011 r. cz. L nr 77/1), („Rozporządzenie”). Zgodnie z art. 11 ust. 1 Rozporządzenia „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” oznacza dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika (rozumiane zgodnie z art. 10 ust. 1 Rozporządzenia jako miejsce, w którym wykonywane są funkcje naczelnego zarządu przedsiębiorstwa), które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przy czym, fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (art. 11 ust. 3 Rozporządzenia).

Elementy tworzące stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej wskazywane w praktyce sądów i organów podatkowych]

Analiza orzecznictwa tak Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej („TSUE”), jak i polskich sądów administracyjnych i treści interpretacji indywidualnych, wydawanych przez organy podatkowe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim innym niż państwo siedziby danego podatnika istnieje w przypadku łącznego spełnienia następujących warunków:

1) posiadania odpowiedniej struktury pod względem zaplecza kadrowego i technicznego

• powyższy warunek będzie spełniony tylko wtedy, gdy zarówno zasoby ludzkie, jak i techniczne istniejące na terytorium danego państwa (infrastruktura i pracownicy) stworzą strukturę służącą do prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego państwa w sposób długotrwały;

2)stały charakter miejsca

• trwałość należy rozumieć jako wolę prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium danego kraju na stałe (lub przynajmniej w dłuższym okresie czasu); działalność taka powinna charakteryzować się odpowiednim stopniem zaangażowania, aby zapewnić, że nie ma ona charakteru tymczasowego;

3)istnienie zaplecza ludzkiego i technicznego umożliwiającego odbiór i korzystanie z usług świadczonych na własne potrzeby

• oznacza to, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno charakteryzować się wystarczającą stabilnością oraz odpowiednią strukturą pod względem personelu i zaplecza technicznego, aby umożliwić mu otrzymywanie i korzystanie ze świadczonych usług na własne potrzeby; potrzeby te należy rozumieć jako potrzeby stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej jako podmiotu gospodarczego, co pozwala na prowadzenie działalności gospodarczej.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w orzecznictwie TSUE.

W swoich orzeczeniach TSUE niejednokrotnie wskazywał na prawidłowy sposób rozumienia pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Przykładowo, w wyroku TSUE z dnia 29 czerwca 2023 r. (sygn. C-232/22) w sprawie Cabot Plastics Belgium SA przeciwko Etat belge wskazano, iż podatnik będący usługobiorcą, którego siedziba działalności gospodarczej znajduje się poza Unią Europejską, nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w państwie członkowskim, jeżeli nie posiada on tam odpowiedniej struktury w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, która może stanowić to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Także, w pkt 58 wyroku TSUE z dnia 16 października 2014 r. (sygn. C-605/12) w sprawie Welmory sp. z o.o. przeciwko Dyrektorowi Izby Skarbowej w Gdańsku wskazano, iż stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej powinno charakteryzować się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Następnie, w wyroku z dnia 3 czerwca 2021 r. (sygn. C-931/19) w sprawie Titanium Ltd przeciwko Finanzamt Osterreich TSUE wskazał, że brak własnego personelu w kraju, w którym znajduje się wynajmowana przez podmiot nieruchomość, wyklucza uznanie posiadania przez wynajmującego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem nieruchomość, która nie ma żadnych zasobów ludzkich umożliwiających samodzielne działanie, w sposób oczywisty nie spełnia ustanowionych w orzecznictwie kryteriów uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych

Również polskie sądy administracyjne w wydawanych wyrokach niejednokrotnie odwoływały się do pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”.

Jak wskazano w wyroku NSA z dnia 3 października 2019 r. (sygn. akt I FSK 980/17), stałe miejsce prowadzenia działalności to miejsce charakteryzujące się wystarczającą stałością, mające odpowiednie zaplecze personalne i techniczne, zdolne odebrać i wykorzystać usługi dla niego świadczone bądź odpowiednio wyświadczyć usługi przez siebie wykonywane. Miejsce takie powinno charakteryzować się m.in. odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego. „To zaplecze personalne i techniczne powinno być stosowne do tego, aby umożliwić odpowiednio: odbiór i wykorzystanie usług dla własnych potrzeb bądź świadczenie usług. To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Także zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w prawomocnym wyroku WSA w Gliwicach z dnia 2 marca 2022 r. (sygn. akt I SA/Gl 1210/21), stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej to taka przestrzeń (miejsce), w której występuje (funkcjonuje) odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy (incydentalny), jak również że działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa.

Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w interpretacjach indywidualnych.

Także organy podatkowe niejednokrotnie odwołują się do pojęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 12 czerwca 2023 r. (nr 0114-KDIP1- 2.4012.106.2023.2.RST): „Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający”.

Również jak wskazano w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 26 lipca 2023 r. (nr 0114-KDIP1-2.4012.220.2023.2.RST) „(...) wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o "stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający. (...) Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 (ustawy o VAT). Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby”.

Działalność Wnioskodawcy na terytorium Polski a stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę w Polsce.

Opierając się tak na przepisach Rozporządzenia, jak i na stanowisku, wyrażonym w przytoczonych wyżej wyrokach TSUE, jak i polskich sądów administracyjnych oraz interpretacjach indywidualnych, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, iż Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. Fixed establishment) dla potrzeb podatku VAT.

Jak bowiem wynika z opisu stanu faktycznego Wniosku:

1) Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski odpowiedniej infrastruktury umożliwiającej samodzielne i w sposób stały (w dłuższej perspektywie czasowej) prowadzenie działalności gospodarczej; Wnioskodawca nie jest bowiem ani właścicielem, ani najemcą Magazynów (tj. Wnioskodawca nie ponosi opłat z tytułu najmu Magazynów ani nie jest stroną umowy najmu Magazynów), zlokalizowanych na terytorium Polski, jak również nie zatrudnia na terytorium Polski żadnych pracowników;

2) Wnioskodawca jest jedynie właścicielem Towarów, znajdujących się w Magazynach na terytorium Polski; Wnioskodawca nie zajmuje się obsługą logistyczną Towarów, znajdujących się w Magazynach, bowiem obsługą logistyczną Towarów (tj. w zakresie składowania, pakowania, etykietowania Towarów itd.) zajmują się firmy zewnętrzne (nie powiązane osobowo ani kapitałowo z Wnioskodawcą, które to podmioty są również stroną umowy na obsługę logistyczną Towarów), a kosztami świadczenia tych usług jest obciążana C sp. z o.o. sp.k, a nie Wnioskodawca;

3) Wnioskodawca nie zatrudnia w Polsce żadnego personelu, a osoby dedykowane do obsługi logistycznej Magazynów są zatrudnione przez podmioty zewnętrzne (nie powiązane osobowo ani kapitałowo z Wnioskodawcą);

4) Wnioskodawca nie ma swobodnego (nieograniczonego) dostępu do Magazynów i Towarów, a dostęp do Magazynów i Towarów Wnioskodawca uzyskuje dopiero po uzyskaniu zgody podmiotów zajmujących się obsługą logistyczną Magazynów.

Natomiast, sam fakt rejestracji Wnioskodawcy jako podatnika VAT czynnego w Polsce, zgodnie z art. 11 ust. 3 Rozporządzenia nie stanowi o posiadaniu przez Wnioskodawcę stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym, przedstawionym we Wniosku, Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) w rozumieniu przepisów o podatku VAT.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, iż w stanie faktycznym i zdarzeniu przyszłym, przedstawionym we Wniosku, w związku z brakiem stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej (ang. fixed establishment) na terytorium Polski, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur począwszy od (według stanu prawnego obowiązującego na dzień sporządzania Wniosku) dnia 1 lipca 2024 r.

Z dniem 1 lipca 2024 r. zaczną obowiązywać przepisy ustawy o VAT dotyczące obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur („KSeF”). Zgodnie bowiem z art. 106ga ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy są zobowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu KSeF. Ustawodawca przewidział jednak, że ww. obowiązek nie dotyczy wystawiania faktur przez podatnika nieposiadającego siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium kraju (art. 106ga ust. 2 pkt 1) ustawy o VAT).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361) – zwanej dalej ustawą:

Z powołanego przepisu wynika tzw. zasada terytorialności, zgodnie z którą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają wymienione czynności, ale tylko w sytuacji, gdy miejscem ich świadczenia jest terytorium kraju, przez które - w myśl definicji zawartej w art. 2 pkt 1 ustawy:

Na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy:

Kwestie dotyczące miejsca świadczenia przy świadczeniu usług uregulowane zostały w rozdziale 3 działu V ustawy.

Stosownie do art. 28a ustawy:

Wskazany powyżej art. 28a ustawy wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 ustawy. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 ustawy:

Natomiast jak stanowi ust. 2 art. 28b ustawy:

Z niniejszych przepisów ustawy wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a ustawy inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n ustawy podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Z treści wniosku wynika, że Państwo (Wnioskodawca) jest spółką z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Niemiec. Wnioskodawca należy do międzynarodowej grupy przedsiębiorstw A, w skład której wchodzą niezależne spółki, prowadzące działalność gospodarczą na terytorium różnych państw członkowskich Unii Europejskiej, w tym również na terytorium Polski. Od 9 stycznia 2019 r., Wnioskodawca jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku od towarów i usług w Polsce. Wnioskodawca jest także właścicielem towarów, które składowane są w magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski, takich jak odzież, zabawki dla dzieci, produkty stanowiące wyposażenie domu itd. Magazyny są wynajmowane przez spółkę B sp. z o.o., tj. spółkę z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski, podlegającą w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w podatku CIT i będącą czynnym i zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT w Polsce od podmiotu zewnętrznego („Podmiot Zewnętrzny”). B sp. z o.o. ponosi koszty wynajmu Magazynów od Podmiotu Zewnętrznego i dokonuje z tego tytułu płatności na rzecz Podmiotu Zewnętrznego. Wnioskodawca nie jest więc stroną umowy najmu Magazynów. Także, B sp. z o.o. korzysta z usług podmiotów zewnętrznych (tj. podmiotów niepowiązanych osobowo ani kapitałowo z B sp. z o.o.) w zakresie obsługi logistycznej Magazynów (tj. w zakresie składowania, pakowania, etykietowania Towarów itd.). Wnioskodawca nie jest stroną umowy z tymi podmiotami zewnętrznymi. W Polsce, Spółka nabywa także usługi związane z odbiorem odpadów (w zakresie odbioru materiału opakowaniowego Towarów).

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia czy Wnioskodawca posiada na terytorium Polski stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej (pytanie nr 1).

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii należy wskazać, że dla ujednolicenia stosowanych zasad dotyczących miejsca opodatkowania transakcji podlegających opodatkowaniu definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” została zawarta w rozporządzeniu 282/2011.

Z części wstępnej (preambuły) - punkt (4) wynika, że podstawowym celem niniejszego rozporządzenia 282/2011 jest zapewnienie jednolitego stosowania obecnego systemu VAT, poprzez określenie przepisów wykonawczych do dyrektywy 2006/112/WE, w szczególności w odniesieniu do podatników, dostawy towarów i świadczenia usług oraz miejsca transakcji podlegających opodatkowaniu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w art. 5 ust. 4 Traktatu o Unii Europejskiej niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu. Przyjęcie rozporządzenia, jako wiążącego i mającego bezpośrednie zastosowanie we wszystkich państwach członkowskich, w sposób najpełniejszy zapewnia jednolite stosowanie.

Natomiast w punkcie (14) stwierdzono, że:

W myśl art. 11 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Zgodnie z art. 11 ust. 2 rozporządzenia 282/2011:

Jak stanowi art. 11 ust. 3 rozporządzenia 282/2011:

Na podstawie art. 53 ust. 1 rozporządzenia 282/2011:

Przy wykładni pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej”, odwołując się do orzeczeń TSUE, należy wskazać, że o ww. miejscu można mówić jeżeli występuje odpowiednia struktura w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, niezbędna do prowadzenia działalności gospodarczej oraz istnieje pewna minimalna skala działalności gospodarczej, która pozwala na uznanie, że działalność podatnika w tym miejscu nie jest prowadzona w sposób okresowy, jak również działalność z tego miejsca jest prowadzona w sposób samodzielny w stosunku do działalności siedziby przedsiębiorstwa. W tym zakresie aktualne jest orzecznictwo TSUE, m.in. wyrok C-168/84 Gunter Berkholz, C-231/94 Faaborg-Gelting Linien A/S, C-190/95 ARO Lease By, C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S, C-390/96 Lease Plan Luxembourg SA, jak również C-605/12 Welmory Sp. z o.o.

Z uwagi na definicję stałego miejsca prowadzenia działalności wynikającą z przedmiotowego rozporządzenia 282/2011, jak również utrwalone orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz orzecznictwo polskich sądów administracyjnych w powyższym zakresie, wymienić można kilka przesłanek, których zaistnienie powoduje, że można mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności”. Jak wynika z samej nazwy „stały”, to trwale związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny. Powyższe wskazuje, że stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się musi pewnym określonym stopniem zaangażowania, które pozwala na uznanie, że działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzną oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale. Zaangażowanie, o którym mowa powinno również przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy, pozwalający na świadczenie usług w sposób niezależny. Innymi słowy, dla uznania, że określone miejsce prowadzenia działalności ma charakter stały, konieczne jest istnienie w tym miejscu infrastruktury technicznej oraz personelu ludzkiego, który samodzielnie może świadczyć określone czynności. Taka osobowo-rzeczowa struktura w stałym miejscu prowadzenia działalności powinna występować w sposób stały, tzn. powtarzalny i nieprzemijający.

Pojęcie stałego miejsca prowadzenia działalności nie sposób również rozpatrywać w oderwaniu od definicji działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Zgodnie z tym przepisem:

Z uwagi na wskazane w powołanym wyżej przepisie kryteria, stwierdzić należy, że podmiot posiada stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju, jeżeli przy wykorzystaniu na jego terytorium infrastruktury oraz personelu, w sposób zorganizowany oraz ciągły, prowadzi działalność, w ramach której dokonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług. Przyjąć zatem należy, że infrastruktura techniczna i zaangażowanie osobowe musi pozostawać w ścisłym związku z dokonywaniem czynności podlegających opodatkowaniu. Zatem koniecznym jest dla uznania za stałe miejsce prowadzenia działalności aby to miejsce nie tylko wykorzystywało towary i usługi, lecz także samo mogło wykonywać czynności podlegające opodatkowaniu zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy. Przy czym, nie jest konieczne dla uznania działalności podmiotu za stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, aby przy wykorzystaniu wystarczających środków sam podmiot świadczył usługi czy też dokonywał dostaw towarów. Ważne również aby stworzona struktura działalności podmiotu miała możliwość odbioru i korzystania z usług dostarczonych na własne potrzeby.

Jednocześnie do przyjęcia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w danym państwie nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego i technicznego, podatnikowi musi jednak przysługiwać - na podstawie wymogu wystarczającej stałości miejsca działalności - porównywalna kontrola nad zapleczem personalnym i technicznym.

Na podstawie wymienionych przesłanek można uznać, że jeżeli dany podmiot posiada w danym państwie personel oraz strukturę (w tym infrastrukturę techniczną), cechującą się odpowiednią stałością, to posiada stałe miejsce prowadzenia działalności w tym państwie. Bez znaczenia pozostaje natomiast - co należy podkreślić - czy są to pracownicy zatrudnieni bezpośrednio przez ten podmiot, czy też „własna” infrastruktura. Orzecznictwo TSUE wskazuje bowiem, że także korzystanie z zasobów ludzkich i technicznych innego podmiotu może prowadzić do powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w innym kraju.

Natomiast w wyroku TSUE C-333/20 z 7 kwietnia 2022 r. Sąd stwierdził, że „Artykuł 44 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, zmienionej dyrektywą Rady 2008/8/WE z dnia 12 lutego 2008 r., i art. 11 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112 należy interpretować w ten sposób, że spółka mająca siedzibę w jednym państwie członkowskim nie ma stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w innym państwie członkowskim ze względu na to, iż posiada tam spółkę zależną, która na podstawie umów udostępnia jej zaplecze techniczne i personalne, za pomocą których świadczy ona, na zasadach wyłączności, usługi marketingowe, regulacyjne, reklamowe i reprezentacji, mogące mieć bezpośredni wpływ na wielkość sprzedaży”.

Orzeczenie NSA z 3 października 2019 r. (I FSK 980/17) porusza kwestię „samowystarczalności” stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej: „To, czy posiadane w danym miejscu siły i środki są odpowiednie, powinno być oceniane każdorazowo w kontekście konkretnych usług. Pamiętać bowiem należy, że owe siły i środki mają być odpowiednie do tego, aby umożliwić albo odbiór i wykorzystanie nabywanych usług, albo świadczenie usług. Innymi słowy, powinno być tak, że to ta właśnie struktura faktycznie konsumuje, zużywa usługi. Jeśli nie jest możliwe, aby dana struktura (z uwagi na swoje zaplecze personalne i techniczne) była w stanie skonsumować nabywane usługi, to należy ją uznać za niebędącą w tym przypadku stałym miejscem prowadzenia działalności. Odpowiednio - stałe miejsce prowadzenia działalności powinno mieć w dyspozycji takie siły i środki, aby było w stanie wyświadczyć usługi, które sprzedaje. Tylko wówczas w odniesieniu do sprzedawanych usług może być ono uznane za stałe miejsce prowadzenia działalności”.

Mając na uwadze powołane orzecznictwo TSUE oraz NSA, obowiązujące przepisy prawa oraz przedstawione okoliczności sprawy należy uznać, że Spółka nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Realizując transakcje opisane we wniosku, Spółka nie zorganizowała bowiem na terytorium kraju odpowiednich zasobów ludzkich i technicznych umożliwiających samodzielne prowadzenie działalności w sposób stały. Jak wynika z opisu sprawy, Wnioskodawca jest spółką założoną w Niemczech. Wnioskodawca w Niemczech posiada biuro, jak również składniki majątku niezbędne do prowadzenia działalności gospodarczej. W Niemczech, Wnioskodawca posiada niezbędne zasoby osobowe (w tym, Wnioskodawca nie zatrudnia pracowników w żadnym innym państwie), jak również techniczne (powierzchnie magazynowe, towary będące przedmiotem obrotu, chłodnie itd.), które w sposób stały wykorzystuje w prowadzonej działalności gospodarczej. Wnioskodawca nie posiada żadnych oddziałów zarejestrowanych w innym państwie. Wszystkie istotne decyzje dotyczące prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej są podejmowane w Niemczech.

Należy jednak wskazać, że aby dane miejsce można było uznać za „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” powinno ono posiadać odpowiednie zaplecze personalne oraz techniczne. Zaplecze to powinno przybrać konkretny wymiar osobowo-rzeczowy w kontekście prowadzonej działalności gospodarczej. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca nie posiada ani nie wynajmuje żadnych nieruchomości na terytorium Polski, jak również nie posiada ani nie wynajmuje na terytorium Polski żadnych ruchomości, takich jak maszyny lub urządzenia. Wnioskodawca jest jedynie właścicielem określonych towarów w magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski. Wnioskodawca nie zatrudnia również na terytorium Polski żadnych pracowników. B sp. z o.o. ani żaden inny podmiot nie ma upoważnienia/pełnomocnictwa do zawierania umów w imieniu Wnioskodawcy. Istotne decyzje dotyczące działalności Wnioskodawcy w Polsce są podejmowane w Niemczech (odnosi się to także do negocjowania i zawierania wiążących umów dla Spółki, które to czynności są podejmowane w Niemczech).

Zauważyć należy, że dla istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej nie jest konieczne posiadanie własnego zaplecza personalnego oraz technicznego i kryterium to może być spełnione również w przypadku korzystania przez usługobiorcę z personelu i infrastruktury technicznej usługodawcy. Jednak w takim przypadku zaplecze to musi być dostępne dla usługobiorcy jak jego własne tj. usługobiorca musi sprawować nad nim kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym. W analizowanej sprawie Wnioskodawca nie posiada bezpośredniej kontroli nad zasobami osobowymi/technicznymi/ rzeczowymi B sp. z o.o.lub Podmiotu Zewnętrznego i innych usługodawców wykorzystywanych do świadczenia usług na rzecz Spółki. Wnioskodawca dysponuje jedynie informacją z systemu księgowo-magazynowego co do ilości i rodzaju Towarów, znajdujących się w Magazynach zlokalizowanych na terytorium Polski. Ponadto Wnioskodawca nie ma zapewnionego nieograniczonego dostępu do Magazynów w Polsce, a przedstawiciele Wnioskodawcy mogą wejść dopiero po wcześniejszym uzgodnieniu z operatorami Magazynów. Zatem, mając na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Wnioskodawca nie posiada zaplecza osobowego i technicznego na terytorium kraju nad którym sprawuje kontrolę porównywalną do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym.

Zatem skoro Wnioskodawca nie posiada własnych zasobów personalnych i technicznych na terytorium Polski, ani nie posiada kontroli nad zapleczem Usługodawców porównywalnej do tej, jaką sprawuje nad zapleczem własnym, tym samym nie zostały spełnione podstawowe przesłanki warunkujące powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium Polski. W konsekwencji stwierdzić należy, że Wnioskodawca nie posiada w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za prawidłowe.

Ponadto Państwa wątpliwości dotyczą również określenia, czy Spółka ma obowiązek wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur w myśl przepisów, które mają wejść w życie od 1 lipca 2024 roku (pytanie nr 2).

Zgodnie z art. 2 pkt 32a ustawy:

Należy także wskazać, że ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598), wprowadzono zmiany w zakresie KSeF.

Stosownie do art. 106ga ust. 1-5 ustawy, z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r.:

Odnosząc się do ww. Państwa wątpliwości należy wskazać, że przepis art. 106ga ust. 1 ustawy z datą wejścia w życie od 1 lipca 2024 r. wskazuje, że podatnicy są obowiązani wystawiać faktury ustrukturyzowane przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur. Jednocześnie ustęp 2 pkt 1 powoływanego powyżej przepisu przewiduje wyłączenie z przedmiotowego obowiązku podmiotów nieposiadających w Polsce siedziby działalności gospodarczej ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zatem, skoro Wnioskodawca nie posiada stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, to zgodnie z art. 106ga ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą Wnioskodawca nie będzie miała od 1 lipca 2024 r. obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur (KSeF). Jednocześnie należy wskazać, że Wnioskodawca jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT w Polsce, w związku z czym Wnioskodawca ma możliwość wystawiania faktury ustrukturyzowanej przy użyciu Krajowego Systemu e-Faktur zgodnie z art. 106ga ust. 4 ustawy o VAT w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą.

Zatem, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 2 należało uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna w zakresie pytania nr 2 została wydana w na podstawie przepisów, które mają wejść w życie z dniem 1 lipca 2024 r. zgodnie z ustawą z dnia 16 czerwca 2023 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2023 r. poz. 1598) i traci ważność w przypadku ich zmiany lub uchylenia.

Jednocześnie wskazuje, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).