Interpretacja indywidualna z dnia 15 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP1-2.4012.27.2024.2.RST

Nieposiadanie stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsce opodatkowania usług logistycznych.

Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 stycznia 2024 r. wpłynął za pośrednictwem ePUAP Państwa wniosek z 11 stycznia 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieposiadania stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce oraz miejsca opodatkowania usług logistycznych. Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 2 kwietnia 2024 r. przesłanym za pośrednictwem ePAUP (wpływ 2 kwietnia 2024 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca („Spółką”) jest spółką z siedzibą w Norwegii zarejestrowaną jako czynny podatnik VAT w Polsce. Spółka posiada również status podatnika VAT-UE w Polsce.

Wnioskodawca jest międzynarodowym podmiotem działającym w branży (...). Wnioskodawca opracowuje, produkuje, wprowadza na rynek, sprzedaje i dystrybuuje produkty w wielu krajach, w tym w Polsce.

Spółka zatrudnia w Norwegii pracowników oraz wynajmuje biuro w (…) na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Na terenie Norwegii Spółka korzysta z usług logistycznych lokalnego podmiotu, który świadczy je na rzecz Spółki z wykorzystaniem własnego magazynu.

Produkcja towarów Wnioskodawcy odbywa się w różnych europejskich państwach, w tym w Niemczech, Szwecji, Irlandii, Wielkiej Brytanii oraz Holandii. Wyprodukowane we wskazanych wyżej państwach towary są po wyprodukowaniu przesyłane do magazynu w Norwegii oraz oraz do Szwecji, Czech i Włoch a następnie są wysyłane do poszczególnych państw gdzie prowadzona jest sprzedaż produktów Wnioskodawcy. Produkcja niektórych towarów Spółki odbywa się również w Polsce. W Polsce za produkcję oraz pakowanie towarów odpowiadają niezależne podmioty tj. A. Sp. z.o.o. (produkcja i pakowanie towarów) i B. Sp. z o.o. (pakowanie towarów) zwani dalej: „Producentami”. W konsekwencji Spółka nie posiada w Polsce fabryk. Spółka nie posiada zwierzchnictwa nad personelem ani infrastrukturą techniczną Producentów. Producenci nie świadczą na rzecz Spółki wskazanych wyżej usług na zasadzie wyłączności. Towary od Producentów są wysyłane z Polski do innych krajów europejskich w tym Czech oraz Włoch lub pozostają w Polsce. Spółka posiada władztwo nad towarami w momencie ich wyprodukowania przez Producentów w Polsce.

W ramach prowadzonej działalności w Polsce Wnioskodawca przemieszcza na terytorium Polski swoje produkty i dokonuje ich sprzedaży na terytorium Polski jaki i prowadzi sprzedaż z terytorium Polski do niektórych, innych państw Unii Europejskiej w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów. Spółka dokonuje sprzedaży swoich towarów w ramach wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów oraz krajowej sprzedaży towarów w Polsce, przy czym w obu wypadkach dostawa towarów ma miejsce wyłącznie na rzecz podmiotów powiązanych ze Spółką.

Wnioskodawca nie posiada w Polsce żadnej własnej infrastruktury technicznej jak i osobowej oraz nie deleguje swoich pracowników do Polski w związku z prowadzoną działalnością. Wnioskodawca nie posiada w Polsce żadnych nieruchomości. Spółka nie posiada także ani nie najmuje w Polsce przestrzeni biurowej ani magazynowej.

Wnioskodawca posiada natomiast w Polsce spółkę zależną C. Sp. z o.o., zwaną dalej „Spółką zależną”, której jest wyłącznym udziałowcem. Spółka zależna poprzez zatrudniony w Polsce własny personel pracowniczy świadczy na rzecz Wnioskodawcy usługi wsparcia w jej działalności w tym przede wszystkim usługi marketingowe oraz usługi związane z reklamą. Spółka zależna świadczy swoje usługi wyłącznie na rzecz Wnioskodawcy. Spółka zależna wynajmuje przestrzeń biurową w Polsce i posiada na własność urządzenia z których korzystają pracownicy (komputery).

Spółka zależna nabywa również towary od Wnioskodawcy, które to następnie sprzedaje w Polsce. Towary w Polsce są sprzedawane w ramach sprzedaży internetowej z zastosowaniem sklepu online znajdującego się na polskiej stronie internetowej Spółki zależnej. Poprzez stronę internetową klienci w Polsce mogą zamówić poszczególne towary Wnioskodawcy z dostawą do wskazanego w zamówieniu miejsca. Spółka zależna oprócz sprzedaży towarów prowadzi obsługę klienta w tym przyjmuje ewentualne zwroty. Spółka zależna prowadzi oraz posiada bazę klientów na rzecz których dokonuje sprzedaży w Polsce.

Wnioskodawca nie posiada zwierzchnictwa nad personelem pracowniczym Spółki zależnej, tj. Spółka zależna wyłącznie we własnym zakresie sprawuje nadzór i kontrolę nad swoimi pracownikami. Wnioskodawca nie posiada również zwierzchnictwa nad infrastrukturą techniczną (tj. wynajmowaną przestrzenią biurową oraz posiadanymi komputerami) z której korzysta Spółka zależna w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w Polsce.

Wnioskodawca korzysta w Polsce z usług logistycznych D. Sp. z o.o., zwaną dalej „Usługodawcą”. Usługodawca w ramach świadczonych usług logistycznych zapewnia również miejsce w swoim magazynie w Polsce, zwanym dalej „Magazynem”, dla towarów Wnioskodawcy.

Usługodawca zajmuje się obsługą logistyczną towarów Spółki, tj. odbiorem i sprawdzeniem stanu towarów, przechowywaniem, wydrukiem etykiet wysyłkowych, pakowaniem i przygotowaniem do wysyłki oraz wysyłaniem towarów z Polski do klientów zagranicznych Wnioskodawcy (tj., do ww. państw Unii Europejskiej) i bezpośrednio do klientów Spółki zależnej w Polsce, która to nabywa w Polsce te towary od Wnioskodawcy. Usługodawca w ramach świadczonych usług zajmuje się również obsługą zwrotów towarów. Usługodawca korzysta w zakresie usług związanych z wysyłką z podwykonawców, tj. podmiotów świadczących usługi kurierskie / transportowe. Usługodawca nie nabywa towarów od Spółki lecz zajmuje się zapewnieniem obsługi logistycznej towarów Wnioskodawcy.

W chwili złożenia zamówienia przez klientów Spółki zależnej, towary objęte zamówieniem znajdują się już w Magazynie. Po złożonym zamówieniu towary są wysyłane bezpośrednio z Magazynu do miejsca wskazanego przez klienta Spółki zależnej w Polsce. W przypadku towarów sprzedawanych przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki zależnej, przeniesienie własności na Spółkę zależną towarów ma miejsce po złożeniu zamówienia przez danego klienta Spółki zależnej w Polsce. Niezależnie od powyższego, Usługodawca wystawia na Spółkę zależną faktury z tytułu usług zrealizowanych przesyłek kurierskich do klientów Spółki zależnej.

Usługodawca dysponuje zapleczem i personelem zapewniającym przestrzeń dla towarów Wnioskodawcy w Magazynie oraz posiada urządzenia i personel niezbędny do odbioru, przechowywania, kompletowania, pakowania oraz przygotowania do wysyłki towarów za pośrednictwem przewoźników będących podwykonawcami Usługodawcy, jak i do obsługi zwrotów towarów. Usługodawca nie świadczy usług logistycznych na rzecz Wnioskodawcy na zasadzie wyłączności, tj. świadczy wskazane wyżej usługi logistyczne również na rzecz innych swoich klientów. Niemniej Usługodawca w czasie obowiązywania umowy o świadczenie usług wobec Wnioskodawcy zobowiązany jest do nieświadczenia usług na rzecz podmiotów zajmujących się działalnością konkurencyjna względem Spółki. Natomiast gdy zachodzi wątpliwość do tego czy spełniona zostanie przesłanka konkurencyjności względem Spółki, Usługodawca zobowiązany jest otrzymać zgodę Spółki przed zawarciem umowy z nowym klientem.

Wnioskodawca nie posiada kontroli nad infrastrukturą techniczną Usługodawcy w ramach, której świadczy on swoje usługi jak i nie posiada żadnej formy zwierzchnictwa (ani uprawnień kontrolnych) nad pracownikami Usługodawcy. Niemniej Spółka uprawniona jest w ramach umowy do zapowiedzianego tzw. audytu w zakresie sprawdzenia jakości świadczenia usług przez Usługodawcę. Audyt do którego uprawniona jest Spółka może polegać na zapowiedzianej wizytacji miejsca wykonywania usług przez Usługodawcą oraz sprawdzaniu m.in. dokumentacji, procesów przechowywania, przygotowywania do wysyłki towarów jak i do zadawania pytań pracownikom Usługodawcy w zakresie świadczonych usług na rzecz Wnioskodawcy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego

1.od kiedy Wnioskodawca jest spółką zarejestrowaną do podatku VAT w Polsce;

Spółką jest zarejestrowana w Polsce do podatku VAT od (…) 2022 roku.

2.gdzie, w Polsce czy w Norwegii, podejmowane są istotne decyzje dotyczące działalności Spółki na terytorium Polski;

Istotne decyzje dotyczące działalności Spółki w Polsce podejmowane są w Norwegii.

3.czy Państwa Spółka posiada na terytorium Polski jakichś przedstawicieli / handlowców (osoby pozyskujące nowych klientów) którzy są upoważnieni do zawierania umów w imieniu Państwa Spółki;

Spółka nie posiada na terytorium Polski przedstawicieli / handlowców (osób pozyskujących nowych klientów) którzy są upoważnieni do zawierania umów w imieniu Spółki.

4.czy Usługodawca realizuje na rzecz Państwa Spółki jedną kompleksową usługę logistyczną czy też świadczy szereg odrębnych usług, należało wyjaśnić, w tym jeśli Usługodawca realizuje na Państwa rzecz jedną kompleksową usługę należy wskazać:

a.jakie czynności / świadczenia wchodzą w skład kompleksowej usługi logistycznej;

b.która z czynności wymienionych w punkcie a. pytania jest usługą główną, z czego to wynika i jakie współzależności występują pomiędzy tymi czynnościami.

Usługodawca realizuje na rzecz Spółki jedną kompleksową usługę logistyczną. W skład kompleksowej usługi logistycznej świadczonej przez Usługodawcę na rzecz Spółki wchodzą: zapewnienie odbioru i rozładunku towarów, sprawdzanie stanu odebranych towarów, magazynowanie towarów, drukowanie etykiet i faktur, przygotowanie do wysyłki towarów poprzez ich kompletowanie i pakowanie, zapewnienie dostarczenia towarów oraz kontakt z urzędami pocztowymi i innymi podmiotami kurierskimi / dostawczymi (podmiotami świadczącymi usługi w zakresie wysyłki / transportu towarów) jak i obsługa zwrotów.

Główne świadczenie kompleksowej usługi logistycznej stanowi zapewnienie logistyki towarów (pełna usługa logistyczna) tj. zapewnienia ciągłości przepływu towarów. Natomiast wszystkie inne czynności takie jak magazynowanie, pakowanie i kompletowanie towarów czy kontakt z podmiotami dostawczymi stanowią pomocniczne świadczenia konieczne do prawidłowego wykonywania usługi logistycznej. Powyższe wynika z umowy zawartej pomiędzy Spółką i Usługodawcą.

5.czy wysyłka towarów z Magazynu jest dokonywana na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą czy też osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, należało wyjaśnić w tym wskazać:

a.gdzie podmioty / osoby fizycznenieprowadzących działalności gospodarczej na rzecz których dokonywana jest dostawa towarów posiadają siedzibę, stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej lub wprzypadku osób fizycznych stałe miejsce zamieszkania;

b.z jakiego państwa i do jakiego państwa towar jest wysyłany.

Spółka sprzedaje swoje towary wyłącznie na rzecz podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Spółka nie sprzedaje swoich towarów bezpośrednio do osób fizycznych nieprowadzących działalności (konsumentów). Towary z Magazynu są wysyłane z Polski. W przypadku towarów sprzedawanych przez Spółkę na rzecz Spółki zależnej (która to Spółka zależna ma siedzibę / stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce), towary z Magazynu dostarczane są bezpośrednio do klientów Spółki zależnej znajdujących się w Polsce, przy czym są to zarówno konsumenci jak i podmioty prowadzące działalność gospodarczą. W mniejszej części towary wysyłane są z Magazynu (z Polski) do nabywców będących podmiotami prowadzącymi działalność w innych państwach europejskich, tj. (…) - gdzie podmioty nabywające towary od Spółki i na rzecz których te towary są wysyłane mają miejsca swoich siedzib / stałe miejsce prowadzenia

6.czy w ramach usług logistycznych świadczonych przez Usługodawcę Państwa Spółka posiada nieograniczony (swobodny) wstęp na teren Magazynu Usługodawcy;

W ramach usług logistycznych świadczonych przez Usługodawcę Spółka nie posiada nieograniczonego (swobodnego) wstępu na teren Magazynu Usługodawcy.

7.czy w ramach usług logistycznych świadczonych przez Usługodawcę przestrzeń, w której towary są przechowywane, jest określona, znana Państwa Spółce i przydzielona wyłącznie w celu zaspokojenia potrzeb Państwa Spółki przez okres obowiązywania umowy;

W ramach usług logistycznych świadczonych przez Usługodawcę, przestrzeń w Magazynie, w którym towary są przechowywane nie jest określona i znana Spółce oraz nie jest przydzielona wyłącznie w celu zaspokojenia Spółki przez okres obowiązywania umowy. Usługodawca wykorzystuje Magazyn do prawidłowego świadczenia usług logistycznych dla Spółki i zapewnia miejsce oraz odpowiednie warunki dla towarów Spółki w Magazynie. Natomiast umowa między Usługodawcą a Spółką nie określa konkretnej, wyodrębnionej przestrzeni w Magazynie wyłącznie na potrzeby towarów obsługiwanych na rzecz Spółki. Magazyn nie jest wykorzystywany przez Usługodawcę wyłącznie do obsługi logistycznej towarów na rzecz Spółki, lecz również do obsługi innych klientów Usługodawcy.

8.czy w ramach usług logistycznych nabywanych od Usługodawcy Państwa Spółka decyduje o rozmieszczeniu towarów w przydzielonej Państwa Spółce określonej przestrzeni.

W ramach usług logistycznych nabywanych od Usługodawcy, Spółka nie decyduje o rozmieszczeniu towarów w Magazynie. Natomiast w Magazynie nie ma wyodrębnionej, przydzielonej i znanej Spółce określonej przestrzeni.

Pytania

1)Czy zgodnie z zaprezentowanym stanem faktycznym Spółka posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej?

2)Jeśli odpowiedź na pytanie nr 1 jest negatywna to czy miejscem opodatkowania świadczonych przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy usług logistycznych jest terytorium Polski?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1

Zdaniem Wnioskodawcy nie posiada on w Polsce stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej. Zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 28b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 o podatku od towarów i usług (Dz.U.2023.1570 z późn. zm.), zwaną dalej „Ustawą o VAT”, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej (z pewnymi wyjątkami, które nie mają tutaj zastosowania). Jednakże stosownie do treści art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe, prawidłowa ocena, czy dany podmiot posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego świadczone są usługi - determinuje określenie miejsca świadczenia usług zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT.

Mimo że ustawa o VAT odnosi się do pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” to jednak ani ustawa o VAT, ani przepisy wykonawcze do tej ustawy nie zawierają definicji tego pojęcia. Definicji takiej nie zawiera również dyrektywa 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej.

Doprecyzowanie pojęcia „stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej” wprowadziło dopiero Rozporządzenie Rady UE nr 282/2011 ustanawiające środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. UE L z dnia 23 marca 2011 r.), zwane dalej: „Rozporządzeniem nr 282/2011”, które obowiązuje od dnia 1 lipca 2011 r. Jako że rozporządzenia unijne mają moc bezpośrednio obowiązującą państwa członkowskie i nie wymagają implementacji do krajowego porządku prawnego, dla celów ustalenia czy Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, należy odwołać się do definicji przewidzianej w Rozporządzeniu nr 282/2011, która z wejściem w życie tego rozporządzenia stała się częścią polskiego porządku prawnego.

Na podstawie art. 11 ust. 1 Rozporządzenia nr 282/2011, przez „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na potrzeby nabycia usług należy rozumieć dowolne miejsce - inne niż miejsce siedziby działalności gospodarczej podatnika - które charakteryzuje się wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych do własnych potrzeb tego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

W art. 11 ust. 2 Rozporządzenia nr 282/2011 w podobny sposób zdefiniowane zostało „stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej” na potrzeby świadczenia usług. Mianowicie miejsce to powinno się charakteryzować wystarczającą stałością oraz odpowiednią strukturą w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, by umożliwić mu świadczenie usług, które wykonuje.

Jednocześnie art. 11 ust. 3 Rozporządzenia nr 282/2011 stanowi, że fakt posiadania numeru identyfikacyjnego VAT sam w sobie nie jest wystarczający, by uznać, że podatnik posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Ponadto trzeba podkreślić, że w pkt 14 preambuły do Rozporządzenia nr 282/2011 zostało wskazane, że powyższa definicja „stałego miejsca prowadzenia działalności” oparta jest na orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: „TSUE”), które Polska - wstępując w struktury UE - przyjęła do swojego porządku prawnego. Tym samym, przy ustaleniu, czy w przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, należy uwzględnić dotychczasowy dorobek orzeczniczy TSUE.

W świetle przytoczonego powyżej art. 11 Rozporządzenia nr 282/2011, aby można było mówić o „stałym miejscu prowadzenia działalności” miejsce prowadzenia działalności musi charakteryzować się cechami takimi jak:

a)posiadanie odpowiedniego zaplecza personalnego,

b)posiadanie odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura),

c)ponadto oba wskazane powyżej uwarunkowania muszą charakteryzować się wystarczającą stałością oraz samodzielnością, niezbędną do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Podkreślić należy, iż jak wynika z orzecznictwa TSUE, aby można określić powstanie stałego miejsca prowadzenia działalności danego podmiotu potrzebne jest spełnienie łącznie wszystkich wskazanych powyżej warunków. Równocześnie należy pamiętać, że kwestia analizy kryteriów, które muszą być spełnione, aby można było mówić o powstaniu dla danego podatnika stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej na terytorium innego państwa członkowskiego była przedmiotem licznych orzeczeń TSUE.

W pierwszej kolejności można przykładowo wskazać wyrok z dnia 4 lipca 1985 r. w sprawie C-168/84 Gunter Berkholz v. Finanzamt Hamburg-Mitte-AItstadl, w którym TSUE stwierdził, że stałe miejsce prowadzenia działalności wystąpi jedynie wówczas, gdy w danym miejscu znajdują się na stałe również pracownicy.

W wyroku z dnia 20 lutego 1997 r. w sprawie C-260/95 Commissioners of Customs and Excise v. DFDS A/S TSUE wskazał, że usługi świadczone przez biuro podróży, posiadające siedzibę w jednym państwie, poprzez firmę - pośrednika działającego w drugim państwie, mogą być uważane za świadczone w tym drugim państwie, jeśli spółka ta, działająca jako jednostka pomocnicza dla biura podróży, ma personel oraz zaplecze techniczne, typowe dla stałego miejsca prowadzenia działalności. Z orzeczenia tego wyprowadzić można istotny wniosek, że stałe miejsce prowadzenia działalności niekoniecznie musi być związane z posiadaniem własnego personelu, tj. z zatrudnianiem pracowników i z posiadaniem własnego zaplecza technicznego. Podatnik może bowiem uzyskać strukturę o wystarczającym stopniu trwałości poprzez zawarcie umów z innymi podmiotami (np. najmu, dzierżawy, obsługi magazynowej itp.).

Nie sposób również pominąć orzeczenia TSUE z dnia 16 października 2014 r. w sprawie C-605/12 Welmory sp. z o.o. v. Dyrektor Izby Skarbowej w Gdańsku, w którym TSUE zajął się problematyką powstania stałego miejsca prowadzenia działalności w przypadku bliskiej współpracy dwóch podmiotów powiązanych. Z uzasadnienia do wyroku w tej sprawie wynika, że aby jedną spółkę można było uważać za posiadającą stałe miejsce prowadzenia działalności, powinna ona dysponować przynajmniej strukturą charakteryzującą się wystarczającą stałością, umożliwiającą, w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, odbiór i wykorzystywanie usług świadczonych przez drugą spółkę do własnych potrzeb działalności gospodarczej.

W kontekście stanu faktycznego tamtej sprawy (działalność polegająca na sprzedaży internetowych „bidów”) TSUE stwierdził, że strukturą umożliwiającą odbiór i wykorzystywanie usług na potrzeby własnej działalności byłoby przykładowo wyposażenie informatyczne, serwery i odpowiednie oprogramowanie.

W kontekście cytowanego powyżej orzeczenia w sprawie C-605/12 Welmory istotny jest również wyrok TSUE z dnia 7 maja 2020 r. w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics Sp. z o.o. W wyroku tym TSUE podkreślił, że nie można wywieść istnienia na terytorium państwa członkowskiego stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej spółki mającej siedzibę w państwie trzecim, wyłącznie opierając się na fakcie, że spółka ta posiada w tym państwie członkowskim spółkę zależną. Jak zauważył TSUE, o ile możliwe jest, aby spółka zależna stanowiła stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej swej spółki dominującej, o tyle taka kwalifikacja zależy od materialnych przesłanek ustanowionych Rozporządzeniem UE, w szczególności w jego art. 11, które należy oceniać w kontekście rzeczywistości gospodarczej i handlowej.

Z wyroku w sprawie C-547/18 Dong Yang Electronics Sp. z o.o. należy zatem wyprowadzić wniosek, że co do zasady jedna spółka nie może stanowić „stałego miejsca prowadzenia działalności” dla drugiej spółki, nawet jeżeli są to podmioty powiązane. Sytuację przeciwną należy uznać za wyjątek, który powinien mieć dostateczne uzasadnienie w świetle łączących obie spółki więzi gospodarczych i handlowych.

Kolejny wyrok TSUE z dnia 3 czerwca 2021 r. w sprawie C-931/19 Titanium Ltd potwierdził, że wynajmowana w państwie członkowskim nieruchomość nie stanowi stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, w sytuacji gdy właściciel tej nieruchomości nie posiada własnego personelu do świadczenia usług związanych z najmem. Wyrok ten po raz kolejny podkreślił znaczenie posiadania własnego zaplecza personalnego. Z wyroku tego wynika, że własnym zapleczem personalnym podatnika nie mogą być pracownicy zewnętrznego usługodawcy, który jedynie świadczy zwykłe usługi na rzecz podatnika i zachowuje pełną niezależność od niego.

Wreszcie należy również wspomnieć wyrok TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C- 333/20 Berlin Chemie, z którego wynika, że to samo zaplecze nie może być wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług. W analizowanej sprawie zaplecze personalne i techniczne, które zostało udostępnione spółce niemieckiej przez spółkę rumuńską i które zdaniem rumuńskich organów podatkowych pozwalało na wykazanie istnienia stałego miejsca prowadzenia działalności spółki niemieckiej w Rumunii, stanowiło również zaplecze, dzięki któremu spółka rumuńska świadczyła usługi na rzecz spółki niemieckiej. Co istotne zgodnie z ww. wyrokiem sam fakt istnienia na terenie danego kraju spółki zależnej nie stanowi przesłanki do uznania, że powstanie tym samym stałe miejsce prowadzenia działalności w tym kraju.

Ad a) Kryterium odpowiedniego zaplecza personalnego

Pierwszym z wymagających rozważenia kryteriów jest kryterium odpowiedniego zaplecza personalnego.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie zatrudnia (na podstawie umowy o pracę, zlecenia, dzieła lub innej) pracowników w Polsce. Wnioskodawca nie wysyła również swoich obecnych pracowników (zatrudnionych za granicą) do Polski w celu stałego współuczestniczenia w prowadzeniu działalności.

Tym samym Wnioskodawca ani jego pracownicy nie będą mieli wpływu na organizację i sposób świadczenia usług na jego rzecz przez Spółkę zależną.

Jednocześnie należy podkreślić, że Wnioskodawca dokonuje jedynie zakupu opisanych w stanie faktycznym usług wspomagania sprzedaży od Spółki zależnej. Pracownicy Spółki zależnej pozostają całkowicie niezależni od Wnioskodawcy formalnie (tj. brak węzła prawnego), jak również faktycznie (tj. brak jakiejkolwiek faktycznej podległości), a zatem nie występuje jakakolwiek podległość służbowa pracowników Spółki zależnej wobec Wnioskodawcy.

Podobnie Wnioskodawca nie posiada kontroli ani zwierzchnictwa formalnego jak i faktycznego względem pracowników Usługodawcy oraz Producentów.

W świetle powyższego, zdaniem Wnioskodawcy należy uznać, że Wnioskodawca nie dysponuje żadnym zapleczem personalnym w Polsce, ponieważ nie zatrudnia w Polsce. Ponadto Wnioskodawca w żadnym stopniu nie będzie posiadał kontroli nad pracownikami Spółki zależnej jak i Usługodawcy oraz Producentów. Zatem kryterium istnienia odpowiedniego zaplecza personalnego należy uznać za niespełnione, ponieważ Wnioskodawca ani nie dysponuje własnym zapleczem personalnym, ani też nie można stwierdzić, aby Wnioskodawca uzyskał kontrolę nad odpowiednim zapleczem personalnym w postaci pracowników Spółki zależnej, Usługodawcy i Producentów ponieważ pracownicy tych podmiotów pozostają całkowicie niezależni od Spółki.

Ad b) Kryterium odpowiedniego wyposażenia technicznego (infrastruktura)

Drugim z omawianych kryteriów jest kryterium posiadania odpowiedniego zaplecza technicznego, tj. odpowiedniej infrastruktury.

Jak zaznaczono w stanie faktycznym, Spółka nie posiada w Polsce żadnego zaplecza technicznego. Ponadto Wnioskodawca nie posiada na terenie Polski na podstawie żadnego tytułu (własności, najmu, dzierżawy, etc.) praw do nieruchomości.

Ze względu na to, że zgodnie ze stanem faktycznym Spółka jedynie nabywa usługi wsparcia od Spółki zależnej, należy zauważyć, że Wnioskodawca w żadnym stopniu nie sprawuje ani nie będzie sprawował kontroli nad zasobami wykorzystywanymi przez Spółkę zależną do świadczenia usług na jego rzecz.

Podobnie względem Usługodawcy, Wnioskodawca nie będzie posiadać kontroli nad infrastrukturą techniczną Usługodawcy w ramach, której będzie on świadczyć usługi logistyczne na rzecz Spółki. Brak również po stronie Spółki prawa do faktycznej kontroli nad infrastrukturą techniczną Producentów.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że Spółka nie dysponuje zasobami technicznymi na terytorium Polski. Tym samym w ocenie Wnioskodawcy nie zostaje spełnione również drugie kryterium niezbędne dla uznania, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce.

Ad c) Kryterium stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Ostatnim kryterium, które musi być spełnione, aby można było mówić o stałym miejscu prowadzenia działalności gospodarczej, jest kryterium stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji (niezależności).

Jak wynika z samej nazwy, „stały” to związany z danym miejscem, nieprzenośny, niezmienny -stałe miejsce prowadzenia działalności charakteryzować się powinno zatem określonym stopniem zaangażowania, który pozwala na uznanie, iż działalność prowadzona jest w tym miejscu nie w sposób przemijający, czy też okresowy. Konieczna jest zatem pewna określona minimalna skala działalności, która stanowi zewnętrzna oznakę, że działalność w tym miejscu prowadzona jest stale.

W tym kontekście w ocenie Wnioskodawcy należy przede wszystkim zwrócić uwagę na fakt, że zgodnie z analizą przeprowadzoną we wcześniejszej części niniejszego wniosku - Wnioskodawca nie posiada i nie będzie posiadał żadnych zasobów personalnych ani technicznych na terytorium Polski i tym samym bezprzedmiotowe staje się rozpatrywanie kryterium stałości działalności.

W ocenie Wnioskodawcy w analogiczny sposób należy odnieść się do drugiej części rozpatrywanego kryterium, tj. kryterium samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Polski zasobów ludzkich, a zatem choćby z tego powodu niemożliwe jest podejmowanie w Polsce jakichkolwiek decyzji o charakterze zarządczym/innych istotnych decyzji w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy, w żadnym stopniu nie zostaje spełniona przesłanka samodzielności. Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy należy uznać, że nie zostaje spełnione również trzecie z rozpatrywanych kryteriów niezbędnych dla uznania, że Wnioskodawca posiada stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w Polsce, tj. kryterium stałości oraz samodzielności niezbędnej do podejmowania decyzji dotyczących świadczenia usług z tego miejsca bądź dla potrzeb tego miejsca.

Należy również podkreślić, iż uznanie że Wnioskodawca posiada w Polsce stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej skutkowałoby tym, że to samo zaplecze, czyli zaplecze Wnioskodawcy, byłoby wykorzystywane jednocześnie do świadczenia i odbioru tych samych usług, czyli usług wsparcia w sprzedaży i marketingu. Byłoby to w sposób oczywisty sprzeczne z tezami wyroku TSUE z dnia 7 kwietnia 2022 r. w sprawie C-333/20 Berlin Chemie.

Ad 2

Zdaniem Wnioskodawcy, świadczone na jego rzecz przez Usługodawcę usługi logistyczne nie są opodatkowane w Polsce.

Stosownie do art. 28a Ustawy o VAT - na potrzeby rozdziału 3 Ustawy o VAT:

1.Ilekroć jest mowa o podatniku - rozumie się przez to:

a)podmioty, które wykonują samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, lub działalność gospodarczą odpowiadającą tej działalności, bez względu na cel czy rezultat takiej działalności, z uwzględnieniem art. 15 ust. 6,

b)prawną niebędącą podatnikiem na podstawie lit. a, która jest zidentyfikowana lub obowiązana do identyfikacji do celów podatku lub podatku od wartości dodanej;

2.podatnika, który prowadzi również działalność lub dokonuje transakcji nieuznawanych za podlegające opodatkowaniu dostawy towarów lub świadczenia usług zgodnie z art. 5 ust. 1, uznaje się za podatnika w odniesieniu do wszystkich świadczonych na jego rzecz usług.

Wskazany powyżej art. 28a Ustawy o VAT wprowadza drugą definicję podatnika do ustawy. Definicja ta ma zastosowanie tylko w przypadku ustalenia miejsca świadczenia usług. Podatnikiem według tej regulacji jest osoba wykonująca samodzielnie działalność gospodarczą. Ustawodawca odwołuje się w tym celu do definicji działalności gospodarczej ustalonej w art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT. Za podatników są uznawane również podmioty wykonujące działalność gospodarczą zgodnie z regulacjami innych państw członkowskich oraz państw trzecich.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług w przypadku świadczenia usług na rzecz podatnika jest miejsce, w którym podatnik będący usługobiorcą posiada siedzibę działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 2-4 oraz art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n Ustawy o VAT.

Jak stanowi art. 28b ust. 2 Ustawy o VAT w przypadku, gdy usługi są świadczone dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej podatnika, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, miejscem świadczenia tych usług jest to stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej.

Z niniejszych przepisów Ustawy o VAT wynika zatem, że co do zasady, usługa świadczona na rzecz podatnika w rozumieniu art. 28a Ustawy o VAT inna niż wskazana w art. 28e, art. 28f ust. 1 i 1a, art. 28g ust. 1, art. 28i, art. 28j ust. 1 i 2 oraz art. 28n Ustawy o VAT podlega opodatkowaniu w miejscu siedziby działalności gospodarczej usługobiorcy, chyba że jest świadczona dla stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej usługobiorcy, które znajduje się w innym miejscu niż jego siedziba działalności gospodarczej, wówczas miejscem świadczenia tej usługi jest stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej, dla którego ta usługa jest świadczona.

Natomiast w myśl art. 28e Ustawy o VAT, miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości.

Przepis art. 28e ustawy - jak wynika z jego brzmienia - stanowi wyjątek od zasady, przyjmując jako kryterium nie usytuowanie podmiotu, lecz przedmiotu, którym jest nieruchomość. Usługi które jej wprost dotyczą, mają być opodatkowane według jej miejsca położenia. Kryterium położenia nieruchomości jest tu zatem decydujące - determinuje ono docelowo miejsce opodatkowania usługi związanej z daną nieruchomością.

Co istotne, zasada wyrażona w art. 28e ustawy o VAT obejmuje wyłącznie usługi, które dotyczą konkretnej nieruchomości - jedynie wówczas można w praktyce zastosować opodatkowanie w miejscu położenia nieruchomości. Także Dyrektywa Rady 2006/112/WE w art. 47 przewiduje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomością, w tym usług rzeczoznawców i agentów nieruchomości, usług zakwaterowania w sektorze hotelarskim lub sektorach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub w miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, przyznawanie prawa użytkowania nieruchomości oraz usług związanych z przygotowywaniem i koordynacją prac budowlanych, takich jak usługi architektów i biur nadzoru budowlanego, jest miejsce, w którym znajduje się dana nieruchomość. Ustawa o VAT nie zawiera definicji pojęcia „nieruchomość” oraz pojęcia „usługi związanej z nieruchomościami”.

Niemniej jednak ustawodawca unijny wychodząc naprzeciw oczekiwaniom państw członkowskich wprowadził do Rozporządzenia nr 282/2011 - pojęcie „nieruchomość”, jak również wyjaśnił, na czym polegają „usługi związane z nieruchomościami”. Zgodnie z art. 13b rozporządzenia nr 282/2011 - do celów stosowania dyrektywy 2006/112/WE za „nieruchomość” uznaje się:

1.każdą określoną część ziemi, na jej powierzchni lub pod jej powierzchnią, która może stać się przedmiotem własności i posiadania;

2.każdy budynek lub każdą konstrukcję przytwierdzone do gruntu lub w nim osadzone powyżej lub poniżej poziomu morza, których nie można w łatwy sposób zdemontować lub przenieść;

3.każdy zainstalowany element stanowiący integralną część budynku lub konstrukcji, bez którego budynek lub konstrukcja są niepełne, taki jak drzwi, okna, dachy, schody i windy;

4.każdy element, sprzęt lub maszynę zainstalowane na stałe w budynku lub konstrukcji, które nie mogą być przeniesione bez zniszczenia lub zmiany budynku lub konstrukcji.

W myśl art. 31a ust. 1 Rozporządzenia nr 282/2011 - usługi związane z nieruchomościami, o których mowa w art. 47 dyrektywy 2006/112/WE, obejmują jedynie te usługi, które mają wystarczająco bezpośredni związek z daną nieruchomością. Usługi uważa się za mające wystarczająco bezpośredni związek z nieruchomością w następujących przypadkach:

1.gdy wywodzą się z nieruchomości, a dana nieruchomość stanowi element składowy usługi i jest elementem centralnym oraz niezbędnym z punktu widzenia świadczonych usług;

2.gdy są świadczone w odniesieniu do nieruchomości lub dla niej przeznaczone i mają na celu zmianę prawnego lub fizycznego stanu danej nieruchomości.

Jak stanowi art. 31a ust. 2 lit. h Rozporządzenia nr 282/2011 - ustęp 1 obejmuje w szczególności wynajem lub wydzierżawianie nieruchomości inne niż opisane w ust. 3 lit. c, łącznie z przechowywaniem towarów w wyznaczonej do tego określonej części nieruchomości przeznaczonej do wyłącznego użytku przez usługobiorcę. Natomiast zgodnie z art. 31a ust. 3 lit. b Rozporządzenia nr 282/2011 - ustęp 1 nie ma zastosowania do przechowywania towarów na terenie nieruchomości, jeżeli żadna część nieruchomości nie jest przeznaczona do wyłącznego użytku przez usługobiorcę.

Mając na uwadze przedstawione we wniosku okoliczności sprawy oraz obowiązujące przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w analizowanym przypadku opisana we wniosku usługa logistyczna świadczona przez Usługodawcę na rzecz Wnioskodawcy na podstawie zawartej umowy nie ma bezpośredniego związku z nieruchomością w rozumieniu art. 28e Ustawy o VAT. W przedmiotowej sprawie usługa logistyczna wykonywana na terytorium Polski polega na przechowywaniu towarów należących do Wnioskodawcy, ich odbioru, pakowania oraz transportu z Magazynu. Jak wynika z opisu sprawy Magazyn jest w całości przez Usługodawcę zarządzany, a przestrzeń magazynowa nie podlega dyspozycji Spółki.

W ocenie Wnioskodawcy, Usługodawca świadczy usługi logistyczne o charakterze kompleksowym. Świadczeniami złożonymi zajmowały się już wielokrotnie zarówno polskie sądy administracyjne jak i TSUE.

Z orzecznictwa TSUE wynika, że w przypadku jednej, złożonej transakcji dane świadczenie musi być uznane za pomocnicze względem świadczenia głównego, jeżeli nie stanowi dla klientów celu samego w sobie, lecz środek służący jak najlepszemu skorzystaniu ze świadczenia głównego (wyrok z dnia 22 października 1998 r. w sprawach połączonych C- 308/96 i C-94/97 Madgett i Baldwin).

Z orzecznictwa tego wynika również, iż świadczenie obejmujące z ekonomicznego i gospodarczego punktu widzenia jedną czynność nie powinno być sztucznie dzielone. W przypadku, gdy wykonywana czynność stanowi dla klienta całość, nie należy jej rozbijać na poszczególne elementy składowe, lecz traktować jako jedno świadczenie, zgodnie z elementem, który nadaje całemu świadczeniu charakter dominujący. Jeśli więc wykonywanych jest więcej czynności, a są one ze sobą ściśle powiązane oraz stanowią całość pod względem ekonomicznym i gospodarczym, to wówczas dla potrzeb VAT należy potraktować je jako jedną czynność opodatkowaną. Skutkiem powyższego, świadczenie pomocnicze, co do zasady dzieli los prawny świadczenia głównego, w szczególności w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego, miejsca świadczenia oraz stawki podatku od towarów i usług. Zatem ustalając kwestie miejsca świadczenia kompleksowego, należy odnieść się do usługi głównej a nie do usług pomocniczych.

Usługi magazynowe stanowiące część świadczenia złożonego, mają miejsce świadczenia określone zgodnie z art. 28b Ustawy o VAT, czyli tożsame z miejscem świadczenia usługi głównej. Powyższa analiza tzw. świadczenia złożonego bardzo wyraźnie wskazuje na pewną kompleksowość i współzależność wielu czynności czy usług, które wykonywane w sposób skoordynowany i efektywny mają doprowadzić do osiągnięcia zamierzonego celu.

W opisanym stanie faktycznym usługi magazynowania nie stanowią celu same w sobie, gdyż nie realizują one w pełni efektu, który chce osiągnąć Wnioskodawcy, bowiem jest nim realizacja usługi kompleksowej logistyki, w efekcie której Wnioskodawca nabywa całość świadczeń niezbędnych dla prawidłowego i sprawnego przepływu swoich towarów. Czynności takie jak przechowywanie towarów, mają charakter czynności pomocniczych, niezbędnych do wykonania czynności podstawowej. W takiej usłudze niezbędne jest miejsce dla przeprowadzania określonych czynności, jednakże zarówno w sytuacji kiedy usługę wykonuje się poza własnym magazynem, jak i w przypadkach usługi z wykorzystaniem własnej bazy magazynowej, ten element nie determinuje istoty usługi logistycznej. Korzystanie z powierzchni magazynowej, ma charakter instrumentalny w stosunku do zapewnienia ciągłości dostaw towarów. Aby zapewnić ciągłość odpowiednio wyselekcjonowanego asortymentu do określonej dostawy Spółka musi posiadać odpowiednie miejsce, i w tym celu wykorzystuje przestrzeń magazynową w Magazynie, który jest wykorzystywany w celu prawidłowego wykonania usług przez Usługodawcę. Skutki podatkowe dla takiej transakcji determinuje usługa główna, którą jest usługa logistyczna.

Podsumowując, jeżeli Wnioskodawca nabywa od Usługodawcy kompleksową usługę logistyczną, w skład której wchodzi m.in. usługa magazynowa, należy ją traktować jako usługę pomocniczą do usługi głównej i pod względem podatkowym stanowią integralną część kompleksowej usługi logistyki. Miejsce świadczenia ustalone jest dla usługi głównej, czyli zastosowanie znajdzie ogólna zasada zawarta w art. 28b ust. 1 Ustawy o VAT. W myśl tego przepisu miejscem świadczenia przedmiotowych usług świadczonych przez usługodawcę na rzecz podatnika z siedzibą poza terytorium kraju (kontrahenci to zagraniczne spółki będące podatnikami podatku od wartości dodanej, nieposiadające w kraju siedziby) jest miejsce, w którym usługobiorca tych usług posiada siedzibę, lub stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy dla tego miejsca są świadczone usługi. Zatem jeżeli kontrahenci, dla których Usługodawca świadczy opisaną wyżej usługę logistyczną nie posiadają siedziby na terytorium kraju lub stałego miejsca prowadzenia działalności, usługi te nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na terytorium kraju.

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Spółki, do przedmiotowego stanu faktycznego ma zastosowanie art. 28b Ustawy o VAT, a w konsekwencji miejscem świadczenia przedmiotowych usługi logistycznych, wykonywanych przez Usługodawcę na rzecz Spółki, jest miejsce gdzie Spółka posiada siedzibę, względnie stałe miejsce prowadzenia działalności, gdy dla tego miejsca są świadczone usługi. W związku z tym, że Spółka nie posiada siedziby oraz stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce to usługi świadczone przez Usługodawcę na rzecz Spółki nie powinny być opodatkowane w Polsce.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiliście Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informujemy, że obecny publikator ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług to: Dz.U. z 2024 r. poz. 361.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawiliście i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Jednocześnie wskazujemy, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.