Interpretacja indywidualna z dnia 18 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-3.4012.123.2024.1.KK
Brak obowiązku złożenia VAT-23 i zapłaty podatku VAT w związku z nabyciem ładowarki teleskopowej.
Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe
Szanowna Pani,
stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
7 marca 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 4 marca 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy braku obowiązku złożenia VAT-23 i zapłaty podatku VAT w związku z nabyciem ładowarki teleskopowej.
Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą, zarejestrowaną w CEIDG od 14 stycznia 2005 r. oraz jest podatniczką podatku VAT, zarejestrowaną dla potrzeb rozliczenia transakcji wewnątrzwspólnotowych.
Wnioskodawczyni jednocześnie oświadcza, że niniejsze zagadnienie podatkowe nie jest przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej oraz sprawa w tym zakresie nie została rozstrzygnięta, co do swej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego.
8 lutego 2024 r. Wnioskodawczyni zakupiła ładowarkę teleskopową (…), od kontrahenta ze Szwecji. Powyższa ładowarka została dostarczona do Polski przez firmę zewnętrzną. Na powyższe, Wnioskodawczyni posiada fakturę zakupu ładowarki teleskopowej oraz fakturę za transport pojazdu. Kontrahent unijny, od którego Wnioskodawczyni nabyła ładowarkę teleskopową jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.
Ładowarka teleskopowa została przyjęta do używania w lutym 2024 r. i została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Ładowarka służy Wnioskodawczyni do prac, związanych z wycinką materiałów pochodzenia leśnego oraz załadunku i rozładunku tych materiałów na pojazdy ciężarowe, o masie przekraczającej 3,5 t. Dzięki tej ładowarce, Wnioskodawczyni nie musi załadowywać i rozładowywać materiałów zrębkowych na samochody ciężarowe.
Ładowarka teleskopowa została zaliczona do rodzaju 641 Klasyfikacji Środków Trwałych. Ładowarka teleskopowa nie podlega rejestracji na terytorium kraju.
Według Wnioskodawczyni, ładowarkę teleskopową należy rozliczyć w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.
Ładowarka teleskopowa nie może być wykorzystana do transportu osób ani towaru. Według przepisów o ruchu drogowym, ładowarka ta może być wykorzystana jedynie do załadunku i rozładunku. Pojazd ten może przemieszczać się po drogach publicznych, jednak jedynie jako pojazd wolnobieżny.
Ładowarka teleskopowa nie podlega rejestracji ani obowiązkowym badaniom technicznym. Mobilność ładowarki teleskopowej przejawia się wyłącznie załadunkiem i rozładunkiem materiałów leśnych, zrębkowych.
Maszyna ta nie może być wykorzystywana jako środek do transportu osób ani towarów, posiada silnik o mocy 115 kW.
Ładowarka w momencie nabycia posiadała przepracowane 507 roboczogodzin. Pojazdy takie, jak ładowarka teleskopowa nie posiadają przebiegu podanego w kilometrach, ponieważ znaczną część czasu pracy wykonują, stojąc w miejscu – pracuje jedynie silnik a maszyna wykonuje pracę.
Pytanie
Czy nabycie od kontrahenta unijnego ładowarki teleskopowej zobowiązuje Wnioskodawczynię do złożenia informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku VAT na rachunek odpowiedniego urzędu skarbowego?
Pani stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawczyni, nie ciąży na niej obowiązek złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT od wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, w postaci ładowarki teleskopowej, ponieważ ładowarka ta nie jest środkiem transportu, lecz urządzeniem technicznym.
Środki transportu rozumiane są przez Wnioskodawczynię jako maszyny transportowe, dzięki którym możliwe jest przemieszczanie osób lub ładunków, czyli transport.
Zgodnie z art. 38 Rozporządzenia Wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011, środek transportu obejmuje pojazdy, służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Analiza powyższego Rozporządzenia Wykonawczego wskazuje jednoznacznie, iż o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, czyli przewóz osób lub towarów.
Ładowarka teleskopowa to mechaniczny pojazd kołowy o napędzie silnikowym, stosowany w transporcie bliskim i magazynowaniu, używany głównie do prac załadunkowych i rozładunkowych.
W związku z powyższym, zdaniem Wnioskodawczyni, nie ma podstaw do tego, aby zakupioną ładowarkę teleskopową uznać za środek transportu.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 361), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:
1)odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2)eksport towarów;
3)import towarów na terytorium kraju;
4)wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5)wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
W myśl art. 2 pkt 1 ustawy:
Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.
Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy:
Przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).
Jak stanowi art. 2 pkt 3 ustawy:
Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).
W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a ustawy:
Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu – rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:
Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:
Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:
1)nabywcą towarów jest:
a)podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
b)osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
-z zastrzeżeniem art. 10;
2)dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.
W myśl art. 9 ust. 3 ustawy:
Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:
1)nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,
2)dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2
-jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Jak stanowi z art. 15 ust. 2 ustawy:
Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Stosownie do art. 99 ust. 10 ustawy:
W przypadku gdy podatnicy, o których mowa w art. 15, oraz podmioty niebędące podatnikami wymienionymi w art. 15, niemające obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub w ust. 8, dokonują jedynie wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, deklarację podatkową w zakresie nabywanych nowych środków transportu składa się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.
Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy:
W przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.
W myśl art. 103 ust. 4 ustawy:
Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.
Jak stanowi art. 103 ust. 5 ustawy:
W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.
Wymienione przepisy ustawy zobowiązują podatnika dokonującego wewnątrzwspólnotowego nabycia środków transportu do przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o takim nabyciu oraz do zapłaty podatku z tego tytułu. Przy czym informacja i zapłata podatku dotyczy zarówno „nowych środków transportu”, jak i „innych środków transportu”.
Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy, należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.
Aby można uznać jakąkolwiek maszynę za „nowy środek transportu” lub „inny środek transportu”, należy przede wszystkim ustalić, czy będzie się ona zawierała w zakresie pojęciowym „środka transportu”.
W tym miejscu należy wyjaśnić, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, ze zm.) brzmi:
W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej.
W art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz. Urz. UE .L 2011 Nr 77, str. 1, ze zm.; dalej jako: „rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) zawarta została definicja „środka transportu”.
„Środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.
Z kolei w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazano, że:
Środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:
a)pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;
b)przyczepy i naczepy;
c)wagony kolejowe;
d)statki;
e)statki powietrzne;
f)pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;
g)ciągniki i inne pojazdy rolnicze;
h)pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.
Stosownie do art. 38 ust. 3 rozporządzenia wykonawczego 282/2011:
Środkami transportu, o których mowa w ust. 1, nie są pojazdy trwale unieruchomione ani kontenery.
Analiza regulacji art. 38 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danej maszyny za środek transportu jest jej przeznaczenie, tzn. przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w definicji „środka transportu” zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń.
Z opisu sprawy wynika, że 8 lutego 2024 r. zakupiła Pani ładowarkę teleskopową od kontrahenta ze Szwecji. Powyższa ładowarka została dostarczona do Polski przez firmę zewnętrzną. Posiada Pani fakturę zakupu ładowarki teleskopowej oraz fakturę za transport pojazdu. Kontrahent unijny, od którego nabyła Pani ładowarkę teleskopową jest podatnikiem, o którym mowa w art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.
Ładowarka teleskopowa została przyjęta do używania w lutym 2024 r. i została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Ładowarka służy Pani do prac, związanych z wycinką materiałów pochodzenia leśnego oraz załadunku i rozładunku tych materiałów na pojazdy ciężarowe, o masie przekraczającej 3,5 t. Dzięki tej ładowarce, nie musi Pani załadowywać i rozładowywać materiałów zrębkowych na samochody ciężarowe.
Ładowarka teleskopowa została zaliczona do rodzaju 641 Klasyfikacji Środków Trwałych. Ładowarka teleskopowa nie podlega rejestracji na terytorium kraju.
Według Pani, ładowarkę teleskopową należy rozliczyć w ramach wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.
Ładowarka teleskopowa nie może być wykorzystana do transportu osób ani towaru. Według przepisów o ruchu drogowym, ładowarka ta może być wykorzystana jedynie do załadunku i rozładunku. Pojazd ten może przemieszczać się po drogach publicznych, jednak jedynie jako pojazd wolnobieżny.
Ładowarka teleskopowa nie podlega rejestracji ani obowiązkowym badaniom technicznym. Mobilność ładowarki teleskopowej przejawia się wyłącznie załadunkiem i rozładunkiem materiałów leśnych, zrębkowych.
Maszyna ta nie może być wykorzystywana jako środek do transportu osób ani towarów, posiada silnik o mocy 115 kW.
Ładowarka w momencie nabycia posiadała przepracowane 507 roboczogodzin. Pojazdy takie, jak ładowarka teleskopowa nie posiadają przebiegu podanego w kilometrach, ponieważ znaczną część czasu pracy wykonują, stojąc w miejscu – pracuje jedynie silnik a maszyna wykonuje pracę.
Wątpliwości Pani dotyczą rozstrzygnięcia, czy nabycie od kontrahenta unijnego ładowarki teleskopowej zobowiązuje Panią do złożenia informacji VAT-23 i zapłaty podatku VAT.
Dla oceny Pani stanowiska, związanego z przedstawionym opisem stanu faktycznego i wyrażonymi wątpliwościami, kluczowe znaczenie ma rozstrzygnięcie, czy nabyta ładowarka teleskopowa jest środkiem transportu. Przepis art. 2 pkt 10 lit a ustawy zawiera rozumienie pojęcia „nowy środek transportu” w odniesieniu do pojazdu lądowego. Natomiast ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „środek transportu”. Zatem wyłączając z definicji „nowego środka transportu” (w odniesieniu do pojazdu lądowego) te elementy, które wskazują na jego status jako przedmiotu nowego (przejechany dystans nie większy niż 6000 kilometrów lub czas jaki upłynął od momentu dopuszczenia do użytku nie dłuższy niż 6 miesięcy), okazuje się, że o uznaniu danego pojazdu za środek transportu decyduje jego przeznaczenie do przewozu osób lub towarów.
Definicja „środka transportu” zawarta została natomiast w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, wskazując, że objęte nią są pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. Użyty w tej definicji zwrot, wskazujący na przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, należy odczytywać dokładnie w kontekście przykładowego katalogu pojazdów, zawartego w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nabyta przez Panią ładowarka teleskopowa nie jest „środkiem transportu” w rozumieniu jakie wynika z przepisów ustawy o VAT lub rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Podstawową funkcją nabytej ładowarki teleskopowej – jak Pani wskazała we wniosku – są prace związane z wycinką materiałów pochodzenia leśnego oraz załadunku i rozładunku tych materiałów na pojazdy ciężarowe, Dzięki tej ładowarce, nie musi Pani załadowywać i rozładowywać materiałów zrębkowych na samochody ciężarowe. Ładowarka teleskopowa nie podlega rejestracji ani obowiązkowym badaniom technicznym.
Skoro zatem ładowarka teleskopowa, nabyta przez Panią od kontrahenta ze Szwecji, nie stanowi środka transportu w rozumieniu ustawy, zatem do czynności jej nabycia nie znajdą zastosowania przepisy art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Tym samym nie ma Pani obowiązku przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.
Tym samym Pani stanowisko jest prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej:
Składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego.
Jestem ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym). Pani ponoszą ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) podanym przez Panią w złożonym wniosku. Zatem, wydając przedmiotową interpretację oparłem się na wynikającym z treści wniosku opisie stanu faktycznego. W przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych. Ponadto, w sytuacji zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego w opisie sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).
POTRZEBUJESZ POMOCY?