Interpretacja indywidualna z dnia 12 kwietnia 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP3-1.4011.128.2024.1.EC

Brak powstania przychodu w związku z pobieraniem opłat od opakowań jednorazowego użytku.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny  skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

2 lutego 2024 r. wpłynął Pani wniosek z 1 lutego 2024 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie braku powstania przychodu w związku z pobieraniem opłat od opakowań jednorazowego użytku.  

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego  

E.Ł. (dalej: „Wnioskodawca”, „Podatnik” lub „Franczyzobiorca”) jest podatnikiem prowadzącym jednoosobową działalność gospodarczą, zarejestrowanym jako podatnik VAT czynny. Miejscem prowadzonej działalności gospodarczej jest Polska. Podatnik prowadzi jako franczyzobiorca sieć lokali gastronomicznych funkcjonujących pod marką „(…)”.

W związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 877), implementujących Dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/904 z dnia 5 czerwca 2019 r. w sprawie zmniejszenia wpływu niektórych produktów z tworzyw sztucznych na środowisko (Dz. U. UE. L. z 2019 r. Nr 155, str. 1, dalej: „Dyrektywa SUP”), na przedsiębiorców zajmujących się sprzedażą posiłków oraz napojów, także w formule „na wynos”, nałożono szereg obowiązków związanych ze zmniejszeniem produkcji towarów z tworzyw sztucznych oraz uświadamiania społeczeństwa w zakresie szkodliwego wpływu tych produktów na środowisko.

Przedmiotowe przepisy wprowadziły obowiązek pobierania przez przedsiębiorców opłaty za jednorazowe opakowania na żywność i napoje sprzedawane na wynos (dalej: „opłata SUP”). Jednocześnie nie zostały zaimplementowane żadne regulacje odnoszące się do prawidłowego oznaczania wskazanej opłaty na paragonach fiskalnych/fakturach oraz kwestii jej rozliczeń podatkowych, zarówno w odniesieniu do podatku VAT oraz podatków dochodowych.  

Zgodnie ze zmianami wprowadzonymi do ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r. poz. 1903 ze zm., dalej: „ustawa SUP”) w związku z implementacją Dyrektywy SUP, przedsiębiorca prowadzący jednostkę handlu detalicznego, jednostkę handlu hurtowego lub jednostkę gastronomiczną, w których są oferowane produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w załączniku nr 6 do ustawy SUP będące opakowaniami lub napoje, lub żywność pakowane przez tego przedsiębiorcę w te produkty, jest obowiązany do pobrania opłaty od użytkownika końcowego nabywającego te produkty lub napoje, lub żywność w tych produktach.

Kwota, która będzie pobierana od pojedynczego opakowania jest zróżnicowana i zależy od tego, czy jest to np. kubek, czy opakowanie typu box. Zgodnie z założeniami wdrażanych przepisów, to na przedsiębiorcy – a zatem – na Franczyzobiorcy, będzie ciążył obowiązek „ściągnięcia” przedmiotowej opłaty od swojego klienta, ale to konsumenta obciążać ma ta opłata. Celem Dyrektywy SUP jest bowiem zniechęcenie właśnie tego końcowego odbiorcy, jakim jest konsument do korzystania z jednorazowych opakowań z tworzyw sztucznych. Ma to skutkować z założenia zmniejszeniem ilości używanych opakowań plastikowych oraz ograniczeniem ich produkcji.

Zatem Franczyzobiorca będzie zobowiązany do pobierania opłaty SUP od swoich klientów.

Mając jednak na uwadze, że przedmiotowe przepisy nie regulują szczegółowo obowiązków podatkowych przedsiębiorcy w zakresie pobierania opłaty SUP, Podatnik ma wątpliwości, czy przedmiotowa opłata stanowi przychód na gruncie ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm., dalej: „ustawa o PIT”).

Pytania

1. Czy w świetle tak przedstawionego stanu faktycznego oraz przepisów ustawy o PIT, opłata SUP stanowi dla Wnioskodawcy przychód?

2. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1), czy Podatnik ma prawo potraktować opłatę SUP jako koszt uzyskania przychodu?

Pani stanowisko w sprawie

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o PIT źródłem przychodów są:

1)stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta;

2)działalność wykonywana osobiście;

3)pozarolnicza działalność gospodarcza;

4)działy specjalne produkcji rolnej;

5)najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą;

7)kapitały pieniężne i prawa majątkowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych innych niż wymienione w pkt 8 lit. a-c;

8)odpłatne zbycie m.in. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości, spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, prawa wieczystego użytkowania gruntów,

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a-c - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany;

8a) działalność prowadzona przez zagraniczną jednostkę kontrolowaną;

8b) niezrealizowane zyski, o których mowa w art. 30da;

9)inne źródła.

Natomiast, jak wynika z art. 11 ust. 1 ustawy o PIT przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Najbardziej istotny wydaje się jednak przepis art. 14 ustawy o PIT. I tak ustęp 1 cytowanego artykułu wskazuje, że za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast ustęp 2 art. 14 wyszczególnia, co może być uznane za przychód z działalności gospodarczej na gruncie niniejszej ustawy.

Co do zasady, jeśli jakiegoś przychodu nie ma wymienionego w cytowanych przepisach, nie można uznać go za przychód z działalności gospodarczej, choć trzeba przyznać, że katalog w nich określony jest dość szeroki.

Jednym z kluczowych warunków uznania danych przysporzeń za przychód jest ich definitywny charakter. Nie stanowi przychodu kwota, która nie jest należna podatnikowi lub taka, którą być może będzie musiał zwrócić po zakończeniu umowy, np. kaucja, która już ze swej istoty ma zwrotny charakter. Nie będzie przychodem m.in. zwrot wydatków niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów (por. art. 14 ust. 3 pkt 3a ustawy o PIT oraz art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT). Chodzi o zwrot tzw. kosztów wyłożonych, które nie są elementem wynagrodzenia sprzedawcy (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16.7.2014 r., ITPB1/415-447/14/AD).  

Przychodem jest natomiast opłata recyklingowa, o której mowa w art. 40c ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 poz. 1658 ze zm.) (art. 14 ust. 2 pkt 18 ustawy o PIT). O ile zgodnie z definicją przychodów określoną w art. 14 ust. 1 ustawy o PIT, opłata SUP mogłaby być uznana za przychód, tak fakt, że ta opłata wprost nie została wymieniona w katalogu przychodów (jak np. opłata recyklingowa) budzi wątpliwości dot. woli ustawodawcy w zakresie uznania jej za ów przychód. Racjonalny ustawodawca wskazując przykładowe opłaty uznane w sposób szczególny za przychód podatkowy powinien konsekwentnie wymienić wszystkie opłaty, które chciałby za ten przychód uznać. W przeciwnym razie, wyróżnienie opłaty recyklingowej nie miałoby większego sensu, gdyż i tak stanowiłaby ona przychód. Pobierana jest przecież na podobnych zasadach, co opłata SUP. Maksymalna stawka opłaty recyklingowej wynosi 1 zł za sztukę torby na zakupy z tworzywa sztucznego, a pobrana opłata recyklingowa jest wnoszona na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa w terminie do 15 dnia miesiąca następującego po kwartale, w którym została pobrana.

Jak jednak wskazywano w opisie stanu faktycznego, opłata SUP jest pobierana od konsumenta i przekazywana na rachunek marszałka województwa. Przedsiębiorca pełni w tym przypadku jedynie formę płatnika zobowiązanego do obliczenia, pobrania i wpłacenia opłaty SUP do właściwego organu. Opłata nie jest więc należna przedsiębiorcy jako element jego oferty powstały wyłącznie z jego inicjatywy. Gdyby nie ustawa SUP przedsiębiorca takiej opłaty SUP od konsumentów by nie pobierał, gdyż celem tej opłaty jest zniechęcenie konsumentów do korzystania z plastikowych opakowań.

Z tych powodów, w ocenie Wnioskodawcy zasadne jest przyjęcie, że opłata SUP nie stanowi dla Wnioskodawcy przychodu podatkowego.

W zakresie kosztów, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Oznacza to, że zaliczenie wydatków do kosztów podatkowych jest możliwe, jeżeli zostaną spełnione kryteria wynikające z tego przepisu.

W przypadku źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza, należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli między jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodów istnieje związek przyczynowy (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów).

Przyjmuje się, że warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztów uzyskania przychodów podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Dokonując oceny charakteru ponoszonych wydatków, należy rozstrzygnąć, czy spełniają one kryteria określone w art. 22 ust. 1 ustawy o PIT oraz czy nie podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 23 ust. 1 tej ustawy.

Przenosząc jednak powyższe rozważania na grunt niniejszego stanu faktycznego, na wstępie należy wskazać, że ustawodawca w żadnym akcie prawnym nie wskazał, czy w zakresie opłaty SUP możemy mówić o przychodzie i koszcie podatkowym po stronie podatnika, tj. przedsiębiorcy pobierającego od konsumentów, a potem wpłacającego pobraną opłatę na konto marszałka województwa.

Nie ma także żadnych wytycznych Ministerstwa odnoszących się do tych kwestii. Jedynie w zakresie podatku VAT Ministerstwo Finansów wypowiedziało się, podkreślając, że opłata SUP jest opodatkowana podatkiem VAT, a wynika to wprost z ustawy o VAT.

Natomiast w odniesieniu do kosztów podatkowych, w ocenie Wnioskodawcy nie ma wątpliwości, że opłata SUP nie powinna być kwalifikowana w ten sposób, po pierwsze ze względu na brak wymienienia jej w katalogu kosztów w art. 22 ustawy o PIT, a po drugie opłata SUP nie spełnia przesłanek definiujących dany wydatek jako kosz podatkowy.

W katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów wymieniono wprost niektóre opłaty naliczane na podstawie ustawy SUP. Nie będzie takim kosztem dodatkowa opłata produktowa, o której mowa w art. 17 ust. 2 ustawy SUP, z tym że kosztem uzyskania przychodów jest poniesiona opłata produktowa, o której mowa w art. 12 ust. 2 tej ustawy (art. 23 ust. 1 pkt 16a ustawy o PIT). Przepis art. 17 ust. 2 ustawy SUP, do której odwołuje się art. 23 ust. 1 pkt 16a ustawy o PIT ma charakter sankcyjny. Chodzi bowiem o dodatkową opłatę produktową w wysokości odpowiadającej 50% kwoty niewpłaconej opłaty produktowej naliczanej przez marszałka województwa w drodze decyzji. Jednocześnie ten sam art. 23 ust. 1 pkt 16a ustawy o PIT doprecyzowuje, że kosztem uzyskania przychodów będzie już poniesiona opłata produktowa, o której mowa w art. 12 ust. 2 ustawy SUP. Ten z kolei stanowi, że przedsiębiorca, organizacja albo przedsiębiorca wprowadzający do obrotu narzędzia połowowe zawierające tworzywa sztuczne, którzy nie wykonali obowiązków, o których mowa odpowiednio w art. 3 albo w art. 8d ust. 3, są obowiązani do wniesienia opłaty produktowej, obliczonej oddzielnie w przypadku nieosiągnięcia odpowiednio wymaganego poziomu:

1) odzysku;

2) recyklingu;

3) zbierania.

Ponadto, kosztem uzyskania przychodu nie będzie także dodatkowa opłata produktowa, o której mowa w art. 37 ust. 2 ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi, z tym że kosztem uzyskania przychodów jest poniesiona opłata produktowa, o której mowa w art. 34 ust. 2 tej ustawy.

Wskazać także należy, że za nieuznawaniem opłaty SUP za koszt podatkowy przemawia fakt, że koszt opłaty SUP nie będzie poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku nie zostanie pokryty z zasobów majątkowych podatnika, nie jest definitywny i nie zostanie poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów, a jedynie może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów.

W tym kontekście można by posiłkować się wytycznymi wydanymi przy okazji wprowadzania tzw. opłaty recyklingowej za torebki foliowe. W tym przypadku resort finansów wskazał, że taka opłata dodatkowa stanowi dla przedsiębiorcy przychód oraz koszt podatkowy. Na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz prawnych opłata recyklingowa, o której mowa powyżej jest zaliczana nie tylko do przychodów z działalności gospodarczej (art. 14 ust. 2 pkt 18 ustawy o PIT), lecz także do kosztów uzyskania tego przychodu (art. 22 ust. 1aa ustawy o PIT). I zostało to wprost w ustawie wskazane.

Wydaje się zatem, że jeśli wolą ustawodawcy byłoby objęcie opłaty SUP możliwością zakwalifikowania jej do przychodów i kosztów działalności gospodarczej, to takie przepisy – jak w przypadku opłaty recyklingowej – zostałyby uwzględnione w ustawie o PIT.

Kolejnym argumentem przemawiającym za tym, że przedmiotowa opłata nie stanowi ani przychodu, ani kosztu jego uzyskania jest fakt, iż tak naprawdę proces jej pobierania przez przedsiębiorcę, a następnie jej wpłacania na konto marszałka województwa sprawia, że ów przedsiębiorca jest swoistym płatnikiem. W ocenie Wnioskodawcy procedura poboru i wpłaty opłaty SUP jest niczym innym niż obliczeniem, pobraniem należności od podatnika, a następnie wpłaceniem jej na konto właściwego organu. Oznacza to, że pobrana opłata SUP ”nie zasila” budżetu Wnioskodawcy, a jedynie trafia do niego tymczasowo, na okres od jej uiszczenia przez klienta do 15 dnia marca następującego po roku kalendarzowym, w którym opłata została pobrana. A zatem opłata SUP przez cały rok jest „zbierana” przez Wnioskodawcę, a następnie w terminie do 15 marca roku kolejnego wpłacana na rachunek bankowy właściwego marszałka województwa.

W ocenie Franczyzobiorcy, skoro w żadnym akcie prawnym, ani w ustawie SUP, ani w ustawie o PIT, ustawodawca nie wskazał, że opłata SUP stanowi przychód oraz koszt podatkowy dla przedsiębiorcy, a proces jej pobierania jest niczym innym jak inkasowaniem należności podatkowych, to należy uznać, że prawidłowym jest stwierdzenie, że opłata SUP nie stanowi dla przedsiębiorcy przychodu oraz kosztu podatkowego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2024 r. poz. 226 ze zm.):

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 10 ust. 1 ww. ustawy źródłem przychodów są:

Z kolei, zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego stwierdzić należy, iż do powstania przychodu podatkowego konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:

1) dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika;

2) podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz

3) przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że prowadzi Pani jednoosobową działalność gospodarczą. Prowadzi Pani jako franczyzobiorca sieć (...) funkcjonujących pod marką „(...)”. W związku z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej oraz niektórych innych ustaw w zakresie szkodliwego wpływu tych produktów na środowisko, pobiera Pani opłatę za jednorazowe opakowania na żywność i napoje sprzedawane na wynos. Kwota, która będzie pobierana od pojedynczego opakowania jest zróżnicowana i zależy od tego, czy jest to np. kubek, czy opakowanie typu box. Zgodnie z założeniami wdrażanych przepisów, to na przedsiębiorcy – a zatem – na Franczyzobiorcy, będzie ciążył obowiązek „ściągnięcia” przedmiotowej opłaty od swojego klienta, ale to konsumenta obciążać ma ta opłata. Zatem Franczyzobiorca będzie zobowiązany do pobierania opłaty SUP od swoich klientów.

Pani wątpliwości dotyczą kwestii, czy w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedmiotowa opłata stanowi przychód.  

W odniesieniu do przedstawionego problemu należy wskazać, że od 1 stycznia 2024 r. pobranie opłaty od opakowań jest obowiązkiem nałożonym na przedsiębiorców ustawą z dnia 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy dotyczącej obowiązków przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej oraz niektórych innych ustaw (t. j. Dz. U. z 2020 poz. 1903 ze zm.).

Zgodnie z art. 3b ust. 1 ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej:

W myśl art. 3d ust. 1 ww. ustawy:

Wysokość opłaty określa Rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z dnia 7 grudnia 2023 roku w sprawie stawek opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami (Dz.U. z 2023 r. poz. 2679).

Z powyższego wynika, że w przypadku opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, przedsiębiorca jest obowiązany do pobrania tej opłaty od użytkownika końcowego i przekazania jej do marszałka województwa.

Wobec tego opłata od plastiku jednorazowego użytku (tzw. single-use-plastic) nie stanowi dla Pani trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego. Definitywne przysporzenie należy bowiem rozumieć jako w sposób trwały i ostateczny zwiększające aktywa podatnika. W analizowanej sprawie takie zwiększenie aktywów nie następuje. Pobrana opłata jest przez Panią wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana. Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Pani stanowisko w zakresie braku powstania przychodu w związku z pobieraniem opłat od opakowań jednorazowego użytku, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Jednocześnie nie udziela się odpowiedzi na pytanie oznaczone we wniosku nr 2, gdyż oczekiwała Pani odpowiedzi na nie wyłącznie w sytuacji uznania, że opłata SUP stanowi dla Pani przychód.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2023 r. poz. 1634; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).